ముందు మాట: కొద్ది రోజుల క్రితం నాకు వచ్చిన idea తో ఈ సీరియల్ ను రాస్తున్నాను. ఇందులోని పాత్రలు, ఘటనలు అన్నీ కల్పితాలు. ఎవరినీ ఉద్దేశించినవి కావు. ఈ కథ మొత్తం కుమార్ అనే పాత్ర చేత తన స్వగతంగా చెప్పిద్దామని అని పించింది.
ఇక కథలోకి వెళదామా మరి..
ప్రారంభం: హాయ్, నా పేరు కుమార్. నేను ముంబాయిలో ఒక సాఫ్ట్ వేర్ కంపెనీలో పని చేస్తున్నాను. ముంబాయి వచ్చిన కొత్తలో ఈ నగరపు ఫాస్ట్ కల్చర్ కు అలవాటు పడటం కష్టమైంది. ఇక్కడ శీలం అనే మాటకు అర్థం లేదు. అమ్మాయిలు చాలా ముదురు. దానికి తగ్గట్టే అందగత్తెలు కూడాను. week end లో బయటకు వెళితే కళ్ళకు పండగే పండగ. టైట్ టీ షర్టులలోంచి తన్నుకు వచ్చి నిటారుగా నిలబడే వక్ష
సంపదా, జీన్ స్ పాంటులోంచి ఎత్తుగా గుండ్రంగా కవ్వించే పిరుదులు ఇక్కడి అమ్మాయిల సొంతం. నాకు ఆ అనుభవమైతే దొరకలేదు కాని రోజూ కొత్త కొత్త అందాలను చూసే భాగ్యం మాత్రం కలిగింది.
మా ఆఫీసులో కొంత మంది అమ్మాయిలు మాత్రం కత్తుల్లా ఉంటారు. వాళ్ళలో ముఖ్యంగా నతాషా అనే అమ్మాయిని గురించి ప్రత్యేకంగా చెప్పుకోవాలి. తను కాశ్మీర్ అమ్మాయి. ఊరుకు తగ్గట్టే, కాశ్మీర్ ఆపిల్ లా ఉంటుంది పిల్ల. హిమాలయాల మంచుకు ప్రతిరూపమా అన్నట్లు తెల్లగా ఉంటుంది తను. కాస్త కోళ మొహం, కొనదేరిన ముక్కు, ” రాత్రి కి రాకూడదూ” అని ఆహ్వానిస్తున్నట్లున్న కళ్ళు తన సొంతం. ఇక లేత ఎరుపు రంగు లిప్ స్టిక్ అద్దుకున్న తన పెదవులను చూస్తే కసుక్కున కొరకాలనిపిస్తుంది. ఇంకాస్త కిందికి దిగితే మేలి రకం కాశ్మీర్ ఆపిల్ పళ్ళలా గుండ్రంగా నిల్చుని ఉంటాయి తన స్తనాలు. తన పిరుదులు మరీ అంత లావు కాకపోయినా, బాగానే ఉంటాయి. ఎప్పుడూ jim లో excercise చేస్తుందేమో చక్కటి పర్సనాలిటీ తో చూసేవాళ్ళ గుడారాలు లేపేలా ఉంటుంది.
మా ఆఫీసులో చాలా మంది కుర్రాళ్ళు ఎప్పుడూ తనగురించే మాట్లాడు కుంటారు. “మరీ అంత తెలుపా” అంటారు కొంత మంది.
“దానమ్మ, దాని చల్లు చూస్తే చేతుల్లోకి తీసుకుని పిసకాలని పిస్తుంది రా” అంటారు మరికొంత మంది.
నేను కూడా తన అందాలను కళ్ళతోనే తనివి తీరా జుర్రేసేవాడిని. అయితే వాళ్ళది బాగా బలిసిన కుటుంబం. వాళ్ళ నాన్న ఒక మినిస్టర్ కు సమీప సలహాదారు. ఎన్నో అతని సొంతం. తను కాలేజీ రోజుళ్ళో ఒకరిద్దరి బోయ్ ఫ్రెండ్స్ తో కుమ్మించుకుందని చరిత్ర తెలి సిన వారంటారు. నిజమో కాదో తెలీదు. ఏమయితేనేం, నతాషా ను ఎంతో మంది కలల్లో అనుభ వించే వారు.
