సుశీలా ఏమిటీ మార్కులు. పరీక్షలో పాసవ్వాలని లేదా? లెక్కల మాష్టారు క్లాస్ అదిరి పోయేలా కేకలు వేస్తున్నారు.
నాకు ఏడుపు తన్నుకొస్తోంది.
అన్నిట్లోనూ బాగానే వచ్చాయి మార్కులు. ఒక్క నా సబ్జెక్ట్ ఎందుకలా అవుతోంది?
ఆయన కేకలకి క్లాసంతా పిన్ డ్రాప్ సైలెంస్ అయిపోయింది. నాకు మొదట్నుంచీ లెక్కలు సరిగ్గా వచ్చేవి కావు. పావుగంటసేపు తిట్టి తిట్టి పేపరు విసిరికొట్టేరు. నా ముఖం మీద
స్కూల్ అయ్యాక వచ్చి స్టాఫ్ రూంలో నన్ను కలు అని చెప్పి పాఠం మొదలు పెట్టారు.
వెళ్ళి కలిసాను.
ఇందాకా క్లాస్ రూం లోలా కాకుండా నెమ్మదిగా ఏమిటి నీ ప్రోబ్లం? నీకు లెక్కల్లో మార్కులు ఎందుకు తక్కువ వస్తున్నాయి? అనడిగారు..
ఇందాకట్నుంచీ అది మీపెట్టిన ఏడు పు ఇప్పుడు తన్నుకొచింది.
నాకు మొదట్నుంచీ లెక్కలు సరిగ్గా రావండీ. ఇంట్లో చెప్పడానికి ఎవరూ లేరు అన్నాను బెక్కుతూ.
సరే ఒకలా చెయ్యి. రోజూ సాయంత్రం 6 నుంచీ 7 వరకూ నేను చెప్తాను. మా ఇంటికి రా అన్నారు.
మా నాన్న ఫీస్ ఇవ్వలేరండీ అన్నాను.
ఫీస్ గురించి ఇప్పుడు ఎవరడిగారు? రేపట్నుంచీ రా
అన్నారు.
చాలా థాంక్స్ మాస్టారూ అని చెప్పి ఇంటి కి వెళ్ళిపోయాను.
మరునాడు సాయంత్రం మాస్టారింటికి వెళ్ళాను.
కూచో అంటూ ఒక చాప వేసి కూచోబెట్టారు.
లెక్కల బుక్ తీసి నెమ్మదిగా చిన్న గొంతుతో ఫండమెంటల్స్ నుంచీ మొదలుపెట్టారు. నా పక్కన స్టూల్ వేసుకు కూచున్నారాయన.
కొంత సేపు ఎక్స్ప్రెన్ చెయ్యడం అయిన తరువాత బుక్ లో ఒక లెక్క చూపించి ఇది చెయ్యి అన్నారు.
కొద్దిగా ముందుకి వంగి పుస్తకంలోవున్న లెక్కని నోట్ బుక్ లో వేసి చేస్తున్నాను.
నాకు లెక్క చేస్తూ చేస్తూ ఉండగా చిన్న అనుమానం కలిగింది. నన్ను ఎవరో పట్టిపట్టి చూస్తున్న ఫీలింగ్. మాస్టారు కాదుకదా? ఉన్నట్టుండి తల పైకెత్తి చూసాను. నా వూహ నిజమే.
ఆయన చూపులు దీక్షగా నా జాకెట్టు లోపలికి చూస్తున్నాయి. నా లేత పొంగుల్ని.
అప్పటికి నేను పెద్దమనిషి అయ్యి నాలుగు ఏళ్ళయింది. వోణీ కింద పడిపోయి ఉంది. పరికిణీ జాకెట్టు తోటే ఉనాను. చచేటంత సిగ్గేసింది.
లోపలికి చూసుకున్నాను. బ్రా వుంది కాబట్టి పరవాలేదు. పెద్దగా ఏమీ కనపడి ఉండదని తెలుసు. కానీ చాలా సిగ్గే సింది.
జాకెట్టు కొద్దిగా వెనక్కి లాక్కున్నాను. మళ్ళీ ముందుకు వంగి లెక్క చేస్తున్నాను. లెక్క అయిపోయింది. పట్టుకెళ్ళి చూపించాను.
గుడ్ ఈసారి ఇది చెయ్యి అంటూ మరోటి ఇచ్చారు.
నా చేత పదిహేను లెక్కలు చేయించి అప్పుడు వదిలారు.
ఇంటి కొచ్చి స్నానం,భోజనం చేసి పడుకున్నానే కానీ నిద్ర రాలేదు.
మాష్టారి ఆలోచన కొద్ది కొద్దిగా అర్ధం అవుతోంది. కానీ చిన్న అనుమానం.
అలా “చూడ్డానికి “అయితే నన్ను ఇంటికి పిలిచి ట్యూషన్ చెప్పాల్సిన పని లేదు. రోజూ క్లస్ లో కనపడుతూనే వుంటాను.
ఉన్నట్టుండి మరో ఆలోచన. క్లాస్ లో యూని ఫార్మ్ లో వుంటాము. యూని ఫార్మ్ టైట్ గా వుంటుంది. పైగా దళ సరి గుడ్డ.
మామూలుగా ఇంటి దగ్గరైతే కొంచెం కొంచెం లూజ్ గానో పలచగానో వుండే బట్టలు కట్టుకుంటాం కదా. అందువల్ల మామ్మూలుగా “కనపడని” కొన్ని “భాగాలు” కనపడే అవకాశం లేక పోలేదు.
అందుకే ఇంటికి రమ్మన్నారా?
గొప్ప చెప్పుకోడం కాదు కానీ నాది మంచి రంగు. చేమంతి పువ్వు రంగులో వుంటాను. మా నాన్న నన్ను మా బంగారం అన్న్నప్పుడల్లా మా అమ్మ వెక్కిరిస్తుంది.
ఆ బంగారాన్ని కన్నది నేనురా మగడా అంటూ.
ఇంకా ఉంది