తలుపు కొట్టిన చప్పుడు కు వంట చేస్తున్న సుభద్ర, గ రిట పక్కన పెట్టి గబ గబ నడిచి వెళ్ళి తలుపు తీసింది. ఎదురుగా సుభద్ర అక్క కొడుకు 20 ఏళ్ళ మోహన్ వున్నాడు.
“ఏరా నాన్నా బాగున్నావా” అంటూ మోహన్ చేతిలోని బ్యాగు అందు కొని లోనికి నడిచింది.
“బాగున్నా పిన్నీ నువ్వెలా వున్నావు” అన్నాడు మోహన్.
బ్యాగ్ పక్కన పెట్టి “కూర్చోరా మజ్జి గ తీసుకొస్తాను” అంటూ సుభద్ర వంట గదిలోకి వెళ్ళింది.
మోహన్ అక్కడ వున్న నులక మంచం పైన కూర్చుని ఇల్లు చూడసాగాడు. రెండేళ్ళ క్రితం వేసవి శెలవుల కు వచ్చాడు ఆ పల్లెటూరి కి , మళ్ళీ ఇదే రావడం.
సుభద్ర పెద్ద తాగు” అంది.
గ్లాసు నిండా మజ్జిగ తీసుకొచ్చి “ఇది గో
ఎండలో కాస్త దూరం నడిచి రావడం వల్ల బాగా దాహంతో వుండడం వల్ల గట గటా తాగే సాడు. సుభద్ర కన్నార్పకుండా చూస్తూ చీర చెంగుతో మోహన్ మూతి తుడిచి పక్కన కూర్చొని
“ఏరా నాన్నా ఇన్నాళ్ళకు గుర్తొచ్చామా మేము” అంది.
మోహన్ “సారీ పిన్నీ. చాలా సార్లు అనుకొన్నాను కానీ వీలవలేదు. పిన్నీ ఇది గో నీకోసం చీర, పిల్లలిద్దరికీ డ్రస్సులు” అంటూ బ్యాగ్ లోనుండి ప్యాకెట్ తీసి ఇచ్చాడు.
సుభద్ర కు ఇష్ట మయిన ముదురు ఆకుపచ్చ చీర అది.
“అక్కయ్య కు బాగా గుర్తు వున్నట్టుంది ఎక్కడ కొన్నది ” అంది.
మోహన్ “అమ్మ కొనలేదు పిన్నీ, నీకు ఆ కలర్ ఇష్ట మని చెప్పింది. నేనే కొన్నాను బాగుందా” అన్నాడు.
“చాలా బాగుందిరా నాన్నా. నీ పెళ్ళికి కట్టు కొంటాలే ”
అంది.
మోహన్ నవ్వుతూ “అప్పుడు ఇంకా మంచి చీర కొనిస్తానులే పిన్నీ. రేపు పండుగ కదా అందుకోసమే తెచ్చాను” అన్నాడు.
సుభద్ర ప్రేమగా మోహన్ బుగ్గ పిన ముద్దు పెట్టి “నా బంగారు తండీ ఎంత పెద్ద వాడయిపోయావురా. వెళ్ళి స్నానం చేసిరా నాన్నా భోజనం అయింది” అంది.
మోహన్ ఒక గదిలోకెళ్ళి లుంగీ కట్టు కొని “పిన్నీ వేణీళ్ళు రడీనా” అన్నాడు.
“ఆ తెస్తున్నా ను వ్వు పెరట్లోకి వెళ్ళు” అంది.
మోహన్ వెళ్ళి పెరట్లో వున్న చిన్న బాత్రూంలో అడుగు పెట్టాడు. సుభద్ర, వేక్షీళ్ళు తెచ్చి బకెట్లో పోస్తుండగా మోహన్ బనియన్ తీసి నిలబడ్డాడు.
మోహన్ ను చూసి “వీపు
సుభద్ర, రెండు క్షణాలు రుద్ద మంటావా” అంది.
“వద్దులే పిన్నీ ను వ్వెళ్ళు నేను తలుపు మూసుకోవాలి” అన్నాడు.
సుభద్ర, నవ్వుతూ “నా దగ్గర సిగ్గేంటా . చిన్నపుడు రోజూ నేనే నీకు స్నానం చేయించే దాన్ని గుర్తులేదా” అంది.
