“అమ్మా… లతా! మాస్టారుగారు అర్జెంటుగా బయటకు వెళ్ళాలంటా… వెళ్ళి భోజనం వడ్డించు.”
“అలాగే పిన్నీ.”
వాణీ శిరీష్ పక్కనే అతన్ని తగులుకొని కూర్చుంది. వాణీ వయసుకైతే వచ్చింది కానీ చిన్న పిల్ల మనస్తత్వం. ఎక్కడయినా అమ్మాయిలు అలా తగులుకొని కూర్చుంటే ఇంట్లో పెద్దవాళ్ళు కచ్చితంగా అక్షింతలు వేస్తారు. కానీ వాణీ ఏ పాపం ఎరుగదు.
నిర్మల కంచాలు పెడుతూ, ” మాస్టారుగారు, ఈ రోజు మీరు మా లతకి చేసిన సహాయానికి మేము మీకు ఏం ఇచ్చుకోగలం. మీరు ఈ ఊరిలో ఉన్నంతకాలం మాయింట్లోనే ఉండాలి. ఇక్కడే భోంచేయాలి.”
“అమ్మా… మాయిల్లు కాదు మన ఇల్లు, అంతే కద సార్!”
“ఆ… అవును వాణీ,” అంటు వాణీ బుగ్గను తట్టాడు.
“అమ్మా… బండికూడా సారుది కాదు, మనది. సార్ చెప్పారు.”
“మాస్టర్ గారు, మా వాణీ చాలా అల్లరి పిల్ల. తనెప్పుడైనా తెలియక ఏదన్నా తప్పు చేస్తే ఏమనుకోకండి.”
శిరీష్ ఇదే సమయమని, “భలేవారే! ఈ ఇంట్లో నాకు వాణీనే చాలా బాగా నచ్చింది,” అన్నాడు.
లత చటుక్కున వాణీవైపు ఈర్ష్యగా చూసింది. శిరీష్ ఓరకంట అది గమనించి కాస్త గట్టిగా, “నిజంగా వాణీ చాలా చలాకీ పిల్ల. చాలా ముద్దుగా ఉంటుంది” అన్నాడు. లత ముఖంలో రంగులు మారాయి. వాణీ లతవైపు చూసి నాలుక చాపి వెక్కిరించింది. లత వాణీని కొట్టడానికి ముందుకు వెళ్ళింది. వాణీ నవ్వుతూ శిరీష్ వెనక్కి వెళ్ళి దాక్కుంది. వాణీని కొట్టడానికి లత వంగేసరికి ఏ అచ్చాదనా లేని ఆమె క్లీవేజీ శిరీష్ కంటపడింది. అది గ్రహించిన లత వెంటనే లేచి చేతిలో ఉన్న తువ్వాలుతో తన స్తన ద్వయాన్ని కప్పుకొని రూమ్*లోకి వెళ్ళిపోయింది.
“లతకి ఎంత తొందరగా కోపం వచ్చేస్తుందో అంతే త్వరగా పోతుంది, బాబు!”
“నిజమే! అది కనిపిస్తూనే వుంది.”
శిరీష్ భోంచేసి బయటకు వెెళ్ళిపోయాడు.
★★★
అలా 2-3 రోజుల్లోనే శిరీష్ వాళ్ళింట్లో ఒకడిగా కలిసిపోయాడు. ధర్మారావుకి కూడా శిరీష్ మీద నమ్మకం వచ్చింది. తన పిల్లలు పదేపదే మేడమీదికెళ్ళినా ఏమీ అనేవాడు కాదు. ఇక అందరూ కలసిపోయినట్టేవున్నా… లత, శిరీష్ మధ్య ఇప్పటికీ అంతే దూరం ఉంది. ఎందుకో మరి!
ఆరోజు శనివారం. శిరీష్ labలో ఉన్న పేకేజీలను ఓపెన్ చేసి చూస్తున్నాడు. పదవ తరగతి లేబ్ కోసం కొన్ని కెమికల్స్ తెప్పించాడు. ఈమధ్య శిరీష్ బుర్రలో లత తప్ప వేరే ఎవరూ ఉండట్లేదు. దగ్గర దగ్గర పదిరోజులు గడిచాయి. అయినా లత నుంచి తను ఆశించినట్లుగా ఏ రెస్పాన్స్ లేదు. ఏదైనా అడిగితే పొడి పొడిగా సమాధానం చెప్పడం తప్ప అంతకుమించి ఏం మాట్లాడదు. వాణీతో తాను కుంభకర్ణుడిలా పడుకుంటానని చెప్పాకయినా లత అది నిజమా కాదా అని స్వయంగా పరీక్షిస్తుందని శిరీష్ భావించాడు. అలాగైనా లత మనసులో ఏముందో తెలుసుకుందామని అనుకున్నాడు. కానీ, అలా జరగలేదు.
అప్పుడే లేబ్ బయటినుండి ఎవరో, “మే ఐ కమిన్, సర్?” అన్నారు.
“యస్, ప్లీజ్!” శిరీష్ అల్మారాల వెనుక ఉన్న కుర్చీలో కూర్చున్నాడు. తలుపు దగ్గర ఉన్నవాళ్ళకు కనపడడు.
నేహా లోపలికి వచ్చి, “సర్, మీరెక్కడున్నారు?”
“ఇదిగో….ఇక్కడ!” అని తన చేతిని నేహాకి కనబడేలా ఊపాడు. అతని చేతులకు రంగులంటుకొని ఉన్నాయి.
