“అవునా…!” అంటూ నోరెళ్ళబెట్టింది సరిత.
“ఆ… అన్నట్టు ఈరాత్రికి నీకోసం ఓ ఫ్రీ షో వేస్తున్నా…?”
“నాకోసం ఫ్రీ షోనా… ఏంటదీ..?”
“నీ ముందే నీ అమ్మని దెంగుతానే… నువ్వు సైలెంటుగా మా వెనకే ఫాలో అయిపో… అంతే!” అంటూ కన్ను కొట్టాడు.
సరితకి కూడా ఈ ఆలోచన బాగుందనిపించి దానికి ‘సరే‘ చెప్పడంతో అజయ్ బస్సు దిగి మీనాక్షి తన కోసం ఎదురుచూస్తున్న ప్లేస్ కి వెళ్ళిపోయాడు. అతని వెనకే సరిత కూడా వెళ్ళిందనుకోండి!
అజయ్ ఆ చీకట్లో కొంచెం దూరం వెళ్ళగానే మీనాక్షి టఫ్ చెయ్యి పట్టుకొని, “ఏంటి… ఇంత జాగయిందేఁ…?” అంటూ అతన్ని కౌగిలించుకొంది. ఆమె బిగుతైన పాలిండ్లు అతని దృఢమైన ఛాతీని రబ్బరు బంతుల్లా తాకాయి. ఆమెలో కోరిక పడగవిప్పి బుసకొట్టింది… అజయ్ ఆమె వెనక ఎత్తులను గట్టిగా పిసుకుతూ ఆమెను అలానే అడవిలోనికి తీసుకుపోయాడు. వారి యెనకెనకే మన సరిత కూడా అలా దాక్కొని వెళ్ళసాగింది.
ఆ… అన్నట్టు చెప్పడం మరిచితిని…. వాళ్ళిప్పుడు వెళ్తున్న దారిలోనే ఇంతకుముందు మన సుజాత కూడా పోయింది!!
★★★
ఇక శంకర్ దగ్గర—
సరిగ్గా ఓ పది నిముషాలు అలాగే నడిచాక నీటి ప్రవాహం తాలూకు శబ్దం శంకర్ చెవిన పడింది.
“ఇక్కడేదో వాగున్నట్టుంది…” అంటూ కాస్త ముందుకి నడిచాడు. లావణ్య శంకర్ ఛాతీకి ఆనుకుని అతనితో పాటు నడవసాగింది. కొంచెం దూరం పోగానే వారికి నిజంగానే వెన్నెల వెలుగులో పరవళ్ళు తొక్కుతున్న ఒక వాగు కనిపించింది. పెన్నా నదికి సంబంధించిన ఒక పాయ అది. దాని ఒడ్డు దగ్గర సన్నని పొడవాటి చెట్లు వుండి నేలంతా గడ్డితో, రాలిపోయిన ఆకులతో నిండిపోయి మెత్తని తివాచీ పరిచినట్టుగా అనిపించింది వాళ్ళకి.
శంకర్ లావణ్య ఆ నది ఒడ్డుని చేరుతుండగా వాళ్ళకి ‘అమ్మా…‘ అని చిన్న అరుపు వినపడింది. వెంటనేఇద్దరూ వెనక్కి తిరిగి చూసారు. అక్కడ కమల కాళ్ళోకి ఒక అడవి ముళ్ళు గుచ్చుకోడంతో తను బాధతో చిన్నగా అరిచింది. శంకర్ లావణ్యని వదిలిపెట్టి వెనక్కి పరిగెత్తుకు వచ్చి, “కమలా… నీల…వేణీ… దీప్తీ… మీరంతా ఇక్కడేం చేస్తున్నారు???”
ఆ ముగ్గురూ ఇబ్బందిగా ఒకరి మొహాలు ఒకరు చూస్కున్నారు… కమల నెమ్మదిగా, “అదీ… చూద్దామనీ…” అంటూ నసిగింది. మీకు గుర్తుందో లేదో… ఆనాడు థీయరీ క్లాస్ లో ఓ భారీ చన్నులున్న అమ్మాయిని లేపి ‘నీకెవరు ఇష్టం?’ అని శంకర్ అడిగాడేఁ… అది మరెవర్నో కాదు…. ఈ కమలనే…! బ్రా వేసుకునే అలవాటు లేకపోవడంతో ఆమె స్తనాలు బాగా పొంగి నిటారుగా నిలబడి వున్నాయి.
శంకర్ తనని ‘ఏం చూద్దామని వచ్చారూ..?’ అని అడగలేదు. వాళ్ళేం చూడ్డానికి వచ్చారో తనకు బాగా తెలుసు. అందుకే—
“హ్మ్… చూద్దామని వచ్చారా… లేక, ఏమయినా చేద్దామని వచ్చారా…?” అని అడిగాడు.
కమల ముఖంలో చిన్నగా మెరుపు అతనికి కనపడింది. నీలవేణి కూడా దించిన తన తలని ఎత్తి శంకర్ తడబడుతూ, “స్…సార్…!” అంది. శంకర్ కి వాళ్ళిద్దరి ముఖాల్లో తనక్కావలసిన సమాధానం దొరికింది. చిన్నగా నవ్వి కమల, నీలవేణి భుజాలని పట్టుకుని నొక్కాడు. వాళ్ళేం విడిపించుకోడానికి ప్రయత్నించలేదు. ఎందుకు విడిపించుకుంటారూ….? ఆ ప్రాక్టికల్ ని కనులారా వీక్షిద్దాం అనుకున్న వాళ్ళకి తాము కూడా అందులో పాల్గొనే భాగ్యం కలిగిందాయె…! అప్పుడే శంకర్ దీప్తిని వైపు చూసి, “మరి ఈ పిల్ల…?” అన్నాడు.