“అబ్బా పో పిన్నీ” అంటూ మోహన్ సిగ్గుగా అంటుంటే సుభద్ర నవ్వు కొంటూ కదిలింది.
మోహన్ స్నానం చేసి వచ్చాక సుభద్ర పీట వేసి కూర్చోమని చెప్పి వడ్డించడం మొదలు పెట్టింది. ,
“నీకు ఇష్టమని గోంగూర చేసాను రా” అంటూ సుభద్ర వడ్డిస్తుంటే
“ఎన్నాళ్ళయింది పిన్నీ గోంగూర రుచి చూసి” అంటూ ఆవురావురు మని తినడం మొదలెట్టాడు.
“పిన్నీ బాబాయి కన పడలేదే” అన్నాడు.
“ఆయన పక్క వూళ్ళో ఏదో పని వుండి వెళ్ళాడు” అంది సుభద్ర.
సుభద్ర, మాటల్లో ఏదో తెలియని బాధ కనిపించింది. కానీ
మోహన్ అప్పటికే తన ఇంట్లో మాటల్లో విన్నాడు బాబాయి చెడు తిరుగుళ్ళు తిరుగుతున్నాడని. ఇంకే మీ మాటాడలేదు ఎక్కడ సుభద్ర బాధ పడుతుందోనని.
కాసేపటి కి మోహన్ “పిన్నీ ఇక చాలు” అన్నాడు.
సుభద్ర “ఆడ పిల్ల లా అంత తక్కువ తిన్నావేంటి నాన్నా. నేను ముద్దలు పెడతాను తిను” అంటూ పెడుతుంటే కాదనలేక నోరు తెరిచాడు.
చీర చెంగుతో తుడుచుకొని “పిన్నీ ఇక్కడే నిద్ర పోవాలని వుంది” అన్నాడు.
సుభద్ర నవ్వుతూ “వద్దురా నాన్నా ఎలకలు వస్తుంటాయి అపుడపుడు. ఆ గదిలో పడుకో” అంది.
మోహన్ బద్దకంగా లేచి వెళ్ళి పడు కొన్నాడు.
దాదాపు నాలుగు గంటల తర్వాత ఎవరో తాకి నట్టుండగా కళ్ళు తెరిచాడు.
సుభద్ర “లేరా ఇక చాలు పడుకొన్నది” అంది.
మోహన్ లేచి కూర్చున్నాడు. సుభద్ర వెళ్ళి కాఫీ తీసుకొచ్చి అందించింది.
ఇద్దరూ తాగుతుంటే “పొలం దగ్గరికి వెళ్తున్నా వస్తావా” అంది.
” మరి పిల్లలు” అన్నాడు.
“సాయంత్రం ప్రైవేట్ అయ్యాక వస్తారు. ఆలోగా మనము తిరిగి రావచ్చు” అంది. ”
ఇద్దరూ బయలుదేరారు. దారిలో కొందరికి మోహన్ ను పరిచయం చేసింది.
వూరి చివర కు వచ్చాక సుభద్ర, “జాగర్తగా నడువు పొలం గట్టు పైన లేకుంటే పడి పోగలవు” అంటూ బుట్ట పట్టు కొని నడవసాగింది.
“నీ వెనుకే వస్తే పడి పోను కదా పిన్నీ” అంటూ తనూ నడవ సాగాడు.
ఎటు చూసినా పచ్చని పొలాలు, పక్షుల కిల కిలా రావాలు, మంచి గాలి. ఇవన్నీ ఆస్వాదిస్తూ చుట్టూ చూస్తున్న మోహన్ చూపులు ఒక చోట ఆగి పోయాయి. సుభద్ర నడుస్తుంటే ముద్దు గా అటు ఇటూ కదులుతున్న పిరుదులను చూసి మోహన్ కళ్ళు అతుక్కు పోయాయి.
మోహన్ కు తెలియకనే చూపులు కాస్త పైకి వెళ్ళి చిక్కని నడుము మడత పైన కేంద్రీకృత మయ్యాయి.
