ఆడదానికి ఆడదే శతృవు!!!

శతకోటి దరిద్రాలకు
అనంత కోటి ఉపాయాలు
కృపావతి మీద రివెంజ్ తీసుకోవాలంటే ఎలాగైనా ఆమెని అనుభ వించ గలి గే విధానం చూడాలని గట్టిగా తీర్మానించుకున్నాడు గంగారావు.
అతనంత పట్టుదల పట్టడానికి కారణం కృపావతి ప్రవర్తనే అని చెప్పాలి. తన వంక అతను చూస్తున్నాడు అని పించినప్పుడల్లా తుప్పున వుమ్మేయడం— ఒక సారి కాదు, రెండు సార్లు కాదు— ఎన్నోసార్లు జరిగింది.
పొనీ అతనామెనే దయినా అన్నాడూ, చేసాడు అంటే— ఆమె అలా రిటార్టు చే స్తోందను కోడానికైనా అర్ధ ముంది!
కానీ, యాక్చువల్ గా అటువంటిదే మీ జరగలేదు.
ఐతే, నిప్పు లేకుండా పొగొస్తుందా అని నిగ్గదీస్తే మాత్రం ఓ విషయం చెప్పక తప్పదే మో!
ఒకనాటి సాయంకాలం ఆఫీసునుంచి తిరిగొచ్చి స్నానం చేస్తూ యాదృచ్చికంగా తల పైకెత్తాడు గంగారావు. మేడ మీద తన గదిలో, కిటికీకి జారబడి కూర్చుని ఏదో నవల చదువుకొంటోన్న కృపావతి కనిపించింది. కనిపించడం కూడా ఎప్పటిలాగే అయ్యుంటే గంగారావు దృష్టి అట్టే నిలచిపోయేది కాదే మో!
సాదారణంగా ఆ కిటికీ క్రిందివరుస రెక్కలు మూయబడి వుంటాయ్. అందుకు రెండు కారణాలున్నయ్. ఒకటి— ఆ కిటికీ ప్రక్కనే కృపావతి పడుకునే మంచం ఉండడం, రెండు— సరిగ్గా ఆ కిటికీ క్రిందనే ఇవతలి వాళ్ళ మరుగుదొడ్డీ, నీళ్ళగదీ వరసగా ఉండడం!

ఐతే, ఈ మధ్య కరంటు కోతవల్ల ఆ లొకాలిటీకి సాయంత్రంపూట పవర్ సప్లై వుండడంలేదు. అందుచేత ఫేను తిరగక, గాలి కోసమని అప్పుడప్పుడూ ఆ కిటికీ క్రింది రెక్కలు ఓపెన్ చేస్తోంది కృపావతి.
ఆ రోజు మరీ ఉక్కబోత ఉన్న కారణంచేత అమ్మాగారు జాకెట్టూ, బాడీ విసర్జించి, ఏపుగా పెరిగిన ఆ ఎత్తులకి చల్లగాలి తగలాలని కామోను కిటికీనానుకుని ఓరగా కూర్చుంది.
దానికి తోడు నవల చదవడంలో బాగా నిమగ్నమయిపోయిందేమో, పైట ఎటు జారి పోయిందో కూడా గమనించుకోలేదు తను. బాత్ రూములోంచి తల పైకెత్తిన గంగారావుకి, గ్లాస్ మద్యలో కొద్దిగా రంగుపూసిన కారు హెడ్ లైట్స్ లా కనిపించాయి కృపావతి రొమ్ములు.
ముందూ, మునుపూ అటువంటి ఒరిజినల్ సరుకెప్పుడూ చూడ్లేదతను. అందుకే స్నానం సంగతి మర్చిపోయి కళ్ళొదిలేసి అలాగే నిలబడిపోయాడు.
ఈలోగా పేజీ తిప్పుతోనో, ఎందుకో అలా క్రిందకి చూసింది కృపావతి. ఇంకేముందీ? గంగారావుకి ద్రుష్టి మరల్చుకోవడానికి కూడా సావకాసం చిక్కలేదు పాపం!

అతనేం చూస్తూ నిలబడ్డాడో పసిగట్టడానికామెకి ఎంతోసేపు పట్టలేదు. చట్టున పైట సవరించుకుని, తుప్పున క్రిందికి ఉమ్మేసి, దబ్బున కిటికీ రెక్కలు మూసేసింది!
అప్పటికి గాని గంగారావు కోలుకోలేదు.
తను కిటికీలో కూర్చోవడం చూసే అతను బాత్రూంలోకి వచ్చి నిలబడ్డాడని ఆమెకో అభి ప్రాయం ఏర్పడి పోయింది.

అందుకే, అతనెప్పుడు తారసపడ్డా తుప్పున ఉమ్మేస్తూ తన ఉక్రోషాన్ని వెళ్ళగ క్కుతోందామె.
అయితే, తను ఆమెని అలా చూడ్డం కేవలం కాకతాళీయంగా జరిగింది గనుక, దాంట్లో తన తప్పేమీ లేదన్న అభిప్రాయంతో వున్నాడు గంగారావు. అందుచేతనే, ఆవిడగారు తనని అవమానించడం సహించలేక పోతున్నాడు.
అది కూడా రెండుమూడుసార్లు వరకూ లైట్ గానే తీసుకున్నాడు. దరి మిలా ఓర్పు నశించిపోయింది. ఎంతయినా మగాడు! పౌరుషం తలెత్తింది.
ఆమెగారు తనని ఎప్పటికీ మర్చిపోని విధంగా రివెంజ్ తీసుకోవాలన్న పట్టుదల పెరిగి పోయింది. పగబట్టిన త్రాచులా అవకాశం కోసం ఎదురు చూ స్థున్నాడు.
గంగారావుకు ఇరవై మూడేళ్ళు. బీ.కాం. పాసై రెండేళ్ళపాటు రికామీగా తిరిగి చివరికో హైలెవెల్ రికమండేషన్ తో విశాఖపట్టణం పోర్టు ట్రస్టులో వుద్యోగం వేయించుకున్నాడు.
విశాఖపట్టణం పేరు చెప్పగానే “అక్కడ అకామిడేషన్ డిఫికల్టీ ఎక్కువట కదా?” అన్న ప్రశ్న ఆబాల గోపాలం అడిగేస్తారు. కానీ అద్రుష్టావశాత్తు గంగారావుకి ఆ డిఫికల్టీ కలగలేదు. ఎవరో దూరపు బందువుల ఇంట్లో ఓ గది (అద్దె యిచ్చే పద్దతిలోనే) సులువుగానే దొరి కి పోయింది.
ఇంటి గ లాయన అల్యూమినియం పాత్రల వ్యాపారం చేస్తున్నాడు. ఆయనకి ఒక కూతురూ, ఇద్దరు కొడుకులూ మొత్తం సంతానం.
కానీ, ఓ కొడుకు క్రిందటేడు నెంబరు థర్టీన్ బస్సుక్రింద పడి
అక్కడికక్కడే శాశ్వతంగా కన్ను మూసేసాడు. ప్రోగ్రాం వేసుకున్నప్పుడాల్లా యమధర్మరాజుగారు తన సిటీ బస్సుల్లోనే ప్రయణం చేస్తుంటారని ప్రతీతి.

అందుకే చెట్టంత
కోడుకు పోయినా
తండ్రి తన గ్రహచారాన్ని నిందించుకున్నాడే తప్ప ప్రభుత్వాన్ని కానీ, బస్సు వాడిని కానీ పల్లెత్తు మాట అనలేదు. రెండో కొడుకుని వెంటనే స్కూలు మానిపించేసి తన కొట్లో పెట్టేసుకున్నాడు.
ఆ తరువాత నెమ్మదిగా కూతురుకి కళ్యాణం జరిపించి, సారె చీరలతో కరగ్ పూర్ పంపించేసాడు. ఇక ఆయన భార్య వెంకటరమణ మ్మగారు ఎంతసేపూ దేవుళ్ళ గురించే కానీ మనుషుల గురించి మాట్లాడదు. ఆమెదంతా అదో చాదస్తం. అదో తీరు. ఆమె చెయ్యని పూజ లేదు. ఆమె వెళ్ళని భజనా, వినని పురాణ కాలక్షేపమూ వుండవు.
సాయంత్రం ఐదు గంటలకల్లా వంట పని
ముగించుకుని దేవాలయానికి
బయలుదేరుతుంది. అలా వెళ్ళిన ఆవిడా మళ్ళీ తిరిగి రావడం రాత్రి ఎని మిది గానీ తండ్రీ కొడుకులు
గంటల కే. ఆ తరువాత మరో అరగంటకి
కొట్టుదగ్గరనించి రారు. అదీ – ఆ ఇంటి పరిస్థితి.
ఆ ఇంటి ప్రక్కనే ఓ చిన్న కాంట్రాక్టరుగారి ఇల్లుంది. ఆయంకి ఇద్ద రాడ పిల్లలు. ఇద్దరి కీ వివాహాలై పోయాయి. పెద్దమ్మాయి హైద్రాబాద్ లో వుంటోంది.
రెండో అమ్మాయినలా దూరంగా పంపించడం ఇష్టంలేక, తన బావ మరిదికే ఇచ్చి పెళ్ళి చేసి ఇల్లరికం తెచ్చుకుని, తనతో పాటు కాంట్రాక్టుల పనిలో తిప్పుకుంటున్నాడు.
ఇంతకీ చెప్పొచ్చేదే మిటంటే- ఆ కాంట్రాక్టరు గారి రెండో అమ్మాయే సదరు కృపావతి.
ఆమెకిప్పుడు ఇరవై ఆరేళ్ళు. ఇద్దరు మగ పిల్లల్ని కని అంతకు మించి కంటే తన వంపులు సడలి పోతాయేమోనని ట్యూబెక్టమీ చేయించేసుకుంది. తను

అందగత్తె నన్న జీర్ణించుకు పోయింది.
అహంభావం
ఆమె అణు వణు వులోనూ బాగా
ఏదో- పెద్ద ఆఫీసరు పెళ్ళాం లా ఆ మేడ మీద తన గది వదలి ఓ పట్టాన క్రింద కి దిగదు. పిల్లలు అమ్మమ్మ దగ్గర వుండాల్సిందే గాసీ తనుచే రదియ్యదు. ఎప్పుడూ ఏ వీక్లీయో, నవలో చదువుకుంటూ వుంటుంది. ఆ వీదిలో ఎవరితోనూ పెద్ద స్నేహంగా వున్నట్టు కూడా కంపించదు.
ఆమెని ఎలా దెబ్బతీయాలి అన్నది కొరకరాని ప్రశ్నగా తయారయ్యింది గంగారావుకి. ఇంతదాకా తనకి ఆడపిల్లల వేటలో అనుభవం లేదు. అలాగని ఆ ఆలోచన లేక పోలేదు. కావలసినంత కోరిక వుంది.
ఏదో ఒక అడ్వెంచర్ చేసి రతి క్రియలో ఉండే
అనుభ వ పూర్వకంగా
తెలుసుకోవాలన్న ఉబలాట మూ
అనుభూతిని
ఉంది. కానీ
కార్యాచరణలోకి దూకుదామనుకే సరికి కాంప్లెక్సు వెనక్కి లాగేస్తుంది…?
ఓ రకమైన ఇన్ ఫీరియార్టీ
కారణం….
గంగారావుకు హెటు లెదు. ఎన్నిసార్లు, ఎన్నిచోట్ల కొలిపించుకున్నా ఐదడుగులనే చెబుతున్నారు. తక్కిన పర్సనాలిటీ కూడా ఆ హైటుకు తగ్గట్టే ఉంటుంది. మొహం ఒక్కటీ కళగా వుంటే మాత్రం ఎమి లాభం?
ఆ హైటులే క పోవడ మన్నది ఒక పెద్ద డిస్క్వాలిఫికేషన్ కింద ఫీలవుతున్నాడు తను. వయసుతో పాటు అ ఫీలింగూ పెరుగుతూ వచ్చింది- అదే అతన్ని ఏ లవ్ అఫైరులోనూ దిగనివ్వడంలేదు.
ఏ పిల్ల వంకయనా కాసేపు తేరిపారా చూద్దామన్నా “పోరా పోట్టోడా” అనేస్తుందే మోనని డౌటు. అందుకని ఎవరివంక
దొంగతనంగా చూసి త్రుప్తి పడుతుంటాడు.

