సరిత అతని పేంట్ జిప్ ఓపెన్ చేసి అతన్ని తన రెండు చేతుల్లోకి తీసుకుంది… అది వేడి కడ్డీలాగ తన చేతుల్లో కాలిపోతోంది. దాన్ని స్పృశించగానే మెల్లగా తొడలమధ్య ఊట మొదలయింది సరితకి… పొడుగ్గా మందంగా వున్న ఆ మగాన్ని తన చేతులతో ఆడిస్తూ, “అమ్మో! ఇది నా పూ… బద్దలు కొట్టడం ఖాయం!” అంటూ సణిగింది టఫ్ తో… టఫ్ చిన్నగా నవ్వి సరిత సల్వార్ బొందుని లాగేసి తన చేతిని లోపలికి దూర్చి పూరీలా పొంగివున్న పొత్తి కడుపుని ఒకసారి నొక్కి వదిలి పేంటీలోనికి పోనిచ్చాడు. మరికాసేపటికే బస్సులో లైట్లని ఆపేయడంతో సరిత తన తలని వంచి దుప్పటిలోకి పూర్తిగా దూరిపోయి అజయ్ అంగం మొనని ముద్దుపెట్టుకుంది. అజయ్ ఆమె తలమీద ఒక చెయ్యేసి నిమురుతూ మరో చేత్తో పువ్వుని కెలకసాగాడు. సరిత మెల్లగా అతని దాన్ని తన నోట్లోకి తీసుకుని చీకడం మొదలెట్టింది.
శంకర్ కూడా అజయ్ పంధాలోనే పోయి తన బ్యాగ్ లోనుండి బ్లాంకెట్ ని తీసుకుని సరాసరి తనతో పాటుగా లావణ్య చుట్టూ కూడా కప్పేశాడు. లావణ్య ఒకసారి చుట్టూ చూసి శంకర్ భుజాన్ని పట్టుకుంది. శంకర్ తన చేతిని మెల్లగా ఆమె కుడి యదమీదకి తీసుకెళ్ళి సౌమ్యంగా దాన్ని ఒడిసి పట్టాడు. లావణ్య ఆతని పట్టుకి మైమరచిపోతూ తన కళ్ళను మూసుకుంది. శంకర్ తన మరో చేత్తో లావణ్య రెండవ వెన్న ముద్దని చేజిక్కించుకుని సుకుమారంగా మర్ధిస్తుంటే తమకంతో తన మనసు తీయగా మూలుగుతోంది. ఇది తనకు తొలి అనుభవం కావడంతో మామూలుగా వుండటం తనకు క్లిష్టమవుతోంది. ఎవరైనా చూస్తారేమోనన్న భయంతో తన ముఖంలో భావాలు ప్రకటితమవకుండా జాగ్రత్త పడటానికి తను ఆపసోపాలు పడుతోంది. శంకర్ తన కమీజులోనికి ఒక చేతిని దూర్చి నున్నని పొట్టనీ నాభినీ స్పృశిస్తూ నడుముని ఓమారు నొక్కగానే లావణ్యకి ఒళ్ళంతా జివ్వుమని షాక్ కొట్డినట్టయింది. శబ్దం బయటకి రాకుండా తన పెదాలని గట్టిగా బిగించింది. ఆమె అవస్థ చూస్తూ శంకర్ చిన్నగా నవ్వి లావణ్య వైపు వాలి ఆమె చెవిలో, “జస్ట్ రిలాక్స్!” అని గొణిగి బుగ్గమీద ముద్దుపెట్టాడు. తను ఒకసారి ఎగశ్వాసని విడిచి శంకర్ వైపు చూసింది. శంకర్ ఆమె ఎర్రని పెదాలని తన పెదాలతో తాకించాడు. తొలిసారి అధర చుంబనాన్ని చవిచూసిన లావణ్య మనసు పులకెత్తిపోయింది. శంకర్ దుప్పటిలోన తన చేతిని పైకి పాకించి ఆమె మెత్తని పసిడి ముద్దలని చేరుకుని బ్రా లోనికి తన చేతిని అతి కష్టమ్మీద దూర్చి మధ్యన అప్పటికే గట్టిపడిన ముచ్చికని రెండు చేతులతో రాపిడి చేస్తూ, అదే సమయంలో మరో చేతిని మెల్లగా ఆమె తొడల మధ్యకు చేర్చి సల్వార్ పైనుంచే ఆమె కన్నె పువ్వును ప్రేరేపించసాగాడు. అప్పటికి సమయం పదిన్నరయింది… సినిమాని ఆపేయడంతో కొందరు నిద్రలోకి జోగుతున్నారు. మరికొందరు పూర్తిగా నిద్రపోకుండా కునికిపాట్లు పడుతున్నారు… లావణ్య శంకర్ చేతికి మరింత జాగా ఇవ్వడానికి తన కాళ్ళను ఎడం చేసింది. అయితే, ఆ కదిపే ప్రయత్నంలో ముందున్న సీటుకి తన మోకాలు తగిలేసరికి ముందర కూర్చున్న కవిత ఒకసారి వెనక్కి చూసి లావణ్య, శంకర్లు కూర్చున్న పద్ధతిని బట్టీ వాళ్ళు చేస్తున్నదేంటో గ్రహించేసింది. ఎవరికో ఒకరికి చెప్పుకోవాలని మనసు తెగ లాగేయడంతో తన పక్కనే దుప్పటిలో వెచ్చగా కునుకు తీస్తున్న నాస్మిన్ ని లేపి ఆ విషయాన్ని తన చెవిలో ఊదేసింది.
