“అతడు ఆమెని జయించాడు”
బెంగళూర్ రైల్వేస్టేషన్- ఉదయం 11.00
రైలు ఆగిన మరుక్షణం ఆమె ప్లాట్ఫార్మ్ పైకి దూకి స్టేషన్ బయటకు పరుగెత్తింది …
బయట ఆగి ఉన్న కార్ దగ్గర నిలబడ్డ వ్యక్తి దగ్గరకు పరుగెత్తుకుంటూ వచ్చి ఇన్ఫోసిస్ ఆఫీస్ కి వెళ్ళాలి వస్తావా అని అడిగింది.
ఫోన్ మాట్లాడుతూ ఉన్న అతను వన్ మినిట్ అంటూ ఫోన్ లో చెప్పి ఆమె వైపు ప్రశ్నార్థకంగా చూసాడు… అయ్యో తెలుగు రాదు కదూ అనుకుంటూ can you take me to Infosis? అని అడిగింది… జీన్స్ పాంట్ మీద టైట్ టీ షర్ట్ వేసుకున్న అందాల రాశిని చూస్తూ నోరెళ్ళబెట్టాడు అతను… కాటుక లేకపోయినా విశాలంగా కనిపిస్తున్న కళ్ళు, కొనదేలిన ముక్కు, తేనె పూసిందా అన్నట్టున్న పెదాలు, కొద్దిగా ఉబ్బినట్టున్న చెంపలు……….
Mr బ్రహ్మ you are great అనుకుంటూ అతను చూపుని ఇంకొంచెం కిందికి దించాడు.. పరుగెత్తుకు వచ్చినందు వల్లనో ఏమో భారంగా ఊపిరి తీస్తుంటే ఆమె ఉరోజాలు లయబద్ధంగా కదులుతూ ఉన్నాయి… సహజమైన మగ బుద్ధితో మనసులోనే అతను వాటి సైజ్ ముప్పై ఆరా, ముప్పై ఎనిమిదా అని బేరీజు వేస్తున్నాడు…
ఇంతలో ఆమె హలో అంటూ కళ్ళ ముందు చిటికేసి పిలవడంతో తేరుకుని “చెప్పండి” అన్నాడు…
ఓహ్ తెలుగు తెలుసా… నేను తొందరగా ఇన్ఫోసిస్ ఆఫీస్ కి వెళ్ళాలి… తొందరగా కార్ తియ్యు అంటూనే కార్ డోర్ తెరిచి బ్యాగ్ లోపలికి విసిరి కూర్చుంది… కానీ అతను ఏదో చెప్పబోతుంటే.. నువ్ అడిగినంత ఇస్తా గానీ తొందరగా పోనియ్యి.. అంది… అతను ఇంకేదో అనబోయిన వాడల్లా మానుకుని కార్ ఎక్కి స్టార్ట్ చేసాడు…
కాస్త తొందరగా పోనియ్ అని ఆమె అంటూ ఉంటే అద్దంలో ఆమెను గమనిస్తూనే సాధ్యమైనంత స్పీడ్ గా నడపసాగాడు అతడు.
ఇన్ఫోసిస్ లో ఇంటర్వ్యూ కోసం ఆమె ఆరోజు బెంగళూర్ వచ్చింది…. ట్రైన్ నాలుగు గంటలు ఆలస్యంగా రావడంతో టైం కి చేరుకోగలనా లేనా ఆమెకి ఆందోళనగా ఉంది… అందుకే వేగంగా పోనివ్వమని తొందర పెడుతుంది..
ఇంతలో ఆమె ఫోన్ మోగింది…
“ఆ అమ్మా… ఇందాకే బెంగళూర్ లో దిగాను… ఇప్పుడే ఒక క్యాబ్ మాట్లాడుకుని వెళ్తున్నా… ఆ ఆ డ్రైవర్ స్పీడ్ గానే వెళ్తున్నాడు… టైం కి చేరుకోగలననే అనుకుంటున్నాను…. ఆ.. మార్నింగ్ ట్రైన్ లో తీసుకున్న టిఫిన్ అంత బాలేదు ఏదో కొంచెం తిన్నా.. మిగతాది పడేసా.. . సరే … సరే సరే.. తింటాలే… అదిగో ఆఫీస్ వచ్చినట్టుంది నేను మళ్లీ ఫోన్ చేస్తాలే పెట్టెయ్…” అంటూ ఫోన్ కట్ చేసింది….
