ఆటోలోంచి ఒక చంకలో చిన్న బాబుని ఎత్తుకుని దిగింది జ్యోతి. దాదాపు పది సంవత్సరాల తర్వాత తనని చూసిన నాకు ఒక్కసారిగా వెయ్యి వోల్టుల షాక్ కొట్టినట్టు అనిపించింది. కన్నార్పకుండా తనని చూస్తూ విగ్రహంలా నిల్చుండిపోయినవాడిని “ఆకాష్ ఈ బేగ్ చాలా బరువుగా ఉంది.
ముంబై డైరీస్ 1→
కొంచెం ఇంట్లోకి పట్టుకొస్తావా?” అని ఆంటీ అన్న మాటలతో మళ్ళీ ఈ లోకంలోకి వచ్చి పడ్డాను. “అయ్యో మీరు అంతగా చెప్పాలా? ఇలా ఇవ్వండి” అని నేను వెళ్ళి చొరవగా ఆ బేగ్ తో పాటు ఆవిడ చేతిలో ఉన్న చిన్న సూట్కేస్ కూడా అందుకున్నాను. ఇంత జరుగుతున్నా జ్యోతి నా వైపు కన్నెత్తి చూడనే లేదు. అసలు నేను ఒకడిని అక్కడ ఉన్నానన్న ధ్యాసే లేనట్లు బాబుని పట్టుకుని ఆంటీ వెనకాలే ఇంట్లోకి వెళ్ళిపోయింది. నేను వాళ్ళిద్దరి వెనక కూలి వెధవలా లగేజ్ మోసుకుంటూ ఇంట్లోకి నడిచాను.
హాల్లో లగేజ్ పెట్టి నేను బయలుదేరబోతుండగా అంకుల్ బయటికి వచ్చారు. జ్యోతిని చూసి ఆశ్చర్యంతో “నువ్వు వస్తున్నావని ముందే చెప్తే నేనైనా ఆకాష్ అయినా నిన్ను, బాబుని పికప్ చేసుకోవడానికి స్టేషన్ కి వద్దుం కదమ్మా?” అని అంటూ బాబుని అందుకున్నారు.
“పర్వాలేదు మావయ్యా, లగేజ్ ఎక్కువగా ఉంది కదా, అందుకే మిమ్మల్ని ఇబ్బంది పెట్టడం ఎందుకని నేనే వచ్చేసా” అని జ్యోతి చెప్పింది.
ఇంతలో ఆంటీ నాకు, జ్యోతికి మంచినీళ్ళు అందిస్తూ, “అన్నట్టు ఇతని పేరు ఆకాష్. మా పై పోర్షన్ లో ఉంటున్నాడు. ఇక్కడే పెద్ద ఇంజినీర్ గా పని చేస్తున్నాడు. చాలా మంచి కుర్రాడు. మీ మావయ్యకీ నాకూ ఎంత సహాయం చేస్తాడో తెలుసా?” అన్నారు.
కానీ జ్యోతి ఆ మాటల్ని విననట్టే “ప్రయాణం చేసి బాగా అలిసిపోయాను అత్తయ్యా. నాక్కొంచెం రెస్ట్ కావాలి.” అని బాబుని తీసుకుని బెడ్రూం కి వెళ్ళిపోయింది.
నేను కూడా ఇక అక్కడుండి చేసేదేం లేక ఆంటీకి, అంకుల్ కి బై చెప్పేసి నా రూం కి వచ్చి చేరబడ్డాను.
పది నిమిషాల ముందు ఆంటీని కసితీరా దెంగి గుల తీర్చుకుందామని ఎగిరెగిరి పడ్డ నా బుజ్జిగాడు ఇప్పుడు చలనం లేకుండా పడుకున్నాడు. జ్యోతిని చూసినప్పటినుండి నా బుర్రలో పాత జ్ఞాపకాలు సుడులు తిరుగుతున్నాయి. నా మనసు పదేళ్ళ వెనక్కి వెళ్ళింది.
