ఈలోగా హిస్టరీ పిరియడ్ మొదలైంది. మీనాక్షి దేవిగారు వచ్చి, “హోమ్ వర్కులు తీసి చూపించండి,” అని గర్జించింది.
అందరూ చేసారు…ఒకరు తప్ప.! జాహ్వి… పాపం బుక్కుని ఇంట్లో మర్చిపోయింది.
“ఏమే లంజ! హోమ్ వర్కు మర్చిపోయానంటే వదిలేస్తాననుకున్నావా! వెళ్ళి మోకాళ్ళమీద నిల్చొని హోమ్ వర్కుని పదిసార్లు వ్రాయ్! పో…”
జాహ్వి వణికిపోతూ, “మేడమ్.. ఇప్పుడే ఇంటికెళ్ళి తెచ్చేస్తాను,” అని అంది.
“ముడ్డి మూసుకో! ఇప్పుడెవరితో కులకడానికి ఇంటికి పోతానంటున్నావ్?” అని ఉరిమింది.
అప్పుడే ప్యూన్ వచ్చి, “మీలో ఎవరి దగ్గరలో అయినా ఇల్లు ఖాళీ ఉంటే తనకు తెలియజేయమని ప్రిన్సిపాల్ గారు అన్నారు. కొత్తగా వచ్చిన మాస్టారుగారి కోసమట!” అని చెప్పాడు మీనాక్షి : రేయ్! వెళ్ళి ఆవిడగారితో చెప్పు, మాస్టారుగారు మా బంగళాలో ఉంటారని. అంతపెద్ద బంగళా ఉండగా ఇంకెక్కడో ఎందుకు? వెళ్ళు.. ఆగాగు… నేనూ వస్తాను. నౌకరుకు చెప్పి ఓ గది శుబ్రం చేయించాలి… పద.
అంటూ ఆఫీస్ రూమ్ వైపు నడిచింది.
★★★
# మీనాక్షి దేవి గారి గురించి మరికొంత…
>>> ఆమెకు 38 ఏళ్ళుంటాయి. బలమైన శరీరం ఆమె సొంతం. ఇంకా commanding వాయిస్. తన మాట నెగ్గకపోయినా, తనకెవరు ఎదురెళ్ళినా ఆమె సహించలేదు. ఏమైనా అయితే చూడ్డానికి మామగారున్నారని మేడంగారి ధీమా!
>>> మీనాక్షి దేవిగారికి ఓ కూతురుంది. పేరు సరిత. వయసు పద్నాలుగేళ్ళే అయినా… మహా దూల లంజ. ఇప్పటికే చాలామందితో వేయించుకుంది. ప్రస్తుతం ఆ స్కూళ్ళో తొమ్మిదో తరగతి చదువుతోంది.
★★★
మీనాక్షీ మేడం అలా వెళ్ళగానే
నేహా: అవునే లతా! మీ చిన్నానగారి ఇంటి డాబామీద రెండు గదులు ఖాళీగా ఉన్నాయనుకుంటాను. మన సారుని మీ యింట్లో ఉండమని నువ్వడగవచ్చుగా!
లత: అడగచ్చనుకో… కానీ-
నేహా: కానీ గీనీ లేదే! ఈవిడగారింట్లో సార్ లాంటివారు ఇమడలేరు. అందుకే నువ్వోసారి అడుగు. లేట్ చేస్తే సార్ పరిస్థితి కుడితిలో పడ్డ ఎలకలా అయిపోద్ది.
లత: ఈ మాటలేంటే బాబు. అయినా… బాబాయ్ ఒప్పుకోవాలిగా..!
నేహా: ఆయన్ని తర్వాత ఒప్పిద్దాంగానీ, ముందు పద! సార్ ఎక్కడున్నారో వెతుకుదాం. లే.. త్వరగా… ఇలా చేస్తే ఆయనకూడా నిన్ను క్షమించేస్తారులే!
నేహా లతని ఓ బొమ్మలా ఈడ్చుకుంటూ ఒక్కో క్లాసూ వెదకసాగింది. ఇక లత తన ఆలోచనలో తానుంది. ఇలాగైనా సార్ తనని క్షమిస్తారా? ఒకవేళ సార్ ఒప్పుకున్నా బాబాయ్ ఒప్పుకోకపోతే! అలా వాళ్ళు వెదుకుతూ 8th క్లాసుకి వచ్చేసరికి శిరీష్ పాఠం చెప్తూ కనిపించాడు. తలుపు దగ్గర వాళ్ళను చూసి శిరీష్ కుర్చీలోంచి లేచి వెళ్ళి లతతో, “ఇందాక మీపేరేదో చెప్పారండీ,” అన్నాడు.
లత పెదవులు కదులుతున్నాయిగానీ ఏం వినబడలేదు.
నేహా లత చెయ్యి వదిలేసి శిరీష్ తో, “సార్.. మీకు ఇష్టమైతే వాళ్ళ చిన్నానగారింట్లో అద్దెకి ఉండొచ్చని అడగడానికి తను వచ్చింది. చెప్పవే!”
క్లాసునుంచి బయటకు వచ్చి వింటున్న వాణీ, “అవును సార్! మీరు మాయింట్లోనే ఉండాలి,” అంది ముద్దుగా.
శిరీష్ వాణీని చూసి, “నీకూ తనకీ కనెక్షన్ ఏంటి?” అనడిగాడు.
వాణీ: తను మా లతక్క.
శిరీష్: అయితే!
వాణీ ఊరుకుండిపోయింది. ఇక్కడినుంచీ explain చేసే బాధ్యత నేహా తీసుకుంది.
“సార్, లతని వాళ్ళ చిన్నానగారే పెంచారు. వారి సొంతకూతురు ఈ వాణీ. లత అమ్మా నాన్నా తన చిన్నప్పుడే చనిపోయారు, అందుకే-”
★★★
శిరీష్ కి ఆ అమ్మాయిని చూడగానే ఎక్కడో చూసినట్టుగా ఎందుకనిపించిందో ఇప్పుడర్ధమైంది. వాణీ అచ్చంగా వాళ్ళ అక్కలాగే ఉంది. కాకపోతే కాస్త చిన్నగా. కానీ ఒకటి – ఇద్దరూ ఇద్దరే!
★★★
శిరీష్: ఆ… చాలు చాలు… చెప్పింది చాలు. నేనూ ఇందాకటినుంచి అనుకుంటున్నాను ఇద్దరూ ఒకేలా ఉన్నారేంటా అని. సరే పిల్లలు, స్కూల్ అయిపోయాక అందరం మీ ఇంటికెళ్దాం.
లత: కానీ… సార్!
శిరీష్: ఏంటి… కానీ!
లత: అదీ… బాబాయిని ఇంకా అడగలే-
కానీ వాణీ మధ్యలో కల్పించుకొని,”ఏం అక్కర్లేదు, సార్. మీరొచ్చేయండి. నాన్నని నేనొప్పిస్తాను.”
శిరీష్ వాణీ బుగ్గను నిమిరి, “తప్పు, అలా చేయకూడదు. మీ అమ్మానాన్నలు మనస్పూర్తిగా ఒప్పుకున్నాకే నేను అక్కడికి వస్తాను. సరేనా!” అని చెప్పాడు.
వాణీ: ఓకే సార్, Thank you.
★★★
ఆరోజు లాస్ట్ బెల్ కొట్టగానే శిరీష్ తిన్నగా ఆఫీస్ రూం చేరుకున్నాడు. అంజలి దేనిగురించో తీవ్రంగా ఆలోచిస్తూవుంది.