కార్ ఆగగానే కిందికి దిగి కాసేపు వెయిట్ చెయ్ నన్ను మళ్లీ తీసుకెళ్లాలి అంటూ లగేజ్ బ్యాగ్ కార్ లొనే వదిలేసి హాండ్ బ్యాగ్ మాత్రమే తీసుకొని లోపలికి పరిగెత్తింది…
స్టేషన్ వద్ద మధ్యలో ఆపిన పని ఇప్పుడు మొదలెట్టాడు అతడు… ఆమె వెళ్తుంటే వెనక వైపు లూస్ హెయిర్ కింద ఆమె నడుము వంపు తిరిగి సన్నటి సెలయెరులా… ఉందా లేదా అన్నట్టు ఉంటే ఇంకాస్త కిందికి ఆమె జఘన భాగం సెలయేటిని తనలో కలిపేసుకున్న సరస్సులా విశాలంగా జీన్స్ నుండి కొట్టొచ్చినట్టు కనబడుతుంది… అతను బ్రహ్మను మరోసారి మెచ్చుకుంటూ వుండాగానే ఆమె లోపలికి వెళ్ళిపోయింది…
సుమారు ఒక గంట తర్వాత ఆమె తిరిగి బయటకు వచ్చింది. వస్తూనే పద ఏదైనా మంచి హోటల్ కి తీసుకెళ్లు విపరీతంగా ఆకలి వేస్తుంది అంటూ కార్ ఎక్కి కూర్చుంది. అతను ఏమీ మాట్లాడకుండా స్టార్ట్ చేసి పోనిచ్చాడు… ఆమె ఫోన్ తీసుకుని కాల్ చేసింది… ” ఆ అమ్మా … ఇంటర్వ్యూ అయిపోయింది… దేవుడి దయ వల్ల టైం కి చేరుకున్నాను… నిజానికి ఈ డ్రైవర్ దయ అనాలేమో… రెండు గంటలకన్నా ఎక్కువ పడుతుందట ఇక్కడికి రావడానికి.. కానీ ఇతను గంట సేపట్లో దించేశాడు…… ఆ ఆ ఇంటర్వ్యూ బాగానే జరిగింది తప్పకుండా నాకే వస్తుందనుకుంటున్నా… లేదు ఇంకా తినలేదు… ఇప్పుడు హోటల్ కే వెళ్తున్నా… …..గుర్తుంది… తిన్నాక వెళ్తా…. ట్రైన్ ఐదింటికి కదా… ఆ టైం వరకు చేరుకుంటాలే… సరే సరే బై….” అంటూ ఫోన్ పెట్టేసింది… అప్పటికే కార్ హోటల్ ముందు ఆగి ఉండడంతో సర్దుకుని కార్ దిగి లోపలికి వెళ్లబోయినదల్లా ఆగి నువ్ కూడా రా ఏమైనా తిందువుగానీ అని పిలిచింది… నేను ఇందాకే తినేసాను మేడం మీరు వెళ్ళండి అంటూ అతను అనడంతో లోపలికి వెళ్ళింది…
ఫ్రెష్ అయి వచ్చినందుకో, కడుపు నిండినందుకో గానీ తిరిగి బయటకు వస్తుంటే ఆమె ముఖంలో ఎంతో రిలీఫ్ కనిపించింది అతనికి…
కార్ ఎక్కగానే ఎక్కడికి వెళ్ళాలి అన్నట్టుగా ఆమె వైపు చూశాడతను… అతని భావం అర్థమైనదానిలా … ఇస్కాన్ టెంపుల్ కి పోనీ అంది… కార్ కదిలాక కాసేపటికి ” నీకు చాలా చాలా థాంక్స్… నన్ను టైమ్ కి తీసుకెళ్ళావ్… ఆ ట్రైన్ లేట్ రావడంతో అసలు నేను టైం కి వెళ్లగలనో లేనో అని ఎంతో టెన్షన్ పడ్డా… అసలు అది మార్నింగ్ 7 కల్లా రావలసింది… 11 కి వచ్చింది….” ఆమె చెప్తూంటే అతను మౌనంగా వింటూ డ్రైవ్ చేయసాగాడు…. ” అమ్మ మార్నింగ్ దిగగానే ఇస్కాన్ కి వెళ్లి దేవుడికి దణ్ణం పెట్టుకుని ఇంటర్వ్యూ కి వెళ్లమంది… దరిద్రం ట్రైన్ లేట్ రావడం వల్ల కుదరలేదు… అవునూ ఇప్పుడు నేను ఇస్కాన్ కి వెళ్లి దర్శనం చేసుకొని ఐదింటికల్లా తిరిగి రైల్వేస్టేషన్ కి చేరుకోగలనా…?” అని అడిగింది.. “ఇంకా త్రీ అర్స్ ఉంది కదా మేడం … సరి పోతుంది… పైగా ఇస్కాన్ టెంపుల్ రైల్వే స్టేషన్కి దగ్గర్లోనే ఉంటుంది… ” అన్నాడు అతడు…