*******
అవి నేను 10త్ క్లాస్ చదువుతున్న రోజులు. అప్పట్లో నేను చాలా సన్నగా గాలి బలంగా వీస్తే ఎగిరిపోయేలా ఉండేవాడిని. కానీ చదువు విషయంలో ఎప్పుడూ నేనే ముందుండేవాడిని కావడంతో టీచర్లందరికీ నేనంటే కొంచెం ఎక్కువ అభిమానం ఉండేది. అప్పట్లో జ్యోతి మూడు నెలలు ఆలస్యంగా మా క్లాసులో జాయిన్ అయ్యింది. వాళ్ళ నాన్న పెద్ద గవర్నమెంట్ ఆఫీసర్ అనీ, ట్రాన్స్ఫర్ అయి మా ఊరికి వచ్చారనీ క్లాసులో జ్యోతిని పరిచయం చేస్తూ మా టీచర్ చెప్తుంటే, పక్కన నిల్చుని జ్యోతి మా అందర్నీ చూసిన నిర్లక్ష్యపు చూపు నాకింకా గుర్తుంది. సిటీ నుంచి వచ్చింది కదా అందుకే టెక్కు అనుకున్నాం మేమందరం. తనెప్పుడూ ఫస్ట్ బెంచులోనే కూర్చునేది. ఎవరితో మాట్లాడేది కాదు. కారులో రావడం, క్లాసులయ్యాక కారులో వెళ్ళడం. అంతే. తను తెచ్చుకున్న లంచ్ కూడా ఎవరితో పంచుకునేది కాదు. ఒకరిద్దరు మాట్లాడాలని ప్రయత్నించారు కానీ తను రెస్పాన్స్ ఇవ్వకపోవడంతో మేమూ మరి తనని పట్టించుకోలేదు. పట్టించుకోవడానికి తనది అప్సరస లాంటి అందమూ కాదు. ఏదో యావరేజ్ గా ఉండేది చూడ్డానికి.
తను మా క్లాసులో చేరిన వారం రోజుల తర్వాత ప్రిన్సిపల్ నుండి నాకు కబురొచ్చింది.
నా మీద ఎవరు కంప్లైంట్ ఇచ్చుంటారబ్బా అని నేను భయపడుతూ వెళ్ళి చూసేసరికి అక్కడ ప్రిన్సిపల్ రూంలో జ్యోతితో పాటు ఇంకొకాయన కూడా ఉన్నారు. నేను వెళ్ళగానే మా ప్రిన్సిపల్ నన్ను చూపిస్తూ అతనితో “వీడేనండీ ఆకాష్” అన్నారు.
దానికి ఆయన నన్ను చూసి చిరునవ్వుతో “బాబూ నువ్వు బాగా చదువుతావని మీ టీచర్లు నాకు చెప్పారు. జ్యోతి మా అమ్మాయే. నువ్వు కొంచెం శ్రమ తీసుకుని స్కూల్ అయ్యాక రోజూ ఒక గంట మా అమ్మాయికి లెక్కలు, సైన్సు చెప్పు. ఫ్రీగా ఏం వద్దులే. నీకు తగినంత జీతం నేను ఇస్తాను. కావాలంటే మీ నాన్నగారితో నేను మాట్లాడతానులే.” అన్నారు.
అందుకు నేను ఏం మాట్లాడకుండా తల వంచుకుని నిలబడిపోయాను. మా ప్రిన్సిపల్ కలగజేసుకుని “సార్, వాడికి అమ్మా నాన్న ఎవరూ లేరు. వాడి చిన్నప్పుడే ఇద్దరూ వరదల్లో చనిపోయారు. ఇప్పుడు వీడు వాళ్ళ తాతగారి దగ్గర ఉండి చదువుకుంటున్నాడు” అన్నారు.
అమ్మా నాన్న గుర్తొచ్చి నా కళ్ళలో నీళ్ళు తిరిగి ఒకటి రెండు చుక్కలు రాలాయి.
“ఇంద, తీసుకో” అన్న పిలుపు విని తల పైకెత్తాను. జ్యోతి నాకు రుమాలు అందిస్తోంది. ఇదే మొదటి సారి ఆ అమ్మాయి నాతో మాట్లాడటం. ఆ రుమాలు తీసుకుని నేను నా కళ్ళు తుడుచుకున్నాను.
జ్యోతి వాళ్ళ నాన్నగారు నా దగ్గరకొచ్చి “నీ కష్టమే నిన్ను పైకి తీసుకొస్తుంది నాయనా” అని ఆప్యాయంగా నా భుజం తట్టి “రేపటిఉండి మా ఇంటికి రావాలి మరి” అని చెప్పి జ్యోతిని తీసుకుని వెళ్ళిపోయారు.
మా ప్రిన్సిపల్ కూడా నన్ను ప్రేమగా చూసి “అతను చాలా పెద్ద మనిషి. ఎంతో పలుకుబడి ఉన్న వ్యక్తి. అటువంటి పెద్దవాళ్ళ ఆశీర్వాదం తప్పక ఫలిస్తుంది. ఆ అమ్మాయికి సహాయం చెయ్. జీతంగా వచ్చే డబ్బులని జాగ్రత్తగా దాచుకో. ఇప్పుడు నీ క్లాసుకు వెళ్ళు” అని నన్ను పంపారు.
