రాణి ఆ అబ్బాయికి నచ్చడం, పెళ్ళికి ముహుర్తం పెట్టడం, పెళ్ళి అయిపోవడం అన్నీ రోజులలో జరిగి పోయాయి. రాణి అత్తవారింటికి వెళ్ళిపోయింది. ప్రస్తుతం ఆ ఇంటిలో కింద ముసలి దంపతులు, పైన నేను మిగిలిపోయాం.
పాత జ్ఞాపకాలు – 23→
నా చదువు యధావిధిగా సాగిపోతోంది. ప్రస్తుతం చేతితో పనిచ్ ఏసు కుంటూ కాలం వెళ్ళబుచ్చుతున్నాను. ఒకరోజు నాన్న దగ్గిరనుండి ఉత్తరం వచ్చింది. పద్మకి నెల తప్పింది, అక్కదగ్గరకు వచ్చిందని. ఆ కబురుతో ఒకసారి గతంలోకి వెళ్ళి పద్మతో నా అనుభ వాలు గుర్తుకు తెచ్చుకున్నా. (11 నుంచి 14వ బాగం వరకు)
ఇప్పుడు పద్మేలా ఉందో, కడుపుతో ఉంది అంటే బాగా రంగు వచ్చి, సళ్ళు బాగా పెద్దవై, వళ్ళు చేసి ఉంటుంది. వీలైతే వెళ్ళి చూడాలి అనుకున్నా. హటాత్తుగా నేను పద్మ ఇంటికి వెళ్ళినప్పుడు పరిచమయిన రోహిణి గుర్తుకు వచ్చింది. తను కాకినాడలో సీటు వస్తే, మెడిసన్ చదువుతానంది. ఒకసారి వాళ్ల కాలేజి దగ్గర కాస్తే తెలుస్తుంది. ఒక రోజు క్లాసులు లేకపోవడంతో వాళ్ళ కాలేజికి వెళ్ళా.
ఆఫీసుకు వెళ్ళి అడిగితే “ఏ రోహిణి, మొదటి ఏడాది ముగ్గురు రోహిణులు ఉన్నారు” అన్నాడు గుమాస్తా.
నాకు తన ఇంటి పేరు తెలీదు, ఊరి పేరు తెలీదు. ఎలాగా తెలుసుకోవడం అను కుంటూ రూంకి వచ్చేసా. పరీక్షలకి ముందుగా శలవలు ఇవ్వడంతో ఇంటికి వెల్దామనుకున్నా. కాని చదువుకోడానికి కావాలంటే పుస్తకాలు దొరకవని ఇక్కడే ఉండి చదువుకోవాలని నిర్ణయించుకున్నా.
ఒకరోజు సావిత్రమ్మగారు నన్ను పిలిచి “బాబు రవి, మా వాణి అత్తవారింటిలో ఆరడులు ఎక్కువగా ఉన్నాయట. పిల్లలు పుట్టటం లేదని కొన్నాళ్ళు ఇక్కడ ఉండాలని ఉంది అని ఉత్తరం రాసిందయ్యా. వాళ్లు ఆయనకు శలవు లేదట. కాస్త మన రవి ఏమన్నా వస్తాడేమో కనుక్కోమంది నీకు ఏమి అభ్యంతరం లేకపోతే కాస్త వెళ్ళి తీసుకువస్తావా, నాలుగు రోజులు ఉండి వెల్తుంది” అన్నారు.
నాకు ఇదేదో కలయా, వైష్ణవ మాయా అని పించింది. అసలే నేనంటే దానికి పడదు అలాంటిది నన్ను పంపించ మని అడిగిందంటే, నాకు ఎక్కడో అనుమానం మొదలైంది.
నేను ఆవిడతో “రేపు శనివారం వెళ్ళి తీసుకువస్తాను, కానీ ఇంత హటాత్తుగా అంటే రైలు టిక్కెట్ దొరకదేమో, మరి బస్ లోనే రావాలి, మరి వాణికి బస్ ప్రయాణం ఇష్టమో, కాదో” అన్నా.
“వాళ్ళు ఎప్పుడూ బస్ లోనే వస్తారయ్యా, దానికి బస్ ప్రయాణం అల వాటే” అన్నారు.
