నా పర్సనల్ డిటెయిల్స్ లోకి వస్తే, నా పేరు విజయ్ (raidervijay69@gmail.com), వయసు 33, బరువు 77, నా డిక్ సైజు 15 సెం.మీ అంటే సుమారు 6 ఇంచులు ఉండొచ్చు. ఇది నా రెండో స్టోరీ షేరింగ్ ఎక్స్‌పీరియన్స్. ఏమైనా తప్పులు ఉంటే చెప్పండి, క్షమించండి.
నాకు మెసేజ్ చేయడానికి ఎక్కువ ఆలోచించకండి. ఎందుకంటే మీకు కంఫర్టబుల్‌గా ఉంటాను. మనం ముందుగా చాటింగ్‌లో ఒక చిన్న జర్నీ స్టార్ట్ చేద్దాం. తర్వాత ఇద్దరికీ నచ్చితే ఇంకొంచెం ముందుకు వెళ్లొచ్చు. నాకు సేఫ్ సెక్స్ ఇంపార్టెంట్. సో, హెల్తీ సెక్స్ చేసుకోవచ్చు. ఒకరి ఇష్టాలను ఒకరం షేర్ చేసుకుంటూ, ఒకరికి నచ్చేలా ఒకరం సెక్స్ చేసుకుందాం. మంచి ఫ్రెండ్‌గా, పర్ఫెక్ట్ సెక్స్ పార్ట్‌నర్‌గా, టోటల్‌గా వెల్‌విషర్‌గా మీకు నచ్చేలా ఉంటాను. ఇక లేట్ చేయకుండా మెసేజ్ చేయండి. మీ మెసేజ్ కోసం వెయిట్ చేస్తూ ఉంటా…
స్టోరీ లోకి వెళ్తే…..
రైలు గిర్రుమని శబ్దంతో ఆంధ్ర గ్రామీణ ప్రాంతాల మీదుగా వేగంగా దూసుకెళ్తోంది. అది మార్చి చివరి రోజుల్లోని ఒక ఆవిరి సాయంత్రం, గాలి చర్మానికి తడి చీరలా అంటుకునే సమయం. నేను విజయవాడ నుంచి హైదరాబాద్‌కి వెళ్తున్నాను, పని కోసం ఎన్నోసార్లు చేసిన ప్రయాణం ఇది. సెకండ్ క్లాస్ ఏసీ కోచ్‌లో ఎక్కువగా నిశ్శబ్దంగా ఉంది, ఒక్కోసారి ప్రయాణికుల మాటలు, ఇంజన్ దూరంగా వినిపించే శబ్దం తప్ప. నేను కిటికీ పక్క సీటులో కూర్చుని, సాయంత్రం ఆకాశంలో తాటి చెట్ల నీడలను చూస్తూ, డెడ్‌లైన్‌లు, మీటింగ్‌ల ఆలోచనల్లో మునిగిపోయాను.
అప్పుడే ఆమె లోపలికి వచ్చింది—అలేఖ్య. అప్పట్లో ఆమె పేరు తెలియదు కానీ, ఆమె కంపార్ట్‌మెంట్‌లోకి అడుగుపెట్టిన క్షణం నుంచి ఏదో ఆకర్షణ నన్ను తాకింది. ఆమె వయసు 28, తర్వాత తెలిసింది, ఆమెలో ఒక సహజమైన అందం ఉంది, రైలు ప్రయాణంలోని గందరగోళంలో కూడా ఆమె ప్రత్యేకంగా కనిపించింది. ఆమె నల్లని జుట్టు జడలా వదులుగా కట్టి ఉంది, కొన్ని తంటులు ఆమె ముఖాన్ని అలంకరిస్తూ వదులుగా పడ్డాయి. ఆమె ఒక సాధారణ కానీ అందమైన ఆకుపచ్చ సల్వార్ కమీజ్ ధరించింది, అది కోచ్ ఫ్లూరోసెంట్ లైట్ల కింద మెరిసిపోతోంది. ఆమె భుజంపై ఒక చిన్న బ్యాగ్, చేతిలో ఒక పుస్తకం పట్టుకుని, సీటు నంబర్లను చూస్తూ నడిచింది.
“ఎక్స్‌క్యూజ్ మీ,” ఆమె మెల్లగా, తెలుగు యాసతో మధురంగా అంది. “ఇది 24Aనా?”
