భుజాల మీద ఉన్న వేళ్ళు, నె మ్మది గా మెడదగ్గరికి వచ్చాయి. ఒక్కసారి ఆవేళ్ళు నా వంటికి తగిలి నరాలు జివ్వు మన్నాయి. అలా మెడనుంచి నెమ్మదిగా వేళ్ళు కిందకు పాకుతూ, చుడిదార్‌ కాలర్‌ మీదకు వచ్చి, కొద్దిసేపు అక్కడ నీలచి పోమాయి. కొంపదీసి చుడిదార్‌ లోపఠీ కి వెళ్తావా అని పీలుస్తున్న గాలీనీ ఆపి ఉక్కపట్టి చూస్తున్నాను. అక్కీగా చుడిదార్‌ మీద కు వెళ్ళి అక్కడనుంచి కిందకు పాకుతూ, నా కుడిరొమ్ము మీదకు వచ్చాయి. ఇంకా కిందికి పొనిచ్చి, ముచ్చికల మీద కు తెచ్చి, వేళ్ళతో సన్నును పట్టి పిసికాడు.
జీపిత ములో మొదటి సారి, ఒక పురుషునీ వేళ్ళు నా సన్నును పిసుకుతుంటె ఏమి చెళ్యూలొ తెఠీముక అలాగే ఉండిపోయి ఓరగా రవి వెపు కు చూసాను, రపి దీక్షగా సినిమా చూస్తూ ఉన్నాడు. చేతీవేల్టు ఇంకా సన్ను మీద పాముతున్నాయి. వేళ్ళు రొమ్మును మెత్తగా వత్తుతుంటే అమబద్ద్డ ముగా శరీరములో వీణ మీటుతున్నట్టుంది. మెత్తగా పిసుకుతునే ఉన్నాడు.
నేను చుట్టు పక్కల చూసాను ఎవరన్నా చూస్తున్నారేమోననీ. అందరూ సినీ మాలో తీన మయిపోబునందున, కొద్దిగా ధెర్యము వచ్చి రపి వంక మళ్ళీ చూసి, పినీ పిన పడనట్టు.. “పామ! రవీ ఏమిచేస్తున్నావు. వెబ్యుతీయ’ అనీ అన్నానే గాని, తన చేత్తో రవి చేతిని తీద్దామని ప్రయత్నము చేయలేదు. రవి నేను అన్నది పినీపించుకొనక, అలాగీ సన్నును పిసుకుతూ, రెండు వేళ్ళ మధ్య ముచ్చికను చీక్కించు కొని, నలువుతున్నాడు. నాకు తొడల మధ్య ఒక్కసారి నరాలు జివ్వు మన్నాయి. పిసుకుతుంటె ఏదొ వయుగా ఉంది.
వద్దనీ పించట ములేదు. తొడల మధ్య వేడి వుట్టటము మొదలు _ పెట్టింది.వళ్ళంతా చె మటలు పడుతున్నాయి. సళ్ళు ఇంకా పొంగుతున్నట్లని పి స్తున్నాయి. ఒక పక్క వుగా ఉన్నా, ఇంకొకపక్క ఇంకా ఏమిచే స్తాడో అన్న భమము పుట్టు కొచ్చింది. నావి 34 సైజులు కదా, చేతినిండుగా దొరికినట్టున్నాయి, రొమ్మును చుడిదార్‌ పైనుంచే పొదివి పట్టుకొని, బత్తాయి పండును పిసికి నట్టు పిసుకుతున్నాడు. అమ్మో!.. ఇలా అయితే కష్టమే, ఒక పక్కన పిపరీతముగా ధధుమేస్తుంది. ఇలా కొద్దిసేపు కొనసాగితీ నాకే అదువు త ప్పేతట్టుంది, ఏమైనా సరే ఇక ఆవుచేమాలఠి, అని, రపి తఅ దగ్గరగా చెపిలో మాట్లాడుతున్నట్టు. “రవీ! నీన్నే.
