తప్పెవరిది – 21

“ఒక్క సారి వాటిని తాకుతాను అత్తయ్యా.. ప్లీస్” అన్నాడు మళ్ళీ.
“సరే త్వర గా ఏడువు” అంటూ రవిక కింది నించి రెండు హుక్కులు వూడ తీసాను.
వెంటనే తన చేతిని నున్నగా ఉన్న నా రొమ్ముల మీద వేసి నిమురుతూ మరో చేత్తో పాంట్ మీద నుంచి తన దండాన్ని గట్టిగా అదుము కో సాగాడు. ఇంతలో ఎవరో వస్తున్న అడుగుల చప్పుడు, అంతే చటుక్కున తనను వదిలించుకుని వడివడిగా వెళ్ళి షెల్ఫ్ లోనించి ప్లేట్సు, గ్లాసులు తియ్య సాగాను.
“ఈ రోజుల్లో సీరియల్ కంటే అడ్వర్టైస్ మెంట్ల కే ఎక్కువ టైం తీసుకుంటున్నారు అమ్మాయ్” అంటూ కస్తూరి వదిన వంట గదిలోకి ప్రవేశించింది.
నేను ఒక్క క్షణం లేట్ గా రియాక్ట్ అయ్యి ఉంటే పరిస్తితి ఎంత ఘోరంగా ఉండేదో తలుచు కుంటే గుండె జల్లు మంది.
తన మాటలకు ఏమి అనకుండా ప్లేట్లు, గ్లాసులు తీసుకెళ్ళి డైనింగ్ టేబుల్ మీద సర్ద సాగాను. బాలు కూడ ఏమి మాట్లాడలేదు.
అందరం భోజనాలు చెయ్యటం పూర్తి అయ్యాక బాలు గాడు తన ఫ్రెండ్ దగ్గర ఏదో నోట్స్ తీసుకోవాలని, అటునుంచి అటే తను కోచింగ్ కు వెళ్తానని చెప్పి వెళ్ళి పొయాడు.
వాడు వెళ్ళిన 10 నిమిషాల కు వంట గది అంతా సర్దేసి మా పడక గది వైపు వెళ్ళాను.
నేను వెళ్ళే సరికి మా పడక గదిలో పడుకుని స్వాతి మాగజైన్ చదువు కుంటున్నారు కస్తూరి వదిన.
తను మామూలు గా రోజూ మధ్యాన్నం మా బెడ్రూం లోనే కాసేపు కునుకు తీస్తారు. రెండో రూంలో బాలు కూర్చుని ఏదో వోం వర్క్ అవీ చెసుకుంటుంటాడని, వాడి కి డిస్టర్బెంస్ లేకుండా ఇక్కడకు వస్తారు.
నేను కూడా వెళ్ళి తన పక్కనే పడుకుని ఏదో పుస్తకం పట్టుకుని చదవసాగాను.
“లలితా..!” ఉన్నట్లుండి నన్ను పిలిచారా విడ.
“ఏమిటి వదినా” అన్నాను.
“నేను ఒక విషయం అడుగుతాను. మనస్పూర్తి గా నిజం చెబుతావా?” అన్నారు.
తను ఏమి అడగ బోతుందో నాకు అర్ధం కాలేదు.
“అలాగే అడ గండి” అన్నాను.
“మా బాలు గాడి వల్ల నీకు ఎటువంటి ఇబ్బంది కలగడం లేదు కదూ” అన్నారు.
“అయ్యో అదే మీ మాట వదినా, మాకు మా పిల్లలు ఎంతో, బాలు కూడా అంతే” అన్నాను.
“నేను అనేది అది కాదు. వయసులో ఉన్న కుర్రాడు కదా. ఏమన్నా పిచ్చి పిచ్చి వేషాలు వేస్తున్నాడా. నీతో అసభ్యంగా.. ఏమన్నా.. అంటూ” గుటకలు మింగ సాగారు.
” మీకు ఎందుకొచ్చింది ఆ అను మానం?.. అటువంటిది ఏమీ లేదు” అన్నాను.
“ముందే అడిగాను. మన స్పూర్తి గా నిజం చెబుతావా అని.. మరి నాకెందుకో నువ్వు నిజం చెప్పటం లేదనిపిస్తుంది” అన్నారు.