కృపావతి వంక ఆ విధంగా కూడా ఎప్పుడు చూదలేదు తను. అందుకు కారణం ఆమె హైటు. ఆమె కాలు పొడుగు మనిషి. ఆ పొడుక్కు తగ్గ పుష్టయిన విగ్రహం, వరసన నిలబడితే రొమ్ముల వరకూ అయినా వుంటాడా అని పించేలా వుంటాడూ తను. ఆ ఉద్దేశ్యంతోనే ఇంతదాకా ఆమె మీద ఎటువంటి అభి ప్రాయాన్ని ఏర్పరుచు కోలేదు.
ఇప్పుడు ఆవిడంత ఆవిడే రెచ్చగొడుతోంది….. తన మంచితనాన్ని చేతగానితనంగా తీసుకుని ఎగతాళి చేస్తోంది. ఆ రోజు, రొమ్ములు నిక్కబెట్టుకుని తను కిటికీలో కూర్చున్న తప్పును కప్పి పుచ్చుకోడాని కి తన మీద తయిత క్కలాడుతోంది….
ఆమెకా తిమ్మిరి యెలా వదిలించాలా అని వాపోతున్న గంగారావు పాలిట కల్పతరువులా ప్రత్యక్షమైంది వనజాక్షి.
ఆ ఇంటి గలాయన కి సాక్షాత్తూ తోడబుట్టిన చెల్లెలామె. ఆవిడకు భర్త లేడు. వున్న ఆస్థినంతా బ్రాకెట్టుకీ, తాగుడికీ తగలేసి తన బాద్యత తీరి పోయిందన్నట్లు స్లీపింగుపిల్స్ మింగి తనువు చాలించుకున్నాడా ప్రబుద్దుడు.
ముప్పై ఏళ్ళ వనజాక్షి ముండా మోపి అయిపోయింది. పిల్లలు లేరు. ఆస్తి లేదు. ఏకాకిగా మిగిలిన చెల్లెల్ని చెరొక ఆర్నెల్లూ పొషించడానికి ఆవిడ అన్నయ్యలిద్దరూ ఓ అంగీ కారాని కొచ్చారు.
అప్పట్నించీ కాకినాడలో వుంటోన్న అన్నయ్య దగ్గర ఆర్నెల్లూ, ఈ అన్నయ్య దగ్గర ఆర్నెల్లూ వుంటూ గెటాన్ అవుతోంది తాను.
నాలుగు
సంవత్సరాలు గడిచి అయిదో సంవత్సరం ప్రారంభ మవుతోన్న సంధర్బంగా పెద్ద అన్నగారింటి కొచ్చింది వనజాక్షి.

ఆమెని చూస్తే ఈవిడ అన్నల మీద ఆధార పడి బ్రతుకుతోందని యెవ్వరికీ అనిపించదు. చామన చాయగా, పొట్టిగా, పొందికగా గుమ్మటంలా వుంటుంది తాను. మొగుడు చచ్చినప్పుడు ప్రజల కోసం మేడ్చింది కానీ తనకి ఏడుపు వచ్చి కాదు! ఎన్ని వెధవ పనులు చెయ్యాలో అన్నీ చేసి పిరికి వెధవలా చచ్చాడనుకుంది.
ఏ విషయన్ని మనసుకు నొప్పనివ్వదు. విచారం అంటే యేమిటో తనకు తెలీదు. ఎప్పుడూ నవ్వుతూ వుంటుంది. ఎవరినయినా నవ్విస్తుంది. కలుపుగోలు తన మంటే ఆమెనుంచే నేర్చుకోవాలి. వదినగారిద్దరూ ఆడపడుచుని తోబుట్టువులా చూసుకుంటారంటే అతిశయోక్తి కాదు. ఆర్నెల్లకోసారి వచ్చి తమ ఇంటి మీద పడుతొందన్న భావన వాళ్ళకుండదు. పయిగా ఆమె వస్తోందంటే వాళ్ళకెంతో ఆనందం.
ఇంటి పనీ, వంట పనీ అంతా చకచకా చేసుకు పోతుంది తను. అక్కడ వున్నా, ఇక్కడ వున్నా ఏ వదిన గారినీ తను వున్నంత కాలం పొయ్యి దగ్గ ర కి చేరనివ్వదు. అంతా తన సొంతపనిలా చక్కబెట్టుకెళ్ళిపోతుంది. ఇదీ
వనజాక్షి కధ.
ఒక రోజు అఫీసునుంచి కొంచం ఆలస్యంగా వచ్చి గది తాళం తీస్తున్నాడు
గంగారావు.
“నువ్వేనేంటోయ్, ఈ గదిలొ అద్దెకుంటుండేది?” అని పలకరించింది వనజాక్షి. ఇదివరకెప్పుడూ ఆవిడని చూసుండలేదేమో, మీరెవరన్నట్టుగా చూశాడతను.
తనని తాను పరిచయం చేసుకుని “నువ్వు ఫలానా అట కదూ!” అంటూ త మకున్న బంధుత్వాన్ని తిరగే సింది.
ఔనన్నట్టుగా తలూపి “నేను మిమ్మల్నెప్పుడూ చూడ్లేదండీ” అన్నాడు
గంగారావు.

ఆమె గలగలా నవ్వి “నేను మాత్రం నిన్ను చూసానటోయ్? నీ గురించి మా వదిన చెప్పింది గనుక తెలిసింది…..” అంది.
అప్పటికతను తలుపు తెరిచి లోపలకి వెళుతూ “రండి అనాహ్వానించాడు.
కూర్చోండి”
“లే దోయ్… పొయ్యి మీద ఎసురు పెట్టాను. నీ అడుగుల చప్పుడు విని ఇలా వచ్చాను. మా వదిన అప్పుడే దేవాలయానికి వెళ్ళిపోయింది. మళ్ళీ రాత్రి
ఎనిమిది గంటలవరకూ ఈ ఇంటివంక ఎవరూ చూడరు. వంట చేసి వస్తాను…..” అనేసి వెళ్ళిపోయింది వనజాక్షి.
సాయంత్రం అయిదు గంటల నించీ ఆ ఇంట్లో వుండేది వాళ్ళిద్దరే గనుక రెండు రోజుల్లో గంగారావు, వనజాక్షి చాలా సన్నిహితులై పోయారు.
ఆవిడకి సినిమాలంటే చచ్చేంత ఇంట్రస్టు. అందుకని వాళ్ళ సంభాషణంతా చాలా మటుకు సినిమాల మీదే సాగుతుంది. కృష్ణ దేవదాసు తీస్తున్నాడన్న విషయం దగ్గరనించీ రమణిలో ప్రచురిత మయ్యే ఫారిన్ సెక్స్ చిత్రాల వివరాల వరకూ ఎన్నెన్నో సంగతులు చెప్పుకొచ్చే గంగారావు మీద అమిత మైన వాత్యల్యం కలిగి పోయింది వనజాక్షికి.
ఒకరోజు, గంగారావు అఫీసునించి వచ్చి గదిలోకి వెళ్ళడంతోనే, తడి చేతుల్ని పైట చెంగుకు తుడుచుకుంటూ లోపలకి ప్రవేసించింది—-
“నువ్వేదో చాలా మంచి కుర్రోడివనుకున్నానోయ్! అప్పుడప్పుడూ అల్లరి పనులు కూడా చేస్తుంటావన్నమాట!” అని నవ్వుతూ మడత మంచం మీద చేతులు వెనక్కానించి కూర్చుంది వనజాక్షి.
“అయ్యబాబోయ్! నేనేం చేశానండీ!?” అంటూ వెర్రి మొహం వేసాడు గంగారావు.

“నా విషయంలో కాదు కృపావతి విషయంలో —” అని, అతని కళ్ళల్లో కి వెక్కిరింపుగా చూసి “ఆవిడ కిటికీలో కూర్చుని గాలారగిస్తుంటే నువ్వు నీళ్ళ గదిలో నిలబడి ఫోజు కొట్టావట గా! మధ్యాన్నం ఏదో మాటల సందడిలో నీ ప్రస్థావన వచ్చినప్పుడు తనే చెప్పింది. నువ్వు చేసిన పనికి ఆవిడ గారు ఇంకా మండి పోతోంది….” అంది వనజాక్షి.
“ఆమెకూ
కృపావతి ఈమెతో మాట్లాడిందంటే గంగారావు కెంతో అశ్చర్యమనిపించింది. మీకూ అంత పరిచయముందా?” అని అడ క్కుండా వుండలే క పోయాడు.

నీ సందేహమేంటో అర్ద మయ్యిందన్నట్టు అదోలా నవ్వింది తను.
“ఇవ్వాళంటే నువ్విక్కడికి అద్దె కొచ్చావుగానీ ఇంతకు ముందు నా కాలక్షేపం ఆవిడతోనే! వంటపని అయిపోవడం తోనే తలుపు తాళం వేసి ఆవిడ గదికి వెళ్ళి కూర్చునే దాన్ని. మేమిద్దరం ఇప్పటికీ మంచి దోస్తులం. కృపావతితో వచ్చిన చిక్కేమిటంటే, ఆవిడకి అహంభావం ఎక్కువ. తను చెప్పిన దానికల్లా తలవూపి ‘నీ అంతటి లేదమ్మడూ’ అంటే బూరెలా పొంగిపోతుంది. ప్రాణం
పెట్టి
మాట్లాడుతుంది.
అంత కు మంచి ఆమెలో నాకు
కంపించలేదు….” అని ఒక క్షణం ఆగి
“ఇంతకీ ఆమె నీ గురించి చెప్పిన విషయం నిజమేనా?” అనడిగింది.
చెడ్డే మీ
అవునూ, కాదూ అన కుండా అసలా రోజు జరిగిన సంగతంతా పూసగుచ్చినట్లు చెప్పేసాడు గంగారావు. అప్పట్నుంచీ ఆమె తన పట్ల ఎలా ప్రవర్తిస్తుందో కూడా చెప్పి, ఆమె మీద తను తీర్చుకోదలచు కొంటున్నట్టు కూడా వప్పుకున్నాడు.
“అంటే— ఏం చేద్దామనుకుంటున్నావ్?” కుతూహలంగా ఆడిగింది.
సమాధానం చెప్పడానికి తటపటాయించి వూరుకున్నాడతను.