వెయి తీస్తావా లేదా, ఇలా చేస్తే నేను సీనీమా వదళఠీ వెళ్ళి పొతాను!”, అని కొద్దిగా పిన పడేటట్టు అన్నా, తను పినీపించుకోలీదు, ఇంకా ఏమనుకున్నాడా ఏమో కానీ,ఈసారీ, ముచ్చికను పైనుంచే దొరక పుచ్చుకొని, రెండు వేళ్ళ మధ్య పట్టి, పిండాడు. అలా పిండట ముతో బాగ నొప్పి కలిగినా తీయ్యటి బాధలా ఒక్క కణము మైమరచి పోయి, మళ్ళీ వెంటనే తేరుకొని.నా కుడి చేత్తో తన చేతీని బలవంత ముగా తీసేసాను. “సారి! సినీమా లో వాన పాట చూసి కొద్దిగా బెంవ్ట్‌ అమ్యూను ప్రమా.
అనీ భుజం మీదనుంచి చేయి తీస్తూ, అబ్బ! నీది ఎంత మెత్తగా ఉంది ప్రిమూ! పిసుకుతుంటె భలేగా ఉంది నాకు. ఇంతకూ నీకే మని పించింది,అంతసేపు పీసికించుకున్నవు కదా!”. “ఫీ! పో. నీతా సిని మాకు రావడమే తపవు.. దానికి తోడు సిగ్గులే కుండా ఇలా అడగడము ..ఇక నాతో మాట్లాడకు..”, అనీ సినీమా చూస్తూ ఉండి పోమాను. రపి బుద్ది మంతుడులా మళ్ళీ ఎలాంటి అాయిత్య ము చేయకుండా నాతొ పాటు సీనీమా చూ సాడు. సిని మా చూస్తున్నంతసేపు..
ధ్యాస సినిమా మీదనే లేదు. మళ్ళీ రవి ఎమీ చేస్తాడా అని మాటి మాటికి రపి వంక ఓరగా చూడటమే సరిపోయింది. ఒక్కసారి సినిమా సుఖాంతం అయ్యేటప్పటికి, అమ్మభ్యు అనీ ఊపిరీ పీల్చుకున్నాను. ఇద్దర మూ ఆదొ ఎక్కామే కానీ మాటలు లేవు. నన్ను వోస్టల్లో దించేట ప్పుడు మళ్ళీ, “సారి పిమూ!’, అనేసితను లో ‘వెళ్ళిపోమాడు. రూంకు వచ్చి మంచము మీద పడిపోమాను. రూమ్మేటు ఇంకా రాలేదు. సినీమా విల్లో జరిగింది తలుచుకుంటే, వళ్ళు గ గుర్పొడిచింది. ఊవాల్లో ఉన్నానో ఏమో ఒక్కసారి అనాలోచిత ముగా నా కుడి చెయ్యు, చూడిదార్‌ మీదనే కుడి రొమ్ము పె పడి, మెత్తగా నొక్కింది. కాని రవి నొక్కినంత వబు కానీ శరీరములో అలజడి కానీ కలగలేదు. ఇంకా చూద్దామను కొనీ, రొమ్మును వరిసి పట్టుకొని, ఒక రెండు నిముషాలు అలానే వత్తుకున్నాను. అయినా అంత థ్రీ్‌ కలుగలేదు.
రవి చుడిదార్‌ మీదనుంచి నొక్కితేనే అంత ముగా ఉక్కిరీబి క్కిరమ్యూను. ఇక లోపలికి చెయ్యపెట్టి, నా రొమ్ములను పట్టు కోనుంటే ఇంకా ఎలా ఉండేదో… ఆ ఆలోచన నా మదిళలా ఎందుకు కఠిగిందో కానీ ఏనాడూ లేనీది, నా ఎడమ చెయ్యు, నా తొడల మధ్య జివ్వు మంటుంబే వత్తుకునేలా చేసింది.. మగ వాడి స్పర్షలొ ఇంత ము ఉందా…