నేను నా టికెట్ చూసి, పక్కనున్న సీటు వైపు చూశాను. “అవును, ఇక్కడే,” అని చెప్పి, నా బ్యాగ్‌ని సర్దాను. ఆమె చిన్నగా నవ్వి—ఒక సున్నితమైన, మర్యాదపూర్వకమైన నవ్వు—నా పక్కన కూర్చుంది. ఆమె నుంచి మల్లెపూల సుగంధం సన్నగా వచ్చింది, రైలులోని బూజుగాలితో కలిసిపోయింది. నేను ఆమెను చూడకుండా ఉండాలని ప్రయత్నించాను, కానీ ఆమె ఉనికిలో ఏదో ఆకర్షణ ఉంది.
రైలు ముందుకు దూసుకెళ్లింది, మేము కొంతసేపు మౌనంగా కూర్చున్నాం. నేను సాధారణంగా అపరిచితులతో మాటలు కలపను, కానీ మా మధ్య నిశ్శబ్దం ఏదో బరువుగా అనిపించింది, దాన్ని భేదించాలని అనిపించింది. చివరకు, ఆమె మడిలో ఉన్న పుస్తకం వైపు చూసాను—యండమూరి వీరేంద్రనాథ్ రాసిన *అర్ధ శతాబ్ది*, కొంచెం పాతబడిన కాపీ.
“మంచి ఎంపిక,” అన్నాను, ఆ పుస్తకం వైపు సైగ చేస్తూ. “చిన్నప్పుడు నాకు ఆ పుస్తకం చాలా ఇష్టం.”
ఆమె కళ్లు మెరిశాయి, ఆమె నా వైపు తిరిగి, నవ్వు విచ్చుకుంది. “నిజంగానా? ఈ రోజుల్లో ఎవరూ ఆయన పాత రచనలను గుర్తించరు. నీకు కూడా చదవడం ఇష్టమా?”
అలా, మంచు కరిగినట్టు మాటలు మొదలయ్యాయి. మేము పుస్తకాల గురించి మాట్లాడుకున్నాం—ఎక్కువగా తెలుగు నవలలు—పిల్లలు గోళీలు మార్చుకున్నట్టు ఇష్టమైనవి పంచుకున్నాం. ఆమె పేరు అలేఖ్య అని, గుంటూరు నుంచి వచ్చిందని, హైదరాబాద్‌లో గ్రాఫిక్ డిజైనర్‌గా పనిచేస్తుందని చెప్పింది. నేను విజయ్, 33 ఏళ్లు, సాఫ్ట్‌వేర్ ఇంజనీర్‌ని, ప్రాజెక్ట్ కోసం నగరాల మధ్య తిరుగుతున్నానని చెప్పాను. మాటలు సాగరంలా సాగాయి, సాహిత్యం, సినిమాలు, ఆంధ్ర కారం పులావ్‌పై మా ఇద్దరి ఇష్టం వరకూ విస్తరించాయి.
గంటలు గడిచాయి, గమనించలేదు. రైలు తెనాలి, గుంటూరు, పిడుగురాళ్ల వద్ద ఆగింది, కానీ బయట ప్రపంచం మాకు గుర్తులేదు. ఒకసారి వెండర్ చాయ్ తెచ్చాడు, నేను ఆమెకు ఒక కప్పు కొంటానన్నాను. ఆమె సంకోచించి, తర్వాత “థాంక్స్” అని తీసుకుంది. చాయ్ తాగుతూ, కప్పు ఇచ్చేటప్పుడు మా వేళ్లు తాకాయి—క్షణికమైన స్పర్శ, కానీ నాలో ఏదో కదిలింది. ఆమె ముఖం సన్నగా ఎరుపెక్కినట్టు చూశాను, ఆమె చూపు తప్పించింది.
“విజయ్,” కొంతసేపటి తర్వాత ఆమె మెల్లగా అంది, “నీకు విధి మీద నమ్మకం ఉందా?”
నేను ఆగాను, ఊహించని ప్రశ్నకు. “తెలియదు. బహుశా. ఎందుకు?”
ఆమె కిటికీ వైపు చూసింది, గాజులో ఆమె ప్రతిబింబం మెరిసింది. “నేను ఈ రైలులో రావాల్సింది కాదు. నా స్నేహితురాలు చివరి నిమిషంలో ప్లాన్ రద్దు చేసింది, ఇలా టికెట్ బుక్ చేశాను. ఇప్పుడు… ఇక్కడున్నాం.”
నాకు ఏం చెప్పాలో తెలియలేదు, కానీ గుండె వేగం పెరిగింది. “బహుశా ఇది మంచి నిర్ణయం కావచ్చు,” అన్నాను, ఆమె నవ్వింది—ఉదయం గుడిలో గంటల్లా మధురంగా.
