తప్పెవరిది – 41

“ఏమిటండీ అవి” అన్న నా ప్రశ్నకు సమాధానంగా ఆ పాకెట్ ఓపెన్ చేసి చూపించారు. దాని నిండు గా కండోంస్ ఉన్నాయి.
“అవి ఎందు కండి..” అన్న నా ప్రశ్నకు…
“రేపట్నుంచి వైజాగ్ లో ఆ బట్టల్లో నిన్ను చూసి కసెక్కి పోయి ఎంత మంది వెధవలు నిన్ను వాయించాలంటారో ఏమో.. అందుకని ముందు జాగ్రత్త గా..” అంటూ ఆ పాకెట్ను సూట్ కేసులో పెట్టారు శ్రీవారు.
తను అన్న మాటలు అర్ధం చేసుకునేందుకు ఒక క్షణం పట్టింది నాకు. అలా అర్ధమైన వెంటనే నాలో కోపమో, సి కల గాల్సింది పోయి తను అన్న మాటలు నిజమే అయితే ఎలా ఉంటుందా అని ఒక క్షణం వూహించు కున్నాను. ఆ వూహకే నా తొడల మధ్య జివ్వు మంటూ తియ్య గా మూలిగి నా రెమ్మలు చెమ్మగిల్ల సాగాయి.
మరుసటి రోజు ఉదయం ఆఫీసుకు వెళ్ళూ “వంటా అదీ పెట్టు కోకు, నేను లంచ్ టైం లో ఇంటి కి వస్తాను ఇద్దరం వెళ్ళి టైలర్ దగ్గర నుంచి నీ రవికలు తీసుకుని అటు నుంచి అటే ఎక్కడన్నా మంచి వోటల్ లో తినే సి నిన్ను ఇంట్లో వదిలేసి నేను మళ్ళీ ఆఫీసుకు వెళ్తాను” అన్నారు.
“సరే” అన్నాను.
తను అటు ఆఫీసుకు వెళ్ళగానే నా ఆలోచనలు మేము వెళ్ళబోయే ఈ ట్రిప్ మీద కు వెళ్ళాయి. శ్రీవారి వరస చూస్తుంటే ఈ ప్రయాణంలో ఎన్నో కొత్త రుచులు చూసే అవకాశం వచ్చేట్లుంది. ఆ ఆలోచన రాగానే నా నరాలు జివ్వు మంటూ తియ్య గా మూలి గాయి. ఎలాగూ వంట చేసే పని లేదు కాబట్టి ” మధు అన్నా వస్తే బాగుండు, శ్రీవారు వచ్చే లోపల ఒక షో లాగించెయ్య వచ్చు” అను కుంటూ టి వి చూడ సాగాను.
కానీ ఆ రోజెందుకో మధు రానే లేదు. మధ్యానం వొంటి గంట అవుతుండగా శ్రీవారు వచ్చారు. ఇద్దరం స్కూటర్ మీద వెళ్ళి టైలర్ దగ్గర నుంచి నా రవికలు తీసుకుని, పక్కనే ఉన్న ఊర్వశి రెస్టారెంట్లో భోజనం పూర్తి చేసి తిరిగి ఇల్లు చేరాము.
ఇంటి కి చేర
గానే శ్రీవారు “మర్చి పోకుండా ఆ బ్లూ కలర్ రవిక వేసుకుని, నిన్న కొన్న ఆ బ్లూ చీర కట్టుకుని 5 గంటల కల్లా రెడీ గా ఉండు. నేను ఆఫీసునుంచి వచ్చేప్పుడే ఆటో తీసుకుని వస్తాను. నేను రాగానే బయలుదేరుదాము” అని చెప్పి వెళ్ళారు.
తను అటు వెళ్ళాక కాసేపు కునుకు తీద్దామా అనుకుని మళ్ళీ నిద్రపోతే పొరపాటున
మెలకువ రాకుంటే ఎలా అన్న సందేహంతో నిద్ర పోకుండా కూర్చుని కాసేపు టి వి చూసి, బోర్ గా అనిపించడంతో కనీసం వెళ్ళి టైలర్ దగ్గర తెచ్చిన రవికలు వేసి , చూసుకుందా మని లేచి ముందు గది గడియ పెట్టి మా పడక గదిలోకి నడిచాను.
వంటి మీద ఉన్న చీరా, రవికా విప్పి పక్కన పడవేసి టైలర్ దగ్గర నుంచి తెచ్చిన బ్లూ కలర్ రవిక వేసుకుని అద్దంలోకి చూసుకున్న నేను ఒక్క సారిగా కెవ్వున అరవబోయి తమాయించుకున్నాను. అందుకు కారణం అద్దంలో చూసుకున్న నాకు నా వంటి మీద అసలు రవిక ఉందా అని పించేలా స్పష్టం గా నా రొమ్ములు ముచ్చికల్తో సహా దర్శన మిస్తుండటమే.