నాస్మిన్ కూడా తన కళ్ళను నలుపుకుంటూ వెనక్కి తిరిగిచూసి, “మ్… నిజమేనే…!” అంటూ ముసిముసిగా నవ్వింది. తనకు సామిర్ మళ్ళీ గుర్తొచ్చాడు. తొడల మధ్య నొప్పిగా అనిపించి తన పేంటీలోకి చెయ్యేసి తన పువ్వుని నలుపుకోసాగింది. అప్పుడే కవిత, “అవునూ… అనూష ఇందాకంతా ముందు కూర్చుని ఇప్పుడు వెనక్కి పోయి కూర్చుంది. తెలుసా..?” అంది. నాస్మిన్ తెలీదని తల అడ్డంగా వూపింది. అనూష అలా వెనక్కి పోయి కూర్చోడంలో ఏదో మతలబు వుందనిపించింది కవితకి. అదే మాటని నాస్మిన్ తో అంది. “నాస్మిన్… ఒకవేళ మన అనూషని ఆ రాజేష్ గాడు ఏమైనా కెలికాడేమోనని నాకనిపిస్తోందేఁ..!” అని కవిత తన సందేహాన్ని వ్యక్తం చేయడంతో నాస్మన్ వెనక్కి తిరిగి అనూషని చూసి, “వాడలాంటి వాడే… పోనీ, ఒకసారి పోయి తననే అడుగుదామా…?” అని అనగానే, “హ్మ్… సరే, పద,” అంది కవిత.
ఇద్దరూ లేవగానే లావణ్య తన ముఖాన్ని తిన్నగా పెట్టడానికి పడుతున్న ప్రయాసని చూసి ఇద్దరూ మరోసారి నవ్వుకుంటూ బస్సు చివరికంటా పోయి అనూష పక్కన కూర్చున్న ఆరు, ఏడు తరగతుల పిల్లలని నలుగురినీ ముందున్న తమ సీట్లలోకి పోయి సర్దుకుని కూర్చోమని ఆర్డర్ చేసి అనూషకి చెరోపక్కన చేరారు. ఎంతైనా సీనియర్స్ కదా… వాళ్ళను ఇట్టే డామినేట్ చేసేసారు. దాంతో, లాస్ట్ సీట్లో కేవలం ఆ ముగ్గురాడవాళ్ళే తేలారు. అయితే, సుజాత పక్కన కూర్చున్న దీప్తి… నాస్మిన్, కవిత వెనకున్న అమ్మాయిలని ముందుకి పంపి అక్కడ వాళ్ళు ఏం చేస్తున్నారనే కుతూహలంతో తన సీటుని ఆ వచ్చిన పిల్లలకి ఇచ్చేసి తను కూడా వెనక్కి వెళ్ళింది.
వెనక కవిత అనూష భుజమ్మీద చెయ్యేసి, “ఏమే అనూ… ఇలా వెనక్కి వచ్చి ఇరుక్కుని కూర్చున్నావ్… ముందర జాగా సరిపోలేదేమిటి..? లేదా అక్కడ నిన్ను ఎవరైనా ఏమయినా చేసారా..?’ అంటూ అడిగింది. అనూష, “ఏం లేదు… ఊర్కే—” అంటుండగా నాస్మిన్, “నిజం చెప్పు, అనూ… ఆ రాజేష్ గాడు… ఏమయినా చేసాడా…?” అంటూ అనూష చేతిని తన చేతుల్లోకి తీసుకుని ప్రేమగా నిమురుతూ అడిగింది.
వాళ్ళు అంత ఆప్యాయంగా తనని అడిగేసరికి అనూష ఇక ఆపుకోలేక నాస్మిన్ భుజమ్మీద తల వాల్చి ఏడ్చేసింది… కవిత కంగారుపడుతూ, “ఏమైంది అనూ…?” అంటూ ఆమె తలను నిమురుతూ అడిగింది. “ఆ… క్లీనర్.. అక్… రాజేష్… నన్ను…—” ఆంటూ వెక్కి వెక్కి ఏడ్వడం మొదలెట్టింది. అయితే, ఎవరైనా చూస్తారేమోనన్న భయంతో ఏడవడం ఆపేసింది… కానీ, ఆ బెక్కడం మాత్రం ఆగలేదు.
