“ల్..ల్లత!” అంది వణుకుతున్న పెదాలతో.
“మరి ఆ-శా-లతా?”
“న్నేనే..!”
శిరీష్ ఆమె చెయ్యి వదిలేసాడు. లత వెంటనే డోర్ వైపు తిరిగింది.
“ఆశాలతా..!” అతను పిలిచాడు. లత చప్పున వెనక్కు తిరిగి శిరీష్ ని చూసింది. అలా అతన్ని చూస్తూ ఎంతసేపైనా ఉండొచ్చని అనుకుంది.
“స్సార్!”
శిరీష్ నవ్వుతూ, “నీమీద నాకేం కోపం లేదు. నువ్వు చాలా అందమైన…— మనసున్న దానివి!”
‘అంతకంటే అందమైన తనువున్న దానివి’ అని మనసులో అనుకున్నాడు.
లత అది విని పరుగెత్తుకుంటూ క్రిందకి వెళ్ళిపోయింది. ఆమెకి చాలా ఆనందంగా అనిపించింది. సార్ కి తనమీద కోపం లేదు.
తను కిందకి వెళ్ళేసరికి పిన్నీ-బాబాయిల కేకలు వినిపించసాగాయి. వాణీ ఏడుస్తూ కనిపించింది.
లత తన పిన్నీ-బాబాయిల ముఖంలోకి చూసింది. ఇద్దరూ ఎందుకో కోపంగా వున్నట్లు కనిపించారు.
వాణీ దగ్గరికి వెళ్ళి, “ఏమైంది వాణీ, ఎందుకేడుస్తున్నావ్?” అనడిగింది.
నిర్మల: ఏమైందా… మాస్టరుగారి దగ్గర పడుకుంటుందట… ఇందాకటినుంచీ తెగ గోల చేస్తుంది.
లత వాణీ వైపు అసహనంగా చూసింది. సాయంత్రం తనకి అర్ధమయ్యేలా చెప్పినా మళ్ళీ మొదటికొచ్చింది. రాక్షసి! ఇప్పుడు సార్ ని ఇంట్లోవాళ్ళు కచ్చితంగా ఖాళీ చేసేయమని అంటారు.
“ఒసే.. పిచ్చీ! నోర్మూసుకొని వచ్చి నాతో పడుకో. లేఁ.. పద!”
వాణీ ఇంకా వెక్కి వెక్కి ఏడ్వసాగింది. సార్ తో తప్ప ఇంకెక్కడా పడుకోవడం ఆమెకి ఇష్టం లేదు. శిరీష్ ఎప్పుడు ‘నా’ అనకుండా ‘మన’ అంటుండటంతో వాణీకూడా సార్ ని వాళ్ళింట్లో ఓ మనిషి అని నమ్మింది. ఆ నమ్మకం ఆమె మనసులో బలంగా ముద్రపడిపోయింది.
అటు… లత ఆనందం అంతా ఆవిరైపోయింది. సార్ ఇప్పుడే తనమీద కోపం లేదని చెప్పారు. ఇప్పుడు ఇంట్లోవాళ్ళు సార్ తో ఈ విషయమై గొడవపడితే మళ్ళీ సార్ తనని దూరం పెట్టేస్తారేమో!
నిర్మల: చూడు వాణీ! మాస్టారుగారు ఇక్కడ అద్దెకి ఉంటున్నారు. అతనికి చాలా ముఖ్యమైన పనులుంటాయి. ఆయనేమనుకుంటారు…? అద్దెకిచ్చి మళ్ళీ తన నెత్తిమీదకెక్కుతున్నారని అనుకోరూ! అతనికీ కాస్త ఏకాంతం కావాలి. ఇరవైనాలుగు గంటలూ నిన్ను భరించాలంటే ఎలా? అయినా రెండ్రోజులముందు వరకూ మనకు ఈ ఏసీ ఉందా? అప్పుడు నువ్వు కిందే హాయిగా పడుకున్నావుగా! నామాట విని ఈ పేచీ ఆపు. లేదంటే మాస్టరుగారు నీ గోల భరించలేక ఇల్లు ఖాళీ చేసి వెళ్ళిపోతారు.
తన పిన్ని మాటలు విన్న లతకి మనసు కాస్త కుదుటపడింది. ‘పర్లేదు..! ఇక్కడంతా సార్ ఏమనుకుంటారో అని కలవరపడుతున్నారు గానీ సార్ మీద కోపంతో లేరు!’ అని అనుకుంటూ—
“అఁ-అయితే, స్సార్ కి ఇష్టమో కాదో ఓ-సారి కనుక్కుందామా, పిన్నీ!” అనేసి చటుక్కున తలదించుకుంది లత.
వాణీ వెంటనే లేచి, “నేఁ వెళ్ళి అడిగిరానా!” అంది.
“కూర్చో, వాణీ!” అన్నాడు ధర్మారావు గంభీరంగా.