తన మాటల కు షాక్ తిన్నాను. “అయ్యో నిజ మే చెబుతున్నా.. నన్ను నమ్మండి” అన్నాను.
తమను
“మరి నువ్వు నిజమే చెబుతున్నావు అమ్మాయ్. నేనే ఒక విషయం అర్ధం కాక ఈ ప్రశ్న అడిగాను. అదే మిటంటే బాలు రాక ముందు మనిద్ద రం టి వి చూస్తున్నప్పుడు బాగానే ఉన్న నీ రవిక హుక్కులు, నేను వంట గదిలోకి వచ్చే సరికి ఎందుకు వూడి వున్నాయా అనేదే నాకు అర్ధం కాలేదు. అందుకే అడిగాను. మరోలా అనుకోకు అమ్మాయ్” అన్నారు.
అంటే నేను రెడ్ హండెడ్ గా తనకు దొరికి పోయానని నాకు అర్ధం అయ్యింది. వెంటనే నాకు ఎక్కడ లేని ఏడుపు వచ్చేసింది… దానితో పాటు ఆవిడ మీద కోపం ముంచుకొచ్చింది.
“అవును, మీ అను మానం నిజమే. ఏదో పని మనిషిని ఉద్దరించాలని మీరు వాడిని తీసుకొచ్చి మా దగ్గర వదిలారు. అది కాస్తా నా నెత్తి మీద కు వచ్చి కూర్చుంది. ఎవరు లేని టైంలో నా బలహీనతని అడ్డం పెట్టుకుని నన్ను లొంగ దీసుకున్నాడు మీ కొడుకు..” అంటూ మొదలు పెట్టి ఏడుస్తూ జరిగిన విషయాలన్నీ తనకు చెప్పాను.
నేను బాలు గాడి రూంలోకి వెంటిలేటర్ గుండా చూసిన విషయం మాత్రం తనతో చెప్పలేదు. కానీ వాడు పుస్తకాలు తెచ్చి నాకు కనపడేట్లు పెట్టడం.. నేను పడుకుని వుంటే వచ్చి నా మీద బలవంతంగా పడటం.. పుస్తకాలు చదివి, అందులో బొమ్మలు చూసి రెచ్చిపోయి ఉన్న నేను
తనకు మెల్లి గా లొంగి పోవటం, తరువాత బాలు గాడు వచ్చి మధు సంగతి చెప్పడం, నేను
రెండు రోజులు పాటు ఎంత మధన పడ్డానో.. లక్కీ గా తన రాకతో ఆ సమస్య ఎలా వాయుదా పడిందో అంతా చెప్పాను.
ఆవిడ ఏమి మాట్లాడకుండా నేను చెప్పేవన్ని ఓపిక గా విన్నారు. అంతా విన్న ఆ మె నా చేతులు రెండూ పట్టు కొని “లలితా.. తప్పంతా మాదే, నన్ను క్షమించ మ్మా.. వెధవ నీ నెత్తి మీద కి తెస్తుందని వూహించలేక పోయాము.. నువ్వే మీ బాధ పడకు నీ సమస్య ఎలాగైనా నేను తీరుస్తాను..” అంటూ నన్ను ఒదార్చారు.
” మీరే చూడండి వదినా, ఎటువంటి పుస్తకాలు తెచ్చి నా కళ్ళ బడేలా చేసేవాడో” అంటూ నేను బాలు దగ్గర తీసి పెట్టు కుని వున్న విదేశీ బొమ్మల పుస్తకాన్ని షెల్ఫ్ లోని నా చీరల మధ్య నుంచి తీసి తన చేతికి ఇచ్చాను.
తను ఏమి మాట్లాడ కుండా ఆ పుస్తకాన్ని తీసుకుని చూడ సాగారు. నేను ఏడ్చి ఏడ్చి ఉబ్బి పోయున్న ముఖాన్ని కడుక్కునేందుకు బాత్రూంలోకి వెళ్ళాను. బాత్రూంలో ముఖం కడుక్కుని తిరిగి వచ్చే సరికి అక్కడ రూంలో కస్తూరి వదిన కానీ, ఆ పుస్తకం కానీ లేరు. ఏమైందా అని ముందు గదిలోకి వచ్చిన నాకు అప్పుడే స్కూల్ నించి వచ్చిన మా పాప, బాబులతో మాట్లడుతూ కనిపించారు ఆవిడ.