ఒకరోజు ఆఫీసుకు వెళ్ళిన నేను బైక్ పార్క్ చేసి వస్తున్నాను. ఇంతలో తన కారు వచ్చి నాకు కాస్త దూరంలో ఆగింది. అందులోంచి నతాషా దిగింది. ఆ రోజు తను తెల్లని స్లీవ్ లెస్ టీ షర్టు వేసుకుని దానిపై తెల్లని కోటు లాంటిది వేసుకుంది. తను కొద్దిగా వంగి కారు దిగింది. తన రెండు స్తనాలూ కాస్త ఉబికి ఒక్క క్షణం పాటు మెరిసాయి. ఆ క్షణంలో అక్కడ ఉన్నందుకు నా అదృష్టానికి మురిసిపోయాను. ఆ రోజు నుంచీ ఖాళీ దొరికితే తన అందాలే కనిపించేవి. ఎలా అయినా తనను అనుభ వించాలని నాలో కసి . కాకపోతే తను ఉన్న వాళ్ళ పిల్ల. అంత తేలిగ్గా లొంగదు. చేత గడిపేవాడిని. తన అందాలను చూస్తూనే కాలం
ఒకరోజు మా తాతగారు చనిపోయారని టెలిగ్రాం వస్తే, ఆఫీస్ కు సెలవు పెట్టి బయలుదేరాను. మా తాతగారిది పల్లెటూరు. చిన్నప్పటినుంచీ మా తాతయ్యతో నాకున్న అనుబంధాన్ని, గుర్తులను తలుచుకుని కంట నీరు పెట్టాను. శవ దహన కార్యక్రమం పూర్తయిన మరునాడు, బాబాయి మిగతా పనుల గురించి చర్చించుకుంటున్నారు. నేను మా పిన్ని దగ్గరకు వెళ్ళి, తాతయ్య గుర్తుగా తన వస్తువులేవైనా కావాలని అడిగాను. అయితే తాతయ్య వాడిన బంగారు, వెండి వస్తువులను ఆడపిల్లలకి ఇమ్మన్నాడని చెప్పింది. ఇక మిగిలింది తన పాత కాలపు పెట్టె. అయితే ఆ పెట్టె కావాలని మా తమ్ముడు అడుగుతున్నాడు.
అందుచేత పెట్టె తనది, అందులో ఉన్న వస్తువులు నావి అనీ ఇద్దరం రాజీ పడ్డాం. తన పెట్టె తెరచి చూస్తే, ఎక్కువగా పుస్తకాలు, మా తాతయ్య గీసిన చిత్రాలు ఉన్నాయి. నేను అవి తీసుకుని పెట్టె తమ్ముడికి ఇచ్చేసాను. అవన్నీ మా ఇంటికి తీసుకు వెళ్ళి నా షెల్ఫ్ లో సర్దటం మొదలుపెట్టాను. అలా సర్దుతుండగా ఒక పుస్తకం నా చేయి జారి కింద పడింది. అది పాతకాలపు పంచాంగం లా ఉంది. అది తీసుకుని మంచం పైకి చేరాను. కొన్ని పేజీలు చదివిన తరువాత, అందులో కొన్ని మంత్రాలు దొరి కాయి.
కోడలిని బాధపెట్టే అత్తమామలను మారేలా చేయడానికి, జీవిత భాగ స్వామిని ఆకట్టుకునేందుకు, సంతానం కలగడానికి, ఇలా అందులో చాలా మంత్రాలు ఉన్నాయి. అలా చూస్తుండగా ఒక చోట వశీకరణ మంత్రం అని రాసి ఉంది. ఆ మంత్రం వివరాలు చదివాను. ఆ మంత్రాన్ని ముందు సిద్ధి చేసుకోడానికి పౌర్ణమి రోజు 21000 సార్లు జపించాలి. ఆ తరువాత మంత్రాన్ని వాడుకోవచ్చు. ఆ మంత్రాన్ని ఉపయోగించి స్త్రీని పురుషులు పురుషులను స్త్రీ గాని వశపరచుకోవచ్చు.అయినా
గాని వశపరచుకోవచ్చు.
అయితే “స్వఛ్ఛమైన కన్యలను, రోజూ తన భర్త పాదాలకు నమస్కరించే స్త్రీలను, రోజూ తన తల్లిదండ్రుల పాదాలకు మొక్కే పురుషులను వశపరచుకోడానికి ఈ మంత్రం పని చేయదు” అని రాసి ఉంది. నాకు మంత్రాలపై పెద్దగా పట్టింపు లేదు. అందుకే దాన్ని పట్టించు కోకుండా తిరిగి ముంబాయి చేరుకున్నాను.
(ఇంకా ఉంది)