“నా దగ్గర సందేహమేమిటోయ్… ఆవిడతో ఇదే మీ చెప్పనులే… ఇంకా కావాలంటే నీకే నా చేతనయిన సహాయం చేస్తాను…. అసలు నీ అయిడియా మేమిటో చెప్పు….’ అన్న వనజాక్షి మాటలు విని
“ఎలాగైనా ఆమెనో పట్టు పట్టాలనుకుంటున్నాను….” మెల్లగా నసిగాడు.
పైనుంచి క్రిందకీ, క్రిందనుంచి పైకీ అతన్ని పరిశీలనగా చిపక్కున నవ్వేసింది వనజాక్షి. ఆ నవ్వుకు గంగారావు మోహం నల్లగా మాడిపోయింది. ఏమనడానికి తోచక తలవంచేసుకున్నాడు.
”
అతని వాలకం చూసి ఆమెకే జాలేసింది. మెల్లగా లేచి అతను కూర్చున్న కుర్చీ దగ్గరకి వెళ్ళి…..
“బలవంతం చేద్దామనుకుంటున్నావా?” సన్నగా అడిగింది.
“ఆవిడ తన ప్రవర్తన మార్చుకోకపోతే అదే చెయ్యాలి మరి” తాపీగా, దృఢంగా అన్నాడు.
అదోలా నవ్వి అతని బుజం మీద చేయి వేసింది వనజాక్షి.
“అదంత సులువనుకుంటున్నావా?” అంటూ హేండ్ రెస్ట్ మీద ఓ పిర్ర మోపి కూర్చుని ….
“అసలు— ఇంతకు ముందు ఎవరినయినా అలాంటి పట్టు పట్టావా? అనడిగింది.
ఆమె అంత అభి మానంగా దగ్గరకి వచ్చి కూర్చోవడం, తన ఎడమ చేతికి మెత్తని మట్టపం తగులుతోండడం అంతా ఎలాగో వుంది గంగారావుకి.
“ఇది వర కె వర్నీ బల వంతం చెయ్యలేదండీ” అంటూ అమాయకంగా చూసాడు.

“నేనడిగే దది కాదు….. ఇష్టం మీద ఎవరినైనా చేసావా అని?”
వనజాక్షి అధరాల మీద చిందులు వేస్తున్న నవ్వు అతని దేహమంతా గిలిగింతలు పుట్టించింది. ఆమె తనని చూస్తోన్న పద్ధతిలో కూడా ఏదో క్రొత్తదనం కనిపిస్తోంది.
“ఎప్పుడూ యెవర్నీ చెయ్యలేదు కదూ?” సూటిగా అడిగే సింది.

“బొత్తిగా అంత అనుభవం లేనివాడివి. ఆ కొవ్వెక్కి పోయున్నదాన్నేం చెయ్యగలవు? ఆ మనిషెలా వుంటుందో చూసావా? నీలాంటి వాళ్ళని నలుగుర్ని ఏక్ దమ్మున లోపలకు లాగేసుకుంటుంది. ఓ ఆడదాన్ని— అందులోనూ కండలు దండిగా పెంచుకు కూర్చున్నదాన్ని బలవంతం చెయ్యడ మంటే, మనకి సినిమాల్లో చూపిస్తున్నంత తేలిక కాదు.
ముల్లును ముల్లుతోనే తీసేప్పుడు కూడా నేర్పూ, ఓర్పూ అవసరం. నీకు కృపావతిని కొట్టుకోవాలని మనస్ఫూర్తిగా వుంటే, దానికేదైనా వుపాయం ఆలోచిద్దాం. కానీ, ఈలోగా నువ్వు మంచి పోటుగాడివి కావాలి. సరసంలో వున్న రసపట్లన్నీ నేర్చేసుకోవాలి….” చిన్న లెక్చరిచ్చింది వనజాక్షి.
ఆమె మాటల్లో యధాలాపంగా దొల్లి పోయిన బూతు పదజాలం గంగారావుని మరింత బిత్తర పోయేలా చేసింది. పైగా, ఆమె చెప్పినవన్నీ నేర్చుకోవడానికి తానేం చేయాలా అన్న ఆలోచనలో పడ్డాడు.
“నేను చెప్పేది బావుందా?” అనడుగుతూ లేచి నిలబడింది తను.
యాంత్రికంగా తలూపేడు.
తల
అయితే ఇప్పుడే వస్తానంటూ బయటకు వెళ్ళింది. గంగారావుకు దిమ్మెక్కినట్టనిపించి సిగిరెట్టు వెలిగించాడు. ఇదు నిముషాలు గడిచినా ఆమె

పత్తా లేదు. కుర్చీలో వెనక్కి జారబడి ఏదేదో ఆలోచిస్తున్నాడు తను. ఇంతలో..
“గంగా… తలుపు గొళ్ళెం పెట్టి రావోయ్…” కంచు గంట మోగించినట్టు వినిపించింది వనజాక్షి పిలుపు.
వులిక్కిపడి లేచి వంటగదివైపు వెళ్ళాడు. ఆమె కనిపించలేదు. తలుపు గొళ్ళెం పెట్టి వుంది. పెరట్లోకి తొంగి చూసాడు. అక్కడా లేదు. పొనీ, ఆవిడ గదిలోనే వుందేమో అనుకుంటే, ఆ తలుపూ తెరిచి లేదు. ఇక మిగిలిందల్లా సాంబయ్యగారి పడకగది. మెల్లగా లోపలకి తొంగిచూశాడు.
“తలుపు వేసి రావడని కింత ఆలశ్యమేంటోయ్! గుడ్లు మిటకరిస్తూ అలా నిలబడిపోయావేంటీ? రా, లోపలకి….” అందామె నవ్వుతూ.
గంగారావుకి అడు గు పడితేనా?
రెండు పాదాలూ నేలను
అంటిపెట్టుకు పోయాయి. ఇంతింత కళ్ళు చేసుకుని చూస్తూ అట్టే బొమ్మలా
నిలబడిపోయాడు.
వనజాక్షి వంటి మీద చీరా, జాకిట్టూ లేవు. అతన్ని ఆహ్వానిస్తూ, బాడీ ముడి పిప్పి, రెండు చేతులూ పైకెట్టి మెల్లగా దాన్ని వూడలాగేసుకుని
“అరే! ఇంకా అక్కడే వుండి పోయావా?” అంటూ వెటకారంగా నవ్వింది. ఆ నవ్వుకు తాళం వేస్తున్నట్టూ చెంగు చెంగున ఎగిరి పడ్డాయామె వక్షోజాలు.
ఇంతకుముందు కృపావతి పయ్యోధరాల్ని పరిశీలనగా చూసిన గంగారావు కళ్ళకి, అవీ ఇవీ ఒకే పెయిటుతో ఒకే టెంషనుతో ఉన్నట్టనిపించాయి.
దేహంలోని రక్తం ఒక్కసారిగా కాళ్ళ మధ్య కండరాల్లోకి ప్రవహించి పోతున్నట్టయిందతనికి. ఆనాడు కృపావతిని నీళ్ళగదిలోంచి చూసినప్పుడు
కూడా ఇంత ఎమోషన్ కలగలేదు.

“ఏమిటి గంగా!” నవ్వుతూ అతను నిలబడ్డ చోటి కొచ్చి చేయి పట్టుకుంది
వనజాక్షి.
“ఆ కృపావతితో పోలిస్తే నేనెందుకూ పనికిరాననుకో. కానీ, ఇప్పటిదా కా నువ్వు అనుభ వించి ఎరుగని అనుభూతిని ఎంతయినా ఇవ్వగలను.
నువ్వు నాకు నచ్చావు గనుక మనసువిప్పి చెబుతున్నాను. నన్ను వచ్చినట్టు వాడుకో. దీంట్లొ సిగ్గుపడాల్సిందే మీలేదు.
ఇష్టం
ఇక్కడ మనకి అదొచ్చేవాళ్ళు కూడా ఎవరూ లేరు. నాకూ చాన్నాళ్ళనించీ ఒకటే గులగా వుంటోంది. రా నువ్వూ గుడ్డలు తీసేసుకో. ఈ ఆటలో నిన్ను ఉద్దడుండ్ని చేసేస్తాను.
ఆ తరువాత ఓ మంచి రోజు చూసి కృపావతినీ వేసుకుందువు గానీ…… అదీ, నేను చూస్తుండగానే చేద్దూ గానీ …. రా అ అమ్మా……”
లాలనగా వీపు దువ్వుతూ లోపలికి తీసుకెళ్ళింది. డ్రాయరు మినహా మిగిలినవన్నీ విప్పేసుకున్నాడు గంగారావు.
” మరి ఇదో?” అంటూ ఎత్తుగా కనిపిస్తున్న చోట ముని వేళ్ళతో నొక్కింది.
అతనూ వూరుకోలేదు.
“మరి నీదో?” అంటూ లంగా
పట్టేశాడు.
మీద చెయ్యి వేసి ఎక్కడ పట్టాలో అక్కడే
“ఊ? పొట్టోడివే కాదు– పట్టూ తెలిసిన వాడివే అన్నమాట!” అని నవ్వింది.

“నువ్వు

నాకన్నా మహా పొడుగు మని షివే మీ
కాదులే ….
కావాలంటే
చూసుకో…” అంటూ దగ్గరకి జరిగి నిలబడ్డాడు.
ఇద్దరూ ఒకే హైటు. వెంట్రుకవాసి కూడా వ్యత్యాసం లేదు. ఏమంటావన్నట్లు కనుబొమ్మలె గ రేశాడు.
“వప్పుకున్నాను… మరిక విప్పుకుందామా?” అనడిగింది.
“ఓ యస్” అన్నాడు.
అతని డ్రాయరూ, ఆమె లంగా రెండూ ఒక్కసారే నేలను ముద్దెట్టుకున్నాయి. అతని మొలవంక ఆవిడా, ఆవిడ మొలవంక అత నూ అదే పనిగా చూసుకుంటూ చాలాసేపు నిలబడిపోయారు.
తనలాగే తన అంగంకూడా పొట్టిదేమో అన్న సందేహం ఎంతో కాలంగా వేధిస్తోంది గంగారావుని. ఇన్నాళ్ళకి నిజానిజాలు తెలుసుకునే అవకాశం
కలిగింది.
వనజాక్షి మొహంలోకి కుతూహలంగా చూసి “నీకు సరిపోతానా?” సన్నగా
అడిగాడు.
ఆమె మాట్లాడలేదు.
నవ్వుతూ చేయి ముందుకు చాపి మొదలు పట్టుకుంది.
గట్టిగా ఇనుప ముక్కలా తగిలింది. పిడికిలి వదిలేసి, వేళ్ళు చాపింది. తన జాన చాలా చిన్నదయిపోయింది. రెండో చేతిని కూడా ఎరువు తెచ్చుకుంది. ఆ జాన మీద మరో మూడు వేళ్ళు పడ్డాయ్….
“ఈ కొలతలే మిటీ?” అన్నాడు గంగారావు.