ఇక ఆ రోజు మా ఇద్దరి మధ్య ఆ ప్రసక్తి రాలేదు. మరుసటి రోజు ఎప్పటి లానే శాస్త్రి ఆఫీస్ కు వెళ్ళగానే వెళ్ళి స్నానం చేసి రూంలోకి వచ్చి బట్టలు కట్టుకుని, తల దువ్వుకుని బొట్టు పెట్టుకుంటుండగా మా గదిలోకి వచ్చారు కస్తూరి వదిన, తన చేతిలో నిన్న నేను ఇచ్చిన పుస్తకం ఉంది.
“ఇది గో అమ్మాయ్, నీ పుస్తకం. అయినా.. ఈ బొమ్మలు చూసి కూడా వాడు వచ్చి నీ మీద పడేంత వరకూ నిగ్రహం గా ఉన్నావంటే నిన్ను మెచ్చుకోవాల్సిందే” అంటూ పుస్తకాన్ని అక్కడ ఉన్న పరుపు మీద వేసారు.
నేను ఏమి మాట్లాడ కుండా బొట్టు పెట్టుకుని వెళ్ళి ఆ పుస్తకాన్ని తీసి బీరువాలో నా చీరల మధ్య దాచేందుకు ఇటు తిరిగాను. తను ఇంకా అక్కడే మంచం మీద కూర్చుని వున్నారు. నేను తన వైపు చూడటం చూసిన ఆవిడ.. “ఏమి పాడు పుస్తక మో కానీ రాత్రంతా కంటి మీద కునుకు లేదు.. చివరకు వేకువ జామున వెళ్ళి వంట గదిలోనించి ఒక పొడ గాటి వంకాయను తీసుకుని బాతూంలో దూరాననుకో ” అన్నారు.
ఒక్క నిమిషం ఆవిడ ఏమి మాట్లాడుతుందో అర్ధం కాలేదు. “వంకాయా ?” తను చెప్పేది నిజంగానే అర్ధం కాని నేను.
నిజంగానే నాకు తను ఏమి మాట్లాడుతుందో అర్ధం కావటం లేదు. అందుకే ఏమి సమ ధానం చెప్పకుండా అలానే నిల్చున్నాను.
“ఏది.. ఆ పుస్తకం ఇలా ఇవ్వు చెబుతాను” అంటూ ఆవిడ మంచం మీద నించి లేచి నా చేతిలోని పుస్తకాన్ని లాక్కుని పేజీలు తిరగేసి ఒక పేజి దగ్గర ఆగి నా వైపు తిరిగి “ఇలా చూడు” అన్నారు.
.
అందులో ఒక తెల్లని విదేశీ పిల్ల బట్టలన్నీ విప్పుకుని పరుపు మీద కూర్చుని వుంది. తన కాళ్ళు రెండు పంగ జాపుకుని తన కాళ్ళ మధ్యలో మగ వాని అంగం షేప్ లొ ఉన్న ఒక వస్తువు ఏదో పెట్టు కొని ఉంది. తన కళ్ళు మాత్రం ఎవరో తనని నిజమైన గూటంతో చేస్తున్నంత తన్మయత్వంతో మూసుకుని వున్నాయి.
“ఆ పిల్లను చూసావు కదా.. ఆ
పిల్ల విదేశాల్లో ఉంది కాబట్టి అటు వంటి మెషిను వాడుతుంది. అదే మా లాంటి పల్లెటూర్లలో పొడవాటి వంకాయని వాడుతాం” అన్నారు ఆవిడ.
అప్పటికి కానీ నాకు అర్ధం కాలేదు, వేకువ జామున తాను వంకాయని తీసుకుని బాత్రూంలో దూరానని ఎందుకు చెప్పారో. తన మాటలకు నాకు సిగ్గు ముంచుకొచ్చింది. ఏమి మాట్లాడ కుండా ఆ బొమ్మ వైపే చూడ సాగాను.