డ్రైవ్ చేస్తున్నంతసేపు అతను ఆమెను అద్దంలో చూస్తూనే ఉన్నాడు… ఎంత సేపు చూసినా ఆమెను ఇంకా చూడబుద్దెస్తుంది … ఆమె మాట్లాడుతుంటే ఇంకా అందంగా కనబడుతుంది అతనికి… ఇస్కాన్ దగ్గర ఆపాక ఆమె లోపలికి వెళ్తుంటే కనిపించినంత వరకూ కన్నార్పకుండా ఆమెనే చూస్తూ నిలబడ్డాడు…
టెంపుల్ లోనుండి ఆమె తిరిగి వచ్చే సరికి 4.30 కావస్తోంది… వచ్చీ రాగానే కార్ స్టార్ట్ చేశాడతను… వెళ్లగలమా అడిగిందామె… ఈజీ గా వెళ్లొచ్చు మాడం 10 నిమిషాల్లో అక్కడుంటాం అంటూ పోనిచ్చాడు… సగం దూరం వెళ్లారో లేదో కార్ ఆపాల్సి వచ్చింది… ముందర చాలా దూరం వరకు వెహికల్స్ ఆగి ఉన్నాయి… రోడ్ మీద లారీ ఏదో బోల్తా పడినందువల్ల దాన్ని తీస్తున్నారట…
ఒక 15 నిమిషాల వరకు కార్ అక్కడే ఆగిపోయింది… తర్వాత కూడా ఎక్కువ వెహికల్స్ ఉండడంతో మెల్లిగా వెళ్లాల్సి వచ్చింది… ఆమెలో ఒకటే టెన్షన్… రైల్వే స్టేషన్ కి చేరే సరికి 5.05 అవుతుంది… కార్ ఆగగానే గబుక్కున దిగేసింది… హాండ్ బ్యాగ్ లో నుండి చేతికి అందిన రెండువేల నోట్లు మూడో నాలుగో కూడా చూడలేదు అతని చేతిలో పెట్టి లోపలికి పరిగెత్తింది…. అతను కూడా చేతిలోని నోట్లను ఎన్నున్నాయా అని చూడలేదు… అతని చూపంతా ఆమె మీదనే ఉంది… మళ్లీ ఇక చూడలేనేమో అని ఆమెనే చూస్తూ నిలబడ్డాడు… ఆమె లోపలికి వెళ్ళాక నిట్టూరుస్తూ తిరిగి కార్ ఎక్కుతుంటే వెనక సీట్లో తన లగేజ్ బ్యాగ్ కనబడింది… వెంటనే దాన్ని తీసుకుని లోపలికి పరుగెత్తాడు… అమెకోసం వెతుకుతూ ఉంటే అక్కడొక సిమెంట్ బెంచీపై కూర్చొని ఉంది… ముఖం లో బాధ కనిపిస్తుంది… బ్యాగ్ పోయిందనుకుని బాధ పడుతుందేమో అనుకుంటూ అతను ఆమె దగ్గరకు వెళ్లి
“మేడం ఇదిగో మీ బ్యాగ్… దీని గురించేనా బాధ పడుతున్నారు?” అంటూ అందించాడు… ఆమె దాన్ని అందుకుంటూ… “ఓహ్ దీని గురించి మర్చేపోయాను… థాంక్స్ తెచ్చిచ్చినందుకు..” అంది.
అతను ఆశ్చర్యపోతూ “అంటే మీరు బాధపడుతున్నది బ్యాగ్ గురించి కాదా..”
“లేదు… ట్రైన్ మిస్ అయింది … పొద్దున అది అంత లేట్ వచ్చిందా… ఇదేమో ఇప్పుడు సరిగ్గా అయిదు గంటలకే వెళ్లి పోయింది… ఇది ఒక్క 10 నిమిషాలు ఆలస్యంగా బయలుదేరి ఉంటే అందుకునేదాన్ని కదా. .”