నా ఉత్సాహానికి అంతులేదు. ఈసారి దీన్ని ముగ్గులో దింపితే కొంత కాలం ఉపశ మనం అనుకుని, శనివారం
వాళ్ళ ఊరు బయలుదే రా. ఆ ఉరికి ఒక రాత్రి ప్రయాణం. మరునాడు తెల్లవారిజామున బస్ దిగి వాళ్ళ ఇంటి ఎడ్రస్ కనుక్కుని వెళ్ళేసరికి 8 అయింది. ఇంటి గుమ్మంలో ఎవరో ముద్దుగుమ్మ కుర్చీలో కూర్చుని దువ్వుకోంటోంది.
నన్ను చూసి “ఎవరు కావాలండి” అంది.
తల
చూడటానికి బాగానే ఉంది. కొద్దిగా పల్లెటూరు వాటం. పయట పక్కకి పోయి రెండు సళ్ళు బయటకు వదిలేసి నాకేసే చూస్తోంది. నేను తన సళ్ళ వంక చూడటం గ్రహించి పయట సరిచేసుకుంది.
నేను చూపులు తిప్పుకుని “నా పేరు రవి, కాకినాడ నుండి వాణి వాళ్ళ అమ్మగారు పంపితే వచ్చాను” అన్నా.
అ
తను “వదినా, ఎవరో నీకోసం మీ ఊరు నుంచి వచ్చారు” అని పిలవడంతో లోపలనుండి వాణి వచ్చింది.
రావడంతోటే ఎంతో ప్రేమగా “బాగున్నావా రవి, లోపలి కి” అని నా బేగ్ తీసుకుని పక్క గదిలోకి తీసుకు వెళ్ళింది.
“రవి స్నానానికి నీళ్ళు పెడతాను బట్టలు మార్చుకో, సరోజా కాస్త కాఫీ పట్టుకురా” అని లోపలికి వెళ్ళింది.
ఈ తింగరబుచ్చి పేరు సరోజన్నమాట అనుకున్నా. నేను బట్టలు మార్చుకుంటోంటే కాఫీ పట్టుకుని వచ్చింది.
కాఫీ తాగి రండి వేడి నీళ్ళు తయారయ్యాయి స్నానాని కి ” అని చెప్పి వెళ్ళింది.
నేను స్నానం చేసి నడవలోకి వచ్చేసరికి వాణి భర్త కూర్చుని ఉన్నాడు.
వాణి ఇద్దరికి టిఫిన్ ప్లేటు అందిస్తూ, “ఏమండి మీకు గుర్తు ఉన్నాడా రవి, మనం రాణి సంబందం కోసం కాకినాడ వెళ్ళినప్పుడు మన గురించి బస్ స్టాండ్ కి వచ్చాడు” అంది.
వాళ్ళాయన తలతి ప్పుతూ “ఎందుకు గుర్తులేదు మీ అమ్మగారికి
తలలో నాలికలా ఉండేవాడు, అయితే మీ ఇద్ద రి కి సాయంత్రం బస్సుకి టికెట్లు తీసుకోమంటావా? అని
వాణిని అడిగాడు.
వాణి నవ్వుతూ “రెండు సీట్లు ముందర వచ్చేటట్లు చూడండ్, వెనక వస్తే కుదుపులెక్కువగా ఉంటాయి”
అంది.
వాళ్లాయన వెళ్ళిపోయాక వాణి వచ్చి నా ఎదురుగా సోఫాలో కూర్చుంది. “ఏం రవి నీ చదువు బాగా సాగుతోందా?”
“బాగానే ఉంది, పరీక్షలు దగ్గర పడ్డాయ్ అయినా నువ్వు రమ్మన్నావని నిన్ను తీసుకెళ్ళడానికి వచ్చాను”
మా అక్క కాపురానికి వెళ్ళిన దగ్గరనుంచి నీకు ఏమి తోచటలేదనుకుంటా” అంటూ ఉపోద్ఘాతం మొదలు పెట్టింది.
నేను ఏమి మాట్లాడలేదు.
తనే మళ్ళీ “ఏం రవి ఆ విషయం అడిగానని బాదగా
ఉందా?” అంది.
ఇంతలో తన ఆడపడచు రావడంతో మాట మార్చి “బోజనం చేసి కొద్దిసేపు పడుకో, రాత్రంతా బస్సులో నిద్ర ఉండి ఉండదు, మళ్ళీ ఇవాళ బస్ ప్రయాణం” అంది.