” ఇలా రా వచ్చి ఇలా కూర్చో..” అంటూ ఆవిడ మంచం మీద కొంచం పక్కకు జరిగి తన పక్కనే కూర్చో మన్నట్లు చూపించి మరో పేజీ తిప్పి ఈ బొమ్మ చూడూ.. వెధవది ఏ అరటి పండో మింగి నట్లు మింగేస్తుంది. ముండ” అన్నారు.
అప్పటికే ఆమె పక్కన కూర్చున్న నేను తను చూపుతున్న బొమ్మ వైపు చూసాను. అందులో ఒక పిల్ల పరుపు మీద వెల్లి కలా పడుకుని వుంది. తన ముఖం మీద అటో కాలు ఇటో కాలు వేసి నిలబడి ఉన్నాడో కుర్రాడు. వాడి జంభం మొత్తం ఆ
పిల్ల నోటిలో ఉంది.
అలా ఆ బొమ్మనే తదేకంగా చూస్తున్న నేను “లలితా” అన్న ఆవిడ పిలుపుకి ఈ లోకం లోకి వచ్చాను.
“ఏమిటండీ” అన్నాను.
“మా శాస్త్రి గాడు కూడా ఇలా నోటిలో పెట్టి…” అంటూ ఆపారు ఆమె.
నేను సమదానం చెప్ప లేదు.
“నిన్నేన మ్మా అడిగేది.. మా శాస్త్రి గాడి కి కూడా ఇలా చీకించుకొనే పిచ్చి ఉందా” అన్నారు.
“అవును” అన్నట్లు తల వూపి.. “మీ త మ్ముడికే కాదు, అబ్బాయికి కూడా..” అంటూ గొణిగాను.
“అమ్మో.. మా బాలు గాడు కూడా నోటి లో పెట్టేంత ఎది గాడా?” అన్నారు ఆవిడ.
“మరి అన్నయ్య గారు..” అంటూ నసిగాను నేను.
“ఓహ్, మా ఆయనా.. ఆయన ఒక్క నోరు ఏమిట మ్మా.. నా వంట్లో ఎక్కడ సందు కనపడితే అక్కడ పెట్టాలని చూస్తారు ” అన్నారు.
తను అంత పచ్చిగా, ఒపెన్ గా మాట్లాడుతుండటంతో నాకు కొంచం ధైర్యం వచ్చింది. అందుకే వెంటనే ” మరి మీరు ఇప్పుడు కూడా రోజూ చేసుకుంటారా?” అన్నాను.
అప్పటికే ఇంకో పేజీ తిప్పి మరో బొమ్మ చూస్తున్న ఆవిడ నా ప్రశ్నకు నవ్వుతూ “ఆహా, ఒక్కో సారి రోజుకు రెండు సార్లన్నా ఉంటుంది.. మీ అన్నయ్య కు అదే యావ అనుకో” అన్నారు.
అప్పుడు గానీ నాకు ” మా పేరెంట్స్ ఇద్ద రికీ అదే యావ అత్తయ్యా” అంటూ బాలు గాడు చెప్పిన విషయం గుర్తుకు రాలేదు.
నేను ఇంకేదో అడిగే లోపల తను ఇంకో పే తిప్పి “ఇలా చూడవే అమ్మాయీ గుంటలు రెండూ ఏమి చేస్తున్నాయో” అంటో మరో బొమ్మ నాకు చూ పారు.
అందులో ఇద్దరు ఆడవాళ్ళు పరుపు మీద పడుకుని వున్నరు. ఒక అమ్మయి తల కిందులు గా పడుకుని ఉంది… ఇద్దరూ ఒకరి బుజ్జి దాన్ని మరొకరు నాకుకుంటున్నారు. ఆ బొమ్మ చూడగానే నాకు తొడల మధ్య నరాలు జివ్వు మంటూ మూలిగాయి. ఏమి మాట్లాడకుండా తదేకంగా ఆ బొమ్మ వైపే చూస్తున్నను.
“అమ్మాయీ!” ఆవిడ పిలిచారు.
“ఏ మిటి వదినా” అన్నాను.