“మరి నేను వెళ్తున్నానమ్మాగారూ, తలుపు వేసుకోండి” అని చెప్పితని వెళ్ళిపోయింది.
అది అటు వెళ్ళిందో లేదో బాత్రూం లోనుంచి బయటకు వచ్చారు విశ్వనాధం అన్నయ్య గారు. అప్పటికే డైనింగ్ టేబుల్ మీద అన్ని సర్దుతున్న నేను “ఒక్క నిమిషంలో వడ్డించేస్తాను అన్నయ్యగారు” అన్నాను.
“తొందరే మీ లేదు నిదానంగానే కానీ అమ్మా” అంటూ తను హాల్ లోకి నడిచారు. అక్కడ తలుపు తీసి ఉండడం గమనించారేమో.. “ఇదేంటమ్మా.. వీధి వాకిలి ఇలా తెరిచి ఉంది”
అంటూ హాల్ లోంచే అరిచారు.
“అయ్యో, పని మనిషి ఇప్పుడే వెళ్ళింది అన్నయ్యగారు. నేను వచ్చి వేసుకుంటాను” అన్నాను స్టవ్ మీద అప్పుడే వేడి పెట్టిన పప్పుచారు గిన్నెలోకి వంచుతూ.
“నేను వేస్తానులే” అంటూ ఆయన సమాధానం వినపడడంతో, తేబుల్ మీద మిగిలిన కూర అవీ సర్దసాగాను. మరొ 5 నిమిషాల్లో తనకు భోజనానికి అన్నీ సిద్దం చేసి పిల్లల గది ముందుకు వెళ్ళి గుమ్మం దగ్గర నుంచే..
“భోజనం సిద్ధంగా ఉంది అన్నయ్యగారు, మీరు ఎప్పుడు వడ్డించ మంటే అప్పుడు వడ్డిస్తాను” అన్నాను.
“అలాగే వడ్డిద్దువుకానీ ఒక సారి ఇలా రామ్మా!” అన్నారు తను లోపలనుంచే.
“చెప్పండి” అంటూ గదిలోకి అడుగుపెట్టాను. అక్కడ వంటి మీద షర్ట్ లేకుండా మంచం మీద కూర్చుని ఉన్నారు తను. అలా వంటి మీద షర్ట్ లేకుండా తిరగడం మా ఇంట్లో అలవాటే కాబట్టి నేను దాని గురించి పెద్దగా పట్టించుకోలేదు.
“ఏమిటి పిలిచారు?” అన్నాను.
“పని మనిషి వెళ్ళిపోయిందా” అన్నారు.
“ఆ వెళ్ళిపోయింది. మీరే కదా తను వెళ్ళాక తలుపు కూడా వేసారు” అన్నాను. తను ఏమీ మాటలాడలేదు. మళ్ళీ నేనే “రండి భోజనం వడ్డిస్తాను” అన్నాను.
“ఆ బట్టల్లోనా?” అన్నారు.
తను అన్న మాటకు ఆశ్చర్య పోయి నా వైపు నేను ఒక సారి చూసుకున్నాను. ఉదయం స్నానం చేసి కనకాంబరం రంగు ఆర్గండి చీర కట్టుకుని, మాచింగ్ బ్లౌజ్ వేసుకుని ఉన్నాను. ఇంట్లో పెద్దాయన ఆయన ఉన్నారనే గౌరవంతో రవిక లోపల బ్రా కూడా వేసుకున్నారు. మరి ఈ బట్టల్లో భోజనం వడ్డిస్తే తప్పు ఏంటో నాకు అర్ధం కాలేదు. అందుకే..
“మీరు ఏమంటున్నారో అర్ధం కావడం లేదు” అన్నాను.
“ఏమీ లేదు. మా ఇంట్లో నేను, కస్తూరి.. మేమిద్దరమె ఉన్నామనుకో.. తను భోజనం వడ్డించేప్పుడు అసలు బట్టలు వేసుకోదు తెలుసా?” అని నవ్వుతూ తను కుర్చున్న చోటు నుంచి లేచి నిలబడ్డారు.
తను ఏమీ అంటున్నారో నాకు ఒక్క క్షణం అర్ధం కాలేదు. అర్ధం కాగానే తనేనా ఈ మాటలు అంటున్నది అని నమ్మలేక పోయాను. ఇంతలో తనే..