“మ్… చెప్పు… అనూ…—” అంటూ నాస్మిన్ మళ్ళా అడగడంతో జరిగింది మొత్తం అలానే బెక్కుతూ చెప్పేసింది.
అంతా విన్నాక, “పర్లేదులే… అనూ… బాధపడకూ…” అంటూ కవిత ఓదార్చింది.
అంతలో, దీప్తి తమ దగ్గరకు రావడంతో కవిత, “ఏంటే… ఇక్కడేం పని నీకు..?” అంటూ చిరాగ్గా మొహం పెట్టుకుని కసిరినట్టుగా అడిగింది.
“అదే… మీరిక్కడ ఏం మాట్లాడుకుంటున్నారా… అనీ….” అంటూ నసిగింది దీప్తి.
“అది నీలాంటి చిన్నపిల్లలు తెలుసుకునేది కాదే…!” అని కవిత అనగానే దీప్తి మొహం చిన్నబోయింది. అప్పుడే, నాస్మిన్ కవితతో, “తను నువ్వనుకున్నట్టుగా ఇప్పుడు చిన్నపిల్లేం కాదులేవేఁ…. తనకి నీకన్నా ఎక్కువగానే ఆ అనుభవం వుంది…!” అంది.
ఆ మాటకి కవిత కనుబొమ్మలు ముడిపడ్డాయి. నాస్మిన్ వైపు చూస్తూ, “ఏంటే నువ్వనేది?” అనడిగింది.
నాస్మిన్ చిన్నగా నవ్వి దీప్తిని తన పక్కన కూచోబెట్టుకుంటూ, “అది… ల్యాబ్ లో జరిగిన భాగోతంలేఁ…కవితా…. చాలా సీక్రెట్…. అస్సలు చెప్పకూడదు… అంతేనా దీపూ…!” అంది.
దానికి దీప్తి ఆశ్చర్యపోతూ, “అక్కా… అది…. నీకెలా… అ…—” అని అడిగింది.
“నాకన్నీ అలా తెలిసిపోతాయంతేఁ…!” అంది నాస్మిన్ సీతమ్మ వాకిట్లో సిరిమళ్ళె చెట్టు సినిమాలో హీరోయిన్ అంజలి లాగ తన చున్నీని జడలా తిప్పుతూ.
దీప్తి చిన్నగా ఆలోచించి, “నాతో ఎవరికీ చెప్పొద్దని చెప్పి స-రి-త-క్క నీకు మొత్తం చె-ప్పే-సిం-దా…?” అని మెల్లగా అడిగింది.
కవితకి వాళ్ళ సంభాషణ అస్సలేమీ అర్ధంకాక అయోమయంగా వారిద్దరినీ చూడసాగింది. అనూష కూడా తన దుఃఖాన్ని మరచిపోయి వాళ్ల మాటలని ఆసక్తిగా వింటోంది.
అయితే, నాస్మిన్ వాళ్ళవైపు చూడకుండా దీప్తితో, “నాకు తెలుసని ఆ సరితకే తెలీదులేగానీ… నువ్వు సరిత అంటే గుర్తొచ్చిందీ.. చూసావా అదేం చేస్తుందో… శంకర్ సార్ ఫ్రెండుతో దుప్పట్లో దూరిపోయి..—” అనగానే దీప్తి దానికి బదులుగా, “ఆ… చూసా… శంకర్ సార్ కూడా తక్కువేం కాదు. లావణ్యక్కతో ఆట మొదలెట్టేశాడు తెలుసా…! నేను మొదట్నుంచీ వాళ్లని చూస్తూనే వున్నాను. ఇకపోతే, శంకర్ సార్ ఫ్రెండూ ముందు మన…—” అనబోతుండగా మన కవిత అందుకుని, “ఆఁ… మాకు తెలుసులేఁ… ముందు మీనాక్షీ మేడం చీరలో చెయ్యెట్టాడు… అయినా, వాడు శంకర్ సార్ ఫ్రెండేం కాదు… శిరీష్ సార్ ఫ్రెండు… పేరు అజయ్; పోలీస్.! వాడే నన్ను—” అంటూ మళ్ళా తను ఏం చెప్తుందో గుర్తొచ్చి ఆ మాటని మధ్యలో ఆపేసింది.
కవిత ఆ సదరు అజయ్ గురించి పూర్తిగా తెలిసిన విధంగా మాట్లాడటం మిగతా ముగ్గురినీ విస్మయపరచింది. ఇంకా అలా సగం చెప్పి ఆపడంతో ఇంకా ఏం జరిగిందో తెలుసుకోవాలనే కుతూహలం కూడా కలిగింది వారికి.
నాస్మిన్ వెంటనే, “మ్… చెప్పు… కవితా… మధ్యలో ఆపావేఁ…?” అనడగ్గానే కవిత వాళ్ళ వంక ఇబ్బందిగా చూసి, “వదిలేయండే…!” అంది.
నాస్మిన్ వెనక్కి తగ్గలేదు… “ఊహూ… చెప్పాల్సిందే…!” అంది.