“ఈ ట్రైన్స్ ఇంతే మాడం… టైమింగ్స్ అనేవి మనకి మాత్రమే … మనం మాత్రం టైంకి రావాలి .. కానీ అవి రావచ్చు .. రాకపోవచ్చు… అవును మీరిప్పుడేలా వెళ్తారు…”
“అదే అర్థం కావట్లేదు… నెక్స్ట్ ట్రైన్ ఎప్పుడుందో తెలియదు… ఇప్పటికిప్పుడు టికెట్ ఎలా తీసుకోవాలో కూడా నాకు తెలియదు… ” అని కాసేపు ఆలోచించి… “నువ్ నన్ను హైదరాబాద్ దాకా దింపగలవా.. ” అంది..
“హైదరాబాద్ దాకానా…”
“మాములుగా నువ్ తీసుకునే దానికన్నా ఎక్కువే ఇస్తానులే… పద లేట్ అవుతుంది” అంటూనే ఆమె బ్యాగ్ తీసుకొని బయలుదేరింది… అతనికి ఇప్పుడు హైదరాబాద్ వెళ్లడం ఇష్టం లేదు… అయినా ఆమెను ఇంకొన్ని గంటలపాటు చూడొచ్చని ఆలోచన రాగానే మౌనంగా ఆమె వెంట నడిచాడు…
వెళ్తుంటే ఆమె అడిగింది” హైదరాబాద్ వెళ్ళడానికి ఎంత టైం పడుతుంది”
“సుమారు 14 గంటలు పట్టొచ్చు మేడం”
“అదేంటి గూగుల్ మ్యాప్స్ లో 10 గంటలే చూపిస్తుంది కదా..”
“ఎక్కడా ఆగకుండా వెళ్తే అలా వెళ్లగలము మేడం.. కానీ అలా వెళ్లడం అసాధ్యం…”
ఆమె విండో అద్దం కిందికి దించి కార్ లో నుండి బయటకు చూస్తూ కూర్చుంది…. సాయంత్రం పూట వేగంగా వెనకకు వెళ్తున్న చెట్లు, ఇండ్లు….. అస్తమించేందుకు సిద్దమవుతున్న సూర్యుడు….. ప్రకృతి ఎంతో అందంగా కనబడుతుంది ఆమెకు..
అప్పుడప్పుడు బయట కనబడే వాటి గురించి ఏవో అడుగుతుంది అతన్ని… తనకు తెలిసిన వాటికి సమాధానాలు చెప్తూనే జాగ్రత్తగా వేగంగా కార్ నడుపుతున్నాడతను… రెండు నిమిషాలకోసారైనా ఆమె ముఖాన్ని అద్దంలో చూస్తున్నాడు… ఏదో ఆకర్షణ ఉంది తన ముఖంలో అనుకున్నాడు అతను… అలా అనుకోవడం ఎన్నోసారో కూడా గుర్తు లేదు….
కాసేపటికి చీకటి పడింది… బయట ఏమీ కనిపించడం లేదు… ఊరికే కూర్చోడం ఆమెకు కష్టంగా ఉంది… అతనేదైనా మాట్లాడితే బాగుండు అనుకుంది కానీ అడిగినదానికి సమాధానం ఇవ్వడం తప్ప అతనేదీ మాట్లాడడం లేదు… తను రాత్రి ట్రైన్ లో చదివిన పుస్తకం పూర్తి చేద్దామనుకుని లైట్ వెయ్యమంది.. అతనికి ఆశ్చర్యమేసింది… చాలా సేపట్నుండీ చీకటి వల్ల ఆమెను అద్దంలో చూడ్డం సాధ్యం కావట్లేదు… ఏం చెయ్యాలా అని ఆలోచిస్తున్న అతనికి ఆమె లైట్ వెయ్యమనగానే ఆశ్చర్యమేసింది… దేవునికి థాంక్స్ చెప్పుకున్నాడు… లైట్ వెయ్యగానే ఆమె పుస్తకంలో మునిగిపోయింది… అతను ఒక కన్ను డ్రైవింగ్ మీదా మరొకన్ను అద్దం మీదా వేసి హుషారుగా నడుపుతున్నాడు….
