వివేక్ ఆశ్చర్యపోయాడు… అమాయకురాలైన తన భార్య పరాయి వ్యక్తిని తన ఊహల్లో… అది కూడా పక్కలో ఊహించుకుంటూ ఉందంటే అతను నమ్మ లేక పోతున్నాడు…
“సంజనా..” పిలిచాడు వివేక్…
సంజన ఏడవడం ఆపి తలెత్తి అతని వైపు చూసింది…
“నువ్వు నన్ను ప్రేమిస్తున్నావా…” అడిగాడు
“of course వివేక్ … నిన్ను కాకుండా ఇంకెవరిని ప్రేమిస్తాను… నువ్వే నా ప్రాణం…”
“ఎల్లప్పుడూ నాతోనే ఉంటావా…”
“ఇదేం పిచ్చి ప్రశ్న వివేక్… నేనెప్పుడూ నీ దాన్నే… ప్రాణం పోయేంతవరకు ఏం జరిగినా నీతోనే ఉంటాను…”
వివేక్ ఒకసారి గట్టిగా ఊపిరి తీసుకున్నాడు…
“చూడు సంజన… నాకు కావలసింది అదే… నువ్వు ఎప్పుడూ సంతోషంగా ఉండాలి…. ఎక్కువగా ఆలోచించి కన్ఫ్యూజ్ అయ్యి నిన్ను నువ్వు బాధ పెట్టుకోకు… నువ్వు నాతో ఉన్నంత కాలం మిగతా విషయాలు ఏవి నేను పట్టించుకోను…”
“మనం చాలా కష్టాలని అనుభవిస్తూ వస్తున్నాము సంజనా… మనకు సంతోషాన్ని ఇచ్చే ఏ పని తప్పుకాదు… ఎంతకాలం నువ్వు నన్ను ప్రేమిస్తూ ఉంటావో… నాతోనే ఉంటావో… అంతకాలం నువ్వు ఏం చేసినా నాకు అభ్యంతరం లేదు… ఉండదు …” అన్నాడు వివేక్…
” సంజన నా ఉద్దేశ్యం… నీకు సంతోషాన్ని ఇచ్చేది ఏదైనా సరే… మళ్లీ చెప్తున్నాను “అది ఏదైనా సరే నువ్వు నన్ను ప్రేమిస్తున్నoతకాలం …. నాకు ఎలాంటి బాధా లేదు … ‘ఏదైనా సరే నన్ను ప్రేమిస్తున్నoతకాలం’ అనే పదాలను ఒత్తి మరీ చెప్పాడు వివేక్…
సంజన వివేక్ వైపు ప్రశ్నార్థకంగా చూసింది… ఆమెకి కొంచెం కన్ఫ్యూజన్ గా ఉంది…. కానీ వివేక్ చెప్పిన మాటలు ఏవైనా… వాటిల్లో హేతుబద్ధత ఉందని ఆమెకు అనిపించింది… అతడు మాట్లాడింది ప్రాక్టికల్గా కరెక్టే అని ఆమె అనుకుంది… ఆమె తీవ్రంగా ఆలోచించడం చూసి వివేక్ ఆమెను తన కౌగిట్లోకి తీసుకున్నాడు… గువ్వ పిల్ల లాగా సంజన అతని చేతుల్లో ఒదిగి పోయింది… ప్రపంచం నుంచి ఆ చేతులు తనను రక్షిస్తున్న ట్టుగా ఫీల్ అవుతూ నిశ్చింతగా కళ్ళు మూసుకుంది సంజన….