కారు పోర్టికోలో ఆవీ లోవలీికి వెళ్ళింది రూవ. వోళ్లోనే ఎదురయంది
ఆదీలత్మీ. “మేటి ఆదీ, ఇంకా ఉన్నావు, ఇంటి 3 ళభృ్యకుండా?” వ్రశ్చించింది రూవ.
“వనీ కుర్రాడినీ చూడ మన్నారుగా…. మధ్యావ్నుం ఇంటి ౩ భ్భిన వ్వుడు
వాళ్ళింట్లో చెప్పాను. వాడేమో ఇందాక వీడింటికి వచ్చాడు. శీరొచ్చేనరికి
లేటవుతుందని రేవు ఉదభుంవూట రమ్మన్నాను. వాడికి వేరే వనే ఖీలేదట,
అమ్మగారొచ్చే వరకూ ఉంటానులే అక్కా అన్నాడు. నరే నాకూ పొద్దు పోబున
తరవాత ఇంటి కె ళృడాని కి తోడుగా ఉంటాడులె మ్మృని ఉండి పొమ్మన్నాను. వెనకాల
“షెడ్‌ దగ్గ రున్నాడు వీలవ మంటారా? అందీ ఆదిలక్ష్మీ.
“చాలా బడలీకగా ఉందీ ఆదీ… మందు స్నానం చెట్యూలి. అభ్యుగారు
నద్ర పోమారా?” అనడిగింది రూవ.
“‘చాబ్సెట్స్‌ ఇచ్చాను… జ్యూన్‌ తాగించాను… ఇంకా నిద్ర పోలేదు…” చె వ్చీంది
ఆదిలక్ష్మి.
తలారా స్నానం చేని వేర్‌ డ్రెటుర్‌ తో కురులు ఆరబెట్టుకుని, గులాబీ రంగు
వల్చటి నైటీ ధరించి వోళ్లోకి వచ్చింది రూ పారాణి. ఆదిలక్ష్మి వక్కన ఓ యవకుడు
నిలబడి ఉన్నాడు. పాతి కేళ్ళుంబాబు. కండలు తీరిగిన శరీరంతో, ఎర్తగళ్ళ వరు,
జీన్స్‌ పాంటు ధరించి ఉన్నాడు. మొవంలో మదురుతనం, కళినత్వం
కనీవీన్తున్నాలు లోతుగా ఉన్న కళ్ళు, దట్టమైన కనుబొమ్మలూ, బీరునుగా ఉన్ను
వెదవులూ… దవడ ఎముకలు వెకితేలీ కనేవిన్తున్నాలి. విశాల్వమెన ఛాతీ…
బల్నమెన మనిష్మి.. ఎత్తు అబుదున్నర అడుగుల వెనే…
“నూ దూరవు చుట్టాల కుర్రాడండీ… వేరు నీంగరాజు… ఇంతకు ముందు
మటన్‌ మార్కెట్‌లో వనీ చేన్తూ ఉండేవాడండి. భజుమాన్నేవె తీరగబడ్డాడనీ
ఉద్యోగంలోంచి తీనేశారు. మార్కెట్‌లో ఇంకెవరూ దగ్గరకు చేరనీవ్వులేదు. వనే
బాగా చేస్తాడు కానీ కాన్త కోవమెక్కువండి. ఖీరేవనీ చెటుమున్నా నందేపాంచే
రకం కాదండి. అమ్మా అభా లేరండి. ఖీరు ఇర్వవెనాలుగ్గంటలూ ఇక్కడే
ఉండ మన్నా ఉంటాడు. ” అంది ఆదిలక్ష్మి ఆయవకుడినే వరిచణుం చూన్తూ.
నమస్కారం అన్నట్టుగా తల ఊపాడుగానీ, చేతులెత్తి నమన్కరించలేదు.
అతగాడి వాలకం చూన్తూనే ఉలీక్కివడింది రూవ “మటన్‌ మార్కెట్‌ లో వనీ
చేనేవాడ్కా అందుకే కాబోలు మొవొంలో క్రారత్సం కొట్టొచ్చినట్టుగా కనివీన్తుంది ”
అనుకుంది. “నరే అణుతే… రేవట్ట్లుంచీ వన్లోకి రమ్మను. జీతం అదీ నువ్వు
మాట్లాడు… మన వాచ్‌ మన్‌ రూమ ఖాళీగానే ఉందిగా… అక్కడుండ మను.”
అన్నది రూవ సాలోచనగా.