రాత్రి తొమ్మిది గంటల సమయం లో అతను ఒక రెస్టారెంట్ వద్ద కార్ ఆపాడు… అక్కడ డిన్నర్ చేసి మళ్లీ బయలుదేరారు… అప్పటికే ఆకాశంలో మేఘాలు దట్టంగా కమ్ముకున్నాయి… ఎక్కడో వర్షం కురిసినట్టుంది.. గాలి చల్లగా వీస్తుంది… మనం వర్షానికి ఎదురు వెళ్తున్నట్టున్నాం అంది కిటికీ అద్దాలు మూసేస్తూ…. కొద్దిదూరం వెళ్లారో లేదో వర్షం మొదలయ్యింది… రాను రాను వర్షపు జోరు పెరుగుతుంది… కొద్దిసేపు చీకట్లోనే వర్షాన్ని చూస్తూ కూర్చుందామె… తిరిగి బోర్ గా అనిపించి పుస్తకం తెరిచింది…. కాసేపటికి పుస్తకం చదువుతూనే నిద్రపోయింది…
పెద్ద శబ్దంతో పాటు కార్ కుదుపులకి లోనవ్వడంతో ఆమెకి మెలకువ వచ్చింది…. బయటకు చూస్తే చిమ్మ చీకటి… “ఏమైంది” అని అడిగింది…. “టైర్ బ్లాస్ట్ అయినట్టుంది మేడం” అన్నాడు… ఇంకా వర్షం పడుతున్నట్టు ఉరుముల శబ్దం వల్లా, మెరుపుల వల్లా తెలుస్తుంది…
“ఇప్పుడెలా మరి…ఈ వర్షంలో టైర్ మార్చగలవా …”
“కష్టం మేడం ఈ చీకట్లో, ఇంత వర్షంలో చాలా కష్టం”
“మరి ఏం చేద్దాం… నైట్ అంతా ఇలాగే కార్లో కూర్చోవాలా” అంది దిగులుగా…
అతను సమాధానం ఇవ్వకుండా బయటికి చూస్తున్నాడు. మెరుపుల కాంతి పడినప్పుడల్లా అతను అక్కడున్న పరిసరాలని గమనిస్తున్నాడు… రెండు నిమిషాల తర్వాత మేడం ఇప్పుడే వస్తాను అంటూ కార్ దిగి బయటకు పరుగెత్తాడు… రెండు మూడు నిమిషాల తర్వాత తిరిగి కార్లోకి వచ్చాడు. .. వర్షం జోరుగా కురుస్తున్నందున అతను పూర్తిగా తడిచిపోయాడు. …
“మేడం పక్కన పొలం గట్టున ఒక షెడ్ ఉంది…. ఈ నైట్ అక్కడ పడుకోండి… “
“అక్కడెందుకు… ఇక్కడే ఇలా కార్లోనే పడుకుందాం…”
“ఇక్కడ కార్లో పడుకోడం సేఫ్ కాదు మేడం … సరిగా కనబడక ఏ వెహికల్ అయినా కార్ ని గుద్దేయ్యగలదు .. పైగా అక్కడ షెడ్లో మంచం కూడా ఉంది… కార్లో కన్నా కంఫర్ట్ గా పడుకోవచ్చు”
అతను చెప్పింది నిజమే అనిపించింది ఆమెకు…రెండు బ్యాగులూ తీసుకొని కార్ దిగింది… అతను సెల్ లో టార్చ్ వేసి దారి చూపిస్తుంటే ఇద్దరూ పరుగు పరుగున షెడ్ లొకి వెళ్ళారు….
