“అదీ మోహన్ గారు!!…. దురదృష్టకరమైన నా కథ. ఎంతో మంచివాడనుకున్న నా బావ అందమైన అమ్మాయిలను వ్యభిచార గృహాలకు అమ్మ సొమ్ముచేసుకునే నీచుడని, ప్రేమ పేరుతో మా అక్కను పెళ్ళాడి, మోజు తీరేవరకు వాడుకుని, అ తరువాత బొంబాయిలో అమ్మేసాడని అతని నోటి ద్వారా అని నేను భయంతో వణికిపోయాను. నాకు అదే గతి పట్టించబోతున్నాడని తెల్సి తల్లడిల్లిపోయాను.
ఏదో తొందరపాటుతో తప్పు చేసాను! ఆ తప్పు ను సరిదిద్దేకునేందుకు అక్కను వొప్పించి బావను పెళ్ళి చేసుకుందానుకున్నాను……కాని అతడి అలోచనలను చిన్న తరువాత తట్టుకోలేకపోయాను…..
ఏం చేయ్యాలో తోచని అ స్థితిలో జయవాడలో వుంటున్న నా స్నేహితురాలు గుర్తుకు వచ్చింది….మధ్యహ్నాం బావ లేని సమయం చూసి స్టేషన్కి వచ్చి రైలు ఎక్కేసాను” అంటూ తన కథను ముగించింది మాధం.
అమె చెప్పిందంతా అని గాఢంగా నిట్టూర్చాడు మోహన్.
సానుభూతి నిండిన చూపులతో ఆమె వంక చూసాడు.
“నిజంగానే పేరు అమాయకులు! ఎలాంటి వాళ్ళు ఆడుగడుగునా మోసపోకుండా వుండాలంటే…… మీకు సరయిన రక్షణ…. తోడు భర్త రూపంలో కావాలి!”
ఆమె రక్తిగా నం్వంది.
“భర్త.!…..హు…..చెడిపోయిన నన్ను ఎవరు చేసుకుంటారు?” అంది నిరాశగా.
“చెడిపోయానని పేరు చెపితే తప్ప ఎవరూ తెలుసుకోలేరు………తొందరపాటుతో కాలు జారటం యవ్వనంలో వున్నవారికి సహజం….. అంత మాత్రం చేత వాళ్ళు పనికిరానివాళ్ళని అనుకోకూడదు.. ఏపీలో అందం వుంది…. సంస్కారం వుంది……….తప్పును సరిదిద్దుకోగల ధైర్యం,
తపన వున్నాయి…..మరి పేరు ఎందుకు ఓ కొత్త జీంతం మొదలు పెట్టకూడదూ?”
“అవన్ని గుర్తించేవాళ్ళు వుండాలిగా…… అంత దేశాల హృదయం కలవాళ్ళు ఎవ్వరు వుంటారు?” “నేను గుర్తించాను మధంగారు”
“అంటే?” అదోలా చూసింది మాధం అతని ముఖంలోకి.
“నాకు ఎలా చెప్పాలో తెలియటంలేదు! మీకు అభ్యంతరం లేకపోతే ఎమ్మల్ని నేను పెళ్ళి చేసుకుంటాను.“
మాధం షాక్ అయింది అతని మాటలకు.
తేరుకుంటూ…
“పేరు నిజంగానే అంటున్నారా ఆ మాట?” అని అడిగింది నమ్మలేనట్టు చూస్తూ.
మోహన్ చిన్నగా నవ్వాడు.
“ఏదో యిమ్మల్ని చూసి జాలిపడి, నేను ఆ మాట అంటంలేదు. నాకు శీలం మీద పెద్దగా నమ్మకం లేదు. ఈ రోజుల్లో ఎవ్వరూ మడికట్టుకుని కూర్చోవటం లేదు. కాబట్టి నేను మనస్పూర్తిగా అంటున్నాను…….ఎమ్మల్ని మొదటి చూపులోనే నేను ప్రేమించాను… అందుకే పెళ్ళి చేసుకుంటాను”
మాధంకి ఏం మాట్లాడాలో తోచలేదు.
