మా అమ్మనీ నాన్ననీ చూస్తుంటే వాళ్ళు మొగుడూ పెళ్ళాలని అని పించదు. ఫ్రెండ్స్ లాగా వుంటారు.
స్నానం చేసినప్పుడు బట్టలు మళ్ళీ మార్చుకున్నాను ఎలాగూ పడు కోబోయేదే కదా అని వొట్టి పరికిణీ జాకెట్టు వేసుకున్నాను. అలా పడుకుని జాకెట్టు విప్పాను. నా పొంగులు బైట పడి గాలి పీల్చుకున్నాయి. వొక దాని మీద చెయ్యి వేసుకున్నాను. నున్నగా నిండుగా చేతికి తగిలింది.
ముందుకి పొడుచుకొచ్చిన ఆ యెర్రటి మొనని వేలి కొసతో మృదువుగా తాకాను. నా వేలి స్పర్శ నాకే కొత్తగా వుంది ఇవాల. మొన్న తలంటు పోస్తూ వుండగా అమ్మ అన్న మాటలు గుర్తు వచ్చాయి. వొళ్ళంతా అదోలా అయిపోయింది.
“మా బుజ్జి బంగారానికి మొగుడు గా రావడానికి యెంత అదృష్టం వుండాలో అంటూ బుగ్గలు పట్టుకు లాగి వొదిలింది.
ఛీ పో అమ్మా అనే సాను.
చేతిని కిందికి అదుముకున్నాను.
ఆహా అని పించింది.
మాస్టారు నన్ను “చూడ్డానికే” రమ్మన్నారా? లేక నిజంగా నాకు లెక్కలు చెప్పడానికా? ఈ ఆలోచనల్లో ఎప్పుడో నాకు తెలీకుండానే నిద్ర పట్టేసింది.
మర్నాడు వెళ్ళినప్పుడు నా అనుమానం తీర్చుకోడానికి అలా స్కూల్ డ్రెస్ లో వెళ్ళిపోయాను. చెప్పానుగా స్కూల్ డ్రెస్ లో అస్సలు ఏమీ “కనపడవని” నన్ను అలా చూడగానే ముఖం చిట్లించారు.
రా కూచో అనేసి ఏదొ మొక్కుబడిగా చెప్పినట్టు చెప్పి పంపేసారు.
మర్నాడూ అలాగే వెళ్ళాను.
ఇంటికి వెళ్ళి వొస్తున్నావుకదా స్కూల్ డ్రెస్ మార్చుకుని రావొచ్చు కదా అనేసారు.
నా అనుమానం నమ్మకం అయిపోయి కూచుంది. నాకు కూడా కొద్దిగా ఎక్సిటింగ్ గా అనిపించింది. ఇది ఇలా ఎంతవరకూ వెళ్తుందో చూద్దామని మరునాడు నాకున్న వాటిల్లోంచి బాగా టైటుగా వుండే జాకెట్టూ, పొడుగు పరికిణీ వేసుకుని వెళ్ళాను. బట్టలు వేరు అన్న మాటే గానీ స్కూల్ డ్రెస్స్ కి ఏమాత్రం తక్కువ కాకుండా.
అయితే జాకెట్టు టైటుగా వుండడం వల్ల నా యెద పొంగులు బాగా కనపడిపోతున్నాయి. జాకెట్టులోంచి వాటి షేపులు సైజులూ స్పష్టంగా వాటి ఔట్ లైను తో సహా. ఆ రోజు గంటన్నర సేపు చెప్పారు మాస్టారు. పాఠం చెప్పినంతసేపూ ఆయన చూపులు నా గుండెల మీదే వున్నాయి.
ఇది ఇలా ఎంత దూరం వెళుతుందో మర్నాడు లోపల చూద్దాం అని పించి ఆ లేకుండా వేసుకున్నా జాకెట్టు. కొద్దిగా ముందుకి వొంగి అద్దం లో చూసుకుంటే రొమ్ములు సగం వరకూ కనపడిపోతున్నాయి. కొద్దిగా పౌడర్ అదీ రాసుకుని తయారయ్యి వెళ్ళాను. మాస్టారు లెక్కలు చెప్తున్నప్పుడు కావాలనే కొద్దిగా ముందుకి వొంగి వింటున్నాను. అప్పుడప్పుడు మాస్టారి వైపు దొంగ చూపులు చూస్తున్నాను. నేను ఆయనకేసి చూసినప్పుడల్లా ఆయన కంగారు పడి అప్పటిదాకా నా జాకెట్లోకి దూరి చూస్తున్న తన చూపుల్ని గబుక్కున తిప్పుకొంటున్నారు.
చాలా సరదాగా అనిపించింది. మాస్టారంటే స్కూల్ అంతటికీ భయమే. ప్రిన్సిపాల్ కు కూడా భయం కాదు కానీ చిన్న పక్క బెదురు లాటిదేదో వుంది. అలాంటి మాస్టారు అలా నాకేసి దొంగతనంగా చూడ్డం నేను చూసినప్పుడు చూపు తిప్పుకోవడం నాకు తమాషాగా అనిపిస్తున్నాయి. మాస్టారు ఏమి చూస్తున్నారో అవి ఎంతవరకూ కనపడుతున్న్నాయో నాకు తెలుస్తూనే వుంది. నేను ఏమీ ఎరగనట్టు అమాయకంగా ముఖం పెట్టి లెక్కలు వింటున్నాను.
ఈ లెక్క చెయ్యి ఇప్పుడే వొస్తాను అంటూ ఆయన లేచి బాత్ రూం వైపు వెళ్ళారు.
ఆయన లేచి వెళుతున్నప్పుడు వోరగా చూసాను. పాపం ఆయన కట్టుకున్న శంఖు మార్క్ లుంగీ కాస్తా గుడారం మార్క్ లుంగీ అయిపోయింది. ఆయన వెళ్ళి పోగానే అప్పటిదాకా బిగబట్టి వుంచిన నవ్వు ఆపడం నా వల్ల కాలేదు. కొద్దిసేపు పకపకా నవ్వుకుని లెక్క చెయ్యడం మొదలు పెట్టా. తిరిగి వచ్చి నా పక్కన నిలబడ్డారు మాస్టారు. ఆయనకి ఏమి కనిపిస్తోందో ఎంతవరకూ కి కనిపిస్తోందో నాకు తెలుసు. జాకెట్టు ఇంకొద్దిగా లో నెక్ అయ్యి మరొక పిసరు లూజ్ గా వుండి వుంటే రొమ్ము మొత్త కనపడి పొయ్యేది. ఇప్పుడు మొత్తం అవకాశం లేదు. లెక్క పూర్తి చేసి చూపించాను. కనపడే
ఓ కే ఇవాల్టికి చాలు మళ్ళీ రేపు రా అని పంపేసారు.
ఇది ఇలా ఇంకెంత దూరం వెళ్తుందో
ఇంకా ఉంది.