**”నీ చెమటలో మునిగిపోయాను”**
**రాత్రి 11:30.** ఆకాశంలో నక్షత్రాలు మినుకుతున్నాయి. ఓ లైట్ కిరణాలు కిటికీ ద్వారా లోపలికి జారి, శ్రవణి శరీరంపై నాట్యం చేస్తున్నాయి. ఆమె పక్కన అర్ధంగా నిద్రలో ఉన్న ఆదిత్యుని ముఖం మీద ఒక చిరునవ్వు తేలిపోతోంది.
శ్రవణి అతని వైపు చూసింది. అతని ఛాతీపై చేయి వేస్తే, గుండె కొట్టుకునే శబ్దం తన వేళ్లకు అనుకున్నది. *ఎంత అందంగా ఉన్నాడు…* ఆమె అనుకుంటూ, అతని పక్కకు జరిగింది. అతని శరీర వాసన, ఆ చెమటలో కలిసిన పరిమళం… ఆమెను ఉత్తేజితం చేసింది.
తెల్లవారుతున్న వేళ, అతను కళ్ళు తెరిచాడు. శ్రవణి తన వైపు చూస్తున్నట్లు గమనించాడు. “ఏమిటి అలా చూస్తున్నావ్?” అన్నాడు గొంతులోని నిద్రా గాంభీర్యంతో.
“నువ్వు…” ఆమె మాట పూర్తి చేయకుండానే, అతని పెదవులు ఆమెదానిపై పడ్డాయి. ఒక్కసారిగా ఆమె శరీరంలో విద్యుత్ ప్రవాహాలు ఊప్పుకున్నాయి. అతని నాలుక ఆమె పెదవుల మధ్య తూలాడుతూ, లోతుగా కబళించింది. శ్రవణి అతని ఛాతీని గట్టిగా పట్టుకుంది.
ఆదిత్యుడు ఆమెను తన కిందకు తీసుకున్నాడు. అతని చేతులు ఆమె శరీరంపై సాగిపోయాయి. ప్రతి స్పర్శకూ శ్రవణి శరీరం కంపించింది. “ఇది… ఇంతకు ముందు ఎప్పుడూ ఇలా అనిపించలేదు,” ఆమె గొంతులో మరుగుతున్న కాంక్షను అతను విన్నాడు.
“నువ్వు నాకు ఇష్టం,” అతను మెల్లగా చెవిలో గొణిగాడు. ఆమె చర్మం మీద ఊదిన శ్వాస వేడిగా స్పర్శించింది. అతని చేతులు ఆమె పొడుగాటి జుట్టును చుట్టి, మెడ వెనక్కు లాగి, మరింత ముద్దులు పెట్టాడు.
శ్రవణి ఊపిరి ఆడకుండా పోయింది. అతని స్పర్శలు, అతని పెదవులు, అతని శరీరం యొక్క వేడి… ప్రతిదీ ఆమెను తనలో మునిగిపోయేలా చేసింది. అతను ఆమె దుస్తులను మెల్లగా తీసేస్తున్నాడు. ప్రతి బట్ట కిందకు జారినట్లు, ఆమె శరీరం ఎర్రబారింది.
“నువ్వు అద్భుతంగా ఉన్నావ్,” అతను గద్గదికతో అన్నాడు. ఆమె శరీరం మీద అతని వేళ్లు ప్రయాణించాయి. ప్రతి స్పర్శా ఒక కొత్త అనుభూతిని ఇచ్చింది.
శ్రవణి అతని భుజాలను పట్టుకుంది. “ఆది… నేను…” ఆమె మాటలు భావాలలో కలిసిపోయాయి. అతను ఆమెను లోతుగా చూసాడు. ఆ రెండు కళ్ళలోనూ ఒకే ప్రశ్న—*నువ్వు నన్ను కోరుకుంటున్నావా?*
అతని సమాధానం ఒక మృదువైన ముద్దు. ఆ తర్వాత, అతని శరీరం ఆమెదానితో కలిసిపోయింది. శ్రవణి ఒక్కసారిగా ఆకాశంలో ఎగిరినట్లు అనిపించింది. అతని ప్రతి చలనం ఆమెలో కొత్త అలలను రేపింది.
“నీలో… నేను… కోల్పోతున్నాను,” ఆమె ఏదో గొణిగింది. అతని చెమట ఆమె శరీరంపై కరిగిపోయింది. రెండు శరీరాలు, రెండు ఊపిరులు, ఒక్కటైపోయాయి.
ఆ తర్వాత… ఒక నిమిషం, ఒక గంట, ఒక యుగం—ఎంత సేపు అనేది తెలియని ఆనందంలో కొట్టుకున్నారు. చివరికి, శ్రవణి అతని ఛాతీపై తల వేసుకుంది. అతని గుండె ధ్వని ఆమెకు శాంతినిచ్చింది.
“మళ్ళీ… మళ్ళీ నువ్వు నన్ను ఇలా చేస్తావా?” ఆమె అడిగింది.
ఆదిత్యుడు నవ్వాడు. “ప్రతి రోజు. ప్రతి క్షణం.”
—
Give me feedback
Mail address:- bakodobaku1432@gmail.com