“వూరుకోండమ్మగారు… ఏడ్సడం వల్న యేటి నాభం…?” అంటూ కోయిల శ్రీదేవిని సముదాయించబోయింది.
“మరేం చెయ్యాలి..? నేనిప్పుడు ఇంటికి వెళ్ళలేను… ఆయనకు నిజం తెలిసిపోయింది. అలాగని ఈ నరకంలో వుండలేను. నాకో సాయం చేస్తావా…? ప్లీజ్… నన్నెలాగైనా ఇక్కణ్ణుంచి తప్పించవా…?” అంది.
కోయిల వైరాగ్యపు నవ్వొకటి నవ్వి, “నానూ ఈడ నుంచి బైటకు పోవాలనే సానా కాలంనుంచీ అనుకుంతున్నానమ్మా…. నానేఁటి… ఈడుండే ఆడాళ్ళంతా అట్టాగే అనుకుంతున్నారు… కానీ, అది యీలుకాదమ్మా…!” అంది నిర్వేదంగా.
శ్రీదేవి అవాక్కై కోయిల వైపు చూసింది. కోయిల కొనసాగిస్తూ, “మాది గిబ్బంగి కోన అమ్మగోరు. ఈ సారు మా వూరొచ్చి నన్నూ, నా పెనిమిటినీ యింకా సానా మందికి పనిత్తానని నమ్మబలికి ఈడకు తోలుకొచ్చిండు. యీడకోచ్చాక, మా మగోళ్ళను పని పదేశాన్ని సూపిత్తానని యాడికో తీస్కుపోయాడు….” అని కన్నీళ్ళు పెట్టుకుంటూ, “ఆ రోజు నుంచీ మేం మా మాగాళ్ళను మళ్ళా సూళ్ళేదమ్మా…. సారు తినిగొచ్చి, ‘మళ్ళా మీ మొగుళ్ళను పానాలతో సూడాలనుకుంటే నాను సెప్పినట్టు సేయాల్న’న్నారమ్మా… లేకుంటే, మా మగాళ్ళను సంపేత్తానన్నాడమ్మా…. ఈడెవరూ మాకు తెనీదు… ఎవర్ని నమ్మాల్నో తెనీదు… మాబాధ ఎవన్కి సెప్పుకోవాల్నో తెనీదు…. అయిదేళ్ళనుంచీ అందరం ఈడి క్రింద కుక్కల్లా నలుగుతూనేవున్నాం…” అని తను ఏడుస్తూ, “మేఁవుకూనా బైటకు పోనేక ఈడనే వుండనేక నరకం సూత్తన్నా మమ్మగోరూ,” అంటూ వాపోయింది.
“అయిదేళ్ళనుంచీ ఇక్కడే వున్నారా….?” అంటూ లేచి కూర్చుంది శ్రీదేవి. తనకు నొప్పి కాస్త తగ్గినా ఇంకా సురుక్కుమంటోంది. దాన్ని పట్టించుకోకుండా, “ఇక్కడ వాడి పనివాళ్ళలో ఎంతమంది మీవాళ్ళున్నారు?” అంటూ కోయిల భుజమ్మీద చెయ్యేస్తూ అడిగింది. కోయిల కాస్త ఆగి, “మ్…మేమే పనంతా సేత్తారమ్మగోరూ…. మొత్తం పన్నెండుమందిమి…!” అంది తన కన్నీళ్ళు తుడుచుకుంటూ. శ్రీదేవి భృకుటి ముడి పడింది.
“మరి… వాడి మనుషులు—?”
“లోన ఎవలూ ఎపుడూ కానలేరమ్మ… బైటొకడు మాత్రం కావలుంటున్నాడు…! ఇంకనెవరూ మాకు అగుపింసనేదు!” అంది. అది విన్నాక శ్రీదేవి కాసేపు మౌనంగా వుండిపోయింది. ‘వీళ్ళు నిజంగా ఎంత అమాయకులు!’ అని మనసులో అనుకుంటూ చప్పున తలెత్తి, “మీరు ఇంతమంది వుండి ఇన్నేళ్ళలో మీలో ఎవ్వరికీ వీడిని ఎదిరించాలని అనిపించలేదా…?” అని అడిగింది కోయిలని.