ఏమీటీ నా మది ఇలా తేఠతీ పోతూ ఉంది.. చుడిదార్‌ మీదనుంచి రొమ్ములను పిసికినందుకే. ఇలా అయిపోతున్నానె, ఇక పెదవుల మీద పెదవులు కఠీపి ముద్దుపెట్టు కోనుంబే, అమ్మా! అది ఊపాంచలే క పోతున్నాను. ఆ ఊవాకే వళ్ళంతా వణికి పోతుంది.ఏది ఏమైయినా సరే మనస్సును కంట్టోల్‌ చేసుకోవాలి అీకుంచె అదే ఆలోచనలు వస్తాబ, అనుకుంటూ కళ్య్ళుమూ సు కున్నానో లేదో.. మత్తుగా నిద్ర పట్టే సింది. ఆతర్వాత రెండు వారాలవరకూ రపితో అంత క్షోజుగా మాట్లాడలేదు, ఏదా మవీభావముగా పార్కులో కలవడమేకానీ ఆ టాపిక్‌ మీద మళ్ళీ ఎత్తనేలేదు. రపి ఏమనుకున్నాడో ఏమొ కాని తనూ ఆ పిషమూన్ని ప్రస్తావించలేదు. కానీ ఈ రెండు వారాల్లో మా ఇద్దరి మధ్య దూరము పెరుగ సాగింది..ర పి ఏమనుకున్నాడో ఏమోకాని, బెదురు బెదురుగా ఉండేటప్పటికి, నాకు ఏదొలాగుంది, మంచి “స్నేవాం పోగొట్టు కుంటున్నానే మో అనీ, ఇలా అయితీ మా ‘స్నేవాము ఇంకా దూర ముుపోతుందే మో అనీ బాధవేసింది, రపిని మళ్ళీ మామూలు మనిషిని చె్యూలి…
లేకున్న తను ఇంకా ముద్ద పప్పయిపోతాడేమో, ఏదొ ఒకటి చెమ్యూలను కున్నాను. ఆ రోజు సామంత్రము అెకృరర్హు రానందుకు చివరి రెండు పీరీముడ్డు రద్దమ్యూయి. నాకై నేనే రవి దగ్గరికి వెళ్ళి, “రవీ! బోరుకొడుతుంది, అలా పార్కుకెల్దామా!”, అనీ పిలిచేసరికి, “ఏమి ప్రిమూ! ఈ మధ్యన ఎప్పుడూ డల్‌ గా ఉండేదాని ఏి.. ఈరోజు నీలో కొద్దిగా తీడా కనబడుతుంది.ఇంత కూ ఏమి విశే షము..” *”పిశీషమా నా బొౌందా, ఈ మధ్యన సినీ మాలు కూడా వెళ్ళట ము అీదుకదా! భఠీ బోరు కొడుతుంది. అందుకే అలా వెళ్ళి కబుర్లు చె ప్పుకుందా మని…” సినీ మాకు వెల్దామా అనీ అంచాడేమో అనుకున్నాను కాని, గ మ్మున నాతో బాటు బములుదేరాడు. నేనుకూడా ఎలాగూ చై ము అయిపోయింది కదా… ఎందుకు సినీమా గురించి మళ్లీ ఊసెత్తడ ము అనీ తనతో బాటు నేను కూడా పార్కు కు బమయలుదేరాను..
తన మనస్సును డైవర్ట్‌ చేద్దామనే ఉద్దేశ్యముతో, “రవీ నీవు ఉంటున్న రూం గురించి ఇంతవరకూ నాకు చెప్పలేదు… ఇంతకూ ఎక్కడుంటున్నావు, ఎవరితో ఉంటున్నావు!”, అని ప్రశ్నించేసరికి, రపి ఉలిక్కిపడి, “నా రూము గురించా! ఎందుకు అడుగుతావులే, బృవ్మాచారుల ము కదా ఎక్కడో తలదాచు కోవాలి!” నూ “ముగా వోస్టల్‌ లో ఉండ వచ్చుక దా..” “ఠీదు ప్రీతా! నాకు ఒకరితో కఠిసి ఉండటము ఇష్టములేదు, వోస్టల్‌ లో ఫ్రీడం, ప్రైవసి ఉండవు. అందుకే “రెంట్‌ ఎక్కువైనా సింగిల్‌ రూం తీసుకొని నల్ల కుంటలో ఉంటున్నాను. ఇక్కడికి దగ్గరే, డాబా మీద ఉంటుంది వశాంత ముగా ఉంటుంది.