రోజులు దొర్లిపోతున్నాయి, మా వ్యాపారం మహా ముమ్మరంగా సాగిపోతుంది. నలుగురు చేతుల్లో నలిగిన తరువాత నా వళ్ళు కొంచెం కండ పట్టింది. అవయువాలు మరింత ఏపుగా పెరిగాయి. వంట్లో ఒంపుసొంపులు ఏర్పడ్డాయి. ఫేషన్లు నేర్చుకున్నాను. స్లీవ్*లెస్ జాకెట్లు, షిఫాన్ చీరలు నా అందానికి మరింత వన్నె తెస్తున్నాయి.నా దగ్గరకి వస్తున్న విటుల సంఖ్య పెరుగుతోంది. నా రేటు కూడా పెరిగింది. అడ్వాన్స్ బుకింగులు చేసుకునే వారు. విటుల్లో -తాతలు సంపాదించిన ఆస్తులున్న ఖామందులు ఒకరిద్దరు నన్ను పర్మినెంటుగా ఉంచుకుంటామని ముందుకొచ్చారు. కానీ అమ్మ గొంతెమ్మకోర్కెలు తీర్చలేక వెనుకంజవేశారు.
ఆ రోజు శుక్రవారం సాయంత్రం చక్కగా తలంటు పోసుకొని, మహాలక్ష్మి పూజ చేసుకుని, రతీ మన్మధుల ఫొటోలకు భక్తిపూర్వకంగా నమస్కరించి బుకింగ్ చేసుకున్న పాసింజర్ల లిస్టు చూడసాగాను.
నగరూరు వెంకటరెడ్డి, బుచ్చిపాలెం బసవయ్య చెరొకసారి వుండటానికి అడ్వాన్సు ఇచ్చారు. నర్సీపట్నం నాగేశ్వరరావు నాలుగు గంటలు, రాజోలు రంగారావు మిగిలిన రాత్రంతా బుక్ చేసారు.
ఈ నాలుగూ పాత గిరాకీలే! అందరికీ భోగందాని పక్కలో పడుకోవాలన్న యావేగానీ -ఒక్కడిలోనూ పసలేదు. అయినా వీళ్ళ పెళ్ళాలు ఈ మగాళ్ళతో ఎలా కాపురాలు చేస్తున్నారోనని అనిపించేది నాకు. పాలేర్లనో, పనిమనుషులనో మరిగారేమోనని కూడా అనుమానమేసేది.
అంతలో ఎవరో వెనకాలనుండి నా కళ్ళు మూశారు. నా దగ్గరకొచ్చే విటులంతా రాగానే ఏ చన్ను పట్టుకోవటమో, బుగ్గలు గిల్లటమో చేయటం తప్ప -ఇంత సునిశితమైన రసికత ఎరుగని వాళ్ళు. ఎవరబ్బా ఈ కొత్త వ్యక్తి అని చేతులు విదిలించుకొని వెనక్కు చూసాను. నా కళ్ళు మూసింది ఒకరు కాదు -ఇద్దరు.
నవనవలాడే వయసులో ఒంగోలుగిత్తల్లాంటి యువకులిద్దరు నా వెనకాల నిలబడి ఉన్నారు. ఎవరన్నట్లు అమ్మవైపు చూశాను.
“పిఠాపురం జమీందారుగారు వీరికి వేలు విడచిన మామగారట. ఏదో పని మీద ఈ వూరొచ్చి -నీ పేరు విని ఆశపడి వచ్చారు. మిగతా బుకింగులన్నీ కాన్సిల్ చేసాను.ఈ రోజంతా వీళ్ళే ఉంటారు” అంది అమ్మ.
రెగ్యులర్ కస్టమర్స్*కే సున్నా చుట్టిందంటే – వాళ్ళు అమ్మకు బాగా ముట్టజెప్పి ఉండాలి. అమ్మ వాళ్ళను నాకు అప్పజెప్పి బయటకు నడిచింది.
“నా పేరు కైలాసం… నా పేరు పురుషోత్తం….” గీతమీసం, ఉంగరాల జుత్తు తమ పరిచయాలు చేసుకున్నారు.
“పదండి” అంటూ గదివైపు దారి చూపించాను. ఇద్దరూ నా వెంట నడవసాగారు. “అదేమిటి? ఇద్దారూ ఒక్కసారేనా?” అన్నాను నేను కంగారుగా.
“అవును. మాది ఏ విషయంలోనైనా జాయింట్ ఆపరేషన్!” అన్నారు వాళ్ళు.