తలవంచుకుని ఏదో అలోచిస్తూ మౌనంగా వుండిపోయింది.
అయిదు నిలుషాలు అగి అతను అడిగాడు “ఏమిటి అలోచిస్తున్నారు?”
“ఏం లేదు! నేను చెడిపోయినదానినని తెలిసి కూడా మీరు ఇలాంటి నిర్ణయం తీసుకోవటం, నేను…..నేను ఇంకా జీర్ణించుకోలేకపోతున్నాను.”
“నేను చెడిపోయినదానిని…..అని మాటమాటకి అనకండి….జీంతమ రైలు బండి లాంటిది.. ఒకసారి పట్టాలు తప్పిందని దానిలో ప్రయాణించకూడదని అనుకోవటం అంవేకం…. జీంతాన్ని సక్రమ మార్గంలో నడిపించే అవకాశాన్ని నాకు ఇవ్వండి”
మాధం మాట్లాడలేకపోయింది.
“పేరు ఇప్పుడే ఏ నిర్ణయం చెప్పనవసరం లేదు.. బమ్మల్ని ఎలాగో మా ఇంటికి తీసుకువెళుతున్నాను కాబట్టి
రెండు రోజులు పాటు తీరుబడిగా అలోచించండి.”
“ఇందులో ఆలోచించటానికి ఏముందు మోహన్ గారు! వరం ఇస్తానంటే కాదనే మూర్ఖులు ఎవ్వరుంటారు? నా సందేహం అది కాదు..నా గురించి అంతా తెల్సి కూడా, అంత పెద్ద వరం నాకు ఎందుకు ఇవ్వాలని అనుకుంటున్నారో, నాకు అర్ధం కావటం లేదు”
“ప్రేమ గుడ్డిది అంటారు. నేను గుడ్డిగా ప్రేయించింది పంత్రమైన మీ మనస్సును తప్ప, మీ శరీరాన్ని కాదు. పేరు ఏదైన పాపం చేస్తే, ఇప్పటి ఓ పశ్చత్తాపమే ఆ పాపాన్ని కడిగేసిందని నేను అనుకుంటున్నాను. నేను ఎన్నో తప్పులు చేసాను. మరి నేను పెళ్ళి చేసుకోగా లేనిది, ఒక తప్పు చేసిన పేరు ప్రేమకు, పెళ్ళికి అనర్హలు ఏందుకు అవుతారు?”
وو
“మోహన్రు! ” చటుక్కున అతని రెండు చేతులూ పట్టుకుంది మాధం.
ఆమె కళ్ళలో కన్నీళ్ళు సుడులు తిరుగుతున్నాయి.
“నేను ఓ నిర్ణయాన్ని చెప్పమన్నాను గాని… ఇలా కన్నీరు పెట్టుకోమనలేదు!”
“ఒప్పుకుంటున్నాను మోహన్ గారు! ఇదంతా నా పూర్వ జన్మ సుకృతంగా భాంంచి….పి పాది దాసిగా జీ౦ంచటానికి ఒప్పుకుంటున్నాను”
‘థాంక్యూ…… థాంక్యూ వెరీ మచ్…..” అంటూ అమెను కౌగిలించుకున్నాడు. కాని వెంటనే ఆ కౌగిలి నుండి ండిపోయి” సారి! నేను తొందరపడ్డాను. పేరు ఒప్పుకున్నారన్న సంతోషంతో నన్ను నేను మర్చిపోయి అలా ప్రవర్తించాను..అయామ్ వెరీ మచ్ సారీ!” అన్నాడు గిల్టీగా.
“లేదు!… లేదు… ఆడదాన్ని తాకటమే తప్పు అనుకునే పేరు ఎన్నడు పొరపాటు చేయరు…… పేరు నన్ను ఆదరించటం ..నిజంగా నా అదృష్టం!” అంటూ అతని గుండెల పై వాలిపోయింది.