చిన్నగా ఉంది షెడ్… పైన రేకుల కప్పు ఉంది… ఎవరో రైతు సేద తీరేందుకు అందులో ఒక నులకమంచం వేసుకున్నట్టున్నాడు … దాని మీద కవర్ లాంటిది ఏదో పరచి ఉంది
ఆ కాసేపట్లోనే ఆమె కూడా దాదాపుగా తడిసిపోయింది…. చల్లగా గాలి కూడా వీస్తున్నందువల్ల ఆమె సన్నగా వణుకుతుంది. ఈ చలిలో ఎలా పడుకుంటాం అంటూ మంచం మీద కూలబడింది… అతను ఏదో తట్టిన వాడిలా మేడం కారులో ఒక బ్లాంకెట్ ఉంది తెస్తానుండండి అంటూ తన సెల్ ఫోన్ అక్కడే లైట్ లా ఉంచి బయటకు పరుగెత్తాడు…
అతను తిరిగి వచ్చి అక్కడ కనబడిన దృశ్యం చూసి నోరెళ్లబెట్టాడు …. అతడు బయటకు వెళ్ళగానే తడిసిన బట్టల్ని మార్చుకుందామని ఆమె తన ప్యాంట్, షర్ట్, ఇన్నర్స్ అన్నీ విప్పేసి , బ్యాగ్ లో నుండి వేరేవి తీసుకుని బ్రా, ప్యాంటీ మాత్రం వేసుకుంది… అంతలో అతను తిరిగి వచ్చేసాడు… ఆమె అటు తిరిగి ఉండడంతో అతనికి ఆమె వెనక భాగం దాదాపుగా నగ్నంగా కనబడింది.. ఆమె ప్యాంటీ ఆమె వెనకెత్తుల్ని ఏమాత్రం కవర్ చేయకపోవడంతో నున్నగా గుండ్రంగా తెల్లగా మెరుస్తూ అతనికి దర్శనం ఇచ్చేశాయి.. అలికిడి అవడంతో ఆమె వెనక్కి తిరిగింది… అంతే అతనికి ఆమె ముందు భాగం కూడా దర్శనం అయ్యింది… బ్రాలోంచి ఆమె ముందురెత్తులు సగానికి పైగా బయటకు కనబడుతూ అతనికి కనువిందు చేస్తున్నాయి… ఇద్దరూ షాక్ అయినట్టుగా నిలబడిపోయారు.. ఇంతలో ఆకాశంలో ఉరిమిన శబ్దం రావడంతో ఇద్దరూ తేరుకున్నారు… వెంటనే ఆమె వెనక్కి తిరగింది అతను కూడా వెనక్కి తిరిగి బయటకు వెళ్ళాడు… అతను వెళ్ళగానే గబగబా ఆమె బట్టలు వేసుకుని అతన్ని పిలిచింది. లోపలికి రాగానే ఆమెను చూసి వెంటనే తల దించుకొని సారీ మేడం అన్నాడు. ఇట్స్ ఓకే అందామె ఇబ్బంది పడుతూ… అతను తన చేతిలోని బ్యాగ్ ను అందిస్తూ ఆమెను పరిశీలనగా చూసాడు … నైట్ పడుకునేందుకు అనువుగా ట్రాక్ ప్యాంట్, పైన కాస్త లూస్ గా ఉన్నటీ షర్ట్ వేసుకుంది. ఏ డ్రెస్సులో ఉన్నా ఈమె అందంగానే ఉంటుందనుకుంటా అనుకున్నాడు…
ఆమె బ్యాగ్ లో నుండి బ్లాంకెట్ తీసుకొని కప్పుకుంటూ మంచం మీద కూర్చుంది… ఇంతలో ఆమెకు ఒక సందేహం వచ్చింది…
“అవునూ ఇక్కడ ఒకటే మంచం ఉంది ఎలా మరి” అంది అతనికి బ్యాగ్ తిరిగి ఇచ్చివేస్తూ…
“మీరిక్కడ పడుకోండి మేడం … నేను వెళ్లి కార్లోనే పడుకుంటాను…”
“అదేంటి కార్లో పడుకోవడం సేఫ్ కాదన్నావ్ గా…”
“కానీ ఏం చేస్తాం మేడం… ఇంకో ఆప్షన్ లేదుగా “
ఆమెకి ఏమనాలో తెలియలేదు… తన వల్లనే అతనికి ఈ ఇబ్బంది… ఒక వేళ అతను కార్లో పడుకున్నపుడు అతనికి ఏదైనా అయితే… ఆ ఆలోచనకే ఆమె ఒళ్ళంతా జలదరించింది…. కాసేపు ఆలోచించి…
“నువ్ కూడా ఇక్కడే పడుకో” అంది …
“ఇద్దరం ఎలా పడుకుంటాం మేడం…”
“ఇదిగో ఈ మంచంపై ఉన్న ఈ కవర్ నేలపై వేసుకుని పడుకో….”
“కానీ మేడం….”
“నువ్ ఇంకేం మాట్లాడకు… ఇక్కడే పడుకో… పైగా ఒక్కదాన్నే ఇక్కడ పడుకోడం అంటే నాకు భయం..”
అతను మరేమీ మాట్లాడకుండా ఆ కవర్ తీసి నేలపై వేసాడు… బ్యాగ్ లో నుండి పొడి బట్టలు తీసుకున్నాడు…
“మేడం మీరు కొంచెం అటు వైపు తిరుగుతారా…”