తప్పెవరిది – 8

వెంటనే మా శ్రీవారు “అదేంట క్కా, మేము ఇక్కడుండ గా బాలు వేరే రూంలో ఉండటం దేనికి. నేను నీకు అంత పరాయి వాడిలా కనపడుతున్నానా? తప్పకుండా నేను రేపటి నుంచి శెలవు పెట్టి బాలు గాడిని మంచి కాలే జిలొ, కోచింగ్ లొ చేర్పిస్తాను.. ఇక రూం అంటావా ఆ విషయం వదిలెయ్యి. వాడు మా ఇంట్లోనే వుంటాడు. మాకు అర్చన , సందీప్ ఎంతో వాడూ అంతే కదా” అంటూ ఒక సుధీర్గ ఉపన్యాసం ఇచ్చారు.
శాస్త్రి కి వాళ్ళ అక్కకు మధ్యలో ఇంకా నలుగురు పిల్లలు ఉన్నారు. శాస్త్రి కి చిన్నప్పటి నుంచి వాళ్ళ అక్క అంటే ఎంతో ప్రాణం. తనని కన్న బిడ్డలా చూసుకునేదని నాతో ఎప్పుడూ అంటుంటారు. ఆ గౌరవంతోనే నేను కూడా “అదేంటి వదినా, మీరు వాడిని బయట రూంలో ఉంచాలని ఎందుకు అనుకున్నారు. మాతోనే ఉంటాడు. ఎలాగూ మాది 2 బెడూం ఇల్లే కదా. సందీప్, అర్చనలతో పాటు బాలు కూడ మా బిడ్డే అనుకుంటా ము” అని నేనూ అన్నాను.
మేము ఇద్దరం మరింత బలవంత పెట్టే సరికి ఆమె బాలుని మా ఇంట్లోనే వుంచేందుకు వప్పుకున్నారు. ఆ తరువాత పనులన్ని చక చకా జరిగి పోయాయి. బాలు కాలేజీలోనూ, కోచింగ్ సెంటర్లోనూ చేరటము, తనకు మేము మా పిల్లల రూం కేటాయించటం అన్నీ జరిగి పోయయి.
సందీప్ ఇప్పుడిప్పుడే మా దగ్గర కాకుండా వాడి రూంలోనే పడుకోవటం అల వాటు చేసుకుంటున్నాడు కాబట్టి సందీప్,
బాలులకు మా రెండో బెడ్ రూం కేటాయించాము. అర్చన ఎప్పుడూ మాతోనే పడుకుంటుంది కాబట్టి అసలు సమస్య అనేదే లేకుండా పోయింది.
బాలుని కాలేజీ లో చేర్పించిన రెండు రోజులకు మా ఆడబిడ్డ, ఆ మె భర్త ఇద్ద రూ తిరుగు ప్రయాణం అయ్యారు. వెళ్ళే ముందు ఆమె నా చేతులు పట్టుకుని “లలితా, ఒక్కడే బిడ్డ అని కొంచం గారాబంగా పెంచాము. వాడి కి కొంచం మొండితనం ఎక్కువ. పొర పాటు గా వాడు ఎదైనా తప్పు చేసినా దానిని మనసులో పెట్టుకోక మ్మ… వాడినీ కాస్త నీ బిడ్డ లానే అనుకుని గుండెల్లో పెట్టుకుని చూసుకోమ్మా… ” అంటూ ఒక పెద్ద లెక్చర్ ఇచ్చారు. “అయ్యో మీరు అంత గా చెప్పాలా వదినా, ముందే చెప్పాను కదా మాకు సందీప్ ఎంతో బాలు కూడా అంతే అని” అన్నాను నేను.
బాలు మా ఇంటి కి వచ్చి వారం రోజులు కావస్తుంది. వాడి కి ఉదయాన్నే 7 నుంచి మధ్యాన్నం 12 వరకు కాలేజ్. కాలేజీ తరువాత ఇంటి కొచ్చి అన్నం తిని కాసేపు చదువుకునో, లేదా పడుకునో మళ్ళీ 4 గంటలకు కోచింగ్ కు వెళ్తాడు. కోచింగ్ సాయంత్రం 4 గంటల నుంచి రాత్రి 8 గంటల దాకా ఉంటుంది. వాడు తిరిగి ఇల్లు చేరే సరికి 8:30 అలా అవుతుంది. ఒక్కొక్క సారి ఏదైనా స్పెషల్ టెస్టులూ అవీ వుంటే రాత్రిళ్ళు ఇంకా ఆలస్యంగా వచ్చే వాడు.
వాల్ల అమ్మా నానా వెళ్తూ వెళ్తూ వాడి కో కొత్త సైకిల్ కూడా కొనిచ్చి వెళ్ళడంతో దాని మీదే కాలేజి కి, కోచింగ్ కి వెళ్తుంటాడు. ఎప్పుడూ తన కాలేజ్, తన కోచింగ్ తప్పితే వేరే ధ్యాసలో ఉన్నట్లు నాకు అని పించడు. అప్పుడప్పుడు టైం వుంటే నాకు కూరలూ, వెచ్చాలూ కూడా తెచ్చిచ్చే వాడు.
