“తొందరేంలేదు, మెల్లగా ఆలోచించుకునే చెప్పు… రెండు మూడు రోజుల్లో… వెళ్ళు”
నీరసంగా లేచి బయటకొచ్చేశాడు తను. మెదడు పగిలిపోతుంది. తలంతా గందరగోళంగా ఉంది. ఈ విషయం పద్మజకు ఎలా చెప్పడం? ఒప్పుకోమని ఎలా అడగడం? ఛీ! తనేమనుకుంటుంది? కానీ… కానీ… ఇది సువర్ణవకాశం. ఇప్పటీ జీవితాన్ని తలుచుకుంటేనే అసహ్యంగా వుంది. చాలీ చాలని జీతం, తీరీ తీరని కోర్కెలు… ఈ అవకాశాన్ని అందుకుంటే తన జీవిత గమనమే మారిపోతుంది. ఈ చాలీ చాలని జీతంలోంచి చీకూ చింతాలేని జీవితంలోకి వెళ్ళిపోవచ్చు. ఇంతటి గొప్ప అవకాశాన్ని వదులుకుంటే ఆయన్నన్నట్టు నిజంగా పది జన్మలెత్తినా దొరకదు… అందుకే…
ధైర్యం చేసి పద్మజతో చెప్పాడు. కానీ కోపంతో మండిపడింది. ఒప్పుకునేలా లేదు… ఎలా?… ఎలా?…
రామారావు కళ్ళముందు పన్నెండువందల జీతం, కారు, బంగళా…నౌకర్లు… చాకర్లు… చేతినిండా డబ్బు… మెదులుతున్నాయి.
“పద్మ మొండిగా ఆలోచించకుండా, ఒప్పుకుంటే బాగుండును…” అనుకున్నాడు.
పద్మజవైపు చూసాడు.
అందంగా మల్లెమొగ్గలా ముడుచుకు పడుకుంది… పచ్చని ఫాలభాగాన్ని ఉంగరాల జుత్తు ముద్దు పెట్టుకుంటుంది. గాజులా మెరుస్తున్న చెక్కిళ్ళు… ఎర్రగా రక్తం చిందిస్తున్న పలుచని పెదిమలు. ఈ అందమే తన అదృష్టానికి కారణం కాబోతుంది.
నుదుటి మీద, అందంగా మూసుకున్న కనురెప్పల మీదా సున్నితంగా ముద్దు పెట్టుకున్నాడు.
ఉలిక్కిపడి కళ్ళు తెరిచింది పద్మజ. చిన్నగా నవ్వి రామారావు కౌగిలిలోకి గువ్వలా ఒరిగిపోయింది.
“ప్లీజ్ పద్మా ఒప్పుకో ఒక్కసారే” పిచ్చిగా గొణుగుతున్నట్టు అన్నాడు రామారావు.
దెబ్బతిన్నట్టు చూసింది పద్మజ.
“నన్ను చంపేయండి. కానీ నేను ఒప్పుకోను” ఆవేదనగా కళ్ళు మూసుకుంది. మూసుకున్న కనురెప్పల క్రింద నుండి నీరు చిప్పిల్లింది.
కోపంగా అటు తిరిగి కళ్ళు మూసుకున్నాడు రామారావు.
రెండు రోజులు గడిచాయి.
ఈ రెండురోజుల్లోనూ పద్మజతో ఒక్కమాట కూడా మాట్లాడలేదు రామారావు. పద్మజ రెండు మూడు సార్లు పలుకరించబోతే విసుక్కున్నాడు. అరిచాడు. కొట్టేంత పనిచేసాడు.
పద్మజ మనసంతా అదోలా అయిపోయింది.
“ఏమిటీ మనిషి ఇంత నీచంగా తయారయారు? ఏదో సామాన్య విషయమైనట్టు మాట్లాడుతున్నారు? అసలు ఎలా అంటున్నారో, “వప్పేసుకో” మని ఛీ! ఎంత నీచం. తన మనసునతేనా అర్ధంచేసుకోవడం. పైపెచ్చు ఆ సుబ్బారావుగారు ఓ నెల క్రితం వాళ్ళింటికి పేరంటానికి వెళ్ళినప్పుడు చూసింది తను ఆయన్ని.
ఎర్రగా వంటినిండా వెంట్రుకలు లావుగా, పెద్ద పొట్ట, అచ్చు పీపాలా ఉంటాడు బట్టతల చుట్టూ ఓ పాతిక వెంట్రుకలు అతను దిశగా కుర్చీలో కూర్చుని చుట్ట కాలుస్తూ తనని కొరికేసేలా చూస్తున్నట్టు ఆ చూపులకు తాను కాలిపోతున్నట్లయింది.
తన మానానికి దిండు అడ్డుగా పెట్టుకుని, అతడికి అందకుండానే చావగూడదా ఆ కుంచించుకుపోయ్యినట్టు ఒకవేళ ఖర్మ చాలక ఆ ఒక్కసారికే అతని రూపు తనలో ప్రాణం పోసుకొని, బయటకొస్తే తనను ఆ పాపం జీవితాంతం కాల్చుకుతినదూ “ఒక్కసారే ఒప్పుకో” అంటున్న ఈయన ఆ పాపాన్ని జీవితాంతం భరించగలడా? అప్పుడుంటాయా ఈ మాటలు? ఆ పాపపు పని సజీవంగా కళ్ళముందు కదులుతూ నిప్పులా రాజుకుని, ప్రతిక్షణం తనను కాల్చుకు తినదూ! జీవితాంతం తనని దహించివేయదూ! అది జరిగిన తరువాత ఈయనకు తిరిగి తనను అర్పించుకునేప్పుడు “ఈ శరీరం ఇంకొకరు క్రింద నలిగింది ఇది ఒకరు వాసన చూసిన పువ్వు ఇంకొకరు వాడుకున్నది” అనే భావం ఈయనకు కలుగకుండా ఉంటుందా?