టైం మధ్యాహ్నం రెండు గంటలవుతోంది.
అజయ్ తన పనిని ముగించుకొని మరలా అమలాపురానికి బయలుదేరాడు. ఆ నెంబర్ గురించి వివరాలను శంకర్ కి ఫోన్ చేసి చెబుదామని ముందు అనుకొన్నా, పర్సనల్ గా కలిసి చెప్పడం మంచిదనిపించి వాయిదా వేశాడు.
ఇంటికొచ్చి తలుపు తట్టాడు. లోపల అందరూ అప్పుడే భోజనం ముగించి లివింగ్ రూమ్ లో కూర్చున్నారు. శంకర్ మాత్రం తన గదిలోకి వెళ్ళిపోయాడు.
గిరీశం వెళ్ళి తలుపు తెరిచాడు. అజయ్ ని అక్కడ చూడగానే అతనికి ఒళ్ళంతా వణుకు మొదలైంది. “వీడేంటిలా తగలడ్డాడు?” అనుకున్నాడు మనసులో.
అజయ్ గిరీశాన్ని చూసి ఆశ్చర్యపోయాడు. “హా… గిరీశంగారూ…! మీరు హైదరాబాద్ వెళ్ళారని అంజలిగారు చెప్పారే….?” అని అడుగుతూ లోపలికి అడుగుపెట్టాడు.
“అదీ… న్-నే-ను….నా పని అవ్వలేదు…. అందుకనీ…వెనక్కీ…. తిరిగొచ్చేశాను!” అన్నాడు గిరీశం కాస్త తడబడుతూ.
మిగతావాళ్ళ ముందు ఎంత బడాయిగా మాట్లాడినా అజయ్ ని చూడగానే గిరీశంలోని గాంభీర్యం సగం ఎగిరిపోయింది.
“అదేమిటీ…! మీ ఫ్రెండుకు అప్పగించానని చెప్పారుగా… ఆ డీల్ ని…?” అంది అంజలి అజయ్ ని చూసి పలకరింపుగా ముందుకు వస్తూ.
“హా… అవునూ… అదే… న్-నా ఫ్రెండుకు…. అదే…. నా ఫ్రెండు చూస్కుంటున్నప్పుడు నా పని ఉండదు కదా…. అ-అందుకే… న్-నా పని లేదన్నాను. ఇప్పుడేంటీ…. అందరికీ అన్నీ మొత్తం విడమర్చి చెప్పడానికి అదేమైనా భారతమా?” అన్నాడు అంజలితో విసుగ్గా మొహం పెట్టి.
అంజలి నిర్లిప్తంగా, “లేదు లెండి…!” అని గిరీశంతో అనేసి అజయ్ తో, “భోం చేశారా…?” అనడిగింది.
అజయ్ ‘ఔన’న్నట్టుగా తలూపి, “శంకర్ యేడి…?” అనడిగాడు గిరీశాన్ని ఆసక్తిగా గమనిస్తూ. “తన గదిలోనే వున్నాడు. పిలవమంటారా?” అంటూ సమాధానం కోసం వేచి చూడకుండా శంకర్ గది వైపు నడిచింది తను. అజయ్ తన జేబులోంచి మెల్లగా సిగరెట్ పేకెట్ తీసి వెలిగించుకుంటూ ఇప్పుడు జరిగిందంతా ఆలోచించసాగాడు.
తలుపు తెరిచినప్పుడు గిరీశం ముఖంలో కనిపించిన ఒకలాంటి బెదురు… తర్వాత అతని మాటల్లో తడబాటు… ఇంకా అకారణంగా కోపాన్ని ప్రదర్శించడం…. గిరీశం గురించి తనకు పెద్దగా తెలియకపోయినా, ఎందుకో గిరీశం ప్రవర్తన చాలా వింతగా అనిపిస్తోంది.
