ఆమె వొంగినప్పుడు, నవ్వినప్పుడు, కదిలినప్పుడు, పరుగెత్తినప్పుడు ఆమె మహోన్నత వక్ష శిఖరాలు కుదిళ్ళతో సహా కదులుతూ వుంటే — నాకు ఒళ్ళంతా వేడెక్కేది.
ప్రొఫెసర్ పీటర్ డీజోన్స్ అనే సైకాలజిస్ట్ రాసిన ‘బెడ్ రూమ్ డైరీ’లో సెక్సువల్ ఫాంటసీల గురించి రాసిన అంశాలన్నీ ఎన్ని వందలసార్లు చదివానో గుర్తులేదు.
నిజంగా భగవంతుడనే వాడున్నాడో లేడో గానీ ఆడదాన్ని మగాడి కోసం, మగాడిని ఆడదానికోసం భలే సృష్టించాడు!
నాకు జాహ్నవికి మధ్య పరిచయం నెలల్లోనే బలపడింది.
ఓరోజు నాన్న యింట్లో లేనప్పుడు—
“నిన్ను ముద్దు పెట్టుకోనా?” అని అడిగాను.
అప్పుడు జాహ్నవి మొహం కోపంతో ఎంత ఎర్రబడిందంటే నేను ఆమెను గట్టిగా కౌగలించుకోకుండా వుండలేకపోయాను.
ముద్దులు పెట్టుకున్నాను.
నాకు తెలియకుండానే నా చేతులు ఆమె వక్ష సంపదని తడిమాయి.
నా ఒంట్లో విద్యుత్తు ప్రవహించింది.
ఆమె పెనుగులాడింది.
ప్రతిఘటించింది.
నాకేదోంతెలీని మైకం ఆవహించింది.
ఆమె సంగతి వదిలిపెట్టి, నా సరదాలు నేను పొందటంలో నిమగ్నమై ఆమె ఒళ్ళంతా తడిమి, ఆమెను ఉక్కిరిబిక్కిరి చేసి, ఇంకా ముందుకి ప్రొసీడ్ అవ్వబోయాను.
కానీ ఆమె అరిచింది.
చేతిమీద కరిచింది.
చటుక్కున వదిలేసాను.
ఆవేశంతో బుసలు కొడ్తూ నా చెంప ఛెళ్ళుమనిపించింది.
“అభినయ్! నువ్వు మంచివాడవనుకున్నాను. కానీ, నీ మనసులో ఇలాంటి క్రూరమైన ఆలోచనలుంటాయని కలలోనైనా అనుకోలేదు. ఐ హేట్ యు!” అని చెప్పి వెళ్ళిపోయింది.
ఆమె వెళ్ళిపోయాక నాకు ప్రాణం విలవిల్లాడింది.
తప్పు చేసానేమో అనే భయం తొలిసారిగా కలిగింది.
రాత్రి భోజనం చెయ్యబుద్ధి కాలేదు.
కిటికీలోంచి ఆమె ఇంటివేపు వెర్రివాడిలా చూస్తుండిపోయాను.
రాత్రి పదకొండు దాటాక నాన్న వచ్చి నన్ను పలకరించినా, నేను పొడి పొడిగా నాలుగు మాటలు మాట్లాడి, భోంచేసానని అబద్ధం చెప్పి—నిద్రపోయాను.
మళ్ళీ నెలరోజుల వరకు జాహ్నవి నా మొహం చూడలేదు.
ఆమె ఇంటికి ఫోన్ చేస్తే ఆమె గొంతు వినిపించలేదు.
నా తలపుల జాహ్నవి.
నాన్న నాలో మార్పు గమనించి, దివ్యదృష్టితో అంతా గ్రహించినట్లు చెప్పారు —
“ఈ ప్రపంచంలో ఏదీ నీది కాదు — నీది అని అనుకున్న క్షణం నుంచీ నీకు సమస్యలు మొదలవుతాయి…” అని.
హటాత్తుగా ఓ రోజు జాహ్నవి వాళ్ళ అమ్మతో సహా యింటికొచ్చింది.
నేనుండగానే జాహ్నవి నాన్నతో మాట్లాడి—
తన వివాహ శుభలేఖ ఇచ్చింది.
అది నాకు జీవితంలో పెద్ద షాక్.
ఆ షాక్ నుంచి నేను తేరుకోడానికి ఎనిమిది నెలలు పట్టింది.
జాహ్నవి పెళ్ళికి కూడా వెళ్ళలేదు.
వెళ్ళటానికి మనసొప్పలేదు.
ఇది జరిగిపోయి ఎనిమిదేళ్ళయింది.
నాన్నకి గుండెపోటు వచ్చి ఏడేళ్ళయింది.
నాన్నకి రెండోసారి ఆరేళ్ళక్రితం గుండెపోటొచ్చింది.
ఆస్తినంతా నాకు రాసిచ్చి—నాకెన్నెన్నో జీవిత సత్యాలు బోధించి పదిహేను రోజులు మంచం మీదే వుండి—కన్నుమూసారు.
నేనిప్పుడు అనాథని.
కానీ నాన్న చనిపోయాక నేను ఏడవలేదు.
అదీ విచిత్రం.
నాన్న నన్ను సైకలాజికల్ గా అంతగా ప్రిపేర్ చేసారు.
నేను సంపాదించే అవసరం లేదు.
ప్రతి నెలా నా ఎకౌంట్ లోకి పాతికవేల రూపాయలు వచ్చే ఏర్పాట్లు చేసారు నాన్న.
డిల్లీలోని కాస్మొటిక్స్ కంపెనీ దిన దిన ప్రవర్ధమానమవుతూ ఎదుగుతుంటే, నాకు నెల నెలా డివిడెండ్స్ వస్తాయి.
అద్దెలొస్తాయి.
ఇంట్రెస్టు వస్తుంది.
ఫైనాన్స్ కంపెనీల షేర్లు ద్వారా నాకు లెక్కలేనంత ఆదాయం.
నేను ఒంటరి వాడినైనా నాకే చింతాలేదు.
ఓసారి కలకత్తా వెళ్ళినప్పుడు తొలిసారిగా ఒక ఖరీదైన కాల్ గర్ల్ ని తనివితీరా అనుభవించి, స్త్రీ సంపర్కపు మధురానుభూతిని పదేళ్ళ క్రితమే పొందాను.
ఎప్పుడైనా మనసు బాగోకపోతే—
బ్లూ ఫిల్మ్ లు చూస్తాను.
ఎవరూ తోడు లేకపోతే, కావాలని అనిపిస్తే, మాస్టర్బేట్ చేసుకుంటాను.
హస్త ప్రయోగం తప్పు కాదని నేనెన్నో పుస్తకాల్లో చదివాను.
అదీ నాకు సంతృప్తినిస్తుంది.
హైద్రాబాద్ లో పారిశ్రామిక ప్రపంచంలో యువతారగా ప్రకాశిస్తున్న సుభాష్ చంద్రా నా క్లాస్*మేట్.
అనుకోకుండా చాలా కాలం తర్వాత నన్ను చూడాలనిపించి నా ఇంటి కొచ్చాడు.
నా ఒంటరితనాన్ని చూసి ఆశ్చర్యపోయాడు. నన్ను ఎంటర్*టైన్* చెయ్యడానికి అతనెంతో కృషి చేసాడు.
తనతో బిజినెస్ లో కలవమన్నాడు.