అంతే నా నోటిలోని వాక్యం పూర్తిగా కంప్లీట్ కాక ముందే ఆ రూం తలుపు తీసుకుని తారా జువ్వలా రయ్యిన బయటకు పరుగెత్తాడు.నేను ఆ దుప్పటి అలాగే కప్పుకుని లేచి వెళ్ళి తలుపు గడియ పెట్టి బాత్రూం వైపు నడిచాను.
తప్పెవరిది – 6→
అప్పటి కే శాస్త్రి స్నానం ముగించి తుడుచుకుంటున్నారు. నన్ను చూసిన తను “త్వరగా స్నానం చేసి బయలుదేరు. 1:30 కల్లా రూం ఖాళి చెయ్యాలి” అన్నారు.
తొడల మధ్యన శ్రీవారి జిగురుతోనూ, గుండెల మీద రమణ గాడి జిగురుతోనూ నా వళ్ళంతా బంక బంక గా తయారయ్యి వుంది. శాస్త్రి మాటలకు తల వూపి స్నాననం చేసేందుకై టాప్ తిప్పాను.
మరో అర గంట తరువాత శుభ్రంగా రెడి అయ్యి రూం కాళి చేసి ఇంటి దారి పట్టా ము నేను మా వారు. రూం కీ ఇచ్చే టప్పుడు కానీ, మేము బయటకు వచ్చిన ప్పుడు కానీ రమణ గాడు కనపడతాడేమో అని చూసాను కానీ వాడి జాడే లేదు.
మేము ఇల్లు చేరే వరకు ఇద్దరిలో ఎవ్వరమూ ఏమి మాట్లాడ లేదు. ఇల్లు చేరాక ముందు గా తనే “ఎలా వుందోయి ఈ రోజు, థిల్లింగ్ గా లేదూ” అన్నారు. నేను దానికి ఏమి సమధానం చెప్పకుండా మౌనంగా ఉండి పోయాను.
“వోటెల్ గదిలో నీ ఆవేశం చూస్తుంటే, ఆ రమణ గాడి చేత చేయుంచుకుంటావేమో అనుకున్నాను…” అయనే మళ్ళీ అన్నారు.
దానితో ఉలిక్కిపడిన నేను నా కలవర పాటుని కప్పి పుచ్చుకుంటూ ” ఛీ, ఏమి మాటలండి
అవి. మన లాటి వాళ్ళ ఇళ్ళల్లో అనాల్సిన మాటలే నా అవి. ఇప్పటికే పరాయి వాడి ముందు బట్టలు లేకుండా ఉన్నానన్న తలపుతోనే బిక్క చచ్చి పోయి ఉన్నాను. ఇక ముందు ఇటు వంటి టాపిక్ తీసుకు రానని మాటి వ్వండి, ప్లీజ్… ” అన్నాను.
తను ఏ మూడ్ లో ఉన్నారో ఏమో వెంటనే “అయాం సారీ లలితా, ఏదో సరదాకు అన్నాను కాని చూస్తూ చూస్తూ నా బంగారాన్ని ఇం కోడికి ధార పొస్తానా, ప్లీజ్ సారీ చెబుతున్నాను గా, ఈ రోజు నా మాట విని నా సరదా తీర్చినందుకు థాంక్స్. ఇక ముందెప్పుడు ఇటు వంటి టాపిక్ తీసుకురాను. మన పిల్లల మీద వొట్టు, సరేనా?” అన్నారు.
తన మాటలకు ఎంతో రిలీఫ్ ఫీల్ అయిన నేను “సరేనండీ శ్రీ వారూ, పిల్లలు స్కూల్ నించి వచ్చే టైం అయ్యింది. మీ సరదాలో పడి వాళ్ళకు టిఫిన్ కూడ ఏమి చెయ్యలేదు. కాస్తా వెళ్ళి బయట నుంచి ఏమన్న తినేదానికి పట్టుకు రండి” అని తనను పంపించి వంట గదిలోకి నడిచాను.