“నీ చచ్చు ప్రశ్నకి
సమాధానం చెప్పాలి గా! అందుకే చూస్తున్నాను. ఈ
రూళ్ళకర్ర నా ఒక్కదానికే కాదు, ఆ కొవ్వు గజ్జల కృపావతికి కూడా భేషుగ్గా సరిపోతుంది.
అంతే కాదు, ఒక్కసారి దీన్ని మొదలంటా నెట్టుకుపోయావంటే అవతలి దాని నువ్వు తెలుసుకోవలసిందీ, నేర్చుకోవలసిందీ వూపుడూ- మరి నేర్పమంటావా?” అంటూ రొమ్ముల్ని అతని రెండు చేతులకి బంతుల్లా
అంచులు చిట్లిపోతాయ్! ఇక ఏమిటయ్యా అంటే తోపుడూ ఎగసెగసి పడుతోన్న ఎదురు
అందించింది వనజాక్షి.
ఆమె మాటలు అతనిలో ఏనుగు బలాన్ని పుట్టించాయి. కళ్ళు మెర్కూరీ బల్బుల్లా ప్రకాశిస్తున్నాయి. తన ఆనందాన్ని అదుపులో పెట్టుకోలేక ఉక్కిరి ణి క్కిరై పోతూ
“నీ ఋణం మెలా తీర్చుకోగలనో యేమిటో వనజా!” అంటూ ఆమె స్తనద్వయాల్ని పిండి ముద్దల్ని పిసుకుతున్నట్లు పిసికి పారేశాడు.

వేళ్ళ వత్తిడికి ప్రాణం గిలగిలలాడిపోయింది వనజాక్షికి. కానీ చాలాకాలం తరువాత వాటి మీద పురుష స్పర్శ తగులుతోంది గనుక మరో ప్రక్కనుంచి తీయని అనుభూతి వళ్ళంతా పాకేసింది. అతని పిర్రల మీద చేతులేసి దగ్గరకు లాక్కుంటూ….
“నా గుల తీరిపోయిందీ అంటే నీ ఋణం తీరిపోయినట్టే లెబ్బ పంతులూ..” అని నవ్వి, చిలిపిగా తన మొత్తతో ఢీ కొట్టింది.
దానితో అతని అంగం ముందు భాగానికి గరుగ్గా, వత్తుగా తగిలిందామె సంపద. గంగారావు దేహమంతా గిలిగింతలు పుట్టించిందా స్పర్శ.
“నీ క్రింద వాటితో కృపావతికి సవరం కట్టించొచ్చేమో వనజా!” అన్నాడు.

“ఏడిశావ్ లే వోయ్… ఇందాకటిదాకా మాట్లాడ్డానికే తడుముకునేవాడివి— ఇప్పుడూరికే తెగ వెట కారాలొచ్చేస్తున్నాయ్!
మాటి మాటికీ దాని ఊసెత్తేవంటే నాకు చిర్రెత్తిపోతుంది మరి … చూస్తావే? పౌరుషమొచ్చిందా మ్మా? నా బాబే ….
దా— మంచమెక్కితే అన్నీ సర్దుకుంటాయి– నేనూ నిన్ను నాలో పలి కంబా సర్దుకుంటాను..రా” అంటూ తనని మీదకు లాక్కుంది.
వనజాక్షి ధోరణీ ఆ దుడుకూ చూసి తనని క్రింద పడేసి తనే మీదె క్కిపోతుందే మో అనుకున్నాడు గంగారావు.
కానీ, తనే వెల్లికలా పిప్పదీసుకుని పడుకుని, అతన్ని పైకి లాక్కుని రెమ్మల మధ్యకి రూటు చూపించి “పెట్ట వాయ్ పాన కాలూ” అంది వెటకారంగా….
“పాన కాలూ, గీన కాలూ అన్నావంటే అంచులు చిట్టి పోతాయ్ మరి” అన్నాడు.
“ఓహో.., నా మాట నాకే వప్పగించేటంతదాకా వచ్చిందన్నమాట బేరం… సరే… ఎంత పగల దీసేస్తావో నేనూ చూస్తాను…
ర డీ… ఒన్….టూ ……..
ఓరి సచ్చినోడోయ్! శ్రీ అన కుండానే —- అబ్బా—-ఎంతలోతుకు తోసేశావురా నాయనా!! లోపల పేగులు నీ దానికి చుట్టుకు పోయాయో ఏమిటో!!!” అంటూ
మూలగ సాగింది.
వనజాక్షి గొణుగుడూ, సణుగుడూ చూసి గలగలా నవ్వి “అష్టో” అంటూ కనుబొమ్మలె గరేశాడు గంగారావు.

ఆ విలన్ ఫోజు చూసి మరింత రెచ్చిపోయింది తను.
“గుడ్డెద్దు చేలో పడ్డట్టు గు పాయించుకు దూరిపోయానని మిడిసిపడి పోకు… గుండె ల పి సి పోయేదా కా గుచ్చి గుచ్చి కొట్టగలిగినోడే మొగాడు…
మధ్యలో జావగారి పోయావా మంచం మీదనించి గెంటేశానన్నమాటే….” సాగదీయగలిగినంత విశాలంగా తొడలు ప్రక్కకి లాక్కొని మొత్తతో ఫెళ్ళున కొట్టింది వనజాక్షి.
ఆమె చేసిన చాలెంజిని స్పోర్టివ్ గా తీసుకుని నవ్వుతూ నెమ్మదిగా వాయింపు మొదలెట్టాడు గంగారావు.
“నువ్వు నాకే కాదు కృపావతికి కూడా సరిపోతావని” ఆమె సర్టిఫై చేయడం జరిగినప్పుడే అతను హెర్కులెస్ అయిపోయాడు. ఆ ఆత్మబలమే అతన్ని అవుటు కానీ కుండా, ఆమె తన ఓట మిని అంగీకరించేలా చేసింది.
మధ్యలో ఒకసారి రెస్ట్ కోసమని ఆగినప్పుడు —- “అబ్బాయిగారి క ప్పుడే చివరి కొచ్చేసినట్లుందే?” అని వెటకారమాడిందా మె.
గంగారావు పౌరుషపడేదు.
“కొత్త వ్యవహారం గనుక అలా వ్వచ్చేసినా ఆశ్చర్యం లేదు…” అని తన ఎడమ ముచ్చికని మునిపళ్ళతో చిన్నగా కొరికి, తన ముఖంలోకి చూస్తూ …..
“ఒక వేళ అలా గాని జరిగితే నిజంగానే తోసేస్తావేంటమ్మా?” అనడిగాడు.
నవనీతం వంటి ఆమె మనస్సుకా ప్రశ్న ఈటెలా గుచ్చుకుంది.
అతని తల పట్టుకుని రెండు బుగ్గల్ని “చుప్… చుప్” మని ముద్దాడి

“వూరకే నవ్వుతాలకన్నానే పిచ్చిముండా” అంటూ రెండో వైపు వక్షాన్ని తన
నోటి నిండా కూరింది.
ఏ అదురూ
బెదురూ లే కుండా సరదాగా, సావకాశంగా సాయంత్రం అయిదున్నర నుంచి రాత్రి ఏడున్నర వరకూ ఎడతెరిపిలేకుండ ఎలా బడితే అలా క్రిందా మీదా పడే అవకాశం ఎక్కడో, ఎవరికోకానీ దక్కదు.
ఈ రంకుజంటకి ఇక్కడ ఇంత అనుకూలం కుదిరిందీ అంటే— ఈ ఇద్దరిలోనూ కనీసం ఒక్కరికైనా పూర్వజన్మ పుణ్యం కలిసొచ్చుండాలి !!!
ఒక రోజు…
కటిక నేల మీద వెల్లికలా పడుకున్న గంగారావు మీద బోర్లా పడుకుని తన పాలిండ్లు పిసికించుకుంటూ మొత్తతో మోదుతోంది వనజాక్షి.
“మీ ఆయన పోయాక నీకు నేను ఎన్నోవాడినో చెప్పగలవా పొట్టీ—సారీ —చిట్టీ” చాలా క్యూరియస్గా అడిగాడు గంగారావు.
తన ప్రశ్నకు అప్పటివరకూ పవర్ హేమర్ల పెడీ పెడీ మని గుద్దుతోన్న మట్టసం మంత్రం వేసినట్టు నిలిచిపోయింది.
“అలా కళ్ళేర్రజేస్తే కుదరదు… నిజం చెప్పాలి.. లేక పోతే నాది నేను బయటకు తీసేసుకుని నా గదిలోకి వెళ్ళిపోతాను..” అన్నాడు గంగారావు.
“బెదిరిస్తున్నావురా బాడు కోవ్?” అన్న వనజాక్షి ప్రశ్నకు..
“లేదు మర్యాదగా అడుగుతున్నానే ముండా… చెప్పవూ?” అన్నాడు.
“చచ్చినా చెప్పను” అంది తను.

“చా…ఈ మాత్రానికే చావట మెందు కులే వే… ఊ.. కొట్టు”
నడుమునెగరేశాడు.
మట్టనం లేచింది. రెట్టింపు తూకంతో పడుతోంది దెబ్బ….
అంటు తన
ఒడుపు కనిపెట్టి లింకు విడిపోనివ్వకుండా, పట్టు బిగిసిపోనివ్వకుండా టేబిల్ టర్న్ చేసి పారేశాడు గంగారావు.
నెత్తి నేలకి తగిలి కీచుమని అరిచింది వనజాక్షి.
“అయ్యో దెబ్బ తగిలిందే మిటే ”
”
అంటూ గుబుక్కున ప్రక్కకి జరిగి
కూర్చున్నాడు.
“దెబ్బా లేదూ, గిబ్బా లేదూ…. పనిగాకుండా పీకేసుకు కూర్చున్నావేంటీ? నాకు పిచ్చెత్తించొద్దు… రా.. పెట్టూ..” అంటూ చేయి చాపి అతని జంభాన్ని
అందుకోబోయింది వనజాక్షి.
కిసుక్కున నవ్వి వెనక్కు జరిగాడతను.
“నేనిందాక అడిగిందానికి సమాధానం చెబితేనే– నువ్వడిగింది పెడతాను.. లేకపోతే ఇదిగో ఇది పెడుతాను” అంటూ తన చూపుడు వేలు గాలిలో
ఆడించాడు.
“దొంగ సచ్చినోడా! ప్రాణం జిల్లర్చుకుపోతుందిరా… రా.. వచ్చి దాన్ని నిండా దోపరా..!” అంటు అరిచింది వనజాక్షి.
“చచ్చినా రాన మ్మా” అన్నడు తాను.
“ఉరేయ్… ఇది పాపం రా… దీని ఉసురు పోసుకుంటావు” అంటూ వేలినితన
దిమ్మ
కేసి చూపింది.