బంగళాకి వెనుక భాగంలో రకరకాల వూల మొక్కలతో నీండిన తోట
ఉంది. న్నరెన తోటమాలి నంరతణ లేక మొక్కలు కాన్త అడ్డదిడ్డంగా వెరిగీ
ఉన్నాయి. కానీ వాటి మధ్య భాగంలో ఉన్ను న్వీమ్మంగ్‌ వూల్‌ మాత్రం మంచి
కండివృన్లోనే ఉంది. కారణం వారం వారం క్రమం తవ్చుకుండా శుభ్రవరిచే మనలీ
వాచ్‌ మన్‌ నరనీంవొలే.
నరనీంవులు ఇంతకు వూర్వం అదే స్వీమ్మేంగ్‌ వూల్‌కి అల్లంత దూరాన
ఉన్ను చెక్కలతో కట్టిన చిన్న ఇంట్లో భార్యతో కలిని ఉండేవాడు. ఏడాది క్రితం ఏదో
జబ్బు చేనీ భార్య పోవడంతో ఒంటరిగా ఉండలేనని టవున్లో ఉన్ను కొడు కింట్లో
ఉంటానని మొరపెట్టుకున్నాడు. వగటివూట డ్యూటీ చేస్తానని చెప్పాడుకానీ
రూ పారాణి వద్దనీ, వారానికోసారి వచ్చి న్వీష్మాంగ్‌ వూల్‌నే మ్యాత్రం మెబుంబెబున్‌
చెదుమనీ చె వ్చీంది.
వ్రన్తుతం ఆ చెక్కల ఇల్పు, నీజానికి ఓ వెద్ద గది, ఖాళీ గానే ఉంది. అందులో
ఉండ మని చెవ్చింది రూవ నింగరాజుని.
ఉదయం ఏడింటికి ఏదో గుభ్‌…గుభ్‌… మన్ను శబ్దం వన్తుంటే మెలకువ
వచ్చింది రూవకి. లేచి బెడ్‌ రూమ కిటికీ దగ్గరకి వెళ్ళింది. వెనకాల
తోటలోంచి చల్లని గాలి మొవోనీకి తగిలీ నాటీగా అనీవించింది.
ఒళ్ళువీరుచు కుంటూ కిటి కీలోంచి చూనీంది.
నీంగ రాజు ఉన్హాడ క్కడ. అతని చేతీలో వలుగు ఉంది. ఒక్కొక్క అడుగు
దూరం ఉండేలా వరునగా గోతులు తవ్వుతున్నాడు. అవ్చుటి కి నాలుగు గోతులు
తవ్వాడు. అబుదోదాన్న త నవ్వుతున్నాడు.
“గుడ్‌ మార్చింగ మ్మగారూ… కాథీ…” ఆదిలక్ష్మి వలకరింవు వినీ వెనక్కు
తిరిగింది రూవ. చేతీలో కాథీ కవ్చు ఉన్న ట్రేతో నీలబడి ఉంది ఆదిలక్ష్మీ.
“ఏ మిటాదీ…. అవ్వుడే వచ్చేశావు?” అంటూ కాథీ కవ్వునందుకుంది. “ఖీరు కాస్త
ఆలన్యంగా లేచార మ్మా… టై మ చూడండి వడున్నురయుంది…” అందీ ఆదీల క్షి.
కిటికీలోంచి దూరంగా వడుతున్ను ఎండృవెవు చూన్తూ “అవునను కుంటా…
అన్నట్లు ఆ కుర్రాడి వేరేమిటీ, సింగరాజు కదూ… వీంచేన్తున్నాడ క్కడ?”
అనడిగింది రూవ.
“మొన్న కొన్న వూల మొక్కలు కొన్ని కుండీల్లోనే ఉండి పోమాబు గోతులు
తీనీ వాటినీ పాతమనీ చెప్పాన మ్మా…” అంది ఆదిలక్ష్మీ. “గుడ్‌… గుడ్‌…” అంటూ
ఖాళీ కాథీ కవు ట్రేలో ఉంచి బాత్‌ రూ మలోకి దూరింది రూవ.
పావుగంట తర్వాత… బభుటీకి వచ్చీ ఇంటి వెనక్కి వెళ్ళింది. దూరంగా
నీలబడి నీంగరాజు వంక చూనింది. అతని ఒంటి ఖీద పాంటు మాత్రమే ఉంది.
వర్చు లేదు. అతను వలుగును బలంగా మట్టినేలలోకి దిగేన్తుంటే జబ్బల కండలు
ఉబుకుతున్నాయి ఇనవ వలకలా ఉంది ఛాతీ.
