అప్పుడు అది మొదటిరోజు. నల్లమల పరిసరప్రాంతంలో జాబ్ లో జాయినింగ్ రిపోర్ట్ యిచ్చిన మొదటి రోజు. ఆ వూరికి సరైన రోడ్డు లేదు. నాతోపాటు యింకో యిద్దరు యింజనీర్లు బయల్దేరి వెళ్లేసరికి సాయంత్రమయ్యింది. అక్కడ ఆటోలు వుండవు. మా లగేజీని ఎడ్లబండిపై వేసి అపుడే సిగరెట్ వెలిగించాను. పక్కన మావాడు రాజు చిరాకుపడుతున్నాడు. ఎక్కడికొచ్చి పడ్డాంరా, మన ఖర్మ కాకపోతే అంటూ. మేం కాళ్ళీడ్చుకుంటూ మా ఆఫీస్ కెళ్ళి మా Superior కి రిపోర్ట్ చేసాం.
అప్పటికే చీకట్లు ముసురుతున్నాయ్. మాకు తాత్కాలికంగా హాస్టల్ రూమ్స్ యిచ్చారు. మా మిగతా యిద్దరు ఫ్రెండ్స్ వెళ్లిపోయారు. నేను Accounts సెక్షన్ కెళ్ళాను JAO ని కలుద్దామని.
నల్లమలలో జ్యోతి ఆంటీ – 3→
ఆఫీస్ రూములన్నీ మాసిపోయిన గోడలూ, చెక్క కుర్చీలు, కన్నాలు పడ్డ బల్లలూ, గోడమీద పెద్ద బల్లులూ,
మసకమసగ్గా యెర్రటి బల్బులోంచి గుడ్డి వెలుతురు, సగం కాలిన ట్యూబులైట్లు.
యీ రోజుల్లో కూడా యిలాంటి ఆఫీస్ వాతావరణం, నేనస్సలు వూహించలేదు.
యిదంతా మీకు యెందుకు చెబుతున్నానంటే, యెలాంటి ఆసక్తి రేకెత్తించని యీ ఆఫీస్ గదిలో వున్నట్టుండి ఒక చందమామని చూస్తాననుకోలేదు.
ఆ రూంలో ఆమె ఒక్కతే కంప్యూటర్ ముందు నిలబడి వుంది. పంజాబీ డ్రెస్సులో, వయసు 23కి అటూ యిటూ. సుమారు నా ఎత్తు వుంటుంది. మనిషి బలంగా, బొద్దుగా వుంది. రంగు చామనఛాయకి కొంచెం తక్కువే అయినా ట్యూబ్ లైట్ల వెలుగులో జిగేల్ మంటోంది. ఊదారంగు టాప్ లో మెరూన్ కలర్ లెగ్గింగ్ లో వుంది. నన్ను చూడగానే
విస్మయంగా చూసింది.
నేనే పలకరించాను. నమస్తే అండి, నేనిక్కడ యీ రోజే జాయిన్ అయ్యాను అని. తను దగ్గిరగా వచ్చింది. అప్పుడుగానీ తెలీలేదు ఆమె Structure. బాబోయ్, అవి రొమ్ములా, లేక కొండలా, ఎత్తటానికి రెండు చేతులూ సరిపోవు కదా. ఆమె నడుస్తూ నావైపు వస్తుంటే అంత పెద్ద రొమ్ములు కూడా కదలటం లేదంటే ఆ కొండల్ని వాలిపోనీకుండా ఎంత స్ట్రాంగ్ బ్రా వాడివుందో. మెడలో వొక చిన్న బంగారు గొలుసు. కాళ్ళకి మెట్టెలు లేవు.
ప్రతిగా తనూ నమస్తే పెట్టి ఓహ్ అలాగా అంది. రండి కూర్చోండి అంటూ కుర్చీ చూపించింది. యిద్దరం కూర్చున్నాక అడిగింది, కాఫీ ఏమన్నా తాగుతారా అని. భానుప్రియ కంటే యింకా పెద్ద కళ్ళు, సిల్క్ స్మిత కళ్లలోని తేనెలూరే మత్తు నా వొంటిని తాకుతూ నన్ను వివశున్ని చేస్తున్నాయ్.