లత, వాణీలు అతని వంక భయం భయంగా చూసారు.
బాబాయి కచ్చితంగా ఒప్పుకోరు అనుకుంది లత.
కానీ ధర్మారావు లేచి, ” నేను వెళ్తాను. నేను వెళ్ళి మాస్టారుగారితో మాట్లాడతాను. ఒకవేళ అతనికి మీరక్కడ ఉండటం ఇష్టమైతే మీ ఇద్దరినీ పైకి పంపిస్తాను. సరేనా!” అన్నాడు.
‘ఇద్దరినా!?’ లతకి ఇదంతా కలలా అనిపిస్తోంది. ‘జరుగుతున్నదంతా నిజమేనా???’ మెల్లగా తన చేతిని గిల్లుకుంది. ‘నిజమే!!’
వాణీ ఎగిరి గెంతేసింది. లత మనసులో అదే పని చేసింది. సార్ కచ్చితంగా ఒప్పుకుంటారని ఆమెకి తెలుసు.
“పదండి, నాన్నా!” అంటూ వాణీ వాళ్ళ నాన్న చెయ్యి పట్టుకుని గుంజింది.
“నువ్విక్కడే వుండు, వాణీ. నేనూ, మీ అమ్మా పైకెళ్ళి మాస్టారుగారితో మాట్లాడి వస్తాం,” అంటూ వారిద్దరూ మేడెక్కారు.
వాళ్ళలా పైకి వెళ్ళగానే లత వాణీని తన గుండెలకు హత్తుకుని ఆమెను గాల్లోకి ఎత్తేసి బుగ్గమీద ముద్దుపెట్టింది. ఇంకా తను నమ్మలేక పోతోంది. వాణీని ముద్దులతో ముంచెత్తసాగింది. వాణీ ధైర్యంగా అడగడం వల్లనే ఇదంతా సాధ్యమైంది కదా!
తర్వాత వాణీ గదిలోకి వెళ్ళి తన బేగ్ సర్దుకోవటం మొదలెట్టింది. ఏదో ప్రయాణం ఉన్నట్టు!
“అక్కా! ఓ డ్రస్ కూడా సర్దనా?” అని అడిగింది. లత వాణీ తల మీద ఒకటిచ్చి నవ్వింది. వాణీ కూడా నవ్వింది. ఇద్దరూ పిచ్చి పట్టినట్టుగా నవ్వుతూ గెంతసాగారు.
★★★
ధర్మారావు పైకెళ్ళి తలుపు తట్టాడు.
శిరీష్ అప్పుడే భోజనం ముగించి తన ల్యాపీలో ఏదో వర్క్ చేస్తున్నాడు. తలుపు తెరిచి, “ఆ… రండి, రండి..!” అన్నాడు వాళ్ళని చూసి.
లోపలికి అడుగుపెట్టగానే ధర్మారావుకు అర్ధమైంది వాణీ ఎందుకు ఇక్కడే పడుకుంటానని అంతలా పట్టు పట్టిందో! చల్లదనం మొత్తంగా అతన్ని చుట్టేసింది.
కూర్చున్నాక మాట్లాడడానికి ప్రయత్నించాడు. ఎలా మొదలుపెట్టాలో అతనికి అర్ధం కావడంలేదు.
“బాబూ, అఁ… నువ్వు ఏం అనుకోక పోతే…మ్మ్..అదీ..అఁ—”
“చూడండి, సార్. మీరెందుకో ఇబ్బంది పడుతున్నారు. నేనేవిషయమైనా చాలా తేలిగ్గా తీసుకుంటాను. మీరు… నేను ఇక్కడ ఉండటానికి చోటిచ్చారు. నా వల్ల ఏమైనా తప్పు జరిగుంటే నిర్మొహమాటంగా చెప్పేయండి. ఫర్లేదు.”
“అహ..హ… అదేం లేదు బాబు. అదేంటంటే… మా వాణీ లేదూ… బాగా పెంకిది. మీరు కూడా తనతో బాధ పడుతూవుండుంటారు.”
“వాణీ చాలా చలాకీ పిల్ల. ఈ వయసులో ఆమాత్రం అల్లరి చేయాలి. నేను తన అల్లరిని బాగా ఆస్వాదిస్తాను.” శిరీష్ తన తేనెల పలుకులను వారి మీద ప్రయోగించాడు. వారెందుకొచ్చారో అతనికి ఇంకా తెలియట్లేదు.
నిర్మల: వాణీ కూడా మీతో బాగా కలిసిపోయింది, మాస్టర్ గారు. ఎప్పుడూ మీ గురించే మాట్లాడుతూ ఉంటుంది.
“అవునవును… చాలా ముద్దుగా మాట్లాడుతూ ఉంటుంది.”