“ఆ ఊసేదో చెప్పేస్తే ఈ ఉసురుదాకా వచ్చేది కాదు కదా..” అన్నాడు తను కూర్చున్న చోతినిచి కదలకుండా.
“ఉరేయ్… నువ్వు గురువుకే పంగనామాలు పెట్టే రకమనుకోలేదురా… సరేలే.. నువ్వే గెలిచావు.. చెబుతాను రారా…” ఆవేశంగా అంది వనజాక్షి.
సగర్వంగా నవ్వుకుంటూ అతను మీదకి చేరగానే, తన లింగాన్ని ఆత్రంగా రెమ్మల మధ్య సర్దుకుని కసిగా బుగ్గ కొరికేసింది.
ముసి ముసిగా నవ్వుతూ ఆమె పళ్ళు దిగిన చోట మునివేళ్ళతో తడుముకుని “ఊ.. చెప్పు వనజా” అన్నాడు గంగారావు.
గొంతు సవరించుకుంది వనజాక్షి…
“ఇప్పటికి రెండేళ్ళ క్రితం.. అప్పటికి మా ఆయన పోయి రెండేళ్ళయ్యింది. నేను కాకినాడలో ఆ అన్నయ్య గారింట్లో వున్నాను…
ఓ సారి మా వదిన పిన్నమ్మ కొడుకొచ్చాడు. నీ తోటి వాడే.. ఇంకా నీకన్నా ఒకటి రెండేళ్ళు చిన్నవాడే వుంటాడేమో కానే మనిషి నీకన్నా పొడుగ్గా రివటలా వుండేవాడు.
అది కొంచం చిన్న ఇల్లు. అన్నయ్యా, వదినా గదిలో పడుకునేవారు. పిల్లలూ, నేనూ, రామారావు— కుర్రాడి పేరు, చావిట్లో వరసగా
మంచాలే సుకునే వాళ్ళం.
రామారావు వచ్చిన మర్నాటి రాత్రి నేను నిద్దట్లో ఏ తొడల సందుల్లోనో గోక్కుని చీర అలాగే వదిలేశాననుకుంటాను. ఆ తరువాత తను ఒకటికి
లేచాడట.

ఇంకేముందీ? సాగుబడి లేక రెండేళ్ళనించీ బీడుగా తయారయిన బంగారం లాంటి మాగాణీ అబ్బాయిగారి కళ్ళల్లో పడిపోయింది.
బయటకి వెళ్ళాలన్న మాటే మర్చిపోయి, భయం భక్తీ లేకుండా నా కాళ్ళ దగ్గర కూర్చుని ముని వేళ్ళతో చిక్కుదీయటం ప్రారంభించా
మెలుక వొచ్చి చూసాను. కుర్రాడు బెదర్లేదు. మంసం ముక్కను చూసి తోక జాడిస్తూ కూర్చునే కుక్కలా ఆశగా చూస్తున్నాడు. జాలేసింది.
“చేస్తావా” అనడిగాను. తలూపేడు. చేయి పట్టుకుని మీదకు లాక్కున్నాను……
“అమ్మా…
ఉరేయ్, అంత దూకుడెందిరా సచ్చినోడా! అంత అసూయతో
అఘోరించే వెధవ్వి, నువ్వెంత మందితో కొట్టించుకున్నావని అడ గడ మెందుకూ? నెను కొట్టించుకున్నది ఆ ఒక్కడితోనేన మ్మా!
నేనక్కడుండగా చేసి పోతుండేవాడు.
ఒక్కసారైనా వచ్చి
ఈ సా
మని షి
మూడు నాలుగు నిద్దర్లు పత్తాలేడు.
అబ్బాయిగారి కి
పెళ్ళయిపోయిందట. బహుశా నన్ను మర్చిపోయుంటాడు.
ఈ సారి కాకినాడలో గడిపిన ఆరు నెలల్లోనూ ఒక్కసారైనా రామారావు దెబ్బ పడేదన్న దిగులుతో ఇక్కడికి వచ్చేసరికి దేవుడిలా నువ్వు కనిపించావు.
ఇకనైనా వాయింపుడు మొదలు పెట్టరా… లోపల తెగ నాని పోయి వుబ్బిపోయావు…
అదీ
అమ్మ్మ్మా … కొంచం మెల్లగా చెయ్యరా….. అదీ.. అమ్మ్మా.. అమ్మ్మ్మా… దెబ్బంటే … అలా..” ఆయాస పడుతూనే అతని పోట్లకు రెస్పాన్ సివ్వడం మొదలెట్టింది.

వనజాక్షి మోజులో పడి కృపావతి మాటే మర్చిపోయాడు గంగారావు. అసలు కృపావతి కూడా ఊళ్ళో లేదు. ఏదో పెళ్ళికెళ్ళి అక్కడే ఓ పది రోజులు తిష్టవేసింది.
ఆమె ఊర్నించి తిరిగి వచ్చిన రోజే వనజాక్షికో ఆలోచన తట్టింది….!
రోజూ గంగారావు వచ్చేసరికి తను వంట అవజేసుకుని, స్నానం చేసి చక్కగా ముస్తాబై వుండేది. అప్పటికి తన వదినగారు బయటకు వెళ్ళిపోతే, అతను వచ్చీ రావడంతోటే ముద్దులు ప్రారంభ మయ్యే పి.
లేదంటే ఆవిడ వెళ్ళేవరకూ వనజాక్షి వంటగదిలోనూ, అతను తన గదిలోనూ విరహాన్ననుభ విస్తూ, క్షణాలు లెక్కిస్తూ బాధగా, భారంగా
గడిపేవారు.
ఆరోజు ఎవరింట్లోనో బాబా భజన చేస్తున్నారని నాలుగు గంటలకే ఇంట్లోంచి వెళ్ళిపోయారు వెంకటరమణమ్మగారు. వనజాక్షి తీరుబడిగా వంటచేస్తూ కూర్చుంది.
అయిదున్నరకి నిదానంగా దిగాడు గంగారావు. బట్టలు మార్చుకుని మొహం కడుక్కోడానికి బాత్ రూముకు వెళ్తూ, అప్పుడే వంటింట్లోంచి వస్తున్న
వనజాక్షిని చూసి
“ఏమిటిలా వున్నావు…… వంట్లో బాగోలేదా?” అనడిగాడు.
వనజాక్షి కిచ కిచా నవ్వి “నాకేం.. దుక్కలా వున్నాను” అని వెంటనే స్వరం తగ్గించి
” మేడ మీద బొమ్మ ఇవాళే దిగింది” అంది ర రహస్యంగా.
అర్ధం కాలేదన్నట్లు చూసాడు.

మధ్యాన్నం పన్నెండు గంటలప్పుడు కృపావతి వచ్చిందని చెప్పి—-
మన
“చిన్న ట్రిక్కు చేద్దామని నీ కోసమే చూస్తున్నాను. ఇవ్వాళ కార్యక్ర మమంతా నీళ్ళగదిలోనే సాగాలి . అదీ ఇవ్వాళే ప్రారంభ మైనట్లుండాలి. నేను ముందు వెడుతాను. నువ్వు లోపలికెళ్ళి రేజరూ, ఓ క్రొత్త బ్లేడూ పట్రా…
నేను చేస్తాను, చేస్తానంటూ ఇంతకాలంగా నువ్వు ఒకటే అడుగుతోన్న పనిని ఇవాళ కృపావతి చూస్తోండగా చేస్తువుగానీ …
నాకెందుకో ఇవాళ తను చూస్తోండగా నీ చేత చేయించుకోవాలన్న దుర్బుద్ది పుట్టింది. వెళ్ళి నే చెప్పినవి పట్టుకుని త్వరగారా” అనేసి అతని సమాధానంకోసమైనా చూడకుండా నీళ్ళగదిలోకి వెళ్ళిపోయింది వనజాక్షి.
ఈవిడకిలాంటి పిచ్చి ఆలొచన పుట్టిందే మిటా అని క్షణం విస్తుబోయి, మెల్లగా ఆమె చెప్పిన సామగ్రి పట్టుకుని బయల్దేరాడు తను.
అప్పటికే బట్టలన్నీ విప్పేసుకుని బోసిమొలతో కూర్చోనున్నారావిడ. రేకు తలుపు బార్లా తెరిచే వుంది.
మూ క్కాలి పీట
మీద
“త్వరగా రావయ్యా మగడా అంటే పీత నడక నడుస్తున్నావా?” అంటు బిగ్గరగా కేకేసింది.
ఆ మాట పైగదిలో వుండే కృపావతికి వినిపించడానికే అందని గ్రహించే సాడు
గంగారావు.
ఓరగా తల పైకెత్తి చూసాడు. కిటికీ క్రిందవరస రెక్కలు కూడా తెరవబడే కానీ మనిషి మాత్రం కనిపించలేదు.
వున్నాయి

నీళ్ళ గదిలోకి వెళ్ళి రేకు తలుపు మూసేశాడు.
“కూర్చో! సిగ్గుపడకుండా జాగ్రత్తగా చెయ్యాలి… ఎక్కడైనా గాటు పెట్టావా, మరి వూరుకునేది లేదు…. ఊ కానీయ్….”
”
స్కూలు కుర్రాడ్ని గదమాయించే పంతులమ్మలా ఫోజు పెట్టి, అతను రేజరు సిద్ధం చేసుకుని కూర్చోగానే, తొడలు బాగా ప్రక్కలకి లాక్కుని…
“ముందా ప్రదేశ మంతా బాగా నీళ్ళు పట్టించు” అని హుకుం జారీ చేసింది.
ఆమె చెప్పే ప్రతి మాటకూ అతను బుద్దిమంతుడిలా తల ఊపుతూ తన పని చక చకా చేసుకుపోతున్నాడు. అతనికి ఎప్పటికప్పుడు ఏవో డైరక్షన్ స్ ఇస్తూనే అప్పుడప్పుడూ ఓ చూపు పైకి విసురుతోంది వనజాక్షి.
మొదటి సారి చూసే సరికి కిటికీ ఖాళీ గా వుంది.
రెండవ సారి చూసినప్పుడు కృపావతి తల కనిపించింది. మూడవసారి చూసేసరికి కిటికీ క్రింద వరస రెక్కలు ఓరగా మూయబడి వున్నాయి… అంటే ఆ వెలితిలోంచి చూస్తోందన్నమాట!!
“అయిపోయిందండీ” అంటూ లేచి నిలబడ్డాడు గంగారావు.
వెంటనే ఆమె కూడా లేచి ఓ పాదం పీట మీద పెట్టి బాగా తొడల మద్య పరిశీలనగా చూసుకుని
“అంతా బాగనే వుంది గానీ, ఇదిగో ఇక్కడ గాటెట్టేశావు! సురసుర మని మండిపోతోంది… ఇప్పుడెలా? ఉమ్ము తడి పెడతావా?”
మొహంలోకి చూసింది.
అంటూ

“అలాగే నండీ” అంటూ చూపుడు వేలు నోట్లో పెట్టుకుని తీసి ఆ తడిని అక్కడ
రాయబోయాడు.
“అబ్బే దానికేం తగ్గుతుందయ్యా బాబూ!” అని తను ఏం చెయ్యాలో మెల్లిగా చెప్పింది.
తను చెప్పింది విని అశ్చర్యపోతున్నట్టు చూసాడు గంగారావు.
“తప్పేం లేదోయ్… వేలు తెగితే నోట్లో పెట్టుకుని చీకవేంటీ? ఇదీ అంతే… ఒక వేళ నీకేదయినా అనుమానముంటే ఓ చెంబుడు నీళ్ళు గ్రుమ్మరించి తరువాతే చెయ్..!” అంటూ నవ్వింది.

