ఒక్కసారిగా భూగోళం బద్దలైనట్టుగా అనిపించింది లతకి… వాణీ తన ఏడుపు ఆపి లతని వింతగా చూస్తోంది. “ఏమైందక్కా… సార్ ని నువ్వేమైనా అన్నావా?”
లతకి వాణీతో చెప్పడానికి మాటలేం దొరకలేదు. తలపట్టుకు కూర్చుంది.
‘ఏం చేసింది తను!’
ఎవర్నయితే ఇంతకాలం తన మనస్సులో నిక్షిప్తం చేసుకుందో… అతని మీద విచక్షణారహితంగా విరుచుకుపడింది.
అప్పటిదాకా కోపంతో రగిలిపోయిన లత నయనాలు ఇప్పుడు పశ్చాత్తాప భారంతో ఎర్రబడ్డాయి! తన కన్నీళ్ళతో అతని కాళ్ళని కడగాలనిపిస్తోందామెకు…
ఏమీ తెలుసుకోకుండా నోటికొచ్చినట్టు వాగేసింది… అయినా, దీనికంతటికి ఈ కోతి కారణం! ఏం జరిగిందో సరిగ్గా చెప్పకుండా తనని ఈ ఇరకాటంలో తోసేసింది…
వెంటనే వాణీ చేయిపట్టుకొని మేడెక్కింది. తలుపు తెరవడానికి ధైర్యం చాలక కిటికీ దగ్గరికి వెళ్ళి నిలబడింది.
శిరీష్ మంచం మీద కళ్ళు మూసుకొని వున్నాడు. అతని ముఖం చాలా ప్రశాంతంగా వుంది. తనిందాక అతన్ని అన్ని మాటలన్నా అతను నిశ్చలంగా వుండటం లతని ఆశ్చర్యానికి గురిచేసింది… అతని ముందుకెళ్ళడానికి ఇద్దరికీ ముఖం చెల్లక వెనుదిరిగారు…
ఒక్కక్క మెట్టూ దిగుతుంటే ఇద్దరి హృదయాలూ బరువెక్కుతున్నాయి. కిందకెళ్ళాక వాణీ, “అక్కా… మనమింక సార్ తో ముందులా ఉండలేమా?” అనడిగింది. లత తన చెల్లి తలనిమిరి, “అసల్-… అఁ..పడుకో” అని తన వొళ్లో పడుకోబెట్టుకుంది.
వాణీ పడుకుంది. అసలేం జరిగిందో అడుగుదామనుకొని వాణీ వాలకం చూసి ఆ ప్రశ్నని మర్నాటికి వాయిదా వేసింది.
కాసేపటికి తన పిన్నీ బాబాయిలు ఇల్లు చేరారు.
లత తన కళ్ళు తుడుచుకొని వాణీకి అక్కడే వుండమని చెప్పి తను బయటకు వచ్చింది.
ధర్మారావు: అమ్మా… లతా… ఈ రోజు కాస్త ఎక్కువ పని చేయడం వల్లో ఏమో గానీ వొళ్ళంతా ఒకటే సలుపులు… తొందరగా నడుం వాలిస్తే గానీ ఈ నొప్పులు తగ్గేలా లేవు… భోజనం పెట్టమ్మా…
అంటూ తన కాళ్ళూ చేతులు కడుక్కుంటూ చెప్పాడు.
నిర్మల: వాణీ యేది! పైనుందా?
లత: లేదు పిన్నీ… లోపల పడుకుంది.
ధర్మారావు: మొత్తానికి తనకు ఏసీ మోజు తీరిపోయినట్టుంది…
లత: కాదు బాబాయ్! వాణీకి… జ్వరం వచ్చింది. ఏసీలో ఉండటం మంచిది కాదనీ స్సార్… చెప్పారు. అందుకే-
ధర్మారావు: తను భోంచేసిందా?
లత: ఆ… నేను తనకి భోజనం పెట్టి మాత్రలిచ్చి పడుకోబెట్టాను… నేనూ భోంచేస్సాను.
లత అబద్దం చెప్పింది… ఇద్దరూ ఏం తినలేదు అసలు..!
ధర్మారావు: నువ్వెక్కడ పడుకుంటావు లత?