వెంటనే హడావిడిగా పక్కనే పెట్టి ఉన్న బ్లూ కలర్ చీర తీసి కట్టుకుని చూసుకున్నాను. అది కూడా పల్చని చీర అవడంతో నా రొమ్ములు ఇంకా లైట్ గా కనిపిస్తూనే ఉన్నాయి. రొమ్ముల కన్నా ఎక్కువ గా తేనె రంగులో ఉన్న నా ముచ్చికలు కొట్టొచ్చినట్లు కనపడుతున్నాయి. ఈ వేషంలో నేను గనుక బయటకు వెళ్లే మగ వాళ్ళ అందరి దృష్టి నా మీద నుంచి తప్పుకోవడం అసాధ్యం.
కానీ ఈ వేషంలో నన్ను పక్కింటి వాళ్ళో, లేదా తెలిసిన వాళ్ళో ఎవరన్నా చూస్తే.. అమ్మో ఇంకే మన్నా వుందా.. ఒక వేళ ఈ చీర, రవిక వేసుకోక పోతే శ్రీ వారికి కోపం వస్తుందని తెలుసు.. మరి ఎలా అని ఆలోచిస్తుంటే “టింగ్.. టింగ్..” అంటూ డోర్ బెల్ మోగింది.
“చచ్చాన్రా దేవుడా.. ఈ టైంలో ఎవరు?” అను కుంటూ పక్కనే ఉన్న టవల్ తీసి భుజాన కప్పుకుని వెళ్ళి తలుపు తీస్తే ఎదురుగా మధు.
నేను తలుపు తియ్య గానే నన్ను తోసుకుంటూ లోపలకు వచ్చి “సారీ ఆంటీ. ఉదయం మీ దగ్గరకు రావాలని బయలు దేరిన నన్ను మా వదిన బలవంతంగా ఆపి.. ఇది గో ఇప్పటి వరకు పీల్చి పిప్పి చేసి పంపింది.” అంటూ నవ్వాడు.
“పర్లేదు లేవయ్యా. నాకెందుకు సంజాయిషీ ఇస్తున్నావు. అసలు నేనే నీకు ఫోన్ చేద్దామని అనుకుంటున్నాను. మేము ఈ రాత్రి కి వైజాగ్ వెళ్తున్నాము. తిరిగి సోమవారం ఉదయం వస్తాము” అంటు నా భుజాల మీద కప్పుకుని వున్న టవల్ ని తీసి పక్కనే ఉన్న కుర్చీ మీద వేసి ” మంచి నీళ్ళు ఏమన్నా తాగుతావా?” అంటూ అడిగాను.
నా మాటలకు ఏదో చెప్పాలని నోరు తెరిచిన తను ఏమి చెప్పాలనుకున్నాడో కూడా మర్చి పోయినట్లు నా గుండెల వంక గుడ్లప్పగించి చూస్తూ ఉండి పోయాడు.
“ఏమిటి అలా చూస్తున్నావు” అన్నాను.
తను మాటలాడ కుండా ఇంకా అలానే నా వైపే చూస్తుండటం తో లేచి తన దగ్గరగా వెళ్ళి తన భుజాల మీద చేతులు వేసి పట్టుకుని కుదుపుతూ “ఏంటి? అలా చూస్తున్నావ్?” అన్నాను.
” మీరు.. మీరు.. ఈ డ్రెస్ లో ఒక సారి అద్దంలో చూసుకున్నారా?” అంటు తన చేతులు నా రవిక, చీరల మీద నించి పొడుచుకు వస్తూ కనపడుతున్న ముచ్చికల మీద వేసి నిమురుతూ “ఇవి ఎంత స్పష్టంగా కనపడుతున్నాయూ చూసుకున్నారా?” అన్నాడు.
తను అలా నా ముచ్చికలు పట్టు కోవడంతో నాలో ఉదయం నించి రగులుతున్న తాపం ఒక్క సారి గా బుసలు కొట్టింది. వెంటనే “చూసుకున్నాను లే వయ్యా.. లోపల బ్రా వేసుకుంటే సరిపోతుంది” అంటూ నా పవిట కొంగు జార్చి “అయినా నీకు నా వంట్లో తెలియనిది ఏముంది” అంటూ రవిక హుక్కులు కూడా విప్పుకో సాగాను.
నాలో రగులుతున్న తాపం పసిగట్టిన తను అలానే నన్ను వడిసి పట్టుకుని తన కౌగిలిలోకి తీసుకున్నాడు. ఇక ఇద్దరం అక్కడే.. ఆ హాల్ లోని గచ్చు మీదే.. ఒరిగి పోయి… ఒక రి లో ఒక రం కరిగి పోయి మా తాపాల్ని చల్లార్చుకుని లేచే సరికి మరో ముప్పావు గంట పట్టింది.