బకెట్ లోంచి చెంబుడు నీళ్ళు అందుకుని రేజర్ ఉపయోగించినంత మేర శుభ్రంగా కడిగి, ఆమె కాళ్ళ మధ్య మోకాళ్ళ మీద కూర్చుని, నడుం మీద చేతులు వేసి దగ్గరకి తీసుకున్నాడు తను.
అదే సమయంలో, మేడ మీద కిటికీ రెక్కల సందున ఖాళీ ఎక్కువకావడం కొనకంట కనిపెట్టిన వనజాక్షి
“ఉమ్మ్య్.. అదీ.. హా..” అంటూ అతని తలని గట్టిగా తనకేసి నొక్కేసుకుంది.
ఆ రోజు అమే డామినేట్ చేసి ఓ గంట సేపు అతన్ని ఎన్నో విధాలా తోమేసింది.
ఇంతా చేసి, మర్నాడు పది గంటలప్పుడు తీరుబడిగా, ఏమీ ఎరుగని నంగనాచిలా కృపావతితో హస్కు కొట్టేందుకు బయలుదేరింది…
ఓ అరగంట సేపు కృపావతి అట్టెండ్ అయిన పెళ్ళి తాలూకూ చర్చ సాగిన
తరువాత —

“ఇందాకటినించీ గ మనిస్తున్నాను…. నా
వంక
వింత గా
చూస్తున్నావేంటీ? ఈ పదిరోజుల్లోనూ నేనేమైనా మారినట్టు కనిపిస్తున్నానా ఏంటి?” అనడిగింది వనజాక్సి.
కృపావతికే మనాలో తోచలేదు.
తను ఆమె వంక రెప్పవేయకుండా చూస్తోన్న మాట నిజమే… నిన్న నీళ్ళ గదిలో ఆమె అతనితో అంత సిగ్గులేకుండా యెలా ప్రవర్తించిందా అన్న ఆశ్చర్యం కొద్దీ అలా చూస్తోంది. కానీ, ఆ మాట మెలా చెప్పడం?
“యే మిటో ఆలోచిస్తున్నట్టున్నావ్?” మళ్ళీ వనజాక్షే అడిగింది.
“నువ్వు కోపం తెచ్చుకోనంటే ఓ మాట అడగనా” అని కృపావతి అనడంతో…..
“దానిదే ముంది అడగ వోయ్…. నిన్నేదయినా అడగాలంటే నేను భయపడాలి కానీ, దగ్గర నీకు సందేహమెందుకు? నీ ఇష్టమొచ్చినన్ని అడు గు…” నీ
నా
అంది వనజాక్షి.
“నిన్న సాయంత్రం….. బాత్రూములో…. పాపమా కుర్రోడ్ని…..” నోటికి చేయి అడ్డంపెట్టుకుని పక పకా నవ్వేసింది కృపావతి.
క్షణం నెవ్వెర పోయినట్టు చూసి …….
ఈ మధ్య సబ్బుముక్కలు అమ్మే
“అయితే నువ్వంతా చూసేసావన్నమాట. వాళ్ళు కనబడక అక్కడంతా అడవై పోయిందోయ్.
పదిహేను రోజుల కొకసారైనా చేసుకోకపోతే నాకు రేజర్ తో చేసుకుందామంటే తెగుతుందని భయం. మంచి చేసుకోక తప్పలేదు.
చిరాకుగా ఉంటుంది. అందుకే గంగారావుని

మరి నీ విషయంలో చెడ్డగా ప్రవర్తించాడంటే చెప్పలేను కానీ, సహజంగా ఆ కుర్రాడు చాలా అమాయకుడు. నిన్న అంతా చూసేవుంటావు కదా! తీరా అతనితో ఆ పని చేయించుకున్నాక వెధవ మనసు పక్క దారికి లాగేసింది.
నువ్వు చూస్తున్నావని ఏ మాత్రం గమనించినా అంత బరితెగించక పోదును సుమీ!” అని బరువుగా ఓ నిట్టూర్పూ వదిలిపెట్టి
“ఎలాగూ ఆ మాటొచ్చింది గనుక చెబుతున్నానూ… అదే మిటో గానీ, స్నానం చేసేముందు నీళ్ళ గదిలో చేయించుకోవడమంటే నాకు భలే ఇష్ట మోయ్. మేం కాపురం పెట్టిన తొలి రోజుల్లో మా ఆయన రోజూ అలగే చేసేవాడు……
ఆయన పోయిన ఇన్నాళ్ళకి మళ్ళీ నా కోరిక తీరింది. గంగారావు యెప్పుడూ ఇంట్లో వాడే గనుక మళ్ళీ ఏ రోజయినా నాకలంటి బుద్ది పుట్టినా ఆశ్చర్యం లేదు.
మొగుడంటే పోయాడు కానీ వయసు మించి పోలేదు కదా? మళ్ళీ నేనెప్పుడయినా అలాంటి కక్కుర్తి పడితే నువ్వు చూసీ చూడనట్లు వదిలెయ్యాలి మరి…?” అంది నవ్వుతూ.
కృపావతి కూడా నవ్వి.. “ఎప్పుడైనా ఎందుకూ. నీకంత ఇష్టంగా వుంటే రోజూ చేయించుకో… నేనెవరితోనూ చెప్పను…. సరేనా?” నమ్మకంగా
చెప్పింది.
“తప్పు చేస్తున్నానన్న ఇది కొద్దీ అడగడంగానీ… నీ మనసు నాకు తెలియక కాదోయ్. అక్కడ మేమేం చేస్తున్నా ఇక్కడకి నీకు సినిమాలా కనిపిస్తుంది. ఎంతయినా మేడ మీదున్న మహరాణి వి కదా!
అయితే మా సంగతి నీకు తెలిసినట్టుగానీ, నువ్విక్కడనించి మమ్మల్ని చూస్తున్నట్లు గానీ గంగారావుకు తెలియకూడదు. నీ విషయంలో తప్పు చేసినందుకు ఎప్పుడు కనబడ్డా అతన్ని ఎఱ్ఱగా చూస్తున్నావట.

నీ నీడ చూసినా అతనికి భయమే అనుకో… ఇక నువ్వు చూస్తున్నావని తెలిస్తే చేసే పని మధ్యలో ఆపేసి ఇంట్లోకి పరుగెత్తేస్తాడు…” అని గమ్మున లేచి
నిలబడి
“ఇంట్లో బోలెడు పనుండి పోయింది. నే వెడతానయితే…” అంటూ మరొక్క ని మిషం కూడా ఆగ కుండా మేడ దిగిపోయింది వనజాక్షి.
సాయంత్రం అతనికి కృపావతితో జరిగిన సంభాషణ తు.చ. తప్పకుండా చెప్పేసింది.
అంతా విన్నాక మొహం ఎఱ్ఱగా చేసుకున్నాడు గంగారావు.
“పేనుకు పెత్తన మిస్తే తలంతా గొరిగేసిందన్నట్లు అలా ఎందుకు చెప్పావు…. ఆవిడంటే నాకు భయమేంటీ… ఇవ్వాళ ఆవిడ చూస్తుండగానే కొడతాను—- పద” అంటూ కోపంగా చెయ్యిపట్టుకుని లాక్కేళ్ళబోతుంటే, రెండవ చేత్తో అతని నడుం వాటేసుకుని….
“అనవసరంగా ఆవేశపడిపోకమ్మా…. అప్పుడప్పుడూ కాస్త బుర్ర కూడా ఉపయోగి స్తుండాలి మరి…. నేనలా అనేసి వచ్చేశాక ఆమె నీ గురించి ఎన్ని రకాలుగా ఆలోచించిందో తర్వాత తెలుస్తుంది…. ఓ నాలుగు రోజులు ఓపిక పట్టాలి.
ఇవ్వాళ కూడా మనం అక్కడ చేసుకుంటామని ఆశగా చూస్తుంటుంది తను… అందుకే ఈ పూట అటు వెళ్ళకూడదు… రా… అమ్మా…. అంటూ లాలనగా మంచం వైపు లాగింది వనజాక్షి.
“నీ బుర్ర పట్టుకెళ్ళి మ్యూజియంలో పెట్టాలే ముండా!” అని సుతారంగా నవ్వుతూ, ఆమె పైకెత్తి పట్టుకున్న తొడల మద్య మృదువుగా ముద్దెట్టుకున్నాడు గంగారావు.

ఆ మర్నాడు మళ్ళీ ఇద్దరూ నీళ్ళగదిని పావనం చేసారు. ఈ సారి గంగారావే
పూర్తిగా డామినేట్ చేశాడు.
మేడ మీది కిటికీలోంచి రెండు కళ్ళు నక్షత్రాల్లా మెరుస్తోండడం ఆ ఇద్ద రూ చాలాసార్లు గ మనించారు.
తమ ప్రతి కదలికా కృపావతి చాలా శ్రద్ధగా అబ్జర్వ్ చేస్తోందన్న సంగతి పసికట్టేక ఆ ఇద్దరిలోనూ ఓ విధమైన నూతనోత్సాహం పుట్టుకొచ్చింది. దాంతో ఆ కార్యక్ర మాన్ని అక్కడే, అలాగే వరసగా మూడు రోజులు కంటిన్యూ చేశారు.
ఆ మూడు రోజులూ కృపావతిని చూడ్డానికి వెళ్ళలేదు వనజాక్షి.
ఆ నాలుగో రోజు సాయంత్రం స్నానాలగదిలో తలంటుకు అన్నీ సమాయత్తం చేసుకుని, పెరట్లో నుంచి ప్రేమగా కృపావత్తైన కేకేసి
“తీరుబడిగా వుంటే ఓ సారిలా వస్తావా” అనడిగింది వనజాక్షి.
అలాగేనంటూ తన గది తలుపు మూసి అయిదు నిమిషాల తరువాత హంసలా నడుచుకుంటూ లోపలికొచ్చింది కృపావతి.
“చెప్పకూడని
పని చెబుతున్నాననుకోకు… తల మీద కాస్తా పులుసు పోస్తావని పిలిచాను..” అంది వనజాక్షి.
” మంచి దాని వోయ్.. ఇదే మంత చెప్పకూడని పనీ…. మనలో మనం ఆమాత్రం సాయం చేసుకోక పోతే యింకెందుకూ… ఇలాంటి మాటలే నాకు నచ్చవు…’ అంది కృపావతి.
ఇద్దరూ నీళ్ళ గదిలోకి నడిచాక బట్టలు పిప్పుకోవడం మొదలెట్టింది
వనజాక్షి.

