“ఐదు నిమిషాలు”
పద్మజ మాట్లాడలేదు.
“ఈ ఐదు నిమిషాలూ అతని దగ్గర మాత్రం ఎందుకు కళ్ళు మూసుకోలేవు?”
ఉలిక్కిపడింది పద్మజ. బిత్తరపోయింది.
“తన ఆలోచన పూర్తిగా తప్పయింది. పూర్తి నగ్నంగా అతని ముందుకొస్తే, ఆ నగ్న సౌందర్యాన్ని చూసి మురిసిపోయి, “ఇంతటి అందం తన స్వంతం… పరాయివాడిని అంటుకోనీయకూడదు ఇంతటి సొగసు తన స్వంతాన్ని ఇంకొకరికి అర్పించలేను” అనే భావం కలుగుతుందేమో అనే ఆశతో కావాలని అతని ముందుకు నగ్నంగా వచ్చింది. కానీ తన అంచనా తప్పైంది. ఈ అందంకంటే అతనికి జీవితం, ఆ బంగళా, ఆ కారే ఎక్కువనిపిస్తున్నాయన్నమాట.
“నిజం పద్మా! ఒక్క ఐదు నిమిషాలేగా”
“అయితే మీ భవిష్యత్తుకోసం, నేను నాశనం తప్పదన్నమాట”
పద్మజ కళ్ళలో నీరు సుడులు తిరిగింది.
“దీనిలో నాశనం ఏముంది? పైపెచ్చు మన భవిష్యత్తు…”
“మనకా భవిష్యత్తు వద్దు”
“మనకోసం కాదు”
“మరి…”
“మనకు పుట్టబోయే పిల్లలకోసం… వారి భవిష్యత్తు కోసం…”
“మనకసలు పిల్లలే వద్దు”
తన శీలంకోసం, స్త్రీత్వపు పరిపూర్ణ పరిపక్వదశను, మాతృత్వాన్నీ త్యాగం చేస్తోంది పద్మజ.
“నో… నో… మొండిగా మాట్లాడకు, పిల్లలు లేకపోతే అసలు జీవితంలో మాధుర్యం ఏముంటుంది?”
“అయితే తప్పదన్నమాట…” పద్మజ కంఠంలో గంభీరత ధ్వనించింది.
“ఆలోచించు…”
“మీ ఇష్టం…” అంది కళ్ళు మూసుకుంటూ.
“థాంక్యూ… థాంక్యూ వెరీమచ్…”
రామారావు ఆనందంతో పద్మజ మీద వాలి ఆమె పెదిమల మీద ముద్దు పెట్టుకున్నాడు.
“పెళ్ళాం పరాయివాడు పక్కలో పడుకుంటాననేసరికి ఎంత ఆనందం పొందుతున్నాడో పిచ్చి మానవుడు…” అనుకుంది పద్మజ.
కళ్ళు మూసుకునే ఆలోచిస్తూంది పద్మజ.
రామారావు తనకోసం ఒకప్పుడు తనకొచ్చిన ఓ మంచి అవకాశాన్ని వదులుకున్నాడు. ఆ రోజు తన కోసం ఆ త్యాగం చేయకపోతే ఈ రోజు ఆ బ్యాంకులో ఓ పెద్ద ఆఫీసరయ్యేవాడేమో, కానీ తనకోసం ఆ అవకాశాన్ని వదులుకున్నాడు. ఈ రోజు మళ్ళీ ఓ అవకాశం వచ్చింది. ఈ అవకాశం అతనికి దక్కాలంటే తను త్యాగం చేయాలి. ఆ రోజు ఆయన త్యాగం చేసింది కావాలంటే అడిగి పొందగలిగే త్యాగం… కానీ ఈ రోజు తను త్యాగం చేయబోయేది తిరిగి పొందలేనిది. సుబ్బారావుగారి కామజ్వాలకు తను సమిధ కావాలి.