“మొరటుగా ఉన్నా వీడిలో మగతనం ఉట్రివడుతుంది ” అనుకుంది
మననులో. చిన్నుగా అడుగులు వేన్తూ అతని వెవు నడిచింది. “నీకు తోటవని
కూడా వచ్చా, నీింగరాజూ…” అంటూ వలకరించింది. మెలితిరిగిన అతనీ
కండల ఖీదే ఉంది ఆమె చూవు. తలెత్తీ ఆమెనే చూని ‘ఏ వ్వనెనా చేస్తాను
అమ్మగారూ…” అన్నాడు నీంగ రాజు.
అతను మాబభ్దాడితే గరగర మని వీనివీంచింది అతని కంథం. రూవ ఒళ్ళు
జలదరించింది ఆ కంఠధ్వని వినగానే. మారు మాభ్లాడకుండా గిరుక్కున
వెనుదిరిగి తన గదిలోకి వెళ్ళి పోటుంది వరుగులాంటి నడకతో,
బాత్‌ టబ్‌ లో వడుకుని తావీగా అరగంటనేవు స్నానంచేనీనత ర్వాత
ఖర్మీదెన చీరకట్టుతో బభుట కు వచ్చింది రూ పారాణి. మెబ్సె క్కి రాజారాం గదిలోకి
వెళ్ళింది. “ఏమండీ శ్రీవారూ… ఎలా ఉన్నారు?” అంది అతగాడి బెడ్‌ దగ్గర
నిలబడి. రాజారాం కనుగుడ్లు అటూ ఇటూ కదిలాయి.
గలగల నవ్వింది రూవ “నన్ను నమిలి మేంగేద్దామని ఉంది కదూ,
శ్రీవారూ… ఇలా బతకడం కంటే చావడం మంచిది అనుకుంటున్నారు కదూ…
కానీ నేన్ను అంత త్వరగా చావనివ్వును మె డార్లింగ్‌… నువ్వు బతకాలి… నాళ
న్వేచ్చనూ, నా విచ్చలవిడి తీరుగుళ్ళనూ, రకరకాల మొగాళ్ళనీ నా
రంకుమొగుళ్ళుగా చేనుకుని వాళ్ళతో నేను వాబుంచుకోవడాన్ని చూన్తూ
భరించలేక నువ్వు విల విల్ణాడి పోవాలి.” అంది ఒక్కొక్క వదాన్నే వత్తీ వలుకుతూ.
ఆమె మాటల్లో ధ్వనించిన కోపాన్ని, ఆమె కళ్ళు వెళ్ళగ క్కుతున్న కనినీ
చ్యూనీ కనురి వృులు వాల్చాడు రాజారాం.
“౬… అన్నట్లు చెవృడం మరిచానండీ శ్రీవారూ… ఈ గదిలోనే వడి
మగ్గి పోతున్న… తీకు కాన్త బభుటి వ్రవంచాన్న చూవీంచాలనే, ఓ మనిషినే వీర్పాటు
చేశాను… ఖీ ఆరోగ్యమా కాస్త ‘శేరు కుంటుంది. చావు కూడా అంత త్వరగా
రాదు…. మేమ్మల్నీ ఆనందింవ చేభుడమేగా నా ధర్మం…” వ్యంగ్యంగా అంటూ
మందుకి వంగి ఎండి పోటు ఉను అతని పెదవుల మీద ముద్దు పెట్టుకుంది రూవ.
తల తీవ్చుకోవాలనీ వ్రభుత్సుంచాడు రాజారాం, కొనీ సాధ్యం కాలేదు.
నీన్తేజంగా ఆమెనే చూన్తూ ఉండి పోమూడు.
“ఆదీలక్షీకి ఖీ ఒంటిని తడి బట్టతో తుడవమని చెప్పాను. తుడిచినట్టుంది,
నబ్బు వానన వేస్తోంది. ఆదిలక్ష్మి మమ్మల్నీ బాగానే చూను కుంటున్నుట్టుంది. దట్స్‌
వెరీ గుడ్‌….” అంటూ వెనక్కి తీరిగింది. గదీ గుమ్మం వరకూ వెళ్ళి వెనుతీరి గీ
“నీకు గుర్తుందా ప్రియమైన శ్రీవారూ… ఈరోజు మన వెళ్ళి రోజు. మీకో చక్కటి
బవ మతీ ఏర్పాటు చే స్తాను…” అని చెవ్చీ గదిలోంచి బయట కు వెళ్ళి పోటుంది.