ధర్మారావు తన గొంతుని సవరిస్తూ, “బాబూ, అసలు విషయమేమంటే… వాణీ ఇందాకటినుంచి… అఁ… ‘నేను మాస్టారిగారితో ఉంటానూ’ అని తెగ పెచీ పెడుతోంది. తిండి కూడా తినకుండా ఏడుస్తుంది. కింద పడుకోనని మొండిగా అలిగి కూర్చుంది.”(AC గురించి చెప్పడానికి అతను కాస్త ఇబ్బంది పడ్డాడు.)
శిరీష్ కి మొత్తం విషయం అర్ధమైంది. కానీ ఎలా స్పందించాలో తెలియలేదు. అందుకే మౌనంగా ఉన్నాడు.
“ముందు నాకు చాలా కోపం వచ్చింది, తన మొండిపట్టు చూసి. కానీ, నిర్మల… ‘పోనీ ఓ రెండ్రోజులు అలాగే ఉండనివ్వండి’ అని అంది…. అహ్…అ-అదీ మీకు ఏ ఇబ్బందీ లేకపోతేనే… అంటే, ఆ రెండో గదిలో వాళ్ళు ఇద్దరూ ఉంటారు… మీ దగ్గరికి రారు లేండి…ఒకట్రెండు రోజులుంటే తన మోజు కూడా తీరిపోతుంది. తన తల్లిని విడిచి ఎక్కువ రోజులు ఉండలేదులేండీ!… ఈలోగా తనకి నచ్చజెప్పి…చూస్తాను బాబు!”
“ఆ..హా…(ధర్మారావు ‘ఇద్దరూ’ అనగానే క్యడబరీ యాడ్ లో లాగ రెండు లడ్డూలు దొరికినట్టనిపించింది శిరీష్ కి) అబ్బే! ఇందులో ఇబ్బందేముంది చెప్పండి. ఇదంతా మీ ఇల్లేగా! రెండు రోజులేం ఖర్మ… వాళ్ళకి ఇష్టమైనన్ని రోజులుండొచ్చు. ఆ గదైతే నేనసలు ఉపయోగించడం లేదు. వాళ్ళు కావాలంటే ఇక్కడే రోజూ చదువుకోవచ్చు కూడా. నాకేం అభ్యంతరంలేదు… అయినా అది మీ ఇష్టం అనుకోండి!”
వాళ్ళకి నమ్మించడానికి కావాల్సిందానికన్నా కాస్త ఎక్కువే మట్లాడాడు శిరీష్.
నిర్మల: అయితే మాస్టారుగారూ, వాళ్ళని పంపించమంటారా!
“హా… పంపించండి. నా-కేం అభ్యం-తరం లేదన్నా-ను కదా!”
శిరీష్ కి ఆనందంతో మాటలు తడబడేలా ఉన్నాయి.
నిర్మల: అయితే నేను వెళ్ళి వాళ్ళను పైకి పంపిస్తాను. కానీ, మిమ్మల్ని వాళ్ళు ఏమైనా ఇబ్బంది పెడతే చెప్పండి… వెంటనే కిందకి తీసుకెళిపోతాను.
“అలాగే, తప్పకుండా…”
.
.
మెట్లు దిగుతూ ధర్మారావు తన భార్యతో, “చాలా మంచి మనిషి. ఇన్ని డబ్బులున్నా రవ్వంత కూడా గర్వం లేదు. అందరికీ భగవంతుడు ఇలాంటి మంచి మనసిస్తే ఎంత బావుంటుంది.!” అన్నాడు.
కాసేపయ్యాక అక్కాచెల్లెల్లిద్దరూ పడుకోవడానికి కావాల్సిన దుప్పట్లు వగైరా పట్టుకుని మేడెక్కారు. లత అక్కడే వున్న ఒక కుర్చీలో కూర్చొని తనతోపాటు తెచ్చుకున్న పుస్తకాన్ని తెరిచి చదువుకోసాగింది. వాణి మాత్రం తన సామాన్లను పక్క రూమ్*లోని మంచం మీద పారేసి వచ్చి శిరీష్ మీద పడిపోయింది. లత వాళ్ళవైపోసారి చూసింది. శిరీష్ తనవంక చూడటంతో చటుక్కున తల దించుకుని పుస్తకంలో దూరిపోయింది.
శిరీష్ మఠంవేసుకుని కూర్చోగానే వాణీ అతని వొళ్ళో కూర్చుండిపోయింది. ఏడ్వడం వల్ల ఆమె కళ్ళు కాస్త ఉబ్బినట్టుగా ఉన్నాయి. శిరీష్ వాణీ ముఖాన్ని తన చేతుల్లోకి తీసుకుని లాలనగా ఆమె బుగ్గపై ముద్దు పెట్టాడు. తనుకూడా అతని బుగ్గని ముద్దాడింది. ఆ క్షణం వాణీ నిజంగానే చాలా ముద్దుగా వున్నట్లు అనిపించింది శిరీష్ కి.