వాళ్లిద్దరూ ఏం చేస్తున్నారో అప్పటికీ నాకింకా తెలీదు. తెలిసే వయసూ కాదు. కానీ… వాళ్లు కొట్టుకోవడంలేదనీ, ఏదో ఆట ఆడుతున్నారనీ అనిపించింది. తర్వాత్తర్వాత కానీ అసలు విషయం బోధపడలేదు. కొన్నిరోజులకే నాన్న చనిపోయాడన్న వార్తొచ్చింది. ఎక్కడ, ఎలా చనిపోయాడో ఇప్పటికీ తెలీదు. అమ్మ నాన్నకోసమే నిజంగా ఏడ్చిందో లేదో నేను చెప్పలేను కానీ.. ఆరేళ్ల నాకు మాత్రం మా నాన్న రూపు లీలగా నేటికీ గుర్తుంది.
అమ్మా.. నేనూ ఒంటరయ్యాం.. నాకు తోడుగా తను, తనను అంటిపెట్టుకుని నేనూ. అదే ఇంట్లో
ఉండేవాళ్లం. అమ్మ కుట్టుమిషన్ నడిపేది. విస్తరాకులు కుట్టేది.. దాంతో అతికష్టంగా బతుకునీడుస్తూ వస్తున్నాం.
అలా నాలుగేళ్లు గడిచిపోయాయి. హుస్నాబాద్ జడ్పీ ప్రైమరీ స్కూల్లో నేను మూడో తరగతి చదువుతుండగా… మా జీవితాలు గొప్ప మలుపు తిరిగాయి. గాలికి కొట్టుకుపోతున్న కాగితాల్లా మారిన బతుకుల్లోకి ‘అబ్బాజాన్’ ఆశాదీపంగా అడుగుపెట్టాడు.
అబ్బాజాన్ పేరు నయీమొద్దీన్. స్థానికంగా పిఎంపిగా పనిచేసేవాడు. ఆయనకు నలభై రెండేళ్లు. అప్పటికే
పెళ్లయ్యింది. ఏడుగురు పిల్లలు. ఓ రెండు సంవత్సరాల వరకూ తరుచూ మా ఇంటికి వచ్చివెళ్తుండేవాడు. తర్వాత అమ్మను పెళ్లి చేసుకున్నాడు. మేమేమీ ముసల్మాన్లలోకి మారలేదు. అమ్మ ‘అరుణ’గానే ఉండిపోయింది. కానీ ఆయనే తాళికట్టాడు. బ్యాండుమేళాలూ లేవు. బంధువులెవరూ రాలేదు. అంత నిశ్శబ్దంగా జరిగిపోయింది. నన్నెప్పటినుంచో తొలుస్తున్న ప్రశ్నకు నా పదిహేనవ ఏట అమ్మ అసలు విషయం చెప్పింది. ఇంతకీ..
అబ్బాజాన్ ఎలా పరిచయమయ్యాడనేదే ఆసక్తికరమైన విషయం… మమ్మీ ఏం చెప్పిందంటే…
చీకట్లు ముసురుకుంటున్నాయి..
హుస్నాబాద్ మండల కేంద్రం నుంచి ఊరి చివరన విసిరేసినట్లుండే ఇంటివైపు అరుణ వేగంగా నడవడం
ప్రారంభించింది.
ఆ రోజు మార్కెట్.. సాయంత్రం జరిగే అంగడికి వెళ్లి వస్తోంది తను.
రెండు చేతుల్లో రెండు చేతిసంచులున్నాయి. ఒకదాంట్లో కూరగాయాలుంటే, మరోదాంట్లో ఉల్లిగడ్డలు. చీ… తక్కువ ధరకు వస్తున్నయని 15కిలోల ఉల్లిగడ్డలు కొన్నా. ఇప్పుడు చూడు పరిస్థితి. తర్వాత కొన్నా అయిపోయేది.. అప్పటికి అరుణ ఆరోసారి తనను తాను తిట్టుకుంది.
రెండు చేతుల్లో రెండు బరువైన బస్తాలు.. వాటిని పట్టుకుని నడుస్తుంటే.. భారంగా కదులుతున్న అమె గుండ్రటి పిర్రలు. చుట్టూ చూసింది. ఎవరూ లేరు. నడక వేగాన్ని పెంచింది. అంతే వేగంగా గుద్దంతా గుండ్రంగా
పంటి బిగించి ఉల్లిగడ్డలున్న సంచిని పట్టుకుని అడుగులు వేస్తుండగా.. ఉన్నట్టుండి, కూరగాయల బస్తా నాడా తెగిపోయింది. రెండో చేతిలోని సంచిని అలా రోడ్డు మధ్యే పెట్టి.. కూరగాయల సంచి కిందినుంచి చేయి వేసి పైకి లేపి రొమ్ములకు అనించుకుంది. కుడి చేత్తో ఉల్లిగడ్డల బస్తాను పట్టుకుని నడవడం ప్రారంభించింది.
కొంపదీసి.. ఇంతకన్నా బరువుగా ఉన్న ఉల్లిగడ్డల బస్తా పుటుక్కుమనదు కదా..’
ఆ ఆలోచన రాగానే మెల్లగా భయంగా అడుగులో అడుగేసుకుంటూ నడవడం ప్రారంభించింది. అనుకున్నంతా.. అయ్యింది.