లత: న్…నేను కూడా కిందే పడుకుంటాను. వాణీ లేకుండా ఒంటరిగా పైనెలా పడుకుంటాను.
ధర్మారావు: hmmm… మంచిది. అన్నం పెట్టమ్మా!
అంటూ తన కూతురి మంచి నడవడికకి మురిసిపోతూ తన మీసాల్ని దువ్వుకున్నాడు.
భోజనం ముగిసాక నిర్మల, “ఎనిమిది కావొస్తుంది. మాస్టారుగారికి నువ్వే భోజనం తీసుకెళ్ళమ్మా… మేమిక వెళ్ళి పడుకుంటాం.”
“అలాగే… పిన్ని!” అంటూ ‘ఎలా సార్ ముందుకెళ్ళడం?’ అని మధనపడసాగింది.
★★★
ఎనిమిదైంది… ఇక తప్పదు, వెళ్ళాలి..!
భోజనమంతా సర్ది తీసుకెళ్ళడానికి సిద్ధమైంది… ఆమెకి అడుగులు తడబడేలావున్నాయి… శిరీష్ కిటికీలోంచి లత భోజనం తీసుకురావడం చూసినట్టున్నాడు… అందుకే, లత తలుపు దగ్గరకి వచ్చి నిలబడగానే, “లోపలికి రా!” అని అన్నాడు.
లత ఓ క్షణం అలాగే నిలబడి తర్వాత తలుపు తీసుకుని లోపలికి వెళ్ళింది…. తల దించుకుని!
టేబుల్ మీద భోజనాన్ని ఉంచి వెనుదిరగబోతుండగా “ఆశాలతా!” అని శిరీష్ పిలిచాడు. ఏదో కీ ఇచ్చిన బొమ్మలా గిర్రున అతనివైపుకు తిరిగింది… కానీ అతని ముందు నిలువలేక సిగ్గుతో చచ్చిపోతోంది.
“నన్ను చూడు!”
తలెత్తి అతన్ని చూసింది… ఆమె కళ్ళలో మళ్ళీ ప్రవాహం మొదలైంది… మెల్లగా ఆమె చెంపలకి ఆ చెమ్మ చేరింది.
ఆమె కళ్ళనుండి కారే ప్రతీ చుక్కా అతన్ని క్షమాపణ కోరుతూవుంది… శిరీష్ పెదాలమీద అతని ట్రేడ్ మార్క్ స్మైల్ విరిసింది.
“ఇక్కడికి రా… నాదగ్గరికి!”
లత అతని దగ్గరికి వెళ్తూ తడబడి తూలబోతుండగా శిరీష్ ఆమెను పట్టుకున్నాడు… అంతే, ఇక ఆమె సత్తువలేనట్టుగా అతని ఛాతీమీద ఒరిగిపోయింది!
ఆమె యద అతనికి మెత్తగా తాకింది… శిరీష్ ఆమె భుజాన్ని పట్టుకొని తన మీదనించి లేపి నుంచోబెట్టాడు…
ఆ క్షణం లత అతనేం అడిగినా… ఏం చేయమన్నా చేయడానికి సిద్ధపడింది.
శిరీష్ ఆమె కళ్ళలోకి తొంగిచూస్తున్నాడు… ఆమె మెల్లగా అతని కళ్ళలోకి చూస్తూ, “sss-sorry!” అంది… మళ్ళీ ‘సార్’ అనలేదు తను.
ఇప్పుడు తను ఇక శిరీష్ తో దోబూచులాడాలని అనుకోవడం లేదు… తన మనసులోని భావాలని అతనిముందు వ్యక్తపరచాలనుకుంటోంది…
“SORRY!” అని మళ్ళీ అంది.
శిరీష్ కి ఆమె కళ్ళలో తన మీదున్న ప్రేమ కనబడింది… ‘ఛ… ప్రేమ గీమా లేవు… ఇది కేవలం లస్ట్… కామం, అంతే!’ జస్ట్ ఇన్ఫాట్యువేషన్!!! పాపం… ఈ పిచ్చిదానికి ప్రేమ అనేది ట్రాష్ అని తెలీదు. ఓకే…లెట్స్ ప్లే ది ఓల్డ్ ట్రిక్!!! యస్…!’ అని అనుకుంటూ లతతో, “చూడబోతే నీకు నా మీద ప్రేమ మొదలైనట్టుందే!” అని అన్నాడు.
