నేను బెంగుళూర్ కి వెళ్ళేఎ.సి బస్ లోకి ఎక్కి తక్కిన ప్రయాణీకుల్ని చూసి, నిట్టూర్చాను, నిరుత్సాహంగా. బస్ మా టౌన్ నించే బయలుదేరుతుంది. పది మంది ఉన్నారు. కుర్రమొడ్డ ఒక్కటీ లేదు.

ఆషాఢ మాసంలో ‘హనీమూన్’కు వెళ్దామని మరోసారి ప్రతిపాదించాను, నా భార్య వాగ్దేవి వద్ద. ఉహుఁ, ససేమిరా ‘వద్దు’ అంది ఆమె, మళ్లీ. చిరాకు ప్రదర్శించాను. ఆమె పట్టించు కోలేదు. ఆమె నుండి

నేను ఆ ఇంటిలోకి దిగి ఒక నెలయింది. వెనకవైపు మేడలో పైభాగంలో కాపురం. ఇందిర పురిటికోసం వెళ్ళింది. హొటలు భోజనం పడక వంట చేసుకుంటున్నా, కూరలు కుదిరి చావడం లేదు. రాధ

నేను వచ్చేసరికి గుడికి వెళ్ళిన మహిళా సామ్రాజ్యం మొత్తం వచ్చేసింది, వాళ్లతో పాటు జ్యోతి కుడా వచ్చింది. బందువులు అందురూ వెళ్ళిపోయారు ఒక్క సిల్క్ , మేము తప్ప , సాయత్రం

వనజ కు 43 ఏళ్లు. వనజ కొడుకు మధు కు 25ఏళ్లు. మాంచి యవ్వనంలో ఉన్నాడు. మంచి ఉద్యోగం. ఇంక పెళ్లి చెయ్యాలి అని అనుకుంది వనజ. మంచి సంబంధాలు వస్తున్నాయి.