తను పధవిహీన నెనుక ఏదో శాశ్వత అనుభూతి ఇంటుంది. రేపు తనెక్కడైనా తిరిగి కనిపిస్తే, ఈ శరీరాన్ని, ఈ లోపలి భాగాన్ని ఆ నునుపును, ఈ బిగువును తను అనుభవించినదేననే భావం ఆయనలో కలుగుతుంది. ఆ చూపులు తను భరించలేదు. ఆడదాని శీలం విలువ ఈ మగవాళ్ళకు ఎందుకు అర్ధంకాడో అంత తేలికగా చూస్తారో… కానీ… తప్పదు. రామారావుకోసం, వారి భవిష్యత్తుకోసం, వారి సుఖమయ జీవితంకోసం, వారికోసం తను సర్వస్వాన్ని అర్పించగలదు. అర్పించాలి.
“నాకో రూపాయివుంటే ఇవ్వండి” అంది పద్మజ రామారావు ఆఫీసుకి వెళుతుండగా.
“ఏం? దేనికీ…? అన్నాడు పర్సు తీస్తూ.
సాయంత్రం గుదికి వెళ్ళొస్తా…” తల వంచుకుని అంది.
రామారావు నవ్వుకున్నాడు. గుడికి ఎందుకు వెళుతుందో తనకు తెలుసు. ఆత్మస్థైర్యంకోసం. “ఎంత పిరికిది” పద్మజ అనుకున్నాడు చిల్లర తీస్తూ.
రూపాయి చిల్లర లెక్కపెట్టి ఇచ్చాడు. పర్సులోకి చూశాదు. ఇంకా ముప్పై పైసలున్నాయి.
“ఈ అవకాశాన్నదుకుంటే ఈ చిల్లర బాధ ఉండదు” అనుకున్నాడు.
“ఈ రోజే రమ్మంటా” మెల్లిగా అన్నాడు.
“ఊ…”
రామారావు మెట్లు దిగి వెళ్ళిపోయాడు.
వెనుకనుంచి చూస్తూ వుండిపోయింది పద్మజ. ఎందుకో రామారావుకు తను దూరమైపోతున్నట్లనిపించింది పద్మజకు.
రామారావు కనుచూపుమేర దాటిపోయేవరకూ చూసి లోపలకు వచ్చేసింది.
“లోపలకి వెళ్ళండి…” అన్నాడు రామారావు మెట్ల క్రిందే నిలబడిపోయి, సుబ్బారావు మెట్లెక్కారు.
“తలుపుకు కుడిచేతి ప్రక్కగోడకు స్విచ్ ఉంది వేసుకోండి”
“అలాగే…”
సుబ్బారావు తలుపులు తెరిచాడు.
రామారావు పార్క్ వైపు వెళ్ళిపోయాడు త్వరత్వరగా.
స్విచ్ వేశారు సుబ్బారావు. లైట్ వెలగలేదు.
“ఏమిటిది?” అనుకుని బయటకు చూశాడు.
టౌనంతా చీకటి ముసుగులో నిద్రపోతూంది.
“ఓ… టౌనంతా ఫయిలయిందే…” అనుకున్నాడు చీకట్లోకి కళ్ళు చికిలించుకొని చూస్తూ.
కొంచెం సేపటికి కళ్ళు చీకటికి అలవాటుపడ్డాయి.
గదిలో ఒక పక్కగా మంచం… మంచం మీద పడుకునివున్న పద్మజ కనిపించింది లీలగా. మెల్లగా తడుముకుంటూ వెళ్ళాడు మంచం దగ్గరకు.
ప్రక్కలో సర్ధుకుని కూర్చున్నాడు.
“పద్మజా…” అన్నాడు తొడల మీద చేయి వేస్తూ.
పద్మజ పలుకలేదు.
సుబ్బారాఫు చేతికి చీర అడుగునుండి తొడల నునుపు తగులుతోంది.
ఒళ్ళు వేడెక్కి, నరాలు పురులు విప్పుకుని సిల్కు పంచెను చీల్చుకు వస్తున్నాయి. ఊపిరి బిగించి చీరను మెల్లిగా పైకి జరుపుతున్నాడు.
పద్మజ అడ్డు చెప్పలేదు.
చీరను, లంగాతోపాటూ పొత్తికడుపుపైకి తోసేశాడు.