అప్పుడే ఏదో గుర్తుకొచ్చి గిరీశంతో, “ఇదిగోండి, తీస్కోండి!” అంటూ ఆ సిగరెట్ పేకెట్ ని అతని ముందుంచాడు.
గిరీశం వెంటనే ముఖం చిట్లిస్తూ, “సారీ! నేను సిగరెట్లు తాగను,” అన్నాడు చెయ్యి అడ్డంగా పెడుతూ.
“ఓహో…సారీ!” అంటూ ఆ పేకెట్ ని తిరిగి జేబులో పెట్టుకుని ఇలా అనుకున్నాడు. ‘గిరీశానికి సిగరెట్లు త్రాగే అలవాటు లేదు. మరి, ఆరోజు తను చూసిన నికొటిన్ ఫిల్డ్ సిగరెట్స్…?’
అలా యోచిస్తూ,
“ఆ… గిరీశంగారు, మీ ఫ్రెండ్ పేరేమన్నారు…?” అన్నాడు సడెన్ గా.
గిరీశం అనాలోచితంగా, “దుర్గా-… అఁ.మ్…. ధర్మారావ్…ధర్మారావ్!” అని తడబడుతూ అన్నాడు.
కొంచెం కొంచెంగా అజయ్ కి గిరీశం పై అనుమానం బలపడుతూ వుంది.
తన ఫోన్ తీసి ఫేక్ కాల్ ని సెట్ చేశాడు. అప్పుడే శంకర్ తన గదిలోంచి బయటకు వచ్చి, “అజయ్… ఏమైంది… ఆ నెంబర్ గురించి తెలిసిందా…?” అనడిగాడు డైరక్టుగా.
“హా… అదే పనిలో వున్నాం.!” అంటూ ఓరకంట గిరీశాన్ని చూస్తూ, “శ్రీదేవిగారికి ఏం కాదు. నువ్వేం కంగారు పడకు… శ్రీదేవిగారి గురించి ఏమైనా తెలిస్తే చెప్పమని నా సబార్డినేట్ కి చెప్పాను, శ్రీదేవిగారికి ఎవడైనా ఏమైనా చేస్తే వాడి తాట తీసేవరకూ వదిలేది లేదు,” అంటూ కావాలనే ‘శ్రీదేవి’ పేరుని మాటిమాటికీ ప్రస్తావించాడు. గిరీశానికి ఒళ్ళంతా చెమట్లు పట్టేయడం ఓరకంట గమనించాడు. అతని అనుమానం మరింత బలపడింది.
అప్పుడే తన సెల్ లో ముందుగా సెట్ చేసిన కాల్ రింగయింది. “ఇదుగో… కాలొచ్చింది,” అంటూ ఎత్తి, “చెప్పు పాణి… ఏంటీ…? శ్రీదేవిగారు దొరికారా…?” అన్నాడు. గిరీశానికి నెత్తి మీద పిడుగుపడినట్టయింది.
అంజలి, “హమ్మయ్య! దొరికారా—” అనబోతుండగా అజయ్ ఆమెను ఆపమన్నట్టుగా చెయ్యెత్తి ఫోన్ లో కొనసాగిస్తూ, “ఎక్కడా…? ఓహో…అలా జరిగిందా? ఇంకేం చెప్పారావిడ..? ఊ…. అవునా…—?” అంటూ చప్పున గిరీశం వంక చూశాడు. గిరీశం నిలువెల్లా వణికిపోతూ నించుండిపోయాడు.
“ఇంకా…? మ్…. సరే… ఓకే…! నేను చూసుకొంటాను,” అంటూ అజయ్ ఫోన్ ని చెవి దగ్గర నుంచి తీసేసి గిరీశం వంక చూస్తూ, “హ్మ్… గిరీశంగారూ… అయితే మొత్తం మీరే—” అనబోతుండగా, గిరీశం భయపడుతూ కంగారుగా, “న్-నేనేం చెయ్యలేదు. అ-అంతా వ్-వాడే చేసాడు… న్-నేనొద్దనే చెప్పాను. వినలేదు దుర్గాదాస్… న్—”
అతను మరో మాటని పూర్తిచేసేలోపు అతని చెంపని ఛెళ్ళుమనిపించాడు టఫ్.