మోహన్ రిస్ట్ వాచ్ చూసుకున్నాడు…… పది గంటలయ్యింది.
“మాధం గారు! ఇక బయలదేరుదామా?”
తలవూపి అతని వెంట బయలుదేరింది.
దార్లో….. తన వాళ్ళతో ఎలా మాట్లాడాలో, ఏం మాట్లాడాలో ముందుగానే చెప్పాడు మోహన్…..పది మాటలకి ఓ సమాధానం చెప్పమని, చాలా వరకు మౌనంగా వుండమని నేర్పాడు.
అమె తలాడించింది.
కారు వారి ఇంటిని సుపించింది…… కారు దిగి అమెతో పాటు గుమ్మం వద్దకు వచ్చి కాలింగ్ బెల్ నొక్కాడు.
రెండు నిమిషాలు తరువాత, నలభై అయిదు ఏళ్ళు వయస్సున్నాండ తలుపు తీసింది.
“ఏరా! మోహన్ నువ్వు వూరికి వెళ్ళలేదా?” అనడిగిందామె.
“ట్రెయిన్ ఎస్సయిందమ్మా” చెప్పాడు మోహన్.
మాధం వంక ఏగాదిగా చూస్తూ అడిగిందామె “ఎవరీ అమ్మాయి?”
“మాధం అని మా స్నేహితుడి చెల్లెలు… వాళ్ళన్నయ్య అర్జంటు పని మీద ఢిల్లీ వెళ్ళాడు. వారం రోజుల్లో వచ్చేస్తాడు. అందాక ఈమె మన ఇంటిలోనే వుంటుంది” అని మాధం వేపు తిరిగి “మా
అమ్మగారు!….జగదాంబ” అని పరిచయం చేసాడు.
అమెకు నమస్కారం చేసింది మాధం.
ఇంతలో ఇద్దరు యువతులు అక్కడికి వచ్చారు.
“ఏరా! నువ్వు హైదారాబాద్ వెళ్ళలేదా?”
“ఎందుకని?”
“ఎవ్వరీ అమ్మాయి?”
ప్రశ్నల వర్షం కురిపించారు ఇద్దరూ.
“అబ్బ! ఏంటి ఆ అడగటం…….అన్ని తరువాత చెబుతాను గాని, ముందు ఈ అమ్మాయిని…..” అని ఆగి “నీ పేరుణుటమ్మా?”అని అడిగింది జగదాంబ.
“మాధం”
“మాధంని తీసుకువెళ్ళి అన్నయ్య పక్కగది ఇవ్వండి”
“అలాగే అమ్మా!”
……..రండి మాధంగారు!”
అ ఇద్దరు అమ్మాయిలు దగ్గరుండి అమెను మేడ మీదకు తీసుకుపోయారు.
మోహన్ తల్లితో ఆ హాల్లోనే వుండిపోయాడు.
మాధం మంచం మీద కూర్చుని అలోచిస్తుంది.
క్రింద హాల్లో అందరు కలిసి మాట్లాడుకుంటున్న మాటలు గలగలలుగా తప్ప స్పష్టంగా ధనపడటలేదు.
చాలా పెద్ద ఫ్యాణులి అనుకుంది మాధం.
ఏది ఏమయినా తను చాలా అదృష్టవంతురాలు…..ఒక నీచుడి చేతిలో నుండి తప్పించుకుని, ఓ వుత్తముడి ఆశ్రయం పొందింది.
పాపం అక్క!
“ఆ వ్యభిచార గృహంలో ఏం చేస్తుందో?…ఎన్ని అవస్థలు పడుతుందో?” అని అక్కను తలుచుకుని చాలా సేపు బాధపడింది మాధం.
మెల్లగా మంచం మీద నడుం వాల్చి…….నిద్రకు వుపక్రమించింది.
ఇంతలోనే తలపు తట్టిన శబ్దం.