“ఏంటి, సార్. అప్పుడే హోళీ ఆడేస్తున్నారా! దానికింకా 5 నెలలుందిగా…” అని శిరీష్ చేతిని కొట్టింది. స్కూల్లో అమ్మాయిలు శిరీష్ తో బాగా కలిసిపోయారు.
శిరీష్ తన చేతిని చూసుకొని నేహా బుగ్గకి ఆ రంగులు అంటిస్తూ, “ఇదిగో, ఆడేసాం కదా, హోళీ పండగ!”
నేహా సిగ్గుపడుతూ తన తల దించుకుంది. అందరమ్మయిల్లాగే నేహా కూడా శిరీష్ కి దగ్గరవ్వాలని ప్రయత్నిస్తున్నది.
“ఏంటి ఇలా వచ్చావ్, నేహా?”
“సార్… అదీ..లత నన్ను పంపించింది.”
శిరీష్ కళ్ళు మెరిసాయి. “ఏమని?”
“తను అడుగుతుందీ.. అదీ.. మీరు తనమీద ఇంకా కోపంతో ఉన్నారా … అని-”
“కోపమా..! ఎందుకు?”
“నాకు తెలీదు సార్!”
శిరీష్ వాష్ బేసిన్ దగ్గరకు వెళ్ళి సబ్బుతో చేతులు కడుక్కుని నేహా చున్నీకి తుడుచుకున్నాడు.
నేహా నడుముకి శిరీష్ వేళ్ళు తగిలాయి. నేహాకి ఒళ్ళంతా తిమ్మిరెక్కినట్టయింది. గట్టిగా ఊపిరి పీల్చుకుంది. ఆ చేతులు అక్కడితో ఆగక నెమ్మదిగా నేహా పిరుదులమీద దరువువేయసాగాయి. నేహా ఆ మధురమైన స్పర్శని ఆస్వాదిస్తూ తన కళ్ళను మూసుకుంది. “స్సార్.. ఎఁ..ఏం చేస్తున్నారు మ్..మీరు..!” అంది వణుకుతున్న పెదాలతో.
“చేతులు తుడుచుకుంటున్నాను, కనబడటం లేదా?” అంటూ నవ్వాడు. నేహా మెల్లగా తన ఊపిరిని ఈలలా వదిలింది. లత పక్కనుంటే నేహాని చూడటం కష్టంగానీ విడిగా చూస్తే మాత్రం తను కూడా బానే ఉంటుంది.
శిరీష్ ఆమె వెనుక భాగాన్ని తడిమాడు. నేహా కదలక మెదలక అలా నిలబడిపోయింది. ఊరిలో తనకు తెలిసిన ఓ అబ్బాయి అప్పుడప్పుడు తనని పైనా కిందా పట్టుకొని పిసికేస్తూ ఉంటాడు. కానీ సార్ చేతుల్లో ఏదో మాయుంది.
శిరీష్ ఒక్కసారి నేహా పిరుదులను గట్టిగా చరిచాడు. “ఆహ్…సార్.”
“ఏంటి మేడమ్.”
కొంచెం కొంచెంగా కొరికి తింటేనే పండు రుచి బాగా తెలుస్తుందనీ… శిరీష్ కి తెలుసు.
“ఎ..ఏం లేద్సార్..!” శిరీష్ ఇంకేం చేస్తాడా అని ఎదురు చూస్తుంది.
“ఏం లేకపోతే ఇక వెళ్ళు…!”
నేహా కళ్ళు తెరిచి శిరీష్ వంక చూసింది. ఆమె కళ్ళలో కోరిక శిరీష్ కి స్పష్టంగా కనిపించింది. అతనికి కూడా నేహా రసాన్ని పిండేయాలనుంది. కానీ తను లత స్నేహితురాలు. ఇలాంటి ఇత్తడి సరుకు కోసం కక్కుర్తిపడితే సిసలైన పుత్తడి చేజారే అవకాశం ఉంది.
“ఆశాలతకి చెప్పు… తన మీద నాకు కోపం తగ్గలేదని!”
ఏమైందో తెలీదుగానీ, నేహా ఒక్క క్షణం కూడా ఆగకుండా వెంటనే అక్కడినుంచి పరుగెత్తుకుంటూ వెళ్ళిపోయింది.
నేహా లేబొరేటరీ నుంచి నడవాలోకి వచ్చి అక్కడ గోడకానుకొని నిల్చుంది. ఆమె గుండె వేగంగా కొట్టుకోసాగింది. కానీ పరిగెత్తడం వల్ల కాదు! తను సార్ కళ్ళు కోరికతో నిండివుండటాన్ని గమనించింది. మత్తెంకించే అతని కళ్ళను చూసాక నేహాకి మనసు కుదుటపడటంలేదు. తన స్తనాలు బరువెక్కాయి. ఆ బాధని తట్టుకోలేక బాత్రూమ్లోకి ప్రవేశించింది. తన స్కర్ట్ బటన్ విప్పి పేంటీలోపలికి చెయ్యిపెట్టి తన పువ్వుని కెలకసాగింది. ‘అహ్..అహ్..’ అంటూ సన్నగా మూల్గుతోంది. వేగంగా తన వేలును కదపసాగింది. లతకి సార్ గురించి చెబుదాం అనుకుంది. కానీ లత ఇలాంటి విషయాలను వినడానికి ఇష్టపడదు. పైగా తిరిగి తననే కోప్పడుతుంది. లతతో ఏమీ చెప్పకపోవడమే మేలు. అలా అనుకుంటూ ఆమె చరమాంకానికి చేరుకుంది. ‘హా…’ అని చిన్నగా రొప్పుతూ గోడని ఆనుకుంది.
★★★