“తాంక్స్ ఆంటీ. మీరు సోమవారం తిరిగి వచ్చే వరకు ఈ అనుభ వాన్ని గుర్తు చేసుకుంటూ ఉండి పోతాను” అన్నాడు మధు తను వెళ్ళడానికి సిద్ధ మవుతూ.
మధుని పంపించి తలుపు వేసి గడియ పెట్టి వెళ్ళి ఫ్రెష్ గా స్నానం చేసి, పాక్ చేసి ఉన్న పెట్టె లోనించి నిన్న కొన్న లేచీ బాల లోనించి తెల్ల బా తీసుకుని వేసుకుని దాని మీద శ్రీ వారు చెప్పినట్లే బ్లూ రవిక వేసుకుని, చీర కట్టుకుని రెడీ అయ్యాను.
రెడీ అవుతున్నప్పుడు ఏదో వస్తువు కోసం బీరువా తెరిచిన నాకు చీరల కింద గా పెట్టి ఉన్న నిదేసీ బొమ్మల పుస్తకం కనిపించింది. శ్రీవారి కళ్ళ ముందే మధు చేత చేయించుకున్న నాకు ఇక ఆ పుస్తకాన్ని శ్రీ వారితో పంచుకునేందుకు ఇబ్బంది ఏముంది?
అందుకే ఆ పుస్తకాన్ని తీసి మేము వైజాగ్ కు తీసుకెళ్తున్న పెట్టెలో బట్టల అడుగున పెట్టాను. శ్రీ వారికి ఆ పుస్తకాన్ని చూపించి “ఈ రోజే మధు దానిని తెచ్చి ఇచ్చాడు” అని చెబుదామనుకున్నాను. “వైజాగ్ లో వోటల్ రూం లో సరదాగా ఆ పుస్తకంలోని బొమ్మల్ని చూస్తూ మేము ఇద్దరం చేసుకుంటూ..” ఈ దుశ్యాన్ని వూహించుకుంటో శ్రీవారి కోసం ఎదురు చూడ సాగాను.
సరిగ్గా 5 గంటల ప్రాంతంలో శ్రీవారు ఆఫీస్ నుంచి ఇంటి కి వచ్చారు. తను చెప్పినట్లే తను వస్తూ వస్తూ ఆటో తీసుకు వచ్చారు. తను వచ్చే సరికే నేను రెడీ గా ఉండటంతో వెంటనే పెట్టెలు ఆటో లో ఉంచి రైల్వే స్టేషన్ కు బయలుదేరాము.
OK
ఆటోలో ఎక్కిన శ్రీవారి చేతిలో మా పెట్టెల తో పాటు ఒక చిన్న పాకెట్ ఉండటం చూసి “ఆ పాకెట్ ఏమిటండి” అన్నాను.
దానికి సమాధానంగా “మా మేనేజర్ వెధవ, వైజాగ్ బాంచ్ లో ఇవ్వమని ఇది గో ఈ పాకెట్ నాకు అంటగట్టాడు. అంట్ల వెధవ, నేను ఎక్కడ సుఖపడి పోతానో అని కుళ్ళు వెధవకు” అన్నారు.
తన మాటల కు నేను న వ్వుతూ “అయినా, ఆ పాకెట్ మీ వైజాగ్ బ్రాంచ్ లో ఇవ్వ మన్నారు కానీ, మిమ్మల్ని అక్కడే వుండి పని చెయ్య మనలేదు కదా?” అన్నాను.
“నిజమే అనుకో, కానీ నేను వెళ్ళి ఆ పాకెట్ ఇచ్చి వచ్చేందుకు కనీసం ఒక గంటా, రెండు గంటలన్నా పడుతుంది కదా. అంత సేపు నా బంగారాన్ని వదిలి ఉండాలి కదా” అంటూ నా వైపు ప్రేమగా చూసారు.
తను చెప్పినట్లు వింటుండే సరికి శ్రీవారికి నా మీద ప్రేమ మరీ ఎక్కువ అవుతున్నట్లుంది. తన మాటలకు నేను సమాధానం చెప్పకుండా నవ్వి వూరుకున్నాను.
ఇంతలో తను ఆటో వాడి తో “ఒక్క నిమిషం ఆపు” అంటూ దారిలో కనపడిన ఒక వోటల్ దగ్గర ఆటో ఆపించి వెళ్ళి ఏదో పార్సిల్ కట్టించుకుని వచ్చారు. “ఏ మిటండీ అది?” అంటే “రాత్రి కి మనం ట్రైన్ లో తినేందుకు చపాతీలు తీసుకొచ్చాను” అన్నారు.