మళ్ళీ తనే అడిగింది మీరు యెందుకో
Tense గా కనబడుతున్నారు అని.
అవునండీ, వూరు కొత్త, యింతకుముందు సిటీ అలవాటు, యిదేమో ఏజెన్సీ ఏరియా, అటవీప్రాంతం. అంతా కొత్తకదా అన్నాను.
బదులుగా నవ్వి, యేం ఫరవాలేదు, నేను మీకు సహాయంగా వుంటాను, నేనిక్కడ Accounts ఆఫీసర్ దగ్గిర పనిచేస్తున్నాను.
నేను థాంక్స్ చెప్పాను. తన పేరు రాణి.
మర్నాడు ఆఫీస్ కి యెదురుగా వున్న వొక మలయాళీ హొటల్ కి వచ్చాను. అక్కడ పెసరట్టు ఉప్మా తినేసి పక్కనే చిన్న కొట్టు వుంటే అక్కడ సిగరెట్ తీసుకుని వెలిగించాను. ఆ కొట్టుని జ్యోతి ఆంటీ చూసుకునేది.
యీ జ్యోతి ఆంటీ గురించి చాలా వివరణ మీకు ముందు రెండు భాగాల్లో వుంటుంది.
ప్రస్తుతానికొస్తే నేను జ్యోతి ఆంటీ తో మాట్లాడుతూ వుండగా అప్పుడే అక్కడికి రాణి వచ్చింది. నేను యిబ్బందిగా కదిలేసరికి అయ్యో ఫరాలేదండి మీరు కానివ్వండి అంటూ నవ్వి జ్యోతి ఆంటీ తో కబుర్లలో పడిపోయింది.
రాణి తొడలు అసలే ఏనుగు తొండాల్లా వుంటాయ్. దానికి తోడు టైట్ లెగ్గింగ్స్, అదీ
ఒంటి కలర్. వెనక బూరెల్లాగా ఉబ్బినట్టు పిర్రలు గుండ్రంగా. రాత్రి సరిగ్గా చూడలేదు కానీ రంగు అంత నలుపు కాదు. మంచి గోధుమరంగు. తల స్నానం చేసిందో యేమో జుట్టు వొదిలేసింది. నేను సిగరెట్ ముగించేసి వెళ్లి కంప్యూటర్ ముందు కూర్చున్నాను.
యింకా ఆఫీస్ కి అందరూ రాలేదు. పది కావొస్తోంది. జనం పలుచగా వున్నారు. నేనున్న గదికి ఒకటే కిటికీ, పాత దుమ్ముపట్టిన Orient ఫ్యాన్. సిస్టం ఆన్ చేసి పనిలో మునిగిపోయాను.
యెప్పుడొచ్చిందో యేమో రాణి వచ్చి నా పక్కన కూర్చుంది. హాయ్ అంటూ పలకరించాను. హాయ్ సర్ అంటూ మీకు కంప్యూటర్ బాగా వచ్చనుకుంటాను, యిక్కడ ఎవరికీ రాదు సర్ అంది.
నాది అదే పని కదా నవ్వాను.
ఓహ్, మరయితే నాకు నేర్పించొచ్చు కదా అంది గోముగా. అబ్బో, గొంతే అనుకున్నాను, మాటలు కూడా తియ్యగా మాట్లాడుతుంది.
కానీ యెలా కుదురుతుంది, పని ఒత్తిడి యెక్కువ కదా.
ఫరవాలేదు, మీకు ఒకే అయితే ఆఫీస్ వేళయ్యాక కూర్చుందాం అంది.
నేను తనవైపు చూసాను. మొదటిసారి అంత దగ్గిరగా చూడటం. ముక్కు చిన్నది, పెదాలు దొండపండులాగా పెద్దవి. కిటికీలోంచి పడే ఎండకి బుగ్గలు మెరుస్తున్నాయ్.
నేను సరే అన్నాను.
రాణితో యేదో కొత్త వ్యవహారం మొదలవుతుందోనని ఆలోచిస్తూ.
( జ్యోతి యూనివర్స్ లోకి రాణి ఎంట్రీ )