జ్యోతి రుమాలు ఇంకా నా చేతిలోనే ఉండిపోయింది.
*******
ఇంతలో ఎవరో బయటినుండి కాలింగ్ బెల్ కొట్టిన శబ్దం విని నేను నా ఆలోచనల్లోంచి బయటికి వచ్చాను. తలుపు తీయ్యగానే ఆంటీ లోపలికొచ్చి తలుపు గడి పెట్టి నన్ను అల్లుకుపోయింది.
నేను జరుగుతున్నది అర్థం చేసుకునే సరికి మేమిద్దరం నా బెడ్రూంలో ఉన్నాం. ఆంటీ నన్ను నిల్చోబెట్టే నా పెదాలు జుర్రేస్తోంది. అదిగో అప్పుడు మళ్ళీ రాజుకుంది నాలో వేడి. ఇప్పుడు విజృంభించడం నా వంతయ్యింది.
ఆంటీని పక్క మీద తోసేసి నేను తన మీదకి ఎక్కాను. నీలం చీర, దానికి తగ్గట్టు నీలం జాకెట్టులో దేవతలా ఉంది.
“ఇప్పుడు దొరికావే నా రంభా” అని తన మీదకెక్కి నాలుకతో తన ముఖమంతా నాకాను. తను ఆగలేక నా ముఖాన్ని గట్టిగా పట్టుకుని నా పెదాలు కొరికింది. నేను నా నాలుకతో తన పెదాలు విడదీసి తన నాలుకను అందుకున్నాను. దాదాపు ఐదు నిమిషాలు మా నాలికలు పాముల్లా పెనవేసుకుని ఆడుకున్నాయి. నేను కొంచెం కిందకి దిగి తన మెడ మీద ముద్దు పెట్టుకుంటూ తన చీరని పక్కకు తప్పించాను. జాకెట్లోంచి రొమ్ములు రెండు తను ఊపిరి తీసుకుని వదిలినప్పుడల్లా ఎగిరిపడుతున్నాయి. నేను వాటిని నెమ్మదిగా పిసికేసరికి తను తట్టుకోలేక “ఆహ్హ్హ్హ్….” అని మూలిగింది. ఇక ఆగలేక జాకెట్టు మీదనుండే వాటిని ఇష్టానుసారం పిసుకుతూ తన పెదాలని మళ్ళీ ఆక్రమించుకోవడం మొదలుపెట్టాను.
ఆంటీ లేచి నన్ను వెనక్కి తోసేసి తన జాకెట్టునీ బ్రానీ తనే విప్పేసి మళ్ళీ నన్ను తన మీదకి లాక్కుంది. తల్లగా పెద్ద కొబ్బరి బొండాల్లాంటి తన రొమ్ముల్నీ, వాటి మీద నల్ల ద్రాక్షపళ్ళలా నిగనిగలాడిపోతున్న ముచ్చికలనీ చూసి నాకు మరింత కసెక్కిపోయింది. ఒక చేత్తో తన ఒక రొమ్ము ముచ్చికని నలుపేస్తూ ఇంకో రొమ్ముని నోట్లో పెట్టుకుని చీకడం మొదలుపెట్టాను. రొమ్ములు రెండూ నా నోరు పట్టనంత పెద్దవి. పిసకడానికి నా అరచేతులకు కూడా చాలడం లేదు.
అప్పటికీ వీలైనంతగా రొమ్ముని నోట్లో కుక్కుకుని నాలుకతో ముచ్చికని కెలుకుతూ పళ్ళతో మధ్యమధ్యలో కొరికేస్తుంటే, “అబ్బా నెమ్మదిగా, నొప్పెడుతోంది, ఆహ్హ్హ్హ్.. ఓహ్హ్హ్హ్.. అమ్మా..” అంటూ ఆంటీ అరుస్తూ నా కింద నలిగిపోతోంటే నాకు స్వర్గం అంటే ఇదే కదా అనిపిస్తోంది.
ఇంతలో నా ఫోన్ రింగ్ అయ్యింది. విసుగ్గా లేచి ఇప్పుడెవరా అని చూస్తే అంకుల్ నంబర్ కనిపించి నాకు దిమ్మదిరిగిపోయింది.
(ఇంకా ఉంది)