తను ఇచ్చిన మాట ప్రకారమే శాస్త్రి ఆరోజు తరువాత ఇంకెప్పుడూ నా దగ్గర ఆ ప్రస్థావనే తీసుకు రాలేదు. నేను అప్పుడైతే శాస్త్రితో అంత ఆవేశంగా మాటలాడాను కానీ నాకు ఆ రోజు జరిగిన సంగతినసలు ఎంత మర్చి పోదామన్నా పదే పదే గుర్తుకు రా సాగాయి. నేను వద్దనుకున్నా రమణ గాడి గూటం సైజ్ నా కళ్ళ ముందు కదలాడేది.
“ఆ రోజు నిజంగానే వాడి చేత ఒక్క సారి చేయించుకుంటే శాస్త్రి వొప్పుకునే వారే మో?” అని పించేది.
చేతికి చిక్కిన అవ కాశం చేజార్చుకున్నందుకు నన్ను నేనే తిట్టుకునేదానిని. అనవసరంగా శాస్త్రి చేత పట్టు వేయించు కున్నాను. మళ్ళీ అటు వంటి అవ కాశంకి ఛాన్స్ కూడా లేకుండా చేసుకున్నానే అని బాధ పడేదానిని.
రాత్రుళ్ళు శ్రీవారు నన్ను చేస్తున్నప్పుడు కళ్ళు మూసుకుని రమణ గాడి సైజ్ ను గుర్తుకు తెచ్చుకుంటూ వాడే నన్ను చేస్తున్నట్లు వూహించుకునే దానిని. ఒక్కో సారి, శాస్త్రి ఆఫీస్ కు వెళ్ళగానే బయలు దేరి వెళ్ళి ఆ వోటల్ దగ్గర రమణ గాడిని పట్టుకుని ఇంటికి లాక్కొచ్చి వాడి చేత కరువు తీరా వాయించుకుందామా అని పించేది.
హాయిగా సంసారం చేసుకుంటూ భర్త, పిల్లలో సుఖంగా బ్రతుకు వెళ్ళదీస్తున్న నాకు శ్రీవారి పుణ్యమా అని లేని పోని ఆలోచనలు కలగటం మొదలయ్యి శరీరం తీరని కోరికతో రంపపు కోత అనుభ వించడం మొదలు పెట్టింది.
ఈ సంఘటన జరిగి 10 రోజులు కావస్తుంది.. ఎలాగైనా ఆ రోజు జరిగిన సంఘటనలను మర్చి పోయి మళ్ళి మెల్లి గా మాములు మనిషిని కావాలని గట్టి గా ప్రయత్నిస్తున్న నా జీవితంలో అనుకోకుండా మరో సంఘటన జరిగింది.
ఆ రోజు ఆదివారం అవటంతో ఇంకా బెడ్ పైనే బద్దకంగా పడుకుని వున్న నేను కాలింగ్ బెల్ శబ్దానికి
ఉలిక్కిపడి లేచి టైం చూస్తే ఉదయం 5:45 అయ్యి వుంది. “ఇంత ప్రొద్దున్నే ఎవరబ్బా” అనుకుని శాస్త్రిని లేపి “ఎవరో ఉదయాన్నే డోర్ బెల్ కొడుతున్నారు కాస్తా వెళ్ళి చూడండి” అన్నాను.
“అబ్బా, ఇంత ఉదయాన్నే ఎవరు లలితా” అంటూ ఆవులిస్తూ లేచి తన లుంగి సర్దుకుంటూ తలుపు తీసేందుకు వెళ్ళారు. నేను కూడా “ఇంత వుదయాన్నే ఎవరై వుంటారా” అనుకుంటూ మొహం కడుక్కునేందుకై బాత్రూం వైపు నడిచాను.
ఆ కాలింగ్ బెల్ నా జీవితంలో మరో పెద్ద మార్పును తీసుకు రాబోతుందని ఆ క్షణాన నాకు తెలియదు.