“అయినా నాకు
తెలియకడుగుతానూ?
చెయ్యలేడూ?” అని నవ్వి అంతలోనే
ఈ మాత్రం పని
మీ గురుడు
“అబ్బాయిగారు ఇంకా దిగలేదా?” అంటూ వ్యంగ్యంగా అడిగింది కృపావతి.
“వచ్చాడు. అసలు అతగాడితో చేయించుకుందా మనే మా వదినగారు వెళ్ళిపోయేదా కా ఆగాను. తీరా తను రాగానే అడిగితే ಅತಿ ಕಿ తలుపేసుకున్నాడు.
అలుపిస్తే వీళ్ళతో ఇదే భాగోతం…. మొలకి పుల్ల పెట్టడనికేగానీ, తలకి పులుసు పొయడానికి వప్పుకోలేదంటే ఏమనుకోవాలో బోధపడ కుండా వుంది…” అన్న వనజాక్షి మాటలకి…
“అసలు అల కెందు కొచ్చిందీ?” అంది కృపావతి.
“తనతో సినిమాకు రానన్నాననీ! రోజూ ఏదో ఏడుస్తూనే వున్నాడా…? ఇంకా నలుగురూ చూసేలా సినిమాకి కూడా ఎందుకు చెప్పు? ఈమాటడిగాననే మూతి ముడుచుకుని కూర్చున్నాడు.
అందుకే నిన్ను శ్రమపెట్టాల్సొచ్చింది……” అన్న వనజాక్షి మాటలకు అడ్డు
తగులుతూ…
“అదిగో…… అ మాటే అనొద్దన్నానా? తలమీద పులుసు పోయడం కూడా శ మేనా….” అంటూ నేల మీదున్న గిన్నె అందుకుని కుంకుడ్లు పిసకడం మొదలెట్టింది కృపావతి.
చిట్ట చివరగా
లంగా
కూడా పిప్పేసుకుని గోడ మీద పడేసి, సిగ పిప్పుకుంటూ ముక్కాలి పీట మీద కూర్చుంది వనజాక్షి.

చెరువులా అవుపిస్తోన్న ఆమె వడివంక రెప్ప వేయకుండా చూస్తూ అట్టే నిలబడిపోయిన కృపావతిని చూసి…
“ఏమిటలా చూస్తున్నావు? గంగారావు ఎంత వదులు చేసేశాడో అనా?” కాళ్ళు ఎడంగా జరుపుతూ కవ్వింపుగా నవ్వింది వనజాక్షి.
తన మాటలు కృపావతి బుగ్గలకి ఎరుపు రంగు తెప్పించాయి.
“ఏమైనా కుర్రాడు అదృష్టవంతుడే అనాలి… నీలో ఎక్కడా బిగి సడలినట్టు లేదు… చాలా అందంగా వున్నావోయ్” సిగ్గుపడుతూనే అంది కృపావతి.
ఆశ్చర్యంగా చూసింది వనజాక్షి. వెంటనే…
“నీకు వెటకారమాడ్డానికి నాకన్నా యెవరూ దొరకలేదా ఏంటీ? ఒక సారిలా ఏదో మాట మీద మాటొస్తే కృపావతి ఏడమ చన్ను ముచ్చికకు కూడా నువ్వు సరిపోవని తేలిగ్గా కొట్టిపారేశాడు గంగారావు. మరి దానికేం చెబుతావ్?” కనుపాపలు గుండ్రంగా తిప్పుతూ ఆడిగింది వనజాక్షి.
ఆ మాట తను ఊహించిన దానికన్నా ఎక్కువ ఎఫెక్టివు గా పనిచేసింది కృపావతి మీద. మనిషి పైనించి క్రిందకి మెలికలు తిరిగి పోయింది.
ఇదే అదనుగా తీసుకున్న వనజాక్షి…
”

ముచ్చిక ఎంతందంగా వుంటుందో నన్నూ ఓసారి చూడనియ్యమ్మా” అంటూ పీట మీదనించి లేచి కృపావతి మీద వేసి మరీ అడిగింది. బుజం చెయ్యి

దాంతో కృపావతి మరింత మెత్తబడి పోయింది. “అతనేదో అన్నాడని నువ్వూ ఆ మాటే పట్టుకున్నాసేంటి… చాల్లే కూర్చో” అంటూ ముందాగా నవ్వింది.

వనజాక్షి వదల్లేదు. ఒక్కసారంటే ఒక్కసారి చూపించ మని బ్రతి మిలాడుతూ ఆమె చేతిలోని గిన్నెలాగేసుకుని క్రింద పెట్టేసి,
“పిప్పవమ్మా తల్లీ” అంటూ కృపావతి పైట పట్టుకుని లాగింది.
కృపావతి చేతులు ఆటోమేటిగ్గా బ్లౌజ్ హుక్స్ మీదకు పోయాయి. జాకెట్టు విప్పి, బ్రాసరీ హుక్ కోసం చేతులు వెనక్కు పెట్టుకుని తడుముకుంటుంటే… ఈ లోపల వనజాక్షి తన ముందునించి చీర కుచ్చిళ్ళు లాగేస్తూ…
“చూసేప్పుడు పైనా క్రిందా కూడా చూసేస్తే ఇంకే బెంగా వుండదు” అని నవ్వింది.
మరో నిమిషంలో కృపావతి న్యూడ్ గా నిలబడింది.
“చూడవో… పుత్తడి బొమ్మకి ప్రాణం పోసినట్టున్నావు నువ్వు. అందుకే అతనలా అన్నాడు. ఇవి పచ్చి ద్రాక్ష ల్లా ఎంత ముద్దుగా వున్నాయో?” అంటూ తన స్తనాగ్రాలని అంటీ అంటానట్టు స్పృశించి, ఆ చేతుల్ని అలాగే క్రిందకి
నడిపిస్తూ…
“నాలాగే నువ్వూ సబ్బు ముక్క దొరక్క అడవి పెంచేసినట్టున్నావు! మా గురుడ్ని రేజరు పట్టుకురమ్మని చెప్పనా?” అంటూ కురమ్మని చెప్పనా?” అంటూ చిలిపిగా నవ్వింది
వనజాక్షి.
తన మాటలకి వంటి మీదున్న రోమాలన్నీ ఏక్ దమ్మున నిక్కబొడుచుకు నిలబడ్డాయి కృపావతికి.
“నీకు తల మీద పులుసు పోయడానికే రానివాడు నాకీ పని చేయడాని కొస్తాడా? నీ వెటకారానికేం గానీ, ఆ చేయి తీద్దూ బాబూ!” అంది గోముగా.

“ఏం?

నరాలు జువ్వు జివ్వు మంటున్నాయా? జీ వ్వు మంటు న్నాయా? ఆడదాన్ని నాకే ఏదో చేసేద్దా మని పించేటంత ఇది గా వున్నావోయ్….
నిన్నిలా చూసిన మొగాడు పెట్టకుండానే కార్చేసుకుంటాడనుకో… ఇంత కూ గంగారావుని పిలవ మంటావా..?’ అన్న వనజాక్షి మాటలకు……
“ఊ…. ఆ.హా…ఎందు కూ…?” అంది కృపావతి.
“చందమామలో మచ్చలా ఈ నలుపు నాకేం నచ్చలేదు. రేజరు తెమ్మని చెబుతాను. మంటపుట్టకుండా బాగా చేస్తాడు… రమ్మన్నా?” అంటూ తన వైపు
చూసింది వనజాక్షి.
“వస్తాడా… అని?”… అంటూ కృపావతి నోటిలోంచి వాక్యం పూర్తిగాక
మునుపే..
”
“నీకెందుకు, నువ్విలాగే నిలబడూ… అంటూ తను నగ్నంగా వున్నానన్న సంగతే మర్చిపోయి రేకు తలుపు తోసుకుని ఇంట్లోకి పరుగెత్తింది వనజాక్షి.
కృపావతికి సిగ్గు సిగ్గుగా వుంది. నిలబడ్డానికి కాళ్ళు వణుకుతున్నాయ్. ముక్కాలి పీట మీద ముడుచుకు కూర్చుంది.
వాళ్ళిద్దరూ వస్తున్న అడుగుల చప్పుడు చెవిని పడ్డంతో లేవాలా, వద్దా అన్న సందిగ్ధంలో పడింది.
కానీ అంతలోనే వాళ్ళు నీళ్ళగదిలోకి వచ్చేశారు. గంగారావు చారల పైజ మా వేసుకున్నాడు. ఎడమ చేతిలో సిగిరెట్టూ, కుడి చేతిలో బ్లేడు బిగించిన రేజరూ వున్నాయ్.
“ఆ రోజు నాకు చేసినట్టే సున్నితంగా చెయ్యాలి. యెక్కడయినా తెగిందంటే వప్పుకునేది లేదు.

అమ్మాయిదసలే సున్నితమైన వళ్ళు. తను వద్దు వద్దంటుంటే నువ్వేదో పనోడివని చెప్పి బలవంతంగా కూర్చోబెట్టాను. వళ్ళు దగ్గర పెట్టుకు గియ్యాలి మరి…” అని గంగారావుతో చెప్పి, కృపావతి వంక తిరిగి…
“అలా కూర్చోవడంకన్నా, ఓ ఓ కాలు దాని మీద పెట్టుకుని నిలబడితే బాగుంటుందనుకుంటానోయ్” అంది వనజాక్షి.
మారు మాట్లాడకుండా నిలబడింది కృపావతి. సిగరెట్టు పీక తూములో పారేసి ఆ చేత్తోనే చెంబుడు నీళ్ళందుకుని ఆమె కాళ్ళ మధ్య కూర్చున్నాడు
గంగారావు.
అప్పటివరకూ ఆమె మొహంలోకి చూడలేదతను. ఆమె నిలబడ్డ భంగి మలో కలువ పువ్వులా వికసించిందామె ఉపస్తు.
చెంబులో చేయి ముంచి ఆ తడిని ఆమె తొడల మద్య పాముతున్నప్పుడు అతని వేళ్ళు చిత్రంగా వణి కాయి.
రెమ్మల మద్య అరంగుళం ఎత్తుగా లేచిన గోపురం అతని వేళ్ళకి సున్నితంగా తగుల్తోంది.
“ఏం…. బాగా చేస్తున్నాడు కదూ?” కృపావతి వెనుక వాటుగా నిలబడి
మెల్లగా అడిగింది వనజాక్షి.
నోరు మెదపకుండా తలూపి వూరుకుందామె. అప్పటికే చాలా వరకు పని పూర్తయిపోయింది.
ఎక్కడయినా గరుగ్గా తగుల్తుందే మోనని
చూపుడు వేలుతో టెస్ట్
చేస్తున్నాడతను. ఆ స్పర్శకి కృపావతి దేహం గబగబా వేడెక్కిపోవడం మొదలెట్టింది.