ఎన్నాళ్ళుగా వెతుకుతున్నాడు అలాంటి చిక్కని నడుము మడత కోసం, అలాటి పొంది కయిన జఘన సంపద కోసం. వెనుక భాగ మే ఇంత ఎత్తు గా వుంటే ఇక ముందు వైపు ఎలా వుంటుందో. వోహ్!!! ఆ ఆలోచన మదిలోకి రాగానే మోహన్ లో ఏదో తెలియని అలజడి మొదలయింది.
సుభద్ర, వెనక్కు తిరిగి “ఏరా నాన్నా మూగ వాడిలా నడుస్తున్నావు ఏదయినా మాటాడు” అంది.
“పిన్నీ ఒక పాట పాడనా” అన్నాడు.
సుభద్ర, తమాషాగా చూసి “పాడు” అంది.
“నిలువవే వాలు కనులదానా వయ్యారి హంస నడక దానా..” అంటూ పాడడం మొదలుపెట్టాడు.
సుభద వెంటనే “చీ వెధవా ఏంటా పాట” అంది.
మోహన్ ఏమీ ఎరుగనట్టు “ఏమో పిన్నీ నీ వెనకే నడుస్తున్నాగా, ఆ పాట గుర్తు వచ్చింది” అన్నాడు.
సుభద్ర, నవ్వుతూ “బాగా మాటలు నేర్చావే. సరే ఇక్కడ కూర్చో నేను వెళ్ళి కోసుకొస్తాను” అంది.
మోహన్ గట్టున కూర్చొని సుభద్ర, ను చూడ సాగాడు. సిటీలో బక్క ఆంటీల్లా కాకుండా నిండు గా ఎంత బావుంది పిన్నీ అనుకొన్నాడు.
“పిన్నీ ఇం కో పాట గుర్తిస్తున్నది పాడనా” అన్నాడు.
సుభద్ర కదల కనే “పాడు” అంది.
“పచ్చ గడ్డి కోసేటి పడుచు పిల్లా నీ పైట కొంగు జారిందే గడుసు పిల్లా” అన్నాడు.
సుభద్ర, అప్రయత్నం గా “కొంగు జారితే ముంది కొంటె పిల్లాడా నీ గుండె చిక్కు కొందే మో చూడు బుల్లోడా” అంటూ పాడి నాలుక్కరుచ్కొని “చీ వెధవా నీతో కాసేపు మాటాడితే నాకు ఆ పాటలు వచ్చేస్తున్నాయి” అంది చిరుకోపంగా చూస్తూ.
మోహన్ “పిన్నీ నువ్వు పాట పాడుతుంటే చాలా బాగుంది. మరో సారి పాడ వా” అన్నడు.
సుభద్ర
“వద్దులే రా గాడిదలు వస్తాయే మో” అంది వెక్కిరిస్తూ.
“అదేంటి పిన్నీ అలా అంటావు. చిన్నపుడు నీ పక్కన పడు కొంటే ఎంత బాగా పాడేదాని వి” అన్నాడు.
సుభద్ర కిసుక్కున నవ్వి “అప్పుడు నువ్వు పక్క తడిపే పిల్లాడివి” అంది.
మోహన్ వెంటనే “ఇప్పుడు కూడా” అన్నాడు చిలిపిగా.
సుభద్ర, కు వెంటనే అర్థం కాలేదు. అంత లో అర్ధ మయి “చీ కొంటె పిల్లాడా” అంటూ బుట్ట సర్దుకొని “ఇక ఇంటి కి వెళ్లాము ” అంది.
ఇద్దరూ మోహన్ చిన్ననాటి విసేషాలు మాటాడు కొంటూ ఇంటి కి వచ్చా రు.
అప్పటికే పిల్లలిద్దరూ బయట ఆడు కొంటున్నారు. మోహన్ ను చూసి ఎగిరి గంతేసి వచ్చారు. మోహన్ తను తీసుకొచ్చిన చాక్లెట్లు బిస్కెట్లు ఇస్తూ పొద్దు పొయే వరకు పిల్లలతో గడిపాడు. భోజనాలయ్యాక పిల్లలు నిద్ర పోయారు.
“నువ్వు ఈ గదిలో పడు కోరా” అంటూ సుభద్ర, పరుపు వేసింది.
“పిన్నీ బాబాయి ఇంకా రాలేదే మిటి” అన్నాడు.
“తొమ్మిద వుతున్నది గా వస్తాడు” అంది.
ఇంకా ఉంది