బాత్రూం లో ముఖం కడుక్కుంటున్న నాకు “లలితా, ఎవరొచ్చారో చూడు” అంటూ శ్రీవారి అరుపు వినపడేసరికి, హడావిడిగా టవల్ తో ముఖాన్ని తుడుచుకుని, బొట్టు పెట్టుకుని ముందు గదిలోకి వచ్చాను.
ముందు గదిలో సోఫా పక్కనే రెండు సూట్ కేసులు ఒక పెద్ద బాగ్ పెట్టి వున్నాయి. పక్కనే ఉన్న సోఫాలో మా పెద్ద ఆడబిడ్డ కస్తూరి, ఆవిడ గారి భర్త గారు కూర్చుని వున్నారు. . వురు ములూ, మెరుపులూ లేని తు ఫానులా వీళ్ళు ఇలా చెప్పాపెట్టకుండా ఎందు కొచ్చారా అని అలోచిస్తూ “ఎలా వున్నారు వదిన గారూ, ముందే చెపితే ఈయన స్టేషన్ కి వచ్చేవారు కదా” అన్నాను. దానికి సమధానంగా తను “మేము బాగానే ఉన్నా మమ్మా, అనుకోకుండా సడెన్ గా రావల్సి రావటంతో ముందుగా మీకు తెలుపలేదు” అంటుండ గానే బయట నుంచి వాళ్ళ అబ్బాయి బాల సుబ్రమణ్యం ఇంట్లోకి వచ్చాడు.
“ఆటో వాడికి డబ్బులు ఇచ్చి పంపావట్రా?” అంటూ మా ఆడబిడ్డ వాడిని అడుగుతుంటే, కుటుంబ మంతా ఒకే సారి ది గారు, విషయమేంటో అని నేను ఆలోచిస్తున్నాను. నా ఆలోచనలకు సమాధానం ఆ రోజు మధ్యానం గాని తెలిసి రాలేదు.
ఆ రోజు మధ్యానం భోజనాలు అయ్యాక తీరిగ్గ కూర్చుని మాటలు ప్రారంబించాము. మా ఆడబిడ్డ భర్త, ఆమె కొడుకు మేము కాసేపు నిద్ర పోతా మంటూ పడుకున్నారు. మా పిల్లలు ఇద్ద రూ ఆడుకోడానికి బయటకు వెళ్ళి వుండటంతో నేను, శాస్త్రి, మా ఆడబిడ్డ మాత్రం ఉన్నాము. అసలు విషయం ఆమె అప్పుడు మెల్లి గా చెప్పటం ప్రారంబించింది.
విషయం ఏమిటంటే వాళ్ళ బాల సుబ మణ్యం… అదే ఆమె కొడుకు, ఒక్కడే కొడుకు అని గారాబం చెయ్యటంతో చదువు అశ్రద్ధ చేసి తిరుగుతున్నాడట. ఇప్పుడు తనకు ఇంటర్మీడియట్
మొదటి సంవత్సరం అయిపోవస్తున్నా ఇంత వరకూ ఎంసెట్ మీద ధ్యాస చూపకుండా ఎప్పుడూ స్నేహితులు, సినిమాలు అని తిరుగుతున్నాడట. అందుకే వాడిని తీసుకొచ్చి మా వూర్లో ఉన్న ఏదైనా కాలేజ్ లో చేర్పించి, సాయంత్రాలు, శెలవ రాజులూ మంచి కోచింగ్ సెంటర్ లో ఎంసెట్ కు కోచింగ్ ఇప్పించాలని తీసుకు వచ్చారట.
మా వారు ఒక రెండు రోజులు శెలవు పెట్టి ఆ విషయాలు చూస్తే వాడిని కాలేజ్ లో కోచింగ్ లో చేర్పించి, వాడి కో రూం వెతికి పెట్టి వెళ్ళాలనే ఉద్దేశంతో వచ్చామని ఆమె అన్నారు.