స్టేషన్ లో ఆటో దిగి వాడి కి డబ్బులు ఇచ్చి పంపాక, శ్రీవారు నాతో “ట్రైన్ కు ఇంకా టైం ఉంది. మనతో పాటు మన కూపేలో ఎవరు వస్తున్నారో చ 0 పద” అంటు రిజర్వేషన్ లిస్ట్ అంటించి ఉన్న బోర్డ్ వైపు నడిచారు.
మా వద్ద లగేజ్ పెద్ద గా లేదు. శ్రీవారిది ఒక పెట్టె, నాది ఒక పెట్టె . తను ఒక పెట్టె పట్టుకుని నడిస్తే నేను మరో పెట్టె అందుకుని తనని అనుసరించాను. రిజర్వేషంస్ బోర్డ్ వైపు వెళ్ళి ఫ్ కోచ్ లో మా కూపే లో ఎవరెవరు ఉన్నారా అని చూస్తే మా పేర్ల కింద మ్. గంగాధరం (62), మిస్ సుమన (19) అని రాసి ఉంది.
ఆ పేర్లు చదివిన శాస్త్రి నా వెవిలో “ముసలోడు బయలు దేరే ముందు నక్కని తొక్కి బయలుదేరి వుంటాడు, ట్రైన్ లోకి ఎక్కగానే బాత్రూంలోకి వెళ్ళి ఆ బ్రా తీసేసి వచ్చి వాడి ఎదురుగా కూర్చో.. అప్పుడు చూద్దాం వాడి పాట్లు” అంటూ మెల్లి గా అన్నారు.
తను ఏమి అంటున్నారో నాకు అర్ధం కాలేదు “ముసలి వాడు ఏంటండీ.. తను ముసలి వాడని మీకు ఎలా తెలుసు?” అన్నాను.
దానికి సమాధానంగా శాస్త్రి “వాళ్ళ పేర్ల పక్కన బ్రాకెట్స్ లో ఉన్న నంబర్స్ చూ సావా? అది వాళ్ళ వయసు” అన్నాడు. అప్పటికి కానీ తను ఏమి మాటలాడుతున్నారో నాకు అర్ధం కాలేదు.
“ఓహ్.. అదా.. అయినా, పంతొమ్మిదేళ్ళ అమ్మాయి ముందు నేను అలా ఉంటే.. బాగుంటుందా..” అంటు గొణిగాను.
“అది గో.. ఆ సణుగుడే వద్దనేది. అసలు ఆ పిల్లతో మనకు ఏమి పని. నీ దృష్టి అంతా ఆ ముసలోడి మీదే ఉంచి… ఎప్పుడు వీలయితే అప్పుడు వాడి కళ్ళకు విందు చెయ్యి.. సరేనా?” అన్నారు.
“సరే మహానుభావా.. మీరు ఎంత చెబితే అంతే కదా..” అంటు నవ్వాను. ఒక విధంగా చూసుకుంటే తను సరదా పడుతున్నాడని మొదలు పెట్టిన ఈ గేం ని నేను పూర్తిగా ఎంజాయ్ చేస్తున్నాను.
అలా మాటలాడు కుంటూ నడుచుకుంటూ మేము ఎక్కాల్సిన కోచ్ దగ్గరకు రావడంతో ఇద్ద రం ఆ పెట్టె లోకి ఎక్కి మా కూపే లోకి అడుగు పెట్టాము. అప్పటికే ఒక పక్కగా వచ్చి కూర్చుని వున్నారు ఒక పెద్దాయనా, మరో పరువంలో ఉన్న అమ్మాయి. “వీళ్ళిద్ద రే కాబోలు గంగాధరం, సు మన” అనుకున్నాను.
గంగాధరం గారి అబ్బాయి అను కుంటాను ఒక 40 ఏళ్ళ వ్యక్తి మా కూపే వద్ద బయట కిటికీ పక్క నిలబడి ఉన్నాడు. వాళ్ళు మాటలాడుకుంటున్న విషయాల మీద అప్పుడప్పుడు నా చెవిని పోనిచ్చి నేను విన్న విషయాలు ఏమిటంటే.. “వెళ్ళగానే ఫోన్ చెయ్యండి నానా.. తిరిగి ఎల్లుండి రాత్రి కే గా మీరు బయలుదేరేది. నేను స్టేషనుకు వస్తాలెండి.. ఒక వేళ వీలు కాకుంటే డ్రైవర్ ని పంపుతాను… ఆ… సుమ, నీ కు బుక్స్ ఏమన్నా కావాలా… తాతయ్యని జాగ్రత్త గా చూసుకో.