“భయపడకు. కస్తూరి అన్ని విషయాలూ చెప్పింది. ఈ రోజు నేను ఇక్కడికి రావడం కేవలం నీ కోసమే. ఉదయం నీ భర్త, ఆ తరువాత పని మనిషి ఇలా ఎవరో ఒకరు ఉండడంతో ఇంతవరకూ ఆగాను” అంటు నా వైపు నడవసాగారు. తను నా వైపు నడవడం చూసి నాకు తెలియకుండానే మెల్లిగా నా అడుగులు వెనక్కు పడ్డాయి.
“అలా బెదిరిపోకు. కస్తూరి నీతో మాట్లాడి వప్పించిందటగా” అంటూ తన వంటి కి
చుట్టుకుని ఉన్న పంచ లాగి పడేసి నాకు దగ్గరగా వచ్చినా చెయ్యి పట్టుకున్నారు. తన చెయ్యి ఆవేశంతో మెల్లిగా వణుకుతుంది. తన వాటి మీద కేవలం జంధ్యం, మొలతాడు తప్పితే మరో నూలుపోగు లేదు. చక చకా జరిగిపోతున్న సంఘఠనల్లోంచి తేరుకునే లోపలే తన చేతిలో ఉన్న నా చేతిని మెల్లిగా కిందకి జరిపు తన అంగం మీద వేసారు. వెచ్చగా కాలి పోతుందది.
“పట్టుకో..” అన్నారు.
“అన్నయ్య గారూ” అన్నాను. నా గొంతు సన్నగా వణుకుతుంది.
“భయపడకు. నేనే కదా. కస్తూరి నీతో అన్నీ మాట్లాడిందట కదా” అంటూ నా పవిట కొంగు మీద వెయ్యివేసి దానిని కిందకి జార్చారు.
కస్తూరి వదిన తన భర్తతో నన్ను చెయ్యించుకోమని అడగడం, దానికి మా శ్రీవారి ఆమోద ముద్ర పడడం అన్నీ ఒక్క సారిగా గుర్తుకు వచ్చాయి. అప్పటికే నా చేతికి తన గూటం వెచ్చగా తగులుతుంది. పైట కొంగు జార్చిన తన చేతులు మెల్లిగా నా రవిక హుక్కులు ఊడదీయసాగాయి. కధ ఇంత దూరం వచ్చాక ఇక వెనక్కు తగ్గేది ఏముంది? అందుకే వెచ్చగా అరచేతికి తగులుతున్నతన గూటాన్ని నా గుప్పెటిలోకి తీసుకున్నాను
“అదీ అలా.. ఇప్పుడు మంచిదానివి అనిపించుకున్నావు” అంటూ హుక్కులు ఊడిన రవికని రెండు పాయలుగా విడదీసి నా బ్రా లోపలకి తన చేతులు దూర్చారు విశ్వనాధం అన్నయ్యగారు. ఒక్క నిమిషం పాటు సిగ్గు, బిడియం, భయం, కంగారుతో కూడిన టెంషన్ తో నా వళ్ళంతా అదోలా అయిపోయింది. కానీ ఈ రెండు వారాల్లో శ్రీవారు ఇచ్చిన ట్రైనింగ్ తో బాగా ఆరితేరి ఉండడంతో, ఆ సిగ్గు, బిడియం నా వంటిని వదిలి పోవడానికి ఎక్కువ సేపు పట్టలేదు.
మరో రెండు ని మిషాల తరువాత మంచం మీద వెల్లికలా పడుకుని ఉన్నారు విశ్వనాధం అన్నయ్య. వంటి మీద కేవలం లంగాతో తన రెండు కాళ్ళ మధ్య వంగి కూర్చుని ఉన్న నా నోటిలో తన గూటం ఉంది. తన చేతులు నగ్నంగా ఉన్న నా వీపుని తడుముతున్నాయి.
“అదీ.. అలా లలితా.. నీకు శాస్త్రి గాడు చీకడం బాగా అలవాటు చేసినట్లున్నాడు కదే.. స్వర్గం చూపిస్తున్నావు.. అదీ .. ఇంకా.. ఆ తోలు కొంచెం వెనక్కు లాగి గుండుని నాలికతో నాకు.. అదీ.. అదీ.. ఓహ్.. అలా..” అంటు పచ్చిగా పలవరిస్తూ వీపు మీద ఉన్న తన చెతిని కిందకి జార్చి నా కుడి రొమ్ముని వడిసి పట్టుకుని పిసకసాగారు తను.