“మ్మ్… హా…—” అని తలాడిస్తూ మెల్లగా, “ఐ లవ్ యూ…!” అంది వణుకుతున్న పెదాలతో… ఒక కన్నీటి బిందువు ఆమె నయనాల నుంచి జారి ఆమె చెంపను దాటి పెదాలను చేరింది. శిరీష్ దాన్ని రుచి చూద్దామని ముందుకి వంగి ఆమె పెదాలని అందుకున్నాడు… ‘ఆహాఁ… ఉప్పగా… తియ్యగా… ఎంత రుచిగా వుంది!’
లత తనని తాను అప్పుడే… అక్కడే… అతనికి అర్పించడానికి సిద్ధమైంది… తనకిప్పుడు యే భయమూ లేదు!!!
శిరీష్ ఆమె అధరాలని చిన్నగా కొరుకుతూ వాటి మధువుని జుర్రుకుంటున్నాడు…
కాసేపయ్యాక ఆమెనుండి వేరయ్యి, “రేపు… నువ్వు పైనే పడుకో… కానీ నాతో…!” అన్నాడు.
ఒక రోజు ఆగడమంటే వందేళ్ళ విరహంలా కష్టంగా అనిపించింది లతకి… ‘ఇప్పుడెందుకు కాదు???’
కానీ, చివరికి ఆమె అతని మాటని మన్నించి కిందకి వెళిపోయింది.
మర్నాడు వాణీకి నిజంగానే జ్వరం రావడంతో స్కూలుకు వెళ్ళలేకపోయింది.
అరోజు శిరీష్ లేబ్లో కూర్చునివున్నాడు. సాధారణంగా సోమవారాలు రీసెస్ ముందు తనకు two hours ‘ప్రాక్టికల్’ సెషన్ ఉంటుంది. కానీ ఆ క్లాస్ వాళ్ళకి వేరే వర్క్ ఇచ్చి దీప్తిని తన దగ్గరకు రమ్మన్నాడు… లేబ్లోకి!
ఎప్పట్లాగే అతను ఆ అల్మరాల వెనకున్న కుర్చీలో కూర్చొనివున్నాడు.
దీప్తి: స్..స్సార్… పిలిచారట!
దీప్తీకి భయంతో గొంతంతా పిడచగట్టుకుపోతోంది.
శిరీష్ సీరియస్*గా వున్నట్టుగా యాక్ట్ చేస్తూ, “హా… ఔను!” అన్నాడు.
“ఎఁ…ఎందుకు స్సార్!”
“నీకు తెలీదా…?”
దీప్తి సన్నగా వణుకుతూ నేల చూపులు చూస్తోంది.
శిరీష్ ఆమెను చూసి ఓసారి నవ్వి —
” ఆ… నిన్న నా రూమ్*లో మీరేం చేస్తున్నారు?” అన్నాడు సీరియస్ టోన్ లో.
“అదీ… స్..స్సార్-”
“అదే… ఏఁ చేస్తున్నావు నువ్వు… వాణీతో!”
“స్సారీ సార్… ఇకముందు ఎప్పుడూ అలా చెయ్యను.”
“ఎందుకు చెయ్యవ్…?”
దీప్తీ ఏం మాట్లాడలేదు. తన కనుబొమ్మలు ముడిపడ్డాయి.
“ఏఁ… వినబడ్డం లేదా!”
“ఆఁ… ఎందుకంటే… ఎందుకంటే…అది చాలా తప్పు… ఆఁ… అలా చేయడం-”
“ఎలా చేయడం?”
దీప్తీ మళ్ళీ మౌనంగా ఉండిపోయింది.
“చూడూ… నువ్విలా సమాధానం చెప్పకుండా ఉన్నావంటే మాత్రం మీ అమ్మానాన్నల్ని పిలిపించాల్సివుంటుంది… ఆ తర్వాత వాళ్ళే తేలుస్తారు, నువ్వీ స్కూల్లో ఉండాలో, వద్దో… ఏమంటావ్!”
“స్సార్!” అంది దీప్తీ కంపిస్తూ…
“ఏంటి ‘స్సార్’?”