తను మాట్లాడేదాన్ని బట్టి తనని అర్ధం చేసుకోవడం కష్టంగానే ఉంది. అయినా ఎక్కడో అనుమానం. నేను నిజంగా అలసటగా ఉండటం. ఆ పై రాత్రి మెలుకువగా ఉండి దీని పని తేల్చాలని కాసేపు నడుం వాల్చా. సాయంత్రం 5 గంటలు ఐందనుకుంటాను. సరోజ వచ్చి నిద్ర లేపింది. బస్ కి టైమవుతోందంటూ లేచి స్నానం చేసి వచ్చేసరికి సరోజ టిఫిన్ పెట్టింది.
వాణి వాళ్ళ ఆయన వచ్చి మమ్మల్నిద్దర్ని బస్ దగ్గర దింపారు. మాకిద్దరికి కిటికి పక్కన రెండు సీట్లు దోరి కాయి. వాణి కిటికీ పక్కన సీటులో కూర్చుని వాళ్ళ ఆయన కు జాగ్రత్తలు చెపుతోంది.
నేను బస్ కింద నిలబడి అన్నీ వింటున్నాను. బయలుదేరడంతో నేను బస్ ఎక్కి వాణి పక్కన పొదింకగా కూర్చున్నాను. వాణి మా ఇద్దరికి మద్య ఒక సంచీ పెట్టింది. పాపం పతివ్రతలా నటిస్తోంది అనుకున్నా. బస్ కొద్దిసేపటికే ఊరు పొలిమేరలు దాటింది. మద్యలో సంచీ మూలంగా ఇద్దరికి సీటు ఇరుకుగా ఉంది.
నేను తెగించి “వాణి ఈ సంచి పైన వాణి ఈ సంచి పైన పెట్టనా,
ఇరుకుగా ఉంది” అన్నా.
పెట్టనా, సీటు
వాణి నా వంక చురుకుగా చూస్తూ ” సరే నీ ఇష్టం, నాకు కొద్దిగా నిద్ర ఎక్కువ, నిద్రలో నీ మీద పడ్డా ఏమను కోకు”
అంది
అంతకన్నా అదృష్టమా అనుకుని “నాకేం అభ్యంతరం లేదు, నువ్వు సుఖంగా పడుకో, ఈ లోపు ఏదన్నా కబుర్లు చెప్ప వచ్చు కదా” అన్నా.
“నా దగ్గర ఏముంటాయ్ చెప్పడానికి నువ్వే చెప్పు, ఏదన్నా ”
అంది.
నేను ఏం మాట్లాడకపోయేసరికి తనే ఆ విషయంలోకి దిగి, “రవి, నువ్వు ఏమి అనుకోనంటే ఒక విషయం అడుగుతా”
అంది.
“అడుగు, ఎమి అనుకోను” అన్నా, తను ఏం అడుగుతుందో
తెలిసి.
”
మా అక్కకు, నీకు సంబధం అంతవరకేనా, లేక ప్రేమించుకున్నారా?” అంది.
నాకు ఒక క్షణం ఏం చెప్పాలో అర్ధం కాలేదు. నేను ఒక ముక్కలో “మేం ప్రేమించుకోలేదు” అన్నా.
తను నవ్వుకుని కిటికీకి తల ఆంచి నిద్రకు ప్రయత్నం చేస్తోంది. బస్ లో లైట్లన్ని ఆర్పేసారు. బస్ సాఫీగా వెల్తోంది. నాకు వాణి మీద చెయ్యి వెయ్యడానికి ధైర్యం సరిపోవడం లేదు. తను కూడా ఏం తేలకుండా కిటికీకి చేరి గురక తీస్తోంది. ఇద్దరి భుజాలు రాసుకుంటున్నాయి.
తనకు
నేను నిద్రకు ఎంత ప్రయత్నం చేసిన నా ఆలోచనలలోంచి బయటకు రాలేక పోతున్నా వాణి నిద్రలోకి జారుకుంది నిద్రలో ఒక చేయి నా తొడల మీద వేసింది. నేను నా చేయి తన చేయి మీదా వేసి సన్నగా రాయడం మోదలు పెట్టా. తను కిటికీ పక్కన ఉన్న తల నా బుజాల మీద కు మార్చింది. నేను కొద్దిగా వీలుగా జరిగి అనుకూలంగా ఉండేలా నా కాళ్ళను ళ్ళను సవరించి వళ్ళోకి వాలిస్తే చాలా సుఖంగా పడుకుంది. వాణి సళ్ళు నా కాళ్ళకి తగులుతున్నాయ్. వెన్నెలలో పైట జారి సళ్ళు సగం, సగం కను విందు చేస్తున్నాయ్. చెయ్యి వెయ్యాలని ఉన్నా ఎందుకో సంశయం వేస్తోంది. బస్ లో అందరూ గాడ నిద్రలో ఉన్నారు.