“సరే” వాళ్ళ ఏడుపేదో చూద్దామని గదిలోకి నడచి తలుపులు ముందుకు వేసాను. గడియ పెట్టేలోగా నా చీర లాగేసాడు కైలాసం, జాకెట్టు తీసేశాడు పురుషొత్తం. పోటీపడ్డట్టుగా నిమిషంలో నా శరీరం మీద నూలుపోగు లేకుండా చేసారు.
ఆశ్చర్యపడుతూ వెనుతిరిగి చూసాను. ఎప్పుడు తమ దుస్తులు తీసేసుకున్నారోగానీ -దిశమొలలతో నిలబడి ఉన్నారు. పురుషోత్తం పాము చూసి ఒక్క క్షణం నా వళ్ళు జలదరించింది. అంతకు మునుపు ఎన్నోరకాల ఆయుధాలు, గునపాలు, గడ్డపారలు చూసాను నేను. కానీ ఎలాన్
తి మగసిరి ఇంతకు మునుపెన్నడూ చూడలేదు. ప్రపంచంలో అందరికన్నా పెద్ద మగసిరి నీగ్రోలకు ఉంటుందని విన్నాను, ఒకసారి వాళ్ళతో వేయించుకుంటే ఎలా ఉంటుందో అనుకున్నాను. కానీ పురుషోత్తం గెడ నీగ్రోలను మించింది. రమారమి ఎనిమిది అంగుళాల పొడవున్న ఆ పురుష ద్వజం చూస్తుంటే -తామర పట్టిన వారికి మల్లే నా తొడల మధ్యన తీట పెరిగింది. ఇక కైలాసం బుజ్జోడు కొరకొరలాడుతూ -మగసిరి మిడిసి పడుతున్నాడు.
అమాంతంగా ఒకరు కాళ్ళు-ఒకరు చేతులు పట్టుకుని వెళ్ళి మంచం మీద పడుకోబెట్టారు. ఒకడు పెదాలు ముద్దు పెడుతున్నాడు. మరొకడు బుగ్గలు కొరుకుతున్నాడు. ఒకడు స్థనాలు నలుపుతున్నాడు. మరొకడు ముచ్చికలను పాముతున్నాడు. ఒకడు నాలుకతో ఆటలాడుతున్నాడు. మరొకడు తన నాలుకను నాలోకి జొనుపుతున్నాడు. నా శరీరంలో ఎక్కడా అంగుళం స్థలం వదలకుండా ముద్దులతో ముంచెత్తారు. నాకారు, చీకారు.
నాకినంతసేపు నాకి, చీకినంతసేపు చీకి నా తొడల మధ్యకు చేరాడు పురుషోత్తం. నా కాళ్ళు రెండూ విడదీస్తూ “పుల్లీ! నీ పాలకోవా బిళ్ళ చూస్తుంటే నమిలి మింగేయాలనిపిస్తుందే” అన్నాడు.
నా మందిర ద్వారాలను విడదీసి లోపల దాక్కున్న బుల్లమ్మాయిని మీటాడు. నా శరీరంలోని నరాలన్నీ జివ్వుమన్నాయి. అతగాడు ఆయుధం ఎప్పుడు లోపలికి తోస్తాడో అని ఎదురుచూడసాగాను.
“ఇంకా ముహూర్తం కుదరలేదా? కానీవోయ్ త్వరగా” అంటూ నా తలను తన ఒడిలోకి తీసుకున్నాడు కైలాసం. అతని మన్మధబాణం నా బుగ్గలను, పెదాలను స్పర్శిస్తోంది. ఎర్రటోపీ పెట్టుకున్న సోల్జర్*లా బిగుసుకుందది. ఆ ఎరుపుదనం మీద తడి తమాషాగా మెరుస్తోంది.
“ఐస్*ఫ్రూట్ కావాలా పుల్లీ!” అంటూ తన వజ్రాయుధాన్ని ముందుకు తోసాడు కైలాసం.
ఇటు నోట్లోకి, అటు గూట్లోకి ఒకేసారి దూరాయి గునపాలు. కైలాసంది నోటి నిండుగా ఉంది. పురుషోత్తంది గూటి నిండుగా ఉంది. ఒకడు నోట్లో ఆడిస్తుంటే -మరొకడు రోట్లో ఆడిస్తున్నాడు. పురుషోత్తం పిరుదులు మర్ధిస్తున్నాడు. కైలాసం స్థనాలు పిసికేస్తున్నాడు. నా శరీరం నజ్జు నజ్జయిపోతుంది. ఏదో హాయి, మధురిమ, మత్తు ఆవరిస్తున్నాయి. ఎనిమిది అంగుళాల గెడ, బొడ్డులో దెబ్బ మీద దెబ్బ కొడుతుంటే బుడబుడా కక్కేసుకున్నాను.