శంకర్ కేం తెలుసు…? ఆ పిల్లకున్నంత అనుభవం అక్కడున్న మిగతా ముగ్గురికీ పిసరంత కూడా లేదనీ…!
“నేను కూడా ఆడతాను సార్…!” అంది దీప్తి ఉత్సాహంగా. తనకసలే పోటుపడి చాలాకాలం అయ్యింది. సుజాత ఈ వూర్లోకి వచ్చాక రాజేష్ తన వెంటపడటంలో మునిగిపోయి దీప్తి దగ్గరికి వెళ్ళడమే మానేసాడు.
శంకర్ దీప్తితో, “ఇదేమీ చిన్న పిల్లల ఆట కాదు, వెళ్ళు… పో…” అన్నాడు. దీప్తి ముఖం చిన్నదయిపోయింది. తను నిరాశగా వెనుదిరగబోయింది. అయితే, శంకర్ వెళ్ళమని అనడమైతే అనేసాడుగానీ అతని మనసులో ఒక చిన్న గుబులు మొదలయింది. ‘ఒకవేళ దీప్తి పోయి అక్కడున్న వాళ్ళకి ఇక్కడి సంగతి చెప్పేస్తే…!‘ అలా అతనికి అనిపించగానే వెంటనే దీప్తి చేతిని పట్టుకుని ఆపాడు. “సరే… ఇక్కడే ఉండులేఁ…!” అన్నాడు మళ్ళా. దీప్తీ సంతోషంగా తలూపింది. అప్పటికే లావణ్య కూడ వాళ్ళ దగ్గరికి వచ్చింది. మిగతా ముగ్గురినీ అక్కడ చూసి తను కొంచెం కంగారు పడింది.
“స్…సార్….—” అని తను శంకర్ ని ‘ఏం చేద్దామని‘ అడిగేలోపల అతను ఇలా అన్నాడు.
“హ్మ్… ఒక పని చేద్దాం… ముందు అలా వాగు దగ్గరకు పదండి… ఈ రోజు మీ అందరితో ఒక కొత్త ప్రాక్టికల్ చేస్తాను… నేను కూడా ఇలాంటి ప్రాక్టికల్ ని ఇంతకు ముందెప్పుడూ ట్రై చెయ్యలేదు…!”
అలా ఆ నలుగురితో పాటు శంకర్ మళ్ళీ ఆ వాగు దగ్గరకి బయలుదేరాడు.
“ఆ… కమలా… అడగడం మర్చిపోయాను… ఇందాక ఏమైందీ…? అలా అరిచావ్!”
“ఏఁ… కాలేద్సార్… ఏదో ముల్లు గుచ్చుకుంది.. అంతే! ఇప్పుడు ఏం పర్లేదు…!”
“ఏదీ చూడనీ—!” అంటూ ముందుకొచ్చి ఆమె కాలి దగ్గరకొచ్చి చూశాడు. చిన్నగా ముల్లు గుచ్చుకొన్న దగ్గర రక్తం మరక కన్పించింది. మోకాళ్ళ మీద కూర్చొని ఆమె కాలుని తన చేతుల్లోకి తీసుకొని పరీక్షగా చూసి చటుక్కున అక్కడ తన పెదాలను ఆన్చి నాలికతో రాసాడు. ‘స్..‘ కమల సన్నగా వణికింది.
అక్కడి రక్తాన్నంతా నాకుతూ శుభ్రం చేసి ఆమె కాలుని వదిలి లేచాడు.
కమల శంకర్ కి థాంక్స్ చెప్పింది.
శంకర్ నవ్వుతూ— “మరికాసేపట్లో మరో ముల్లు గుచ్చుకుంటుంది. దానికి సిద్దంగా వుండు!” అన్నాడు.
కమల అతన్ని ప్రశ్నార్థకంగా చూసింది.
శంకర్ బదులివ్వకుండా వాగు దగ్గరకి నడిచాడు. వెనకే వారు కూడా…
ఆ వాగు దగ్గరకి చేరగానే చెట్ల నుంచి వీస్తున్న చల్లగాలి వారందరినీ చుట్టేసింది. అప్పుడే శంకర్ తను కప్పుకున్న బ్లాంకెట్ ని తీసి దాన్ని నేలమీద పరిచి అది ఎగిరిపోకుండా రాళ్ళను తీసి పెడుతూ, “ఏదీ… మీ దుప్పట్లు కూడా నేల మీద ఇలాగే పరిచేయండి…!” అన్నాడు. కమల, నీలవేణి ఇంకా దీప్తి ఒకమారు ఒకరి ముఖాలను ఒకరు చూసుకొని మెల్లగా తమతమ దుప్పట్లను తీసి కింద పరిచారు. ఆ శీతల పవనాలకు వారి నాజూకు దేహాలు సన్నగా కంపించసాగాయి. తమ చేతులతో తమ యదలను గట్టిగా చుట్టుకొని అలా వణుకుతూ నిల్చున్నారు.
శంకర్ వారిని చూసి నవ్వుతూ, “హ్మ్… ఇప్పుడు మీ దుస్తులను కూడా విప్పేయండి,” అన్నాడు. అప్పటివరకూ చలికి వణికిన వారి మేను శంకర్ అన్న ఆ ఒక్కమాటకి వారి నరాల్లో వెచ్చని ద్రవమేదో పరుగిడినట్టుగా మెల్లగా వొళ్ళంతా వేడెక్కటం మొదలెట్టింది. తాము చేయబోయే ప్రాక్టికల్ ఏంటో గుర్తొచ్చి వాళ్ళలో ఉద్రేకం ఉప్పొంగింది. దీప్తి కూడా ఆటాడటానికి సిద్దమయింది.