రాత్రి లోతైంది, కంపార్ట్‌మెంట్ నిశ్శబ్దమైంది, చాలామంది దుప్పట్ల కింద నిద్రపోతున్నారు. నేను, అలేఖ్య మాటలు కొనసాగించాం, మా గొంతులు సన్నగా, మధ్య దూరం క్రమంగా తగ్గుతూ. ఆమె గుంటూరులో తన బాల్యం గురించి చెప్పింది—మామిడి చెట్లు ఎక్కడం, బట్టలు మరకలతో ఇంటికి వచ్చి తిట్లు తినడం. నేను నా కథలు చెప్పాను—విజయవాడలో రాత్రి క్రికెట్ మ్యాచ్‌లు, పవన్ కళ్యాణ్ సినిమాలు చూడటానికి స్నేహితులతో దొంగతనంగా బయటకు వెళ్లడం.
ఒక సమయంలో ఆమె తల సీటుకి ఆనించి, కళ్లు సగం మూసుకుంది. “నీతో మాట్లాడటం సులభంగా ఉంది, విజయ్,” ఆమె నిద్రమత్తులో అంది. “సాధారణంగా నేను ఇలా మాట్లాడను.”
“నేనూ అంతే,” అన్నాను. “రైళ్లు మనుషులను దగ్గర చేస్తాయేమో.”
ఆమె నిద్రగా నవ్వింది, నాలో ఏదో తెలియని నొప్పి. సికింద్రాబాద్ స్టేషన్ దగ్గరికి రైలు వేగం తగ్గింది, ప్రయాణం ముగియబోతోంది. నాకు ఇంకా అది అంతం కావాలని అనిపించలేదు. ఆమె వైపు చూశాను, ఆమెకూ అలానే ఉందేమో అని ఆలోచిస్తూ.
“అలేఖ్య,” నేను గుసగుసగా అన్నాను, “మళ్లీ కలుద్దామా? హైదరాబాద్‌లో?”
ఆమె కళ్లు తెరిచి, నన్ను క్షణం చూసింది, ఆ క్షణం అనంతంలా అనిపించింది. తర్వాత తల ఊపింది. “ఇష్టమే.”
స్టేషన్‌లోకి రైలు వచ్చేసరికి మేము నంబర్లు మార్చుకున్నాం, ప్లాట్‌ఫాం లైట్లు ఆమె ముఖంపై బంగారు వెలుగు పరిచాయి. ఆమె బయలుదేరే ముందు, నా వైపు తిరిగి, నా చేతిని క్షణం పట్టుకుంది—ఒక సెకను మాత్రమే, కానీ నా గుండె వేగం పెంచడానికి అది చాలు.
—
అది కేవలం మొదలు. తర్వాత వారాల్లో నేను, అలేఖ్య హైదరాబాద్‌లో తరచూ కలిశాం. మా మొదటి “డేట్” బంజారాహిల్స్ దగ్గర ఒక చిన్న దోసె హోటల్‌లో, అక్కడ నేను ఎక్కువ చట్నీ ఆర్డర్ చేస్తే, “నీకు నిజమైన తెలుగు అబ్బాయి లక్షణాలు ఉన్నాయి” అని ఆటపట్టించింది. ఒక సాయంత్రం నెక్లెస్ రోడ్‌లో నడిచాం, హుస్సేన్ సాగర్ సరస్సు మెరుస్తూ ఉంది, నేను ఆమెను ఆకట్టుకోవాలని డ్రామాటిక్‌గా అడుగు వేసి కాలు తడబడ్డాను, ఆమె నవ్వుతో అరిచింది. నెమ్మదిగా, ఆ రైలు ప్రయాణంలో పుట్టిన స్ఫులింగం లోతైన బంధంగా మారింది.
ఒక రాత్రి, ఒక నిశ్శబ్ద పార్క్‌లో నక్షత్రాల కింద, ఆమె నా భుజంపై తల ఆనించింది. “విజయ్,” ఆమె గొంతులో ఏదో చెప్పలేని కంపనం, “కొత్తగా కలిసినా, ఎప్పటి నుంచో తెలిసినట్టు ఎప్పుడైనా అనిపించిందా?”
నేను ఆమె వైపు తిరిగాను, గుండె గట్టిగా కొట్టుకుంటోంది. “నీతో ఉన్నప్పుడల్లా అలానే అనిపిస్తుంది.”
ఆమె నా వైపు చూసింది, ఆమె కళ్లు లోతైన చీకటితో నిండి ఉన్నాయి, ఆ క్షణంలో నేను ఆగలేకపోయాను. నేను దగ్గరికి జరిగాను, మా పెదవులు కలిశాయి—మెత్తగా, సంకోచంగా, తర్వాత ధైర్యంగా. అది చాయ్, మల్లెపూల రుచితో నిండిన ముద్దు, రైలు ప్రయాణాలు, రాత్రి మాటలు, ఊహించని ప్రేమ రుచిని తెచ్చిన ముద్దు.