అలా ఎంతసేపు చేకానో గుర్తులేదు కానీ ఉన్నట్లుండి “ఇక చాలు ఆపు” అంటూ నా తలని పట్టుకుని పక్కకి లాగారు విశ్వనాధం అన్నయ్య. “ఇంకాసేపు చీకావనుకో నీ నోట్లోనే కార్చేస్తాను” అని నవ్వుతూ లేచి కూర్చుని.. “ఇలా రా.. నీ ముంతని కాస్త చూడనీ” అంటూ నన్ను తన దగ్గరగా లాక్కుని నా లంగా బొందు మీద వెయ్యి వేసారు.
తను లంగా బొందు ఊడదీసి లంగాని నా వంటి మీద నుంచి లాగెయ్యగానే ఎక్కడలేని సిగ్గు ముంచుకొచ్చి రెండు చేతుల్తో నా బుజ్జిదాన్ని కప్పుకున్నాను.
“ఏంటి.. ఇదంతా సిగ్గే? నువ్వు నా లింగడిని అంత ఇదిగా పట్టుకుని చీకావు కదా.. మరి నీ ముంతని నన్ను చూడనియ్యవా?” అంటు పచ్చిగా అంటూ నా చేతుల్ని పప్ప మీద నుంచి
లాగే సారు. అప్పటికే బాగా వేడెక్కి పోయి ఉన్నానేమో అక్కడంతా తడి తడిగా చెమ్మగిల్లి తళ తళా మెరుస్తూ తనకి దర్శన మిచ్చింది నా బుజ్జిది.
“ఆహా.. కస్తూరి చెప్పింది నిజమే.. ఒక్క వెంట్రుక లేకుండ నున్నగా పెట్టుకున్నావే” అంటు వంగి నా బుజ్జిదని రెండు రెమ్మల్నీ విడదీసి వాటి మధ్యలోకి దేనికోసమో వెతుకుతున్నట్లు
దీక్షగా చూడసాగారు.
“హూ.. సిగ్గేస్తుంది అన్నయ్య గారూ..” అంటూ తొడలు మూసుకోబోయాను. ఎందుకో ఆ సమయంలో తనని అన్నయ్యగారూ అని పిలవాలంటే ఏదోగా ఉంది.
“సిగ్గెందుకూ?, ఇంత దూరం వచ్చాక దీనిని ఎలాగూ నాకు అర్పించేదే కదా.. సిగ్గు పడకు” అంటూ నా రెమ్మల్ని మరింత విడదీసి తన బొటన వేలితో రెమ్మల మధ్య రుద్దారు.
తను చేసిన పనికి నాలోని నరాలన్నీ ఒక్కసారిగా స్పందిచసాగాయి. నాకు తెలియకుండనే నా నడుము కింది భాగం ఒక్క సారిగా ఉలిక్కిపడ్డట్లు ఎగరేసాను. నా వంట్లోని రక్తమంతా ఆ రెండూ రెమ్మల మధ్యకు చేరిన అనుభూతి.
“అన్న్.. న్నయ్య.. గా.. రూ..” అంటూ మత్తుగా మూలిగాను.
“కోవా బిళ్ళలా నున్నగా పెట్టుకున్నావు. శాస్త్రి గాడు దానిని రోజూ కొరుక్కు తించాడా ఏమిటి?” అన్నారు తను.
“చీ..!” అంటూ సిగ్గుగా నవ్వాను.
“సిగ్గు పడకు, ఇంతకూ శాస్త్రి గాడు అక్కడ నోరు పెడతాడా లేదా?” అంటూ మళ్ళీ రెట్టించి
అడిగారు తను.
“ఈ.. ఈ మధ్యనే నేర్చుకున్నారు!” సిగ్గుగా సమాధానం ఇచ్చాను.
“మరి నేనూ చీకనా?” అడిగారు. తను అడిగే విధానం చూస్తుంటే చిన్న పిల్లవాడు.. స్వీట్ తిననా అని వాళ్ళ అమ్మని పర్మిషన్ అడుగుతున్నట్లు ఉంది..