అరుణ ఒక్కసారిగా నీరసించిపోయింది. సరిగ్గా అదే సమయంలో సైకిల్పై ఎదురుగా వస్తున్నాడు
నయీమొద్దీన్,
‘అరెరె.. నేను పట్టుకుంటా..’ అంటూ సైకిల్ స్టాండ్ వేసి వచ్చాడు.
అప్పటికే వంగి రోడ్డుపై చెల్లాచెదురైన ఉల్లిగడ్డలను ఏరుకుంటూ సంచిలో వేస్తోంది అరుణ.
దివ్యదర్శనం జరిగింది.
చిన్న సైజు పుచ్చకాయల్లా ఉన్న ఆమె రొమ్ముల కేసి చూసిన నయీమ్ కళ్లు పత్తికాయల్లా విచ్చుకున్నాయి.
అనుకోకుండా నోట్లోంచి… ‘బాపే’ అన్న పదం జారిపడింది. నయీమ్ కేసి తలెత్తి చూసిన అరుణకు.. ఆయన తన ఎద వైపే కళ్లప్పగించి చూస్తుండటంతో తత్తరపాటుకు లోనైంది. వెంటనే చీర కొంగును సరిచేసుకుంది.
మహాపర్వతం ద్వయాన్ని మీటరు పాలిస్టర్ గుడ్డ కింద దాచటం సాధ్యమా..? `అ.. అదీ.. ఇంత లగేజీ ఒక్కరే మోస్తున్నరా.. ఉండుండి.. నేనూబీ ఓ చెయ్యేస్తా..’ అంటూ వచ్చి ఖోఖో ప్లేయర్లా కూర్చున్నాడు.
ఆయన వేటిగురించి అంటున్నాడో ఆలోచించే స్థితిలో ఆమె లేదు. చీకటిపడుతోంది. ఎంత తొందరగా ఇంటికి వెళ్తే అంత మంచిదని అరుణ భావిస్తోంది. తను కూడా ఉల్లిగడ్డలు ఎత్తుతుంటే అతని వేళ్లు చేతికి తగులుతున్నాయి. ఒక్క ఉదుటన ఆమె లేచి నిలబడింది.
అలా లేచి నిలబడ్డప్పుడు- అప్పటివరకూ ఆమె నడుముపై ఉన్న రెండుటైర్లు కాస్తా మాయమై.. ఇంద్రధనుసులాంటి నడుము వంపు కనిపించింది నయీమ్క.
‘నేను తీసుకొస్తా.. మీరు నడువున్రి..’ అన్నడు. సంచిని లేపే సైకిల్ వెనక క్యారియర్పై పెట్టుకున్నాడు.
చుట్టూ ఉన్న తూటిపొదల మధ్య వానపాములాంటి రోడ్డు.. దానిపై ముందు అమె.. వెనక అతను. ఇంతకుముందు తన పసిడి కొండలవైపు కన్నార్పకుండా చూసిన అపరిచితుడు తన వెనకే నడుస్తూ ఊరికే ఉంటాడా.. ఊరుకుంటాడా.. వెనకనున్న ఇసుక బస్తాలనూ, వాటి సోయగాలనూ, ఊగిసలాటనూ తనివి తీరా ఆస్వాదించడూ..
ఆ ఆలోచన రాగానే అరుణ బుగ్గలు అరుణారుణమయ్యాయి. సిగ్గూ, బిడియం కలిసి తనకీ సంకటపరిస్థితిని సృష్టించాయి.
మొగుడు చచ్చింతర్వాత నాలుగేళ్లుగా పూడుకుపోయిన భూగర్భంలో జల ప్రారంభమైంది. నయీమ్ మాత్రం తక్కువ తిన్నాడా.. తన అనుభవంలో ఇలాంటి గుద్దల్ని ఎన్ని రేగ్గొట్టలేదూ.. కానీ దీనిలో ఏదో పస ఉంది. అనుకున్నాడు. పనిపట్టాలనుకున్నాడు. తనివి తీరా చూడ్డమే కాదు.. తనువు తీట కూడా తీర్చుకోవాలనుకున్నాడు.
మధ్యలో తలను పక్కకి తిప్పి క్రీగంట చూసిన అరుణకు నయీమ్ తన వెనకే సైకిల్ పట్టుకుని తన పిర్రల
వైపు చూస్తూ నడుస్తుండటంతో ఆమెలో ఎక్కడలేని ప్రకంపనాలు ప్రారంభమయ్యాయి. చచ్చేంత సిగ్గు ముంచుకొచ్చింది. నడుస్తున్నది కాస్తా అలాగే నిలబడిపోయింది. ఇవేవీ గమనించకుండా కేవలం ఒకదానితో ఒకటి పోటీపడుతున్నట్లు కదులుతున్న అమె పిర్రల జుగల్బందీనే
చూస్తూ సైకిల్ నడుపుతున్న నయీమ్ ఆ విషయాన్ని గమనించలేదు.
గమనించే సరికే జరగాల్సింది.. జరిగిపోయింది. సైకిల్ ముందు చక్రం.. ఆమె చీరగుండా రెండు కాళ్ల మధ్యకు వెళ్లిపోయింది
. సడెన్ గా బ్రేక్ వేశాడు నయీమ్. టైరు పిర్రల్ని రాసుకుని ఆగిపోయింది. రణలో అగ్గి రాజుకుంది. (ఇంకా వుంది)