“ఇక చాల్లే అబ్బాయ్” అని చెబుదామనుకొంది గానీ సిగ్గువల్ల మాట వెలికి రాలే దు.
ఈ లోగా వెనక వైపునుంచి వనజాక్షి చేతులు తన చంకల్లోనుంచి దూరి నిక్కబొడుచుకుని నిలబడ్డ స్తనాలని గుప్పెళ్ళనిండా అందుకున్నాయ్.
”
ఆ స్పర్శకి మత్తుగా కళ్ళు మూసుకుని “యిస్….” అంటూ ఆ చేతుల మీద తన చేతులు వేసి నొక్కుకుంది.
క్రింద అతని చేతులూ, పెన వనజాక్షి పట్టూ— తట్టుకోలే నంత తన్మయత్వంలో కొట్టుకుపోతోంది కృపావతి.
గంగారావు రేజరు ప్రక్కన పెట్టి మోకాళ్ళ మీద లేవడం, తన పిర్రల మీద చేతులు వేసి దగ్గరకి లాక్కోవడం, సబ్ సబ్ కాంషస్ స్టేజిలో అంతా గమనిస్తోంది తను.
ఒక వేళ ఎక్కడన్నా ముక్క చెక్కేసి, అక్కడ ఉమ్ము తడి పెట్టడానికి అలా చేస్తున్నాడేమో అనుకుని వూరుకుంది.
ఇంతలో అతని అధరాలు తన తొడల అంచుల్లో వెచ్చగా తగలగానే కితకితలు పెట్టినట్టయింది. మరుక్షణంలో అవి రెమ్మల మీదకి జరిగాయ్. మూడవ క్షణంలో
ఏకంగా బొటి మనే మింగేశాయ్.
“ఏమిటీ… అలా ఆయాసపడుతూ వూగుతున్నావ్? బ్లేడు మంటేస్తోందా?” వెనుకనించి పిసుకుతూనే ఏమీ తెలియనట్లు అడిగింది వనజాక్షి.
“అతనూ…. నాలుక….. హూ… అమ్మ్మా… నువ్వు నేర్పిన పాఠం నాకు వప్పగిస్తున్నాడు…..వూవ్….” అంటూ మత్తుగా మూలిగింది కృపావతి.

అంతే… చటుక్కున ఆమె చనుకట్టు వదిలేసి ముందుకొచ్చింది వనజాక్షి.
తన మొహం కోపంతో మండిపోతోంది. గంగారావు చేయి పట్టుకుని పైకి లేవదీసి…
“నీకు వళ్ళు కొవ్వెక్కి కళ్ళు మూసుకుపోయినట్లున్నాయ్! ఈ పెద్ద మని షిని పట్టుకొని అంత పని చేస్తావా? నీకంత హీటెక్కిపోయుంటే నేనిక్కడే వున్నాగా..” అంటూ పుటుక్కున అతని పైజమా బొందు తెంపేసి…
”
“రా… నీ కసి నా మీద తీర్చుకో…!” అంటూ గోడకి జారబడి కాళ్ళు
దూరంగా జరిపింది.
తన గురించి ఆమె అతన్ని మందలించడం కృపావతికి నచ్చలేదు. అతనలా చేసినందుకు తనకి కోపమొచ్చుంటుందన్న
ఫైరయిపోతుందని వెంటనే అర్ధమైపోయిందామెకి.
వుద్దేశ్యంతో తనలా
మొహం చిన్నది చేసుకొని తన వంక దీనంగా చూస్తున్నాడతను.
తన
మొగతనం మాత్రం బుసలు కొడుతున్న కోడెత్రాచులా వూరికే తలూపుతోంది….
దానితో వనజాక్షి ఎన్నో రకాలుగా ఆడుకోవడం తాను కళ్ళారా చూసింది…. ఈ ఒక్క సారికీ తను ఆమె స్థానాన్ని ఆక్ర మించుకుంటే….?
ఆ ఆలోచన రావడంతోటే గంగారావు బుజం మీద చెయ్యి వేసి దగ్గరకు తీసుకుంటూ, వనజాక్షి వైపు తిరిగి ….

“ఒక్కసారే

నీకింత కోపమొచ్చిందే మిటోయ్?
ఉడు కు
వయసులో వున్న
కుర్రాడి ముందు మనం బట్టలు విప్పుకుని రేజరుతో పని చేయించు కున్నాక తన కామాత్రం ఇది కలగకుండా వుంటుందా చెప్పు?
ఈ మాత్రందానికి మనం బాధ పడ్డంలో అర్థంలేదు. అదీగాక తనక్కడ అలా నోరుపెట్టడం నాకూ నచ్చుబాటయ్యే వూరుకున్నాను.
యిన్నేళ్ళు కాపురం చేసి, ఇద్దరు పిల్లల తల్లినయ్యను గానీ ఎప్పుడూ ఈ మాదిరి అనుభ వ మెరుగ ను. అందుకే, మన గురుడు నాలుకతో పొడుస్తుంటే ఆనందాన్ని దాచు కోలేక అలా నాట్యం చేసాను.
అయినా, నీకింత కోపమొస్తుందని తెలిస్తే నువ్వడిగినప్పుడా మాటే అన క పోదును” అంది కృపావతి.
వనజాక్షి మొహంలో కోపం మాయమై ఆశ్చర్యం, ఆనందం కనిపించాయ్.
“అప్పుడు నువ్వా కిటికీలో కూర్చుని వుండగా ఈ పోతురాజు ఇక్కడ్నుంచి చూశాడనే అంత మండిపడి పోయావు గదా?

ఇప్పుడీ అల్లరి పనికి ఇంకెంత గొడవ చేస్తావోనని నేను కంగారెత్తి పోయాను. అబ్బాయిగారి టంగ్ వర్క్ సీకంత గిలిగింతగా వుంటే….” అని నవ్వుతూ అతనికళ్ళల్లోకి చూసి ….
“మరైతే మళ్ళీ కూర్చో బుజ్జీ” అంది వెటకారంగా.
అప్పటిదాకా ఎంతో అమాయకుడిలా బ్రహ్మాండంగా నటించిన గంగారావు మొహం ఒక్కసారి విజయగర్వంతో వెలిగిపోయింది. సన్న సన్నగా నవ్వుతూ కృపావతి నడుం వాటేసుకుని ఆ బిగువు రొమ్ము మధ్య మక్కువ తీరా ముద్దాడి “కూర్చోమంటావా?” అన్నట్టు చూసాడు.

నవ్వుతూ తల అడ్డంగా వూపి, అతని చేతుల్ని రొమ్ముల మీద వేసుకుని, కొలిమిలోంచి తీసిన కడ్డీలా కణకణలాడుతోన్న అతగాడి పౌరుషాన్ని ఆశ గా
అందుకుంది తను.
ఆమె ఆవేశం, ఆతృతా చూసి తనలో తనే నవ్వుకుంటూ ముందు కొచ్చిన
వనజాక్షి….
“అలా పట్టుకు చూస్తే దాంట్లో వున్న సుఖం తెలియదు… దగ్గిరకు తీసుకుని దర్జాగా పెట్టుకో” అంది.
“నేనూ అందుకే చూస్తున్నాను… కానీ, నిలబడి కలబడ్డానికి నీకు కుదిరినట్టుగా నాకు కుదిరేలా లేదోయ్… కుర్రాదు కురచ మూలాన ఎంత లాగినా రెమ్మలకడకే రావడం లేదు” అన్న కృపావతి మాటలకు..
“కుర్రాడు కురచని నిష్టూరం తలదన్నేనన కూడదూ?” అంది వనజాక్షి.
వేయక పోతే, నువ్వు తాడిని
“పోనీ అలాగే అనుకుందూ, నేనేమన్నా కాదంటే కదా?” అని కృపావతి సమాధాన మియ్యగానే …
“అయితే ఓ ఉపాయం చెప్పనా?” అని వెంటనే గంగారావుని బుజం తట్టి .
“ఆ పీట ఇలా దగ్గరకి లాక్కో” అంది వనజాక్షి.
మాట్లాడకుండా ఆ ముక్కాలి పీటని కృపావతి పాదాల ముందుకు జరిపి, దానిపైకెక్కి నిలబడ్డాడు గంగారావు.
దానితో ఎక్కడికక్కడ హయిటు కరక్టుగా కుదిరింది. ఆమె ఉపాయాని కి ఇద్దరూ కళ్ళతోనే కృతఘ్నతలు చెప్పారు.

“మీ సంగతేమో కానీ, నాకు లోపల కుమ్మరిపురుగు దొలుస్తున్నట్టుగా వుంది…. ఇంకేం ఆలశ్యం చేయకండి మరి….” అని గ్రీన్ సిగ్నల్ ఇచ్చి తను
గోడకి జారబడింది వనజాక్షి.
రాడ్ ని రెమ్మల మధ్య సర్దుకుని కృపావతి కైపుగా చూడ్డంతోనే క్షణం కూడా డిలే చెయ్యకుండా కిసుక్కున పొడిచాడు గంగారావు.
ఆ అదురుకి కృపావతి కీచుమని అరవడం, వనజాక్షి కిలకిలా నవ్వడం
ఏక కాలంలో జరి గాయ్.
ఇన్నాళ్ళకి
కృపావతి
మీద
రివెంజ్
తీసుకోగలుగుతున్నానన్న
మహదానందంతో
ఆదిసించే
అపరి మిత మైన వేగాన్ని పుంజుకున్నాడు
గంగారావు.
కానీ …..
ఈ విజయం తనది కాదు..?
ఆడదానికి అహంభావం పనికిరాదన్నారు పెద్దలు. అయితే అది కృపావతిలో కావల్సినంత వుంది.
వనజాక్షికి అదే నచ్చలేదు. అర్ధం పర్ధం లేని అహంభావాన్ని దెబ్బతీయాలనుకుంది. గంగారావుని మధ్యలో పెట్టుకుని నాటకమాడింది. ఆమె శ్రమ వృధా కాలేదు.
ఎన్నడూ మేడ దిగిరాని కృపావతి మేడ దిగింది … అంతే చాలు.
ఇది కేవలం ఈ ఇద్దరి కధే కాదు.

అర్ధంలేని అహంభావంతో సంచరించే ఏ ఆడదాన్నీ మరో ఆడది సహించలేదు. ఏదో విధంగా ఆమెని పరాభవించటానికీ, పైనించి క్రిందకి దించడానికీ
చూస్తుంది.
అందు కే …..
అప్పుడూ, ఇప్పుడూ, ఎప్పూడూ…
ఆడదానికి ఆడదే శతృవు!!!
సమాప్తం

80789867cookie-checkఆడదానికి ఆడదే శతృవు!!!no