నా
నేను తెగించి ముందు నా చేతులుతో వాణి బుగ్గల మీద రాసాను. తరువాత వంగుని బుగ్గల మీద చిన్నగా ముద్దు పెట్టాను. అయినా తనలో స్పందన లేదు. అయితే తను చెప్పినట్లు మొద్దు నిద్రలో ఉందా, లేక నటిస్తోందా, అనుకుని ఏమయితే ఎం, వాతావరణం అనుకూలంగానే ఉంది అనుకుని మెల్లగా సళ్ళమీద చెయ్యి వేసా. సళ్ళు గట్టి గానే ఉన్నాయ్. ఆయన పొదుపు గానే
వాడతాడన్నమాట.
వాళ్ళ
జాకెట్ పైనుంచే మెల్లగా ఒక సన్ను మెల్లగ పిసకడం మొదలు పెట్టాను. తను నా వళ్ళో పక్కకి తిరిగి పడుకోవడం వల్ల సళ్ళు చేతులకు సరిగ్గా ఇమడటంలేదు. మెల్లగ జాకెట్ హుక్స్ ఇప్పాను. ఒక సన్ను బయటకు తన్నుకుంటూ వచ్చింది. దాని ముచికలు మెల్లగా రాస్తూ, సన్ను పిసుకుతున్నా. తను మాత్రం ఏమీ ఎరగని నంగనాచిలా పడుకుంది. కిటీకీలోంచి వచ్చే చల్లగాలికి నిద్ర వచ్చి పడుకుండి పోయా. ఇంతకన్నా బస్ లో ఏమి చేయలేం కదా అని.
ఉదయాన్నే ఇంటికి చేరాక నేను కాలేజీకి వెళ్ళిపోయా. సాయంత్రం కాలేజీ నుండి వచ్చాక డాబాలో కూర్చుని చదువుకుంటుంటే వాణి పైకి వచ్చి నా ఎదురుగా ఉన్న కుర్చీలో కూర్చుంది
“చదువుకుంటున్నావా?” అంది.
నేను చదువుతున్న పుస్తకం పక్కన పెట్టి “పర్వాలేదులే చెప్పు”
”
“ఏమైనా కబుర్లు చెప్పు రవి, తోచటం లేదు ”
“వాణి, నీకు నా మీద కోపం పోయిందా?”
“నాకెందుకు నీ మీద కోపం, మా అక్కకి ఇష్టమై చేయించుకున్నప్పుడు, అయినా అది మాత్రం ఏం చేస్తుంది పెళ్ళి కాకపోతే, నువ్వు మా అక్కకి చాలా విషయాలే నేర్పావ్ దాని మొగుడు అదృష్ట వంతుడే” అంది నవ్వుతూ.
విషయం పాకాన పడుతోంది రాత్రి బస్ లో నేను చేసిన పనులు దీనికి తెలుసో లేదో అనుకుంటూ “వాణి నువ్వు చాలా అందంగా ఉంటావ్, మరి మీ ఆయన నిన్ను ప్రేమగా
చూసుకుంటాడా”
“అంత అదృష్టం కూడానా, వారానికో పదిరోజులకో, పైగా ఇది తెలియక మా అత్తగారు పిల్లలు పుట్టటం లేదాని సాదింపు” అంటూ ఏడవడం మొదలు పెట్టింది.
నేను లేచి వాణి దగ్గరకు వెళ్ళి కన్నీళ్ళు తుడుస్తూంటుంటే తను పైకి లేచి నా గుండెల మీద పడి ఏడుస్తోంది. నేను సదవకాశాన్ని వినియోగంచే సుకోడానికి తననికాగలించుకుని వీపు మీద నిమురుతూ “బాద పడకు వాణి, పరిస్థితులు అవే
సద్దుకుంటాయ్” అంటూ చిన్నగా పెదాల పెట్టాను.
మీద ముద్దు
తను సిగ్గు పడుతూ నా కౌగిలి వదిలి కళ్ళు తుడుచుకుంటూ కిందకి వెళ్ళి పోయింది. పిట్ట దారిలోకి వచ్చిందనుకుంటూ “వాణి నీకు తోచనప్పుడు పైకి వస్తూ ఉండు” అని నా చదువు మొదలు పెట్టాను
(ఇంకా ఉంది)