పురుషోత్తం తీట ఇంకా తీరినట్లు లేదు. తను క్రిందకొచ్చి నన్ను పైన వాయించమన్నాడు. అతన్ని గట్టిగా కౌగలించుకొని ఒకే దొర్లు దొర్లాను. అతను క్రిందయ్యాడు నేను మీదయ్యాను. చిత్తకార్తె కుక్కలాగ అలాగే పెనవేసుకుని ఉండిపోయాడు. నిండుగా ఉన్న ఆ కడ్డీ బయటకు తీయాలనిపించలేదు.
అంతలో నా తల దగ్గర కూర్చున్న కైలాసం లేచాడు.
“సరే! నేనూ నా పని కానిస్తాను” అంటూ నా వెనక్కి వచ్చాడు.
పురుషోత్తం మీద బోర్లా పడుకున్న నా పిరుదుల మధ్య చోటు చేసుకోసాగాడు. నా గుండెలు అదిరాయి.
“ఏయ్! ఏమిటిది? ఏం చేయబోతున్నావు?” అని అడిగాను.
“పుల్లీ!, నీవేమీ కంగారుపడక బేక్*షాట్*లో నేను ఎక్స్*పర్ట్*ను” అన్నాడతను.
“చూడు, ఇలాంటివి నాకలవాటు లేదు, నచ్చదు” అన్నాను సీరియస్*గా.
“అలవాటంటే ఏమిటి? ఈరోజు క్రొత్త, రేపు పాత. సాని వృత్తి నీవు ముందుగానే అలవర్చుకుని పుట్టావా? ఇదీ అంతే” అన్నాడు.
“ఊఁహు! ఆ పప్పులు నా దగ్గరఏం ఉడకవు!” లేచి ప్రతిఘటిద్దామని ఉంది. కానీ లేస్తే పురుషోత్తంది బయటపడిపోతుందని భయం.
“పోనీలే పుల్లీ! వాడొక కేటుగాడు. పాపం ఆశపడుతున్నాడు. మరో వంద ఇచ్చుకుంటాడులే” అన్నాడు పురుషోత్తం.
వంద మాట వినేసరికి నా నోరు మూతపడ్డది.
“ఊఁహూ! వాడొక కేటుగాడు, నీవొక పోటుగాడివి” అన్నాను పురుషోత్తం బుగ్గ కొరుకుతూ. ఇంతలో -నా కాళ్ళు రెండూ ఎడం చేసి, చేతులతో పిరుదులను విడచీల్చాడు కైలాసం. తన వజ్రాయుధాన్ని మధ్య పెట్టి నెమ్మదిగా నొక్కాడు. అది లోపలకు వెళ్ళిచావదే. మరింత గట్టిగా నొక్కాడు. నాకు మంట పుట్టింది. చర్మం చిట్లినట్లయ్యింది.
“కైలాసం! వద్దు తీసెయ్… నొప్పిపుడుతోంది చీలిపోతుంది” అన్నాను.
“ఎందుకా కంగారు? మొదటిరోజు ముందు తోయించుకున్నప్పుడు మంట పుట్టలేదా!? వేలయినా దూరని ఆ గూట్లో ఈనాడు దూలాలు దూరిపోతున్నాయా లేదా? ఇక్కడా అంతే! నోరు మూసుకొని కొంచెం ఓర్చుకో!” అంతూ బలంగా నాలోకి దూరిపోయాడు.
గొంతులో ఏదో అడ్డుపడ్డట్టయ్యింది నాకు. కళ్ళల్లో నీళ్ళు తిరిగాయి. క్రిందున్న పురుషోత్తం గెడ పిడత అంతు చూసింది.
కైలాసం నా మీద నెమ్మదిగా కదులుతున్నాడు. ఆ కుదుపులకు ఆటోమేటిక్*గా పురుషోత్తం మగసిరి నా బిళ్ళలో ఆడుతోంది. ముందూ వెనుకా రెండువైపులా రెండు గునపాలు పొడుస్తుంటే అదోరకమైన హాయిగా ఉంది.
రాత్రంతా ఒకరి తరువాత ఒకరు స్థలాలు మార్చుకుంటూ ముందూవెనుకా చేరి నా వళ్ళు కుళ్ళబొడిచారు.
తెల్లవారి కళ్ళుతెరచి చూసేసరికి పోటుగాడు లేడు, కేటుగాడు లేడు. వాళ్ళతో పాటు నా మెడలోని పది సవర్ల పతకం లేదు. బంగారం పోయినందుకు బాధపడలేదు నేను. అంత మజానిచ్చినవారితో మరోసారి పొడిపించుకునే అవకాశం పోయిందే అని చింతించాను.
ఈ నెలకు సెలవామరి…
***సమాప్తం***