“ఛీ! ఆశ మానవుణ్ణి ఎంత నీచస్థితికి దిగజారుస్తుంది?” పద్మజ శూన్యంలోకి చూస్తూ ఉండిపోయింది.
మూడో రోజు ప్రొద్దుట రామారావు తలదువ్వుకుంటూ ఏదో చప్పుడైతే వెనక్కు తిరిగి చూశాడు.
అంతే!
ఒక్కక్షణం నిర్ఘాంతపోఆడు. ఒళ్ళు గగుర్పొడిచింది. రక్తం ఎదురు ప్రవహించింది.
పద్మజ!
నగ్నంగా నిలబడి ఉంది.
మంచులో తడిసి అప్పుడే విచ్చుకుంటున్న గులాబీ పువ్వులా ఉంది. స్నానం చేసి వచ్చినట్లుంది మిలమిలా మెరిసిపోతున్న నున్నటి శరీరం మీద నీటిబిందువుల్లా తళుక్కుమని మెరుస్తూ, క్రిందికి జారిపోతున్నాయి. రామారావు తన్మయత్వంతో చూస్తున్నాడు.
పొడవైన విగ్రహం బంగారంతో పోతపోసినట్లుగా మెరిసిపోతున్న శరీరం, కోలమొహం పెద్ద కళ్ళు వింతగా అల్లల్లాడుతున్నాయి. పొడవైన నాశిక సున్నితమైన కంఠం, బిగువుగా, పుష్టిగా, పసుపుముద్దల్లా మెరుస్తున్న నిండైన పెద్ద పెద్ద వక్షోజాలు, మధ్య సన్నటి గీతలా వక్షోజాల మధ్య భాగం నుండి నీరు జారి పలుచని పొత్తికడుపు మీదుగా తొడల మధ్యకు కారుతోంది.
పొడవైన సున్నితమైన చేతులు, పొడవైన కాళ్ళు, అందంగా మిలమిలలాదుతున్న పలుచని తొడలు, తొడల మధ్య వింతగా పెరిగి, నీటిబిందువులతో తడిసి వింత కాంతులీనుతున్న గుబురు.
ఓహ్! ప్రకృతిలోని అందం అంతా ప్రాణం పోసుకొని పద్మజ రూపంలో వచ్చి నిలిచినట్టుంది.
రామారావు, పద్మజను పూర్తి నగ్నంగా చూసి రెండేళ్ళకు పైగా అయింది.
అందుకే వింతగా, విచిత్రంగా, మైమరచి చూస్తున్నాడు.
“టవలు మర్చిపోయాను” అంటూ స్టాండు వైపు నడిచింది.
పద్మజ నడుస్తుంటే మయూర నాట్యంలా ఉంది. పొడవైన వీపు, పిడికిట ఇమిడేంత సన్నని నడుము, అందంగా వంపు తిరిగి పైకుబికిన కండతో నిండిన పిరుదులు, నడుస్తున్న ఒకదానినొకటి రాసుకుంటూ పైకీ కిందకీ కదులుతున్నాయి.
ఆ పిరుదుల కదలికతో రామారావులో వేడి ఒక్కసారిగా సెగలు కక్కింది.
అమాంతంగా వెనుకనుండి వెళ్ళి కావలించేసుకున్నాడు.
ఉలిక్కిపడి వెనక్కి తిరిగి చూసి, అందంగా నవ్వింది. ఆ నవ్వులో పిండి వెన్నెల సొగసు, సెలయేటి గలగలలున్నాయి.
పద్మజను రెండు చేతులతోనూ పైకెత్తుకొని, మంచం మీద పడవెసి మీద పడ్డాడు.
“ఒళ్ళు తుడుచుకోలేదు” మెల్లిగా అంది.
“నా ఒంటితో తుడుస్తాలే” అన్నాడు రామారావు తన పంచెను లాగి విసిరేస్తూ.
ప్రకృతిలో నిత్యమూ జరిగే సృష్టికార్యం దానినే ఎందరో ఎన్నో పేర్లతో పిలుస్తున్నారు. అదే బయటి ప్రపంచంలో ఒకోచోట ఒకో విధంగా రూపులు దిద్దుకుంది. ఎన్ని ఆచారాలు ఉన్నా ఎన్ని పద్దతులున్నా జరిగేది, చివరకు పొందేదీ ఒకటే ఆ క్షణికోద్రేకంలో పొందే ఆ ఆనందం కోసమే నిత్యమూ ఎన్నో ఘోరాలు, ఎన్నో అఘాయిత్యాలు, ఇకెన్నో బలిదానాలు దీనికోసం ఎన్నో దేశ చరిత్రలే మారిపోయాయి, మాసిపోయాయి. కానీ దానిలోని ఆకర్షణ మాయలేదు. దాని కొరకు పరుగులు తీయడం మానలేదు. మారలేదు లోకం.
పద్మజకు ఎందుకో చాలా తృప్తిగా ఉంది. ఈ రోజు ఇంత వుద్రేకంగా, ఇంత బలంగా చేసి ఎన్నాళ్ళయిందో అనుకుంది. రామారావు మంచం దిగి పంచె చుట్టుకున్నాడు.
పద్మజ తృప్తిగా కళ్ళు మూసుకుని, స్వర్గలోకంలో విహరిస్తోంది.
“పద్మా…”
“ఊఁ…”
“ఎన్ని నిమిషాల్లో పూర్తయింది?”
“ఏమో…”