తీండి కి ఎలాగు మెస్ఫులున్నాయి యూ కదా! ఏమి… రూం ను చూద్దామని ఉందా, వద.. చూపిస్తాను… నువ్వే చూద్దువుకానీ ఎంత ప్రశాంతముగా క లో ఉంటుందో.” “అమ్మో! నీ రూముకా! వద్దులీ బాబూ! ఒక్కడివే ఉంటున్నావా… అేక ఇంకా ఎవరితోనైనా కలిసి ఉంటున్నావే మౌనీ అడి గానంతీ”. “పిమూ! ఆరొజంటె సినీ మాలో అనుకోకుండా అలా అయ్యింది. ఎప్పుడూ అలా అనుకుంటే ఎలా, నామీద న మ్మక ములే దా!” “ఊవూ! ఆ రోజు నాకెంత భమమేసిందొ తెలుసా! నువ్వలా చేసేటప్పటికి! అందులో సినీమా వల్లో, చుట్టూ అంత మంది ఉంటే….. అమ్మో! ఒక వేళ నేను ఉలిక్కిపడి నిన్ను గట్టిగా గద మాయించాననుకో…. అందరూ మనకెళ్ళే చూసేవారుకదా!” “ఇంతకూ రూముకు రావాలని అేదు! సరే నీకు నామీద నమ్మకము లేనప్పుడు నేనెందుకు బలవంత ముచెమ్యూలీి!” అనీ అనగానే, మళ్ళీ రపి మూడ్‌ అప్పెట్‌ చే సానే అని, “వీ క్రీద నమ్మకము లేక కాదు రవీ! నా భయము నాది.. ఒ.కె.. నీ మాటను ఎందుక్కాదననాఠి…
నీరూము ఎంత పశాంత ముగా ఉందో చూపిద్దువుగానీ పదా, కానీ నన్ను శక్‌ లు నీ వెంట చూస్తే చుట్టుపక్కల వాళ్ళు ఏమనుకుంటారో కదా..” “వీ కా భమములేదు, డాబా మీదకు వెళ్ళడానికి మెట్టు పీడిగా బమటనుంచే ఉన్నాయి, కాబట్టీ ఇంటి వాళ్ళు ఎవరూ చూసే ప్రసక్తి లేదు. నువ్వేచూద్దువుగానిపదా! నీకంత ఆ డౌట్‌ ఉంటే తీరిగి వద్దువు గాని..” “సరీ పద… రవీ!” అనీ అనేటప్పటికి రవీ ముఖము విప్పారింది. అమ్మమ్య రవిని మంచిగా చేసుకోగలీ గాను. ఇక ఇప్పటినుంచి కొద్దిగా చలాకిగా మాట్లాడుతుంటె సరి, మళ్ళి మామూలుగబు పోతాడు, అనీ తనతో బయలుదేరాను. అలా తనతో నడుస్తూ తమను ఎవరైనా గ మనీ స్తున్నారా అనీ చూస్తున్నాను. ఒక 1/2 KM నడిచామో లేదో, “అదుగో!.. కనీపిస్తుంది కదా అదే డాబా మీద నేను ఉండేది!”, అని రపి చెయ్యు పెకెత్తి చూపెట్టాడు.
చుట్టు పరిసరాలు చూసాను. ఎవరూ తమని గ మనీంచటములేదు, త్వరత్వరగా రవీ. వెంట ఇంటి కిచేరీ, మెట్టు ఎక్కుతున్నప్పుడు అమ్మమ్యు ఇక్కడ తెలిసిన వాళ్ళు ఎవరూ అేనట్టున్నారు, అందులో ఎవరూ నన్ను గానీ రపి నీ గానీ పట్టించుకోవటములేదు, నన్ను తన చుట్ట మనుకున్నారే మో మరి!… అదీ మన మంచికేఠే అనుకుంటూ డాబా మీదకు చేరాము. తను రూం తాళము తీసి తలుపు తెరుస్తుంబె చుట్టూ పరికించి చూసాను.. ఎవరూ త మను చూడటము లేదని అమ్మమ్యూ అని ఊపిరితీసుకున్నాను. రవి తలుపు తెరిచి లొపలికి అడుగు బెట్టి, ఇంకా బమట అలాగీ నిల్చున్న నన్ను, “రా విమ! ఇంకా అనుమానముగా ఉందా!” అనీ పిలుస్తుంటే, లోపలకి వెళ్ళాలా వద్దా అనీ తట పాబస్తూ, ఎలాగూ ఇంత దూరము వచ్చాము కదా రూము ను చూసిపోతీ రవి కి కూడా త్రుప్తి కదా అని.. లోపలికి అడు గుపెట్టాను..