ఆ దెబ్బకి విసురుగా నేలమీద పడ్డ గిరీశాన్ని కాలరు పట్టుకొని పైకి లేపి, “ఇప్పుడు చెప్పు.. ఏం చెప్పాలనుకుంటున్నావో.!” అన్నాడు అతని కళ్ళలోకి సూటిగా చూస్తూ…
గిరీశం వణికిపోతూ జరిగిందంతా పూసగుచ్చినట్లు అక్కడున్నవారిందరికీ చెప్పేశాడు.
తర్వాత అజయ్ గిరీశాన్ని అలాగే పట్టుకుని తన జీప్ లో పడేసి శంకర్ తో కలిసి ఫాం హౌస్ కి బయల్దేరాడు.
అజయ్ జీప్ కడియంలోని దుర్గాదాస్ ఫాం హౌస్ వైపు వేగంగా దూసుకుపోతోంది. వెనక సీట్లో కూర్చున్న గిరీశానికి అతడు కచ్చితంగా ఫ్రంటు గేటును బద్దలుకొట్టుకుని లోపలికి పోతాడని అనిపించింది. అయితే, మెరుపు వేగంతో తీసుకొచ్చి జీప్ ని సరిగ్గా గేటుకు అడుగు ముందు ఆపాడు అజయ్. గిరీశం, శంకర్ లు ఒక్కసారి ముందుకు తుళ్ళిపడ్డారు.
అజయ్ జీప్ దిగి, “హేఁ…. కౌన్ రేఁ తూ….!” అని అరుస్తూ గేటు పక్కనే వున్న చిన్న గదిలోంచి కర్రతో పరుగెత్తుకుంటూ వస్తున్న మనిషిని కుడి కాలెత్తి గుండెలమీద బలంగా తన్నాడు. ఆ తన్నుడుకి వాడు వెనక్కు తూలాడు. అజయ్ వేగంగా వాడి వైపు అడుగేస్తూ పంజా విసిరినట్టుగా చేత్తో వాడి తలని ప్రక్కనున్న గేటుకేసి బలంగా మోదాడు. అంతే, “హమ్మా…” అంటూ పొలికేక పెడుతూ వాడు తలను పట్టుకుని నిట్టనిలువునా నేలమీద కూలబడిపోయాడు.
ఈలోగా ప్రక్క సీట్లో వున్న శంకర్ కూడా జీప్ దిగాడు. గిరీశం దిగుదామా వద్దా అనే సంశయంతో కుర్చీకి అతుక్కుపోయాడు. అజయ్ ఆ గేట్ మేన్ ని చొక్కా పుచ్చుకొని పైకి లేపి, “పోలీస్….! సాలా… గేట్ ఖోల్…!” అంటూ గర్జించాడు.
ముందు పడిన దెబ్బకే వాడికి గుండెకాయి గొంతులో కొచ్చింది. ఇక అజయ్ ‘పోలీస్’ అని అనగానే వాడికి క్రింద ఎకరం మేర తడిచిపోయింది. గజగజా వణికిపోతూ జేబులోంచి గేట్ తాళాలను తీసి గేట్ ని బార్లా తెరిచాడు.
లోపల సుమారుగా డజనుమంది ఆడాళ్ళు వాళ్ళకి ఎదురుగా నిలబడి కన్పించారు. ఒక్కొక్కరూ వారి వారి పనిముట్లను ఆయుధాల్లా గట్టిగా పట్టుకొని నిలబడి వున్నారు. అందరి మొహాలలో ఒక రకమైన భయం ప్రస్ఫుటంగా కనిపిస్తోంది. వాళ్ళందరికీ మధ్యలో కాస్త ముందుకి నిలబడి శ్రీదేవి వాళ్ళకి కనిపించింది.
‘శ్రీదేవి!’
★★★