ఎప్పుడూ “అత్తయ్యా, మామయ్య” అంటు మాతో బాగా కలిసిపోయాడు. సందీప్ కు అర్చన కు వాడంటే భలే ఇష్టం. ఓపికగా వాళ్ళతో ఆడే వాడు. ఒక రోజు రాత్రి కోచింగ్ నుంచి వచ్చాక పిల్లలిద్దరిని తన పక్కన కూర్చో పెట్టుకుని ఎదో కధ చెబుతూ నవ్విస్తున్న వాడిని చూస్తూ “ఇంత మంచి కుర్రాడి గురించి మా ఆడబిడ్డ ఎందుకంత జాగ్రత్తలు చెప్పిందా” అని అనుకున్నాను. నేను అలా అనుకున్న్న రెండు రోజులకే నా ప్రశ్నకు సమాధానం దొరికింది.
అరోజు ఉదయం 10, 10:30 అప్పుడు బట్టలు తీసుకెళ్ళేదాని కి చాకలిది వచ్చింది. మేము మామూలు గా రోజూ వాడే బట్టలు మా పని మనిషి ఉతికేస్తుంది. కానీ నెలకు ఒక సారి చాకల్గి వచ్చి, దుప్పట్లు, దిండు గలీబులూ వగైరా తీసుకెళ్ళి ఉతి కి తెస్తుంది. ఆ రోజు చాకలిది వచ్చినప్పుడు బాలు రూ ములోని పరుపుల మీద దుప్పట్లు, దిండు కవర్లూ మారుద్దామని వెళ్ళి పాత దుప్పట్లు తీసి చూస్తే పరుపు ముసుగంతా మరకలు మరకలుగా వుంది. సరే దానిని కూడా చాకలిదానికి పెద్దా మని పరుపు లాగి ముసుగు తియ్యబోయాను.
అంతే ఒక్క క్షణం షాక్ తిన్నట్లు అయ్యింది నా పరిస్తితి. బాలు పడుకునే పరుపు కింద ఒక పది పదిహేను వరకూ పుస్తకాలు, అన్నీ బూతు పుస్తకాలు. ర మణి , రాధిక, మన్మధా అంటూ ఏవేవో పేర్లతో ఉన్న పుస్తకాలు దర్శన మిచ్చాయి.
ఒక్క క్షణం నాకు ఏమీ పాలుపోలేదు. ఈ సారి కి ఆ పరుపు ముసుగు అలానే వుంచి వెళ్ళి చాకలి దానికి బట్టలు ఇచ్చి పంపి తరువాత తీరిక గా వచ్చి ఒక్కొక్క పుస్తకం తీసి చూస్తుంటే వాటి నిండా బూతు బొమ్మలు, బూతు కథలూనూ.
కుర్ర వెధవ పైకి అమాయకుడిలాగ కనిపిస్తూనే లోపల ఇన్ని గ్రంధాలు చదువుతున్నాడన్న మాట. ఈ రెండు మూడు వారాల్లో మా ఆడబిడ్డ వాళ్ళు రావటం, బాలు గాడు మాతో ఉండటం ఈ గొడవల్లో పడి రమణ గాడిని పూర్తిగా మర్చిపోయున్న నాకు ఆ పుస్తకాలు, అందులోని బొమ్మలు, కధలూ చూడ గానే మళ్ళీ పాత జ్నాపకాలు తిరగ తోడ సాగాయి.
అలా నా మనసులొకి ఏ క్షణాన అయితే మళ్ళీ రమణ గాడు వచ్చాడో ఆ క్షణ మే నా ఆలోచనలన్నీ మళ్ళీ ఎటో వెళ్ళి పో సాగాయి.
“అసలు బాలూ గాడి వయసు కూడా ఇంచు మించు రమణ గాడి వయసే వుంటుంది కదా, మరి వాడికి కూడా రమణ గడికి లా బారెడు జంభం వుంటుందా లేదా శ్రీ వారిదానిలా మామూలు సెజ్ ఉంటుందా” ఇలా ఆలోచనలతో పిచ్చెక్కి పోయిన నేను ఆ పుస్తకాల్ని ఎప్పట్లనే సర్దేసి మా గదిలోకి నడిచాను.
ఆ మధ్యానం భోజనానికి ఇంటికి వచ్చిన బాలు ముఖంలోకి సూటిగా చూడలేక పోయాను. వాడే మో ఎప్పటి మాదిరిగానే కబుర్లు చెబుతూ భోజనం పూర్తి చేసి “నేను వెళ్ళి కాసేపు చదువుకుంటాను అత్తయ్యా” అని తన రూం వైపు నడిచాడు. రోజు భోజనం కాగానే కాసేపు చదువుకుంటానని తన రూంలోకి వెళ్ళి తలుపు వేసుకోవటం వాడికి అలవాటే.
వాడు వెళ్ళిన కాసేపటి కి నాకు వాడు గదిలో ఇప్పుడు ఏమి చేస్తుంటాడో అన్న కుతూహలం ఎక్కువ అవ్వ సాగింది. నిజంగానే క్లాస్ పుస్తకాలు చదువు కుంటున్నాడా లేక బూతు పుస్తకాలు చదువుతున్నాడా ఎలాగైనా చూడాలని మెల్లి గా వాడున్న గది వైపు నడిచాను. గది తలుపు వేసి వుంది.
(ఇంకా వుంది )