ఆ రాత్రి మా బంధం మరింత లోతైంది. ఒక వర్షపు సాయంత్రం, ఆమె అపార్ట్‌మెంట్‌లో మేము కలిసి ఉన్నాం. బయట వర్షం కురుస్తోంది, లోపల మల్లెపూల సుగంధం, ఆమె వంటింట్లో చేసిన కాఫీ వాసన కలిసిపోయాయి. మేము సోఫాలో దగ్గరగా కూర్చున్నాం, ఆమె చేయి నా చేతిలో ఉంది. “విజయ్,” ఆమె గుసగుసగా అంది, “నీతో ఇలా ఉంటే ఏదో పూర్తి అనిపిస్తుంది.”
నేను ఆమె కళ్లలోకి చూశాను, ఆ క్షణంలో మాటలు అవసరం లేదనిపించింది. నేను ఆమెను దగ్గరికి లాక్కున్నాను, మా శ్వాసలు కలిశాయి. ఆమె మెత్తని చీర నా చేతుల కింద ఉంది, ఆమె వెచ్చని స్పర్శ నన్ను ఆకర్షించింది. మేము ఒకరినొకరు ఆలింగనం చేసుకున్నాం, ఆ క్షణంలో ప్రపంచం అంతా మాయమైనట్టు అనిపించింది. ఆ రాత్రి, వర్షం శబ్� అలల మధ్య, మేము మా ప్రేమను శారీరకంగా కూడా వ్యక్తపరిచాం—ఒకరి పట్ల ఒకరికి ఉన్న ఆప్యాయత, విశ్వాసం, కోరికల సమ్మేళనంగా. అది కేవలం శారీరక ఆకర్షణ కాదు, మా ఆత్మలు కలిసిన క్షణం.
అప్పటి నుంచి మా రోజులు అందమైన లయలో సాగాయి. మేము కలిసి వంట చేసుకున్నాం—ఆమె కారం కోడికూర నా గందరగోళ బిర్యానీని మించిపోయింది—ఆమె చిన్న అపార్ట్‌మెంట్‌లో పాత తెలుగు పాటలకు డాన్స్ చేశాం, నగర గందరగోళంలో నిశ్శబ్ద క్షణాలను దొంగిలించాం. అలేఖ్య ఒకేసారి అగ్ని, శాంతి, ఆమె నవ్వు నా ప్రపంచాన్ని వెలిగించింది, ఆమె స్పర్శ నన్ను స్థిరంగా ఉంచింది.
ప్రతిసారీ ఆమెను దగ్గరగా కౌగిలించుకున్నప్పుడు, ఆ రైలు గుర్తొచ్చేది, ఆ అవకాశ సమావేశం నా జీవితాన్ని మార్చేసింది. విధి అని ఆమె అన్నది. గతంలో నాకు దానిపై నమ్మకం లేదు, కానీ అలేఖ్య నా చేతుల్లో ఉన్నప్పుడు, దాన్ని ఎప్పటికీ ప్రశ్నించనని తెలిసింది.
నా పర్సనల్ డిటెయిల్స్ లోకి వస్తే, నా పేరు విజయ్ (raidervijay69@gmail.com), వయసు 33, బరువు 77, నా డిక్ సైజు 15 సెం.మీ అంటే సుమారు 6 ఇంచులు ఉండొచ్చు. ఇది నా రెండో స్టోరీ షేరింగ్ ఎక్స్‌పీరియన్స్. ఏమైనా తప్పులు ఉంటే చెప్పండి, క్షమించండి.
నాకు మెసేజ్ చేయడానికి ఎక్కువ ఆలోచించకండి. ఎందుకంటే మీకు కంఫర్టబుల్‌గా ఉంటాను. మనం ముందుగా చాటింగ్‌లో ఒక చిన్న జర్నీ స్టార్ట్ చేద్దాం. తర్వాత ఇద్దరికీ నచ్చితే ఇంకొంచెం ముందుకు వెళ్లొచ్చు. నాకు సేఫ్ సెక్స్ ఇంపార్టెంట్. సో, హెల్తీ సెక్స్ చేసుకోవచ్చు. ఒకరి ఇష్టాలను ఒకరం షేర్ చేసుకుంటూ, ఒకరికి నచ్చేలా ఒకరం సెక్స్ చేసుకుందాం. మంచి ఫ్రెండ్‌గా, పర్ఫెక్ట్ సెక్స్ పార్ట్‌నర్‌గా, టోటల్‌గా వెల్‌విషర్‌గా మీకు నచ్చేలా ఉంటాను. ఇక లేట్ చేయకుండా మెసేజ్ చేయండి. మీ మెసేజ్ కోసం వెయిట్ చేస్తూ ఉంటా…