అవ్వుడు బభుటకు వెళ్ళిన రూపారాణి బ్యూటీ పార్రర్‌ కు వెళ్ళి తీరిగి
బంగళాకు వచ్చేనరికి మధ్యావ్లుం ఒంటి గంటబుంది. ఆదిలక్ష్మీ కనీవించలేదు.
కిచెన్‌ లోకి వెళ్ళి భోజనం వడ్డీించుకుని తీనేనీ తన గదిలోకి వెళ్ళింది.
మన నంతా చీ కాగ్గా ఉన్నుట్టు అనీ వీంచింది. వడుకున్నా నద్ర వట్టలేదు.
లేచి మంచం వక్కనున్ను గాడ్రేజ్‌ బీరువాను తెరేచింది. అందులోని నే నే
లాకర్‌ ను తాళంతో తెరిచి లోవల ఉన్న లెదర్‌ బ్యాగ్‌ తీనింది. మనీ వర్చ్ఫులా ఉన్న
చిన్న బ్యాగ్‌ అది. జీవ్‌ ఓవెన్‌ చేనీంది. లోవల పాలీథిన్‌ వేవడ్లో కట్టిన చిన్న చిన్న
పొభ్హాలు ఉన్నాయి. ఒక పొభ్లాం తీనుకునే బ్యాగ్‌ నే మల్ళీ యధాస్థానంలో దాచింది.
బెడ్‌ వక్కనే ఉన్న టేబిల్‌ మీద ఉన్న కొవ్వొత్తీ స్టాండులోంచి ఒక కొవ్వొత్తిని తీని
వెలీగించింది. ఆ టేబిల్‌ సొరుగులోంచి ఒక చిన్ను ప్లాస్టిక్‌ బాక్స్‌ బయటకు తీనీంది.
అందులో ఒక వెండి నూన్‌, బాబుల్‌ చేనీ ఉన్ను ఇంజక్షన్‌ నీరంజి, నీల్డ్‌ కండివన్‌
లో ఉన్ను కొత్త ఇంజక్షన్‌ నీడిల్స్‌ ఉన్నాయి. నీరంజికి నూదినే బీ గీంచింది.
పాలీథీన్‌ వేవర్లోని పొట్లం నుంచి తెల్రినీ పొడిని వెండి నూన్‌ లోకి
వంచింది. న్ఫూన్‌ చివరను వేళ్ళతో వట్టుకుని అందులోని తెల్లని పొడిని
కొవ్వొత్తి మంట్నవెన వేడిచేనీంది. కణాల్లో ఆ పొడి కరిగి దవరూవం దాల్ఫీంది.
దాన్న నిరంజిలోకి ఎక్కించి బెడ్‌ మీద కూర్చుంది. వ్లీస్టీక్‌ బాక్స్‌ లో ఉన్ను
రబ్బరు తాడుని తీనీ మోచేతీ ముడత వైన జబ్బకి బీగీంచే కట్టింది. వెకుబీ కిన
నరంలోకి ఇంజక్షన్‌ నూదినే దించి అందులోని ద్రవాన్ని నెమ్మదిగా నరంలోకి
ఎక్కించింది. నీరంజినీ టేభిల్‌ వెన వడేనీ జబ్బకి కట్టుకుని కున్న రబ్బరు
తాడునే ఊడదీనీంది. రక్తంలో కలీనీన మత్తుమందు. వెంటనే వనిచెటుడం
ప్రారంభించింది.
ఆమె కళ్ళు దీపాల్లా వెలిగి పోతున్నాయి. ఒళ్ళు గాల్లో తేలి పోతున్నుంత
ఆనందం కలుగుతోంది. వగలబడి నవ్వాలనివీస్తోంది. గాల్లోకి ఎగిరి డాన్స్‌
చేభూలనివీస్తోంది. బెడ్‌ మీద వడుకుని తనలో తాను నవ్వుకుంటూ
ఆనందీంచ సాగింది. కానేవటికి శరీరం మరింత తేలీకయపోటు వేనుకునీ ఉన్ను
బట్టలే బరువుగా అని వీంచాయు.
లేచి నరనర మంటూ ఒంటినున్ను బట్టలన్నీ వీవ్చి దూరంగా వినీరేనింది.
వూర్తి నగ్నంగా ఊగుతూ, నడున్తూ మ్యూజిక్‌ నిస్టం ఆన్‌ చేసింది. ఉద్రేకాన్ని
కలిగించే నంగీతం వెద్ద శబ్దంతో గదంతా వ్వావీంచింది. ఆ మ్యూజీక్‌ కి
అనుగుణంగా కాళ్ళూ చేతులూ ఆడిన్తూ గదిలో గెంత సాగింది.
అరగంటనేవు ఒళ్ళు అలీ నీపోములా డాన్స్‌ చేసంది. ఒళ్ళంతా చె మటతో
తడినీపోటుంది. మ్యూజిక్‌ ఆభ్‌ చేనీ బెడ్‌ మీద వాలీ పోటుంది. కళ్ళు మూతలు
వడ్డాణు. గాఢ నిద్రలోకి జారు కుంది.
మెలకువ “వచ్చేనరి కి సాయంత్రం అబుదున్నురఖుంది. లేచి స్టాండు ఖీదున్నా
నైటీనే తగిలించుకుని బీరు వాలోంచై పెద్ద టవల్‌ తీనుకునీ భుజాన వేనుకునే
‘బభుటి కి వచ్చింది. కిచెన్‌ లోంచి ఆదిలక్ష్మి బభుటి కి వచ్చి) “అమ్మగారూ టీ ఇవ్వనా…
బాగా నద్ర వట్టిందను కుంటా… “అంటూ వలకరించింది.
వద్దు ఆదీ… తల కాస్త నెవ్చీగ ఉంది. ఒక లార్డ్‌ వెగ్‌ పోనివ్వు. వీజీ
కఠవకు, “రాగా ఇవ్వు…” అంటూ వోళ్లోని సోఫాలో కూర్చుంది. అవ్వుడే
బభుటినుంచి చేతీనేండా బర్చువెన నంచులతో లోవలీ కడుగు వెట్దాడు నీంగ రాజు.
“ఏమిటి నింగరాజూ… ఎక్కడికి వెళ్ళాన్తున్నావు?” అంది రూవ.
“వార్కెట్‌ కి వంవించాను అమ్మగారూ… నరుకులూ అవీ తీనుకు
రమ్మనే….” అంది ఆదిలక్ష్మి రూవ చేతీకి డ్రింక్‌ ఉన్న గ్లానుని అందిన్తూ.
“అవన్నీ కిచెన్‌ లో వెట్టి రా.. . శీతో వనుంది…” అంది రూవ. శ్లానులోని
స్కాచ్‌ నీ ఒక్క గుక్కలో త్రాగేని నునే టీ పామ్‌ ఖీద పెడుతుండగా నీంగ రాజు
కిచెన్‌ లోంచి బయటకు వచ్చాడు.
“నాతో రా…” అంటూ మెబ్సె క్కి భర్త రాజారాం గదీలోకి నడిచింది రూవ.
“ఈయనే అభ్యుగారు…” అంది మంచం శీదున్న రాజారాం నే చూవించి.
“ఆదీల కక్క చె వ్చింది… ” అన్నాడు నింగరాజు ముక్తనరి గా.
“అబుతే ఆయన వరిన్ధీతే మీటో అర్హ మమే ఉంటుంది నీకు… అలాగే కిందికి
మోనుకెళ్ళి న్చీమ్మీంగ్‌ వూల్‌ దగ్గరున్న చెబుర్లో కూర్చోబెట్టు…” ఆడ్డావీంచీంది
రూవ.
చీన్ను వీల్గాడినీ ఎత్తుకున్నుంత చులాగ్గా రాజారాం నీ రెండు చేతుల మీద
ఎత్తీవట్టు కుని కిందకి తీనుకు వచ్చాడు నీంగరాజు. న్వీమ్మాంగ్‌ వూల్‌ దగ్గరున్న
వెదురు కుర్చీల్లో ఒకదాంట్లో జ్యాగ్తత్త గా కూర్చోబెట్టాడు. వెనకాలే వచ్చిన ఆదిలక్ష్మి
మెత్తటి దీండొకటి రాజారాం తల కిందుగా అమర్శింది.
రాజారాం కళ్ళకు సాథుంకాలవు నీరెండలో తళతళ మెరున్తున్న నీళ్ళు
కనీవీన్తున్నాయి. చాలాకాలం తర్వాత గదిలోంచి బయటకు రావడం అదే
మొదటి సారి. చల్రనీగాలి శరీరానికి తగిలేనరికి ప్రాణం వాముగా ఉన్నట్టు
వీలథ్యూడు.
మరో వదిన మేషాల తర్వాత వచ్చింది రూవ. ఆదిలక్షినీ, నింగరాజునీ
ఇంక లోవలకు వెళ్ళ మన్నట్టు తలూవీంది. మారు మాట్లాడ కుండా ఇద్దరూ
బంగాళాలోకి వెళ